Ο νομικός κανόνας της Προστήσεως και η αντικειμενική ευθύνη των κυβερνώντων

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Όλα ετούτα τα χρόνια της παρακμής και της αρπαχτής, στα οποία τα πάντα συσκοτίζονται και συγκαλύπτονται και όπου η αλήθεια και η ατομική πολιτική ευθύνη αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας, θεσμοθετημένοι παράγοντες, κοινωνία και ΜΜΕ ματαίως την αναζητούν.

Πρωθυπουργοί και υπουργοί και κάθε επιπέδου εξουσιαστές απεκδύονται πάσης ευθύνης από τις έκνομες και ανήθικες πράξεις και παραλείψεις των υφισταμένων τους ή των συνεργατών τους που οι ίδιοι επέλεξαν και τοποθέτησαν σε ακριβοπληρωμένες εμπιστευ­τικές θέσεις.

Όταν  αποκαλύπτεται κάποια έκνομη, σκανδαλώδης, ανήθικη και ζημιογόνος πράξη ή παράλειψη σε βάρος του δημοσίου, τότε αρχίζουν οι... λογικοφανείς πολιτικές ενστάσεις και αντιρρήσεις ως προς την ευθύνη και την έκτασή της από τους προϊσταμένους και επικεφαλής.

Έτσι, ακούμε να λένε και να γράφουν: "Τι φταίει ο πρωθυπουργός" – "που να ήξερε ο πρωθυπουργός τι θα κάνει ο σύμβουλός του, ο διευθυντής του γραφείου του και ο συνεργάτης του;".

Το ίδιο "επιχείρημα" προβάλλουν και όλοι οι πολιτικοί εξουσιαστές των κατωτέρων επιπέδων και δηλώνουν ανεύθυνοι για τα πάντα και τις πράξεις και παραλείψεις των ανθρώπων του γραφείου τους.

Δηλώνουν κι αυτοί, εντελώς υποκριτικά και παράλογα ότι "δεν είμαστε μάγοι για να ξέρουμε τι θα έκαναν οι συνεργάτες μας".

Έτσι οικοδομήθηκε η θεωρία και η πρακτική της απόλυτης ανευθυνότητας, η οποία  βρίσκεται έξω από τους βασικούς κανόνες του αστικού δικαίου.

Είναι γνωστό ότι στον κλάδο αυτού του δικαίου είναι θεσπισμένος ο νομικός κανόνας της προστήσεως, που σημαίνει την ανάθεση της επιμέλειας και τη διαχείριση ορισμένων πράξεων και υποθέσεών του σε τρίτο πρόσωπο και για λογαριασμό του.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτό τον δικαιϊκό κανόνα της προστήσεως ο μπακάλης της γειτονιάς ευθύνεται  να αποζημιώσει αστικά τον πελάτη του για την ζημιά που προξένησε ο υπάλληλός του κατά τη μεταφορά π.χ. των τροφίμων.

Ο ζημιωθείς πελάτης στρέφεται κατά του αφεντικού και αξιώνει την αποκατάσταση της ζημιάς, την οποία από αμέλεια προξένησε ο υπάλληλος-μεταφορέας.

Ιδού, λοιπόν, το παράδοξο της ελληνικής πολιτικής.

Ενώ ο μπακάλης ευθύνεται αντικειμενικά για τις πράξεις του μπακαλόγατου, οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας με το θράσος χιλίων πιθήκων δηλώνουν ανεύθυνοι για τεράστιες οικονομικές ζημίες που προξένησαν οι υπουργοί τους στον ελληνικό λαό.

Μάλιστα τις πιο πολλές φορές αρνούνται ν' αναλάβουν έστω κι αυτή την ατελέσφορη και αναποτελεσματική ευθύνη.

Το ίδιο ισχύει σε όλες τις κλίμακες της πολιτικής ιεραρχίας όπου η αντικειμενική ευθύνη είναι  ανύπαρκτος.

Πρόκειται για μία βάναυση νομική και ηθική παράβαση του αστικού δικαίου,  η οποία υποβιβάζει τον Πρωθυπουργό και τον υπουργό σε κατώτερο επίπεδο από τον μπακάλη και τον μπακαλόγατο.

Εδώ πρόκειται για κατάλυση της αντικειμενικής αστικής ευθύνης των πολιτικών και όχι για την πρόστυχη ασυδοσία και ατιμωρησία που τους θωρακίζει το χυδαίο άρθρο 86 του Συντάγματος.