Καναδάς – Ελλάδα: Αντίστροφοι βίοι στην γραφειοκρατία

Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Καναδάς: 370.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Το άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή και αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτές τις αράδες για λόγους μελαγχολικής σύγκρισης με την υπαλληλοκρατία ή επί το... προοδευτικότερον την κοπριτοκρατία της... σοσιαλι­στικής Ελλάδας, η οποία το 2007 είχε ένα εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους, σύμφωνα με τα στοιχεία του ινστιτούτου Γ.Σ.Ε.Ε., τα οποία δημοσίευσε η «ΕΣΤΙΑ» (της 22/3/2007). Σχολιάζοντας τότε η εφημερίδα τα δεδομένα αυτά, έγραφε: «Διαστάσεις σκανδάλου. Η Ελλάς παραμένει η χώρα των δημοσίων υπαλλήλων. Τέτοιες αναλογίες – ένας στους τρεις μισθωτούς απασχολείται στον δημόσιο τομέα, σε σχέση με τον πληθυσμό – δεν παρατηρούνται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα». Τώρα η Γ.Σ.Ε.Ε. λέει άλλα, λειτουργώντας ως συντεχνία.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, σύμφωνα με τα στατιστικά απογραφικά στοιχεία η Ελλάδα είχε 74.000 τακτικούς δημόσιους υπαλλήλους και 25.000 με την ιδιότητα του ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή σύνολο 100.000 περίπου.

Στην πορεία του χρόνου ο αριθμός των υπαλλήλων αυξάνει με συνέπεια το 1961 να φθάσει τις 106.000 και το 1970 σε 132.000.

Παράλληλα αυξάνεται και ο αριθμός των υπαλλήλων των δημοσίων οργανισμών και αναφέρω ενδεικτικά:

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 η ΔΕΗ είχε 3.270 υπαλλήλους, οι οποίοι το 1963 έφθασαν τους 12.740 και το 1971 αυξήθηκαν σε 18.000.

ΟΤΕ: Το 1959 είχε (συνολικά)  7.500, οι οποίοι το 1971 έφθασαν τις 19.600.

ΑΤΕ: Σύνολο μονίμων και εκτάκτων: Το 1952 ανερχόταν σε 4.400, το 1961 σε 3.900 και το 1970 αυξήθηκε σε 5.000 (νούμερα στρογγυλοποιημένα). (Αναλυτικά στοιχεία των σχετικών πινάκων περιγράφονται και αναλύονται στο έργο μου: «Η Δημόσια Διοίκησις», Αθήναι, 1973, σελ. 62, 65, 69).

Το φαινόμενο αυτό της διαρκούς αυξήσεως των δημοσίων υπαλλήλων οφείλεται κυρίως στους εξής παράγοντες:

Α)  Στην αύξουσα παρέμβαση του κράτους στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα.

Β)  Στην πίεση που ασκεί η κομματική πελατεία για την κατάληψη δημοσίων θέσεων, ένα φαινόμενο το οποίο έλκει την καταγωγή του από την εποχή του πρωθυπουργού Ι. Κωλέττη, ο οποίος έλεγε: «Θέλουν να φάνε οι  Ελληνάδες μου»! Φαυλότης!

Γ)   Την τάση που έχει η Δημόσια Διοίκηση ν’ αυξάνει η ίδια τα κάθε λογής γραφεία και παραρτήματα για ν’ αυξάνει τη δική της επιρροή στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής.

Επί του προκειμένου μάλιστα από επιφανείς ξένους καθηγητές του διοικητικού δικαίου διατυπώθηκαν ετούτες οι απόψεις:«Ουσιαστικά οι υπάλληλοι έλκουν τα νήματα και ωθούν διαρκώς τον επικεφαλής της δεδομένης δημόσιας υπηρεσίας να ενεργήσει ούτως ή άλλως δίκην ανδρείκελου» και: «Ο καθείς γνωρίζει ότι εις τα υπουργεία η πραγματική εξουσία ανήκει εις τα γραφεία και ότι η υπογραφή του υπουργού, πολιτικού ανδρός, δεν είναι  παρά μια θεώρησις ελέγχου» (βλ. περισσότερα για το ζήτημα αυτό όπ. π. σελ. 26-27).

Μετά την ιστορική αυτή αναδρομή έρχομαι στο ακανθώδες και φαυλοκρατικό ζήτημα του τρόπου των προσλήψεων, οι οποίεςπάντοτε στην Ελλάδα αποτέλεσαν αντικείμενο συναλλαγής εκτελεστικής εξουσίας και ψηφοφόρων.

Χαρακτηριστική είναι η διαπίστωση καθηγητού των αρχών της δεκαετίας του 20^ου αιώνος, ο οποίος έγραφε: «μη υπαρχόντων νόμων ασφαλιζόντων την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, η διανομή των δημοσίων θέσεων αντί λαφύρων μεταξύ των οπαδών της εκάστοτε εν τω εκλογικώ αγώνι νικώσας μερίδος υπελαμβάνετο, φυσικώ τω λόγω, ως απλούστατος τρόπος αμοιβής των κομματικών υπηρεσιών» (Για το ζήτημα αυτό, που εφαρμόστηκε από την εποχή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους έως την ίδρυση του ΑΣΔΥ βλ. το έργο μου: «Το Ανώτατο Συμβούλιο Δημοσίων Υπηρεσιών» (ΑΣΔΥ), Αθήναι 1973, σελ. 15 επ.).

Με το νόμο, λοιπόν, 1811/1951 ιδρύθηκε το θεσμικό αυτό όργανο, στο οποίο ανατέθηκαν –ανάμεσα στ’ άλλα- και η διεξαγωγή των διαγωνισμών στην κατάληψη δημοσίων θέσεων, με δεδομένο ότι ο υποψήφιος θα διέθετε και το διαβόητο «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων».

Ο θεσμός αυτός έθεσε, έως ένα σημείο, φραγμό στην κομματική πελατεία και την κοπριτοκρατία.

Συγκεκριμένα, από στατιστικά στοιχεία που επεξεργάστηκε ο γράφων, υπό το καθεστώς του ΑΣΔΥ και μάλιστα της περιόδου 1951-1971, παρά την πίεση της εκτελεστικής εξουσίας, οι δημόσιοι υπάλληλοι, που διορίστηκαν με εξετάσεις ήταν, σχεδόν, το 50%. Το άλλο 50%  ήταν φαυλότητα (περισσότερα βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 55-56).

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο θεσμός αυτός καταργήθηκε το 1973 από τη δεύτερη εκδοχή του στρατιωτικού καθεστώτος.

Το γεγονός άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της φαυλότητας, η οποία οργίασε μετά την μεταπολίτευση και ιδιαίτερα επί απολύτου φαυλότητας των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων, με... μπροστάρη το ΠΑΣΟΚ.

Τα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν η αποθέωση της κοπριτοκρατίας, η οποία έφθασε σε τέτοιο σημείο ώστε το συμμοριακό κράτος να μη γνωρίζει πόσους υπαλλήλους έχει και πόσους πληρώνει.

Το γεγονός αυτό, όπως πανταχόθεν ομολογείται, συνετέλεσε σημαντικά στην χρεοκοπία της Ελλάδας, οι κυβερνώντες της οποίεςπροτίμησαν να την οδηγήσουν στο ΔΝΤ παρά να προβούν στην απόλυση των υπεράριθμων υπαλλήλων, που αποτελούν τους σκληρούς κομματικούς πυρήνες των δύο κομμάτων της σήψης και της εθνικής μειοδοσίας.
Το χυδαίο πελατειακό κράτος, παίζοντας με τον ανθρώπινο πόνο, γέμισε την δημόσια διοίκηση από κοπρίτες, οι οποίοι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕΕ, το Μάρτιο του 2007 ανερχόταν σε 1.005.000, όπως έγραφε το πρωτοσέλιδο της «ΕΣΤΙΑΣ» (το οποίο αναφέρθηκε).

Από τότε, οι κομματικοί –πελατειακοί- κοπριτικοί διορισμοί συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει το «κράτος» πόσους υπαλλήλους συντηρεί, γεγονός το οποίο προκαλεί την δυσμενή κριτική των δανειστών του.

Έναντι, λοιπόν, του ενός εκατομμυρίου –και βάλε- υπαλλήλων της ψωροκώσταινας, ο Καναδός συντηρεί μόνο 370.000, που εργάζονται χωρίς να σχηματίζονται ουρές απελπισίας όπως στον «υπερήφανο» ελληνικό λαό, που ζει και πεθαίνει με τις ουρές στα γραφεία! Ήδη ανάμεσα στην Τρόικα και στην κυβέρνηση υπάρχει διχοστασία. Η πρώτη απαιτεί απολύσεις, ενώ η δεύτερη στο όνομα του κομματικού κόστους αρνείται να συμμορφωθεί. Προτιμά να ξαναβάλει φόρους, παρά να απολύσει τους κομματικούς κοπρίτες.

Ελλάς το μεγαλείο σου! Ως πότε θα μπορείς να ζεις έτσι;