Το πρόστυχο χρήμα επανακάμπτει σε πρόστυχες κυβερνήσεις για να ταΐσουν τους λαούς με βρώμικο ψωμί

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής  Ενημερώσεως  για τα Εθνικά Θέματα



To γεγονός ότι η πολιτική – η οποία ως έννοια, ως πράξη, ως λειτουργία και ως περιεχόμενο διαμορφώθηκε και σφυρηλατήθηκε σε ετούτη εδώ την πόλη, «τη διαμαντόπετρα της γης το δαχτυλίδι» όπως τη χαρακτήρισε ο εθνικός μας βάρδος Κωστής Παλαμάς – έχει πάρει οριστικά διαζύγιο από την ηθική είναι αναμφισβήτητο στην εποχή μας.Πέρασε οριστικά η πολιτική ανθοφορία της κλασικής αρχαιότητας στην οποία η πολιτική είχε υψηλό νόημα, περιεχόμενο και αποστολή ιερή.Ήταν τότε που τα γιγάντια πνεύματα ενός Πλάτωνα και ενός Αριστοτέλη τη θεωρούσαν ως αρχιτεκτονική και ως επιστήμη των επιστημών.
Στην πορεία του χρόνου παρήκμασε τόσο πολύ ώστε να καταλήξει να μετατραπεί σε υπηρέτη του ηγεμόνος και των ιδιοτελών συμφερόντων του, όπως δίδαξε ο περίφημος Φλωρεντινός πολιτικός στοχαστής Niccolò Machiavelli (1469-1527).Πρόκειται για τη θεωρία και την πρακτική, η οποία έμεινε γνωστή στη θεωρία των πολιτικών ιδεών ως μακιαβελλισμός, τον οποίο λεκτικά όλοι αποδοκιμάζουν, αλλά πρακτικά όλοι οι πολιτικοί τον εφαρμόζουν (ο ενδιαφερόμενος μπορεί να δει τα «Έργα» του, από τις εκδ. «Κάλβος», Αθηνα, 1984, με πρόλογο, εισαγωγή και σχόλια από τον διανοητή Τ. Κονδύλη).
Από τότε η χιονοστιβάδα της ανηθικότητας γύρω από την πολιτική θα μεγαλώνει διαρκώς και θα παίρνει τόσες και τέτοιες πρόστυχες διαστάσεις ώστε ο περίφημος αρχιπροπαγανδιστής του Γ΄Ράιχ, Γ. Γκαίμπελς (1897-1945) να πει ότι: «πολιτική είναι η τέχνη που καθιστά δυνατά και όσα φαίνονται αδύνατα» (Απόκρουση αυτής της θέσης, την οποία ο Κ. Δεσποτόπουλος χαρακτηρίζει ως «αυθάδεια» της ιδεολογίας του βλ. στο έργο του: «Μελετήματα πολιτικής φιλοσοφίας», εκδ. «Παπαζήση», Αθήναι, 1975, σελ. 11, 18-19 και 22-23). Μετά την εισαγωγή αυτή αντιγράφω τη χυδαία κρατική συμπεριφορά από τούτη την είδηση: «Φορολογική αμνηστεία: 85 δισ. ευρώ γύρισαν στην Ιταλία».
Πρόκειται για το κάθε λογής μαύρο και πρόστυχο χρήμα, το οποίο φυγαδεύθηκε στις τράπεζες του εξωτερικού με παράνομο τρόπο.Το πρόγραμμα αυτό ονομάζεται «επαναπατρισμός κεφαλαίων» και «αντίστοιχο πρόγραμμα έχουν εξαγγείλλει τόσο η Ελλάδα πρόσφατα όσο και άλλα κράτη». Ο «μεγάλος χαμένος» λέει η είδηση, «είναι οι ελβετικές τράπεζες» (βλ. «Η Καθημερινή», της 18/2/2010). Να, λοιπόν, που η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών θα νομιμοποιήσει το κάθε λογής πρόστυχο χρήμα από εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, λευκής σαρκός και πάει λέγοντας.
Ζήτω, λοιπόν, ο Γκαίμπελς και κάτω ο Μαρξ που έλεγε: «Ένας άγιος σκοπός που χρησιμοποιεί άτιμα μέσα γίνεται άτιμος» . Κατά του ανηθίκου αυτού φαινομένου, ο γράφων τάχθηκε ήδη από το 2001 σε τούτο το κείμενο, το οποίο είχε ως τίτλο: «Οι λογαριασμοί της αμαρτίας και τα καθήκοντα των πιστών – Οι μυστικές καταθέσεις στις τράπεζες του κόσμου παγκόσμιο στίγμα στην ηθική των ανθρώπων». (βλ. «Πολιτικά Θέματα», της 8/5/2001 Πρβλ. και τα άρθρα μου: «Η ύπαρξη πολιτικής ηθικής στην πρακτική των κομμάτων», στην «Καθημερινή», της 5/4/1985 – «Η ηθική της εξουσίας όρος για την αξιοκρατία», στην «Καθημερινή», της 4/9/1987 και «Η πολιτική χωρίς αρχές καθιστά δυνατά τα αδύνατα», στην «Καθημερινή», της 6/10/1988.
Στο πρώτο κείμενο κατέληγα αρυόμενος νομοθετικό έρεισμα από την Αθηναϊκή Δημοκρατία: «Χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη της ποινής του θανάτου η διαφθορά και η καταπάτηση των κάθε είδους δικαιωμάτων των λαών θα καλπάζουν. Όλα τα’ άλλα είναι κοροϊδία».
Όμως: Αντί της θανατικής ποινής οι κλέφτες, οι παράνομοι και οι φοροφυγάδες θα πάρουν και εθνικό παράσημο. Πρόστυχοι πολιτικοί, χυδαίοι πολιτικοί και καραγκιόζηδες Χριστιανοί.