Με τον Σάββα Ιακωβίδη
Ο Ναπολέων είπε ότι σε έναν λαό που έχει ηττηθεί, χρειάζεται μια επανάσταση. Και εννοούσε μιαν επανάσταση μυαλών και ιδεών και μιαν εξανάσταση προοπτικών, οραμάτων, διεκδικήσεων και αποφασιστικής υπεράσπισης των συμφερόντων και της επιβίωσης του τόπου. Ένας λαός που έχει ηττηθεί χρειάζεται μιαν τέτοια επανάσταση για να ανασυνταχθεί, να οργανωθεί, να μαζέψει τα μυαλά του, να συσπάσει τους μυώνες του, να ξαναβρεί τις συλλογικές δυνατότητές του και να εκτιναχθεί ζείδωρα προς τα εμπρός. Από την κολοβή ανεξαρτησία του 1960 μέχρι σήμερα ο κυπριακός Ελληνισμός υφίσταται δύο ήττες. Η μία προκαλείται από το πολιτικό σύστημα, που εκτρέφει η διαφθορά, η διαπλοκή, το ρουσφέτι και η πελατειακή συναλλαγή των κομματικών μικρομάγαζων. Αυτή η ήττα συντηρείται από μια πολιτική ηγεσία, που δεν αίρεται όσο πρέπει υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων και υπολογισμών της αλλά παραμένει δέσμια μικροπολιτικών ιδιοτελειών και στενόκαρδων αντιλήψεων, εξαρτημένη και ποδηγετούμενη από ένα πελατοκεντρικό σύστημα με ψηφοθηρικές εκτυλίξεις.
Η άλλη ήττα είναι η συνεχιζόμενη τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% της πατρίδας μας. Μέχρι τις 11 Ιουλίου, οι κομματάρχες και οι πολιτικάντηδες διαλαλούσαν την κομματική πραμάτεια τους στηριζόμενοι σε κωμικά συνθήματα και πολιτικά φληναφήματα, για να αποκοιμίζουν ή και να αφιονίζουν τους αφελείς. Η φονική έκρηξη στο Μαρί και η κατεδάφιση της οικονομίας και της αξιοπρέπειας του τόπου, αποκάλυψε τη βρομερή σαθρότητα του πολιτικού, πολιτειακού και κομματικού συστήματος που, πρέπει να λεχθεί, στηρίχθηκε και αιμοδοτήθηκε με την πολυχρόνια ανοχή ή και εκμετάλλευσή του από τους πολίτες. Η λάμψη της φονικής έκρηξης και η ανθρωποκτονία 13 συμπατριωτών μας φώτισε τις πραγματικές διαστάσεις της τραγωδίας της Κύπρου με τις δύο ήττες. Η πρώτη αντίδραση των πολιτών ήταν η έκπληξη, ύστερα η οργή και μετά ο ασυγκράτητος θυμός.
Πέρα από το μεγάλο και αβάσταχτο πένθος για το χαμό ανθρώπων, εκείνο που συντάραξε τους πολίτες ήταν η κατάρρευση του κράτους και δι’ αυτού η καταρράκωση της αξιοπρέπειας, συλλογικής και ατομικής, η κατεδάφιση της σοβαρότητας και η κατερείπωση της υπευθυνότητας. Αίφνης, οι πολίτες διαπίστωσαν ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός, δηλ. το κρατικό, πολιτειακό, πολιτικό και κομματικό σύστημα ήταν μετέωρο. Δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει μια τραγωδία κολοσσιαίων διαστάσεων ούτε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χάθηκε! Πέρασαν τέσσερις ημέρες για να απευθυνθεί προς τους πολίτες και να μηρυκάσει τετριμμένες και γελοίες κουβέντες, που εξαγρίωσαν ακόμα περισσότερο το λαό. Είδε έναν Χριστόφια όχι μόνο ξεκομμένο από την πραγματικότητα, αλλά και έναν Πρόεδρο που δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει τις διαστάσεις του φονικού - και τις δικές του, ασήκωτες πολιτικές ευθύνες. Ούτε μια συγγνώμη δεν τόλμησε να ζητήσει.
Ο πρόεδρος Χριστόφιας δίνει την εικόνα παρόμοια με εκείνην ηγετών αραβικών χωρών: Όταν ξεκίνησε η «αραβική Άνοιξη» κανείς από αυτούς δεν κατάλαβε γιατί οι πολίτες έβγαιναν στους δρόμους και γιατί ήταν θυμωμένοι και εξοργισμένοι. Έναν μήνα μετά την 11η Ιουλίου και τις καθημερινές εκδηλώσεις έξω από το Προεδρικό, τις σκληρές επικρίσεις από όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ, ο Δ. Χριστόφιας δεν φαίνεται να κατανοεί τι συνέβη. Προφανώς δεν θέλει να αντιληφθεί ότι το 80% και πλέον των πολιτών δεν τον θέλουν επειδή τον θεωρούν ανίκανο, ανάξιο και πολύ επικίνδυνο να διαχειρίζεται πλέον το Κυπριακό και την οικονομία. Αυτή η διάστασή του με την πραγματικότητα φάνηκε θλιβερά όταν απευθύνθηκε στους νέους υπουργούς. Αναφέρθηκε σε καθήκοντα και υποχρεώσεις με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Μα, πού ζει; Δεν είναι Πρόεδρος; Δεν όφειλε όσα επισήμανε να τα είχε υλοποιήσει από την αρχή της προεδρίας του; Τώρα ξύπνησε;
Όχι, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει σε αυτόν τον ανατιναγμένο και κατεστραμμένο, από την πολιτική ανευθυνότητα και επικινδυνότητά του, τόπο. Ο Σεπτέμβριος θα είναι πολλαπλώς κρίσιμος μήνας. Για το Κυπριακό, την οικονομία, την ενέργεια, την κοινωνία. Η νέα Κυβέρνηση είναι συνονθύλευμα Αναν-ιστών και «ναιναίκων» με τη βούλα του ΑΚΕΛ. Μερικοί από αυτούς βαρύνονται με σοβαρά πολιτικά και οικονομικά αμαρτήματα. Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνοι. Ο τόπος διολισθαίνει σε ακόμα βαθύτερη κρίση αφού ο Δ. Χριστόφιας δεν απολαύει της εμπιστοσύνης του λαού, βρίσκεται σε πλήρη διάσταση και δεν έχει τη στήριξη των κομμάτων. Οι συνθήκες ίσως θα είναι ιδεώδεις για μια κυπριακή Άνοιξη. Πρέπει να έρθει. Το ότι κόμματα απαιτούν εκλογές και δημοψήφισμα για την εκ περιτροπής και καταγγέλλουν τον Χριστόφια ότι στερείται λαϊκού ερείσματος και εμπιστοσύνης, ίσως είναι μια παρήγορη αρχή εκτίναξης προς τη σωτηρία και τη διάσωση του τόπου.
Πηγή : www.sigmalive.com
Ο Ναπολέων είπε ότι σε έναν λαό που έχει ηττηθεί, χρειάζεται μια επανάσταση. Και εννοούσε μιαν επανάσταση μυαλών και ιδεών και μιαν εξανάσταση προοπτικών, οραμάτων, διεκδικήσεων και αποφασιστικής υπεράσπισης των συμφερόντων και της επιβίωσης του τόπου. Ένας λαός που έχει ηττηθεί χρειάζεται μιαν τέτοια επανάσταση για να ανασυνταχθεί, να οργανωθεί, να μαζέψει τα μυαλά του, να συσπάσει τους μυώνες του, να ξαναβρεί τις συλλογικές δυνατότητές του και να εκτιναχθεί ζείδωρα προς τα εμπρός. Από την κολοβή ανεξαρτησία του 1960 μέχρι σήμερα ο κυπριακός Ελληνισμός υφίσταται δύο ήττες. Η μία προκαλείται από το πολιτικό σύστημα, που εκτρέφει η διαφθορά, η διαπλοκή, το ρουσφέτι και η πελατειακή συναλλαγή των κομματικών μικρομάγαζων. Αυτή η ήττα συντηρείται από μια πολιτική ηγεσία, που δεν αίρεται όσο πρέπει υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων και υπολογισμών της αλλά παραμένει δέσμια μικροπολιτικών ιδιοτελειών και στενόκαρδων αντιλήψεων, εξαρτημένη και ποδηγετούμενη από ένα πελατοκεντρικό σύστημα με ψηφοθηρικές εκτυλίξεις.
Η άλλη ήττα είναι η συνεχιζόμενη τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% της πατρίδας μας. Μέχρι τις 11 Ιουλίου, οι κομματάρχες και οι πολιτικάντηδες διαλαλούσαν την κομματική πραμάτεια τους στηριζόμενοι σε κωμικά συνθήματα και πολιτικά φληναφήματα, για να αποκοιμίζουν ή και να αφιονίζουν τους αφελείς. Η φονική έκρηξη στο Μαρί και η κατεδάφιση της οικονομίας και της αξιοπρέπειας του τόπου, αποκάλυψε τη βρομερή σαθρότητα του πολιτικού, πολιτειακού και κομματικού συστήματος που, πρέπει να λεχθεί, στηρίχθηκε και αιμοδοτήθηκε με την πολυχρόνια ανοχή ή και εκμετάλλευσή του από τους πολίτες. Η λάμψη της φονικής έκρηξης και η ανθρωποκτονία 13 συμπατριωτών μας φώτισε τις πραγματικές διαστάσεις της τραγωδίας της Κύπρου με τις δύο ήττες. Η πρώτη αντίδραση των πολιτών ήταν η έκπληξη, ύστερα η οργή και μετά ο ασυγκράτητος θυμός.
Πέρα από το μεγάλο και αβάσταχτο πένθος για το χαμό ανθρώπων, εκείνο που συντάραξε τους πολίτες ήταν η κατάρρευση του κράτους και δι’ αυτού η καταρράκωση της αξιοπρέπειας, συλλογικής και ατομικής, η κατεδάφιση της σοβαρότητας και η κατερείπωση της υπευθυνότητας. Αίφνης, οι πολίτες διαπίστωσαν ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός, δηλ. το κρατικό, πολιτειακό, πολιτικό και κομματικό σύστημα ήταν μετέωρο. Δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει μια τραγωδία κολοσσιαίων διαστάσεων ούτε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χάθηκε! Πέρασαν τέσσερις ημέρες για να απευθυνθεί προς τους πολίτες και να μηρυκάσει τετριμμένες και γελοίες κουβέντες, που εξαγρίωσαν ακόμα περισσότερο το λαό. Είδε έναν Χριστόφια όχι μόνο ξεκομμένο από την πραγματικότητα, αλλά και έναν Πρόεδρο που δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει τις διαστάσεις του φονικού - και τις δικές του, ασήκωτες πολιτικές ευθύνες. Ούτε μια συγγνώμη δεν τόλμησε να ζητήσει.
Ο πρόεδρος Χριστόφιας δίνει την εικόνα παρόμοια με εκείνην ηγετών αραβικών χωρών: Όταν ξεκίνησε η «αραβική Άνοιξη» κανείς από αυτούς δεν κατάλαβε γιατί οι πολίτες έβγαιναν στους δρόμους και γιατί ήταν θυμωμένοι και εξοργισμένοι. Έναν μήνα μετά την 11η Ιουλίου και τις καθημερινές εκδηλώσεις έξω από το Προεδρικό, τις σκληρές επικρίσεις από όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ, ο Δ. Χριστόφιας δεν φαίνεται να κατανοεί τι συνέβη. Προφανώς δεν θέλει να αντιληφθεί ότι το 80% και πλέον των πολιτών δεν τον θέλουν επειδή τον θεωρούν ανίκανο, ανάξιο και πολύ επικίνδυνο να διαχειρίζεται πλέον το Κυπριακό και την οικονομία. Αυτή η διάστασή του με την πραγματικότητα φάνηκε θλιβερά όταν απευθύνθηκε στους νέους υπουργούς. Αναφέρθηκε σε καθήκοντα και υποχρεώσεις με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Μα, πού ζει; Δεν είναι Πρόεδρος; Δεν όφειλε όσα επισήμανε να τα είχε υλοποιήσει από την αρχή της προεδρίας του; Τώρα ξύπνησε;
Όχι, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει σε αυτόν τον ανατιναγμένο και κατεστραμμένο, από την πολιτική ανευθυνότητα και επικινδυνότητά του, τόπο. Ο Σεπτέμβριος θα είναι πολλαπλώς κρίσιμος μήνας. Για το Κυπριακό, την οικονομία, την ενέργεια, την κοινωνία. Η νέα Κυβέρνηση είναι συνονθύλευμα Αναν-ιστών και «ναιναίκων» με τη βούλα του ΑΚΕΛ. Μερικοί από αυτούς βαρύνονται με σοβαρά πολιτικά και οικονομικά αμαρτήματα. Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνοι. Ο τόπος διολισθαίνει σε ακόμα βαθύτερη κρίση αφού ο Δ. Χριστόφιας δεν απολαύει της εμπιστοσύνης του λαού, βρίσκεται σε πλήρη διάσταση και δεν έχει τη στήριξη των κομμάτων. Οι συνθήκες ίσως θα είναι ιδεώδεις για μια κυπριακή Άνοιξη. Πρέπει να έρθει. Το ότι κόμματα απαιτούν εκλογές και δημοψήφισμα για την εκ περιτροπής και καταγγέλλουν τον Χριστόφια ότι στερείται λαϊκού ερείσματος και εμπιστοσύνης, ίσως είναι μια παρήγορη αρχή εκτίναξης προς τη σωτηρία και τη διάσωση του τόπου.
Πηγή : www.sigmalive.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου