Τι λένε οι φιλόσοφοι για το: πράττω και δρω = υπάρχω

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα




Όλα ετούτα τα χρόνια της ασύνορης κατάπτωσης της Ελληνικής κοινωνίας, την οποία μετά μανίας επεδίωξαν οι εναλλασσόμενοι εξουσιαστές, ακούμε, συχνά, πυκνά, για την ανάγκη «να σηκωθούν οι πολίτες από τους καναπέδες και να δράσουν, να κάνουν κάτι».
Ας δούμε, λοιπόν, τι σημαίνουν εννοιολογικά (σύμφωνα με το λεξικό) οι λέξεις: πράττω – πράξη – δράση.
Διαβάζουμε: Πράττω = ενεργώ, εκτελώ.
Πράξη = ενέργεια και αποτέλεσμα του πράττω, επιτέλεση έργου.
Δράση = ενέργεια, κίνηση και δρω = ενεργώ αποτελεσματικά, αναπτύσσω δράση.
Σκοπός όλων αυτών είναι η παραγωγή, η εκτέλεση ενός έργου, δηλαδή η πραγμάτωση ορισμένου σκοπού.
Πρόκειται για μερικές «αθώες» λεξούλες, οι οποίες όμως προσδιορίζουν και καθορίζουν τα ανθρώπινα πεπρωμένα και το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, διανοητές και φιλόσοφοι δίνουν τεράστια σημασία στην ατομική, κοινωνική και πολιτική χρήση και εφαρμογή τους.
Σταχυολογώ μερικές σχετικές απόψεις, αρχίζοντας από τον «πατέρα της ιταλικής ποίησης», τον Δάντη (1265-1321), ο οποίος έγραφε για την αναγκαιότητα της δράσης και το σκοπό της: «Σε κάθε πράξη επιδιώκεται η αποκάλυψη της εικόνας του πράττοντος. Γι’ αυτό και όποιος πράττει, εφ’ όσον πράττει, απολαμβάνει το πράττειν. Κανείς δεν πράττει εκτός αν πράττοντας καθιστά φανερή τη λανθασμένη ύπαρξή του». Η τελευταία αυτή φράση σημαίνει ότι όποιος δεν πράττει βιώνει λαθραίως, ζει χωρίς σκοπό (Το παράθεμα αυτό το αρύομαι από το έργο της Χ. Άρεντ: «Η ανθρώπινη κατάσταση», εκδ. «Γνώση», Αθήναι, 1986, σελ. 241)
Ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Φίχτε (1762-1814), αναφερόμενος στην καθοριστική σημασία της πράξης για τον άνθρωπο έγραφε: «Το δραν, το δραν, το δραν, να γιατί είμαστε εδώ κάτω. Δεν θέλω μόνο να σκέπτωμαι, θέλω να δρω... Δεν δρούμε επειδή γνωρίζουμε αλλά αντίθετα, γνωρίζουμε επειδή είμαστε προορισμένοι να δράσουμε. Ο πρακτικός λόγος είναι η ρίζα του λογισμού» (βλ. το έργο του: «Ο προορισμός του ανθρώπου», εκδ. «Αναγνωστίδης», Αθήνα, χ.χ. σελ. 18 και 20).
Ο γνωστός μας Μαρξ θα πει για την αναγκαιότητα της δράσης: «Είμαι ένας παγκόσμιος πολίτης και δρω όπου βρίσκομαι» (Αναφέρεται από τον Γερμανό κοινωνικό φιλόσοφο Ε. Φρομ (1900-1980), στο έργο του: «Η εικόνα του ανθρώπου στον Μαρξ», εκδ. «Μπουκουμάνης», Αθήνα, 1975, σελ. 265).
Τέλος, ο Φρομ, αναφερόμενος στον προορισμό του ανθρώπου και στην αναγκαιότητά του να δρα, για να φέρει αποτέλεσμα, συμβάλλοντας έτσι στην αλλαγή του κόσμου, έγραφε και τα εξής: «Το να μπορεί ο άνθρωπος να φέρει αποτέλεσμα σημαίνει να είναι ενεργητικός και όχι να δέχεται μόνο επιδράσεις. Να μην είναι παθητικός, είναι σε τελευταία ανάλυση η απόδειξη ότι υπάρχει».
Συνεχίζοντας ο φιλόσοφος γράφει:
«Υπάρχω επειδή δρω» (βλ. το έργο του: «Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα, 1977, σελ. 349).
Αυτά λένε οι σοφοί και αυτά διδάσκει η ζωή για την αναγκαιότητα της πράξης και της δράσης και σ’ αυτά ακριβώς προτρέπει ο γράφων την διεφθαρμένη πλειοψηφία του «κυρίαρχου» ελληνικού λαού, ο οποίος χρόνια και χρόνια είναι γονατισμένος μπροστά στους μικρούς και τιποτένιους πολιτικούς Μεσσίες, οι οποίοι έτσι φαίνονται μεγάλοι, όπως έγραφε και ο Γάλλος στοχαστής και θεωρητικός της επανάστασης Π. Προυντόν (1809-1865): «Οι μεγάλοι φαίνονται μεγάλοι γιατί εμείς γονατίζουμε μπροστά τους» (βλ. το έργο του: «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα, χ.χ. σελ. 38).
Άντε ρε «κυρίαρχε» λαέ, σήκω όρθιος. Σε σάπισαν οι «μεγάλοι»!