του Γιάννη Τριάντη
Το σύστημα εξουσίας που κυβερνά την Ευρώπη κατήγαγε σοβαρή νίκη. Αντί να τρωθεί το κύρος του και να αποδοκιμαστούν οι επιλογές του, όπως αυτές υλοποιήθηκαν από τον τραγικό Γ. Παπανδρέου –και οδήγησαν τη χώρα στην κόλαση– συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Στο τιμόνι της χώρας εγκαταστάθηκε ένας κατʼ εξοχήν άνθρωπός τους. Ο κ. Παπαδήμος καλείται να νομιμοποιήσει εκ νέου το θλιβερό Μνημόνιο, να αναχαιτίσει τις εκρηκτικές λαϊκές αντιδράσεις και να δώσει το στίγμα της νέας εποχής: Οι φθαρμένοι πολιτικοί –πειθήνιοι διεκπεραιωτές εντολών– παραχωρούν τη θέση τους σε σοβαρούς εντολοδόχους, οι οποίοι προέρχονται από τα σπλάχνα του (οικονομικού) συστήματος εξουσίας.
Κατά τούτο, εξηγήσιμη η ανακούφιση των Ευρωπαίων, οι διθύραμβοι των διεθνών –αλλά και μερίδος των ημετέρων– μίντια και η ικανοποίηση των οικονομικών κύκλων. Το θλιβερό Μνημόνιο, που κινδύνευε να καταρρεύσει εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων, ανακαινίζεται και στιλβώνεται. Με μια ουσιώδη διαφορά ως προς τις πιθανότητες πλήρους κατίσχυσης και εφαρμογής του: Άλλαξε το όχημα που το μεταφέρει. Το κουρασμένο και φθαρμένο φορτηγό του Γ. Παπανδρέου έδωσε τη θέση του στη λιμουζίνα του Λουκά Παπαδήμου. Και μάλιστα, με συνοδηγό τον μέχρι πρότινος αντιρρησία Αντώνη Σαμαρά. Μʼ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια: Ο αποτυχημένος έφυγε και ο ενιστάμενος υπαναχώρησε, αλλά το κατάστημα συνεχίζει να πουλάει την ίδια πραμάτεια υπό νέα διεύθυνση. Eadem, sed aliter, που θα έλεγαν οι Λατίνοι. «Το ίδιο, με άλλο τρόπο»...
Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, αλλά η παρουσία της ενδέχεται να προκαλέσει σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Όχι επειδή έγινε δεκτή με κάποια –έστω πρόσκαιρη– ανακούφιση από την ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι εξηγήσιμο: Μετά τη φαρσοκωμωδία, τη γελοιότητα και τη θυμηδία που προκάλεσαν οι τελευταίοι σπασμοί και ο τυχοδιωκτισμός του Γ. Παπανδρέου, λογικό είναι να φαντάζει όαση ένας –προβεβλημένος ως– σοβαρός, συγκροτημένος, λιτός άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα δεν έχει σχέση με το πολιτικό σόι.
Εδώ, πιθανώς, να βρίσκεται το κλειδί των μελλοντικών εξελίξεων: Με δεδομένη την απαξίωση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, όπως αυτό εκπροσωπείται από τα δύο κόμματα εξουσίας, η παρουσία του κ. Παπαδήμου μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης. Είτε για τη δημιουργία νέου κόμματος με άφθαρτα στελέχη, προερχόμενα από μη πολιτικούς χώρους (επιχειρηματίες, τεχνοκράτες κ.ά.), είτε για τη διάσπαση των δύο μεγάλων κομμάτων και τη δημιουργία νέων σχηματισμών. Και οι δύο πιθανότητες οδηγούν στο ίδιο πεδίο: την ανανέωση της συστημικής δυναμικής και την αναχαίτιση ριζοσπαστικών λύσεων...
Βέβαια, το ερώτημα κάθε καλοπροαίρετου που βλέπει τη χώρα να εκμηδενίζεται είναι εύλογο: Μπορεί να τα καταφέρει η κυβέρνηση Παπαδήμου και να οδηγήσει την Ελλάδα στη λεωφόρο της σωτηρίας, ανεξάρτητα από το προφίλ του κ. Παπαδήμου και τις επιδιώξεις εκείνων που τον υμνούν; Εξ αντικειμένου αυτό είναι αδύνατον αν η νέα κυβέρνηση επιμείνει στην πιστή εφαρμογή της αποτυχημένης συνταγής. Ο εφιαλτικός ιστός της ύφεσης δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία, ακόμη και αν υλοποιηθούν τάχιστα όσα ήθελε, αλλά δεν έπραξε η αργόσυρτη, απαράσκευη και χθαμαλή κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Δηλαδή, η ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων (ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) και ο δραστικότερος περιορισμός των δημοσίων δαπανών. Όμως έτσι «θα μπει το νερό στʼ αυλάκι», θα σπεύσουν να πουν ενθουσιασμένοι οι γνωστοί χειροκροτητές. Αλλά ξεχνούν ότι με την πολιτική αυτή η χώρα θα μπει απλώς σε μια δειλή τροχιά ανάπτυξης, με αστεία μεροκάματα, ελάχιστη ανακούφιση, και με το μεγάλο πρόβλημα –την αντιμετώπιση του χρέους– να επικρέμαται μονίμως πάνω από το κεφάλι της. Ακόμη και όλα «να πάνε καλά», το χρέος θα βρίσκεται στο ύψος των 120 δισ. ευρώ το 2020. Άρα, ούτε και τότε θα είναι διαχειρίσιμο...
Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει την ευκαιρία, πάντως, να θεσπίσει ένα αξιόπιστο και φιλολαϊκό φορολογικό νομοσχέδιο, αλλά και «να πάρει» από την Ένωση κάποια ελαφρά προσαρμογή του εφαρμοζόμενου σχεδίου. Αυτό, δηλαδή, που επιδίωκε ο Σαμαράς με την αναδιαπραγμάτευση, αλλά ενδέχεται να δοθεί ως δώρο στον κ. Παπαδήμο. Μόνο που τέτοια «δώρα» δεν συνιστούν ουσιαστική υποχώρηση των Γαλλογερμανών, αλλά στάχτη στα μάτια του κόσμου. Η πραγματική αναδιαπραγμάτευση θα μπορούσε να επιβληθεί μονάχα από τη λαϊκή δυναμική και τις εκρήξεις στις χειμαζόμενες χώρες...
Όμως ποιος είναι ο κ. Παπαδήμος και πού οφείλεται η αβρότης των Ευρωπαίων προς το πρόσωπό του; Μήπως δεν είναι ο ιθύνων νους της επιχείρησης «ψεύτικα στοιχεία» για την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ; Μήπως δεν είναι ο άνθρωπος που γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει ότι η ελληνική οικονομία ήταν σαθρή και ότι η ένταξή της στο κλαμπ του ευρώ ισοδυναμούσε με τη θανατική της καταδίκη;
Πώς λοιπόν, με τέτοιες αρνητικές επιδόσεις σε μείζονα θέματα, τοποθετήθηκε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και θεωρείται σοβαρός από τους ευρωπαίους εταίρους; Η εξήγηση είναι απλή: Ο κ. Παπαδήμος είναι όντως σοβαρός ως διεκπεραιωτής κεντρικών επιλογών από το διεθνές οικονομικό σύστημα. Αυτό φέρʼ ειπείν που ανέχθηκε τα ψεύτικα στοιχεία για την ΟΝΕ, διότι τότε εξυπηρετούσαν τους στόχους και τις ανάγκες του, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να... καταγγείλει εκ των υστέρων αυτήν τη διαδικασία! Ούτε να αξιοποιεί και να επιβραβεύει τους ανθρώπους που υπήρξαν πρωταγωνιστές στην εξοργιστική εκείνη επιχείρηση παραπλάνησης της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής κοινωνίας...
Πηγή : http://www.paron.gr/
Το σύστημα εξουσίας που κυβερνά την Ευρώπη κατήγαγε σοβαρή νίκη. Αντί να τρωθεί το κύρος του και να αποδοκιμαστούν οι επιλογές του, όπως αυτές υλοποιήθηκαν από τον τραγικό Γ. Παπανδρέου –και οδήγησαν τη χώρα στην κόλαση– συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Στο τιμόνι της χώρας εγκαταστάθηκε ένας κατʼ εξοχήν άνθρωπός τους. Ο κ. Παπαδήμος καλείται να νομιμοποιήσει εκ νέου το θλιβερό Μνημόνιο, να αναχαιτίσει τις εκρηκτικές λαϊκές αντιδράσεις και να δώσει το στίγμα της νέας εποχής: Οι φθαρμένοι πολιτικοί –πειθήνιοι διεκπεραιωτές εντολών– παραχωρούν τη θέση τους σε σοβαρούς εντολοδόχους, οι οποίοι προέρχονται από τα σπλάχνα του (οικονομικού) συστήματος εξουσίας.
Κατά τούτο, εξηγήσιμη η ανακούφιση των Ευρωπαίων, οι διθύραμβοι των διεθνών –αλλά και μερίδος των ημετέρων– μίντια και η ικανοποίηση των οικονομικών κύκλων. Το θλιβερό Μνημόνιο, που κινδύνευε να καταρρεύσει εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων, ανακαινίζεται και στιλβώνεται. Με μια ουσιώδη διαφορά ως προς τις πιθανότητες πλήρους κατίσχυσης και εφαρμογής του: Άλλαξε το όχημα που το μεταφέρει. Το κουρασμένο και φθαρμένο φορτηγό του Γ. Παπανδρέου έδωσε τη θέση του στη λιμουζίνα του Λουκά Παπαδήμου. Και μάλιστα, με συνοδηγό τον μέχρι πρότινος αντιρρησία Αντώνη Σαμαρά. Μʼ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια: Ο αποτυχημένος έφυγε και ο ενιστάμενος υπαναχώρησε, αλλά το κατάστημα συνεχίζει να πουλάει την ίδια πραμάτεια υπό νέα διεύθυνση. Eadem, sed aliter, που θα έλεγαν οι Λατίνοι. «Το ίδιο, με άλλο τρόπο»...
Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, αλλά η παρουσία της ενδέχεται να προκαλέσει σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Όχι επειδή έγινε δεκτή με κάποια –έστω πρόσκαιρη– ανακούφιση από την ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι εξηγήσιμο: Μετά τη φαρσοκωμωδία, τη γελοιότητα και τη θυμηδία που προκάλεσαν οι τελευταίοι σπασμοί και ο τυχοδιωκτισμός του Γ. Παπανδρέου, λογικό είναι να φαντάζει όαση ένας –προβεβλημένος ως– σοβαρός, συγκροτημένος, λιτός άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα δεν έχει σχέση με το πολιτικό σόι.
Εδώ, πιθανώς, να βρίσκεται το κλειδί των μελλοντικών εξελίξεων: Με δεδομένη την απαξίωση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, όπως αυτό εκπροσωπείται από τα δύο κόμματα εξουσίας, η παρουσία του κ. Παπαδήμου μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης. Είτε για τη δημιουργία νέου κόμματος με άφθαρτα στελέχη, προερχόμενα από μη πολιτικούς χώρους (επιχειρηματίες, τεχνοκράτες κ.ά.), είτε για τη διάσπαση των δύο μεγάλων κομμάτων και τη δημιουργία νέων σχηματισμών. Και οι δύο πιθανότητες οδηγούν στο ίδιο πεδίο: την ανανέωση της συστημικής δυναμικής και την αναχαίτιση ριζοσπαστικών λύσεων...
Βέβαια, το ερώτημα κάθε καλοπροαίρετου που βλέπει τη χώρα να εκμηδενίζεται είναι εύλογο: Μπορεί να τα καταφέρει η κυβέρνηση Παπαδήμου και να οδηγήσει την Ελλάδα στη λεωφόρο της σωτηρίας, ανεξάρτητα από το προφίλ του κ. Παπαδήμου και τις επιδιώξεις εκείνων που τον υμνούν; Εξ αντικειμένου αυτό είναι αδύνατον αν η νέα κυβέρνηση επιμείνει στην πιστή εφαρμογή της αποτυχημένης συνταγής. Ο εφιαλτικός ιστός της ύφεσης δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία, ακόμη και αν υλοποιηθούν τάχιστα όσα ήθελε, αλλά δεν έπραξε η αργόσυρτη, απαράσκευη και χθαμαλή κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Δηλαδή, η ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων (ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) και ο δραστικότερος περιορισμός των δημοσίων δαπανών. Όμως έτσι «θα μπει το νερό στʼ αυλάκι», θα σπεύσουν να πουν ενθουσιασμένοι οι γνωστοί χειροκροτητές. Αλλά ξεχνούν ότι με την πολιτική αυτή η χώρα θα μπει απλώς σε μια δειλή τροχιά ανάπτυξης, με αστεία μεροκάματα, ελάχιστη ανακούφιση, και με το μεγάλο πρόβλημα –την αντιμετώπιση του χρέους– να επικρέμαται μονίμως πάνω από το κεφάλι της. Ακόμη και όλα «να πάνε καλά», το χρέος θα βρίσκεται στο ύψος των 120 δισ. ευρώ το 2020. Άρα, ούτε και τότε θα είναι διαχειρίσιμο...
Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει την ευκαιρία, πάντως, να θεσπίσει ένα αξιόπιστο και φιλολαϊκό φορολογικό νομοσχέδιο, αλλά και «να πάρει» από την Ένωση κάποια ελαφρά προσαρμογή του εφαρμοζόμενου σχεδίου. Αυτό, δηλαδή, που επιδίωκε ο Σαμαράς με την αναδιαπραγμάτευση, αλλά ενδέχεται να δοθεί ως δώρο στον κ. Παπαδήμο. Μόνο που τέτοια «δώρα» δεν συνιστούν ουσιαστική υποχώρηση των Γαλλογερμανών, αλλά στάχτη στα μάτια του κόσμου. Η πραγματική αναδιαπραγμάτευση θα μπορούσε να επιβληθεί μονάχα από τη λαϊκή δυναμική και τις εκρήξεις στις χειμαζόμενες χώρες...
Όμως ποιος είναι ο κ. Παπαδήμος και πού οφείλεται η αβρότης των Ευρωπαίων προς το πρόσωπό του; Μήπως δεν είναι ο ιθύνων νους της επιχείρησης «ψεύτικα στοιχεία» για την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ; Μήπως δεν είναι ο άνθρωπος που γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει ότι η ελληνική οικονομία ήταν σαθρή και ότι η ένταξή της στο κλαμπ του ευρώ ισοδυναμούσε με τη θανατική της καταδίκη;
Πώς λοιπόν, με τέτοιες αρνητικές επιδόσεις σε μείζονα θέματα, τοποθετήθηκε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και θεωρείται σοβαρός από τους ευρωπαίους εταίρους; Η εξήγηση είναι απλή: Ο κ. Παπαδήμος είναι όντως σοβαρός ως διεκπεραιωτής κεντρικών επιλογών από το διεθνές οικονομικό σύστημα. Αυτό φέρʼ ειπείν που ανέχθηκε τα ψεύτικα στοιχεία για την ΟΝΕ, διότι τότε εξυπηρετούσαν τους στόχους και τις ανάγκες του, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να... καταγγείλει εκ των υστέρων αυτήν τη διαδικασία! Ούτε να αξιοποιεί και να επιβραβεύει τους ανθρώπους που υπήρξαν πρωταγωνιστές στην εξοργιστική εκείνη επιχείρηση παραπλάνησης της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής κοινωνίας...
Πηγή : http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου