γράφει ο Νίκος Κοτζιάς
Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Η κρίση ελλειμμάτων έγινε κρίση χρέους και στη συνεχεία κρίση πολιτικής. Η χώρα διατρέχεται από πνευματική φτώχεια και έλλειμμα ηθικής. Το καινούριο στοιχείο είναι ότι η οικονομική κρίση τείνει να εξελιχθεί και σε γεωστρατηγική. Πέρα από τη γενικότερη αδυναμία της χώρας που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολλοί, υπάρχουν δύο ειδικοί πολιτικοί λόγοι εμφάνισης της γεωστρατηγικής κρίσης. Ο πρώτος είναι ότι η πολιτική σκηνή της χώρας έχει πέσει στον ορ-γανωτισμό και τον οικονομισμό, αγνοώντας συστηματικά τις εξελίξεις στο άμεσο περιβάλλον γειτνίασης της χώρας. Δεύτερον και κυ-ριότερο, οι πολιτικές ηγεσίες δεν κατανοούν επαρκώς το παγκόσμιο γίγνεσθαι και τις αλλαγές στη συμπεριφορά και τη στρατηγική βασικών παικτών στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Όταν πριν από εξήντα σχεδόν χρόνια ο Τίτο βάπτιζε μια περιοχή της τότε Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας», λίγοι έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Η ελληνική Δεξιά, μάλιστα, έκανε το «κορόιδο», καθότι αυτή ήταν η απαίτηση του ξένου παράγοντα. Η Δύση ονειρευόταν τον Τίτο να απομακρύνεται από τη Σοβιετική Ένωση, όπως και έγινε, ακόμα και να προσχωρεί στο ΝΑΤΟ, που δεν έγινε. Τελικά το πρόβλημα της FYROM το βρήκαμε μπροστά μας μερικές δεκαετίες αργότερα ως «αλυτρωτισμό».
Στην άμεση περιοχή μας, η Αλβανία «τραβά» το δρόμο του παραδείγματος της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» στην τιτόϊκή Γιουγκοσλαβία. Σήμερα κύκλοι στο Βερολίνο και στην Ουάσιγκτον στηρίζουν τον αλβανικό επιθετικό εθνικισμό προ κειμένου να λυγίσουν οριστικά τη Σερβία. Μόνο που αυτός ο εθνικισμός καλλιεργεί, ταυτόχρονα, μια αυξανόμενη επιθετικότητα που έλαβε τα χαρακτηριστικά πρόκλησης, όταν διατυπώθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Αλβανίας.
Η Επιτροπή της ΕΕ και το Βερολίνο προσπαθούν να πείσουν την Ελλάδα να κλείσει τα μάτια και τα αφτιά της, να μην σκέφτεται τα συμ-φέροντά της. Να αφήσει, επί παραδείγματι, την Αλβανία να πάρει το status υποψήφιας χώρας, παρά την πρόσφατη προκλητικότητά της. Κι αυτό σε αντίθεση με τη σχεδόν παμψηφεί απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που επιβάλλει, προκειμένου κράτη όπως η Αλβανία και η FYROM να λάβουν το καθεστώς υποψήφιας χώρας, να έχουν προηγούμενα λύσει κάθε διμερή διαφορά και πολύ περισσότερο να μην προ καλούν. Η Επιτροπή, παραβιάζοντας κάθε κανόνα της ΕΕ, θεωρεί τις εμμονές της FYROM ως προς την ονομασία της ήσσονος σημασίας θέμα. Η Ελλάδα, όμως, θα πρέπει να καταγγείλει την ενδιάμεση συμφωνία που την παραβιάζει η γείτονα πολλαπλώς και απρόκλητα. Επιπλέον, δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιτρέψει να τεθούν οι δύο προαναφερόμενες χώρες σε τροχιά υποψηφιότητας στην ΕΕ όσο δεν αλλάζουν στάση έναντι της Ελλάδας.
Η αγνόηση των άμεσων εθνικών ζητημάτων -ήδη ανέφερα δύο από τα πολλά παραδείγματα- συμβαδίζει με θεμελιακές ελλείψεις στην κατανόηση του διεθνούς γίγνεσθαι και της παγκοσμιοποίησης από τις ηγεσίες των περισσότερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στην Ελλάδα δεν κατανόησαν σε βάθος το χαρακτήρα των διεθνών αλλαγών, όπως είναι η άνοδος των BRICS και γενικότερα των αναδυόμενων αγορών, η στροφή των ΗΠΑ από την Ευρώπη στη Νοτιοανατολική Ασία, η εμφάνιση του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, ο μετασχηματισμός της ΕΕ σε μια κρατικότητα δομημένη ως σύγχρονη αυτοκρατορία.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα θεμελιακό πρόβλημα: Οι τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της Ολιγαρχίας. Βάπτισαν τη διασφάλιση των συμφερόντων της τελευταίας ως «πατριωτικό καθήκον» και «σωτηρία» της χώρας. Στην προώθηση αυτής της πολιτικής δεν αποδείχτηκαν μόνο κυνικές, αλλά αδιάβαστες και ανίκανες να κατανοήσουν τις αλλαγές στο σύγχρονο κόσμο. Δυστυχώς, αυτό ισχύει και για το μεγαλύτερο τμήμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.
επικαιρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου