Από διακήρυξη του ΚΚΕ (εσωτερικού)«Οι στόχοι του έθνους»

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα


Αυτός ήταν ο τίτλος ενός κεφαλαίου από την ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (εσ.) της 3 Σεπτέμβρη 1974. Ήταν τότε που το κόμμα της... ανανέωσης άρχιζε τη μεταπολιτευτική δράση του με προμετωπίδα το έθνος πάνω στο οποί οικοδομούσε το νέο ξεκίνημα.
Επρόκειτο για εισήγηση του Λ. Κύρκου προς την Κ.Ε., της οποίας ο πλήρης τίτλος ήταν: «Οι στόχοι του έθνους στη μεταβατική φάση προς την θεμελίωση της δημοκρατίας». Στο κείμενο αυτό του τότε ανανεωτικού ΚΚΕ (εσωτερικού) διαβάζουμε αρκετές αναφορές στο «έθνος» και στο «Εθνικός» π.χ. διαβάζουμε για: Εθνική κρίση, υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, κατακτήσεις του έθνους, εθνικό πόλεμο, εθνική πολιτική, αξίωση του Έθνους, Εθνική επιτομή, Εθνική ανάγκη, Εθνοσυνέλευση, προς όφελος του Έθνους, εθνικό εισόδημα, εθνικό έλεγχο, εθνικοί πόροι, το Έθνος έχει συνείδηση της τραγικής κατάστασης που επικρατεί στο χώρο της παιδείας, ανάγκη για εθνική δημοκρατική ενότητα, κατασφάλιση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, θυσίες του Έθνους, ανανέωση της εθνικής μας ζωή, εθνική μας πορεία.
Φυσικά, το κείμενο αυτό, που γράφτηκε στο λυκαυγές της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής της Ελλάδας (3/9/1974), δεν παρέλειπε να κάνει λόγο και για πολιτική σκηνή της πατρίδας και για απλούς ανθρώπους της πατρίδας μας (βλ. Λ. Κύρκου: «Στιγμές» ΙΙΙ, εκδ. «Εστία», Αθήνα 2009, σελ. 38-67, όπου η αναδημοσίευση του σχετικού κειμένου). Σχόλιο του γράφοντος: Τι μεσολάβησε από τότε ώστε σταδιακά ο πολιτικός αυτός χώρος, όχι μόνον να εγκαταλείψει κάθε αναφορά στο έθνος, το εθνικό και την πατρίδα αλλά και να τα εξοβελίσει από το πολιτικό λεξιλόγιο με τάσεις ποινικοποίησης αυτής της αναφοράς;
Τι άλλαξε από τότε ώστε κάθε αναφορά στο έθνος και την πατρίδα να ισοδυναμεί με ρατσισμό; Πρόκειται για μία «νέα» πολιτική και κοσμοθεωρητική αντίληψη και πρακτική, η οποία συμμαχεί με τις απόψεις του Χ. Κίσσιγκερ και της παγκοσμιοποίησης, που αγωνίζονται λυσσωδώς να πολτοποιήσουν τους πάντες και τα πάντα μέσα από την κρεατομηχανή της κρατικής και εθνικής αποσύνθεσης.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο... προοδευτικός της σήμερον διέπεται από αυτές στις αντιλήψεις και πρακτικές. Αν όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν πρόκειται περί προοδευτικού αλλά περί άμεσου συνεργού του ιμπεριαλισμού και υπηρέτη του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Συνεπώς, καλά θα κάνουν οι «προοδευτικοί», να μη μονοπωλούν – και μάλιστα λαθεμένα – τον προοδευτισμό, γιατί, όπως έγραφε και ο Άγγλος φιλόσοφος Μ. Ράσσελ (1872-1970): «Η πρόοδος είναι έννοια ηθική και η αλλαγή και η εξέλιξη είναι έννοια επιστημονική. Η πρόοδος είναι κάτι το αμφισβητήσιμο, ενώ η αλλαγή είναι κάτι το αναμφισβήτητο» (βλ. το έργο του: «Αντιδημοφιλή Δοκίμια», Αθήνα, 1976, σελ. 16).