Από θύματα, πολίτες!

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Αναρωτιόμουν ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο, εάν θα ήταν πιο χρήσιμο και επωφελές, τόσο για τους αναγνώστες της εφημερίδας - όσο και για την προσωπική ψυχοθεραπεία που είναι το γράψιμο για τον κάθε ένα που γράφει -  να κάνω μια ανασκόπηση του έτους που πέρασε, ή μια προσπάθεια να κρυφοκοιτάξουμε στον νέο χρόνο που ήλθε.

Δεν μου έβγαινε όμως τίποτε από τα δύο. Ο νέος χρόνος που μπήκε, απλά θα κληρονομήσει τα προβλήματα αυτού που έφυγε. Και σε μια αδιάσπαστη συνέχεια θα κληρονομήσει και τις τάσεις για όλα όσα αναπτύχθηκαν μέσα στο 2012.
Μία χρονιά, η οποία σίγουρα θα καταγραφεί στην πολιτική ιστορία της χώρας. Το 2012 ήταν – και πιθανώς ίσως και το 2013 είναι – τα χρόνια του “Interregnum”, της “Μεσοβασιλείας”.
Είναι πολύ περίεργα τα χρόνια που ζούμε. Ιστορικά η μεσοβασιλεία, ήταν η περίοδος ανάμεσα στον θάνατο ενός μονάρχη και στο ξεκίνημα της βασιλείας ενός καινούριου. Ήταν πάντα η πιο “επικίνδυνη” και η πιο “περίεργη” εποχή. Ήταν η εποχή όπου μπορούσαν να γίνουν οι μεγαλύτερες ανατροπές, να ξεκινήσουν οι επαναστάσεις, να κινητοποιηθούν οι επίδοξοι καταχραστές της εξουσίας.

Τώρα όμως δεν έχουμε πια μονάρχες. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχουμε όλα τα υπόλοιπα. Είναι η εποχή ανάμεσα στο παλαιό που έχει ήδη αποτύχει και στο καινούριο, που ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι. Αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει μόνο με την χώρα μας. Έχει να κάνει με ολόκληρο τον κόσμο και με το σύνολο της “παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας”.

Είναι η εποχή που το παλαιό πολιτικό σύστημα τόσο στην χώρα μας, όσο και σε ολόκληρη την Δύση, βλέπει το τέλος του. Η εποχή των παχιών αγελάδων που προέκυψε από την οικονομική ανάπτυξη μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που έθρεψε την “φιλελεύθερη δημοκρατία” βρίσκεται στο προδιαγεγραμμένο τέλος της. Και ήταν καταδικασμένη να τελειώσει έτσι (σε ιστορικά πλαίσια) γρήγορα, γιατί βασίστηκε σε ιδεολογήματα που δεν έπαιρναν υπόψιν τους έναν από τους βασικούς παράγοντες της ιστορίας, τον ίδιο τον άνθρωπο. Τόσο τα μαρξιστικά, αριστερίστικα ιδεολογήματα, όσο και τα αντίστοιχα οικονομικίστικα βάσισαν την υπαρξή τους σε ένα σχεδόν ειδωλολατρικό, θρησκευτικό σχήμα.

Την “οικονομία”. Όλη η δομή των μεταπολεμικών δημοκρατιών  βασίστηκε στην λατρεία ακριβώς αυτής της οικονομίας, η οποία έλαβε θρησκευτικά χαρακτηριστικά τόσο για τους οικονομιστές δεξιούς όσο και για τους υλιστές αριστερούς. Η οικονομία, με όποιον βαθμό και εάν οργανώθηκε, σοσιαλιστικά ή καπιταλιστικά ήταν πάνω από όλους και από όλα. Τα χρηματιστήρια έγιναν οι σύγχρονοι ναοί όπου λατρεύτηκαν οι “προφήτες” δείκτες.
Ο άνθρωπος πέρασε στο περιθώριο. Ή μάλλον η έννοια του ανθρώπου ενσωματώθηκε σε στατιστικές και αριθμούς, όσο “ανθρωποκεντρικές” και εάν προβαλλόντουσαν οι διάφορες εξουσίες.

Και τώρα η φούσκα της “οικονομίας” καταρρέει. Καταρρέει γιατί η ίδια η βάση της αέναης ανάπτυξης, της μόνιμης οικονομικής ανάπτυξης δεν μπορεί να υφίσταται. Ειδικά όταν η οικονομική βάση μεταφέρεται από την κάποτε κυρίαρχη δύση, δηλαδή την Ευρώπη και την Αμερική στην Ασία.Είμαστε τόσο η χώρα μας, όσο και ολόκληρη η Ευρώπη σε ένα τέτοιο σημείο. Που το παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει έλθει. Γι' αυτό και δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται με το ότι συμβαίνουν σήμερα πράγματα που λίγα μόλις έτη πριν, θα φαίνονταν αδιανόητα.

Το πολιτικό σκηνικό στην χώρα μας, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Από την μία το παλαιό καθεστώς που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από την ΝΔ, κάνει απέλπιδες προσπάθειες να επιβιώσει. Συσπειρώνεται, προσπαθεί να αλλάξει πρόσωπο και να παρουσιάσει μια ελκυστική εικόνα, αυτοκάθαρσης και επιδιόρθωσης. Από την άλλη πλευρά τα κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Χρυσή Αυγή, φέρνουν έναν πλαστό ή αληθινό – το μέλλον θα κρίνει – αέρα ανατροπής και ανανέωσης του πολιτικού δυναμικού.

Τίποτε όμως δεν είναι σταθερό και σίγουρο. Οι εποχές είναι τέτοιες, οι συγκρούσεις συμφερόντων είναι τέτοιες που πραγματικά κανείς δεν ξέρει, δεν γνωρίζει ποια θα είναι η επόμενη ημέρα. Και για την χώρα μας, σε μεγάλο βαθμό αυτό δεν εξαρτάται καν από εμάς. Εξαρτάται από αποφάσεις που παίρνονται εκτός Ελλάδος.

Φυσικά το κάθε νέο έτος, αποτελεί μια “νέα αρχή”, στον κύκλο της ζωής. Και όλοι έχουμε ελπίδες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το θετικό. Το δυστύχημα είναι το ότι σχεδόν κανείς δεν έχει μια σαφή ιδέα του τι είναι το “θετικό”.  Η κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και η οπισθοχώρηση της ελληνικής κοινωνίας δεκαετίες πίσω, είναι το άμεσο πρόβλημα για τους περισσότερους. Γιατί απειλεί πια την ίδια τους την επιβίωση. Την ίδια στιγμή όμως που εμείς ασχολούμαστε με το πού πήγε η τιμή του πετρελαίου, κάποιοι διαμορφώνουν το μέλλον μας.

Δυστυχώς οι Έλληνες, από ότι φαίνεται δεν διαθέτουν την απαραίτητη συνείδηση και δραστηριότητα, προκειμένου να επηρεάσουν την τύχη τους. Δείχνουν να αφήνονται σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Ως εκ τούτου, η μοναδική ευχή που μπορώ να δώσω για το νέο έτος, είναι το να αποκτήσει ο ελληνικός λαός, την κοινωνική συνείδηση που του λείπει. Και την αυτογνωσία που χρειάζεται.

Ώστε να πάψει να παρασύρεται από δημαγωγούς, να πάψει να ζητά μόνο δικαιώματα και παροχές και να καταλάβει ότι εάν ο ίδιος δεν θελήσει να τακτοποιήσει τα του οίκου του, θα είναι πάντα ένα πιόνι στην σκακιέρα άλλων δυνάμεων. Και θα φταίει ο ίδιος. Ο σημερινός επιπόλαιος ελληνικός λαός, να μετατραπεί σε έναν σοβαρό λαό. Και μπορεί αυτό να είναι ευχολόγιο, όταν γίνεται σε “συνολικό” επίπεδο. Ο μόνος δρόμος για να συμβεί αυτό, είναι ο καθένας από εμάς να αναλάβει την ευθύνη του να καλυτερεύσει τον εαυτό του σε προσωπικό επίπεδο. Όσο οι Έλληνες εναποθέτουν σε “μεσσίες” τις ελπίδες τους, όσο περιμένουν από άλλους, ιθαγενείς ή ξένους να τον σώσουν θα παραμένει θύμα.

www.elora.gr