Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του εθνοκτόνου λαϊκισμού είναι η πολυγλωσσία και ο ξύλινος λόγος (βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002).
Τα όσα διέπραξε ο λαϊκοκτόνος λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ, μόλις σε δύο χρόνια, αποδεικνύουν απόλυτα τα όσα έγραφα τότε, εν μέσω της παχυλής αδιαφορίας του «κυρίαρχου» λαού και πλείστων όσων πολιτικών, επιστημονικών και πνευματικών ταγών! Όλοι, σχεδόν, στη μάσα και στις επικύψεις μπροστά στη διεφθαρμένη εξουσία.
Σ’ ένα μου κείμενο, το οποίο έφερε τον τίτλο: «Ο λαϊκισμός και το μήνυμά του στην Ελλάδα», έγραφα και τα εξής: «Ο λαϊκισμός αποτελεί μία ισοπεδωτική πολιτική πρακτική, η οποία αναιρεί την κοινωνική και πολιτική λειτουργία του ανθρώπου και συρρικνώνει τις κριτικές του ικανότητες», προσθέτοντας: «Ο λαϊκισμός στηρίχθηκε σε μία πολιτική παροχών χωρίς δημοσιονομικά και ηθικά κριτήρια... Τους αντικτύπους αυτού του λαϊκισμού ζει ήδη η ελληνική κοινωνία με όλα τα συμπτώματα της σήψης που αποπνέει γύρω μας. Η σήψη αυτή θα απλωθεί και θα την πληρώσει και η Ελλάδα και όσοι δεν μπήκαν στο χορό του λαϊκισμού, του οποίου οι λάτρεις θα χορεύουν σύντομα το χορό των κολασμένων στο πτώμα της» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 10/4/1992).
Μία εικοσαετία χαμένη. Από παντού, όχι μόνο σιωπή, αλλά και ενεργό στήριξη στο όνομα της κάθε λογής αρπαχτής.
Επανήλθα σε ένα χρόνο, προσπαθώντας ν’ αφυπνίσω τις πλαδαρές μάζες με το κείμενό μου, το οποίο είχε ως τίτλο: «Ο λαϊκισμός εγκυμονεί εθνικές συμφορές» («Πολιτικά Θέματα» 12/11/1993). Το κείμενο εκείνο κατέληγε με τη φράση: «Αμφιβάλλω πολύ αν η συμπαγής μάζα των λαϊκιστών είναι σε θέση να καταλάβει το πέλαγος των εθνικών κινδύνων και ν’ αλλάξει νοοτροπία έστω και τούτη την ύστατη ώρα».
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τώρα όλοι ομού σκούζουν αλλά είναι αργά, πολύ αργά. Η πείνα θα θερίσει λαϊκιστές και μη, και τους «μη» αδίκως.
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του εθνοκτόνου λαϊκισμού είναι η πολυγλωσσία και ο ξύλινος λόγος (βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002).
Τα όσα διέπραξε ο λαϊκοκτόνος λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ, μόλις σε δύο χρόνια, αποδεικνύουν απόλυτα τα όσα έγραφα τότε, εν μέσω της παχυλής αδιαφορίας του «κυρίαρχου» λαού και πλείστων όσων πολιτικών, επιστημονικών και πνευματικών ταγών! Όλοι, σχεδόν, στη μάσα και στις επικύψεις μπροστά στη διεφθαρμένη εξουσία.
Σ’ ένα μου κείμενο, το οποίο έφερε τον τίτλο: «Ο λαϊκισμός και το μήνυμά του στην Ελλάδα», έγραφα και τα εξής: «Ο λαϊκισμός αποτελεί μία ισοπεδωτική πολιτική πρακτική, η οποία αναιρεί την κοινωνική και πολιτική λειτουργία του ανθρώπου και συρρικνώνει τις κριτικές του ικανότητες», προσθέτοντας: «Ο λαϊκισμός στηρίχθηκε σε μία πολιτική παροχών χωρίς δημοσιονομικά και ηθικά κριτήρια... Τους αντικτύπους αυτού του λαϊκισμού ζει ήδη η ελληνική κοινωνία με όλα τα συμπτώματα της σήψης που αποπνέει γύρω μας. Η σήψη αυτή θα απλωθεί και θα την πληρώσει και η Ελλάδα και όσοι δεν μπήκαν στο χορό του λαϊκισμού, του οποίου οι λάτρεις θα χορεύουν σύντομα το χορό των κολασμένων στο πτώμα της» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 10/4/1992).
Μία εικοσαετία χαμένη. Από παντού, όχι μόνο σιωπή, αλλά και ενεργό στήριξη στο όνομα της κάθε λογής αρπαχτής.
Επανήλθα σε ένα χρόνο, προσπαθώντας ν’ αφυπνίσω τις πλαδαρές μάζες με το κείμενό μου, το οποίο είχε ως τίτλο: «Ο λαϊκισμός εγκυμονεί εθνικές συμφορές» («Πολιτικά Θέματα» 12/11/1993). Το κείμενο εκείνο κατέληγε με τη φράση: «Αμφιβάλλω πολύ αν η συμπαγής μάζα των λαϊκιστών είναι σε θέση να καταλάβει το πέλαγος των εθνικών κινδύνων και ν’ αλλάξει νοοτροπία έστω και τούτη την ύστατη ώρα».
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τώρα όλοι ομού σκούζουν αλλά είναι αργά, πολύ αργά. Η πείνα θα θερίσει λαϊκιστές και μη, και τους «μη» αδίκως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου