Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Ιούλιος 1974. Η δικτατορία αυτοκαταρρέει υπό το βάρος του εθνικού εγκλήματος της Κύπρου.
Αναδύεται ένας κόσμος των Ελλήνων, οι οποίοι αυτοβαυκαλίζονται ως «αντιστασιακοί», ζώντας τη μεγάλη ατομική και κοινωνική αυταπάτη.
Στην Ελλάδα των Ελλήνων χριστιανών αρχίζει ο ξέφρενος χορός των κολασμένων, στον οποίο μετέχουν πολιτικάντηδες και κομματάρχες κάθε λογής με τον «κυρίαρχο» λαό να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει τους «μπροστάρηδες» που ανεμίζουν τις σημαίες της επανάστασης.
Πρωτοχορευτές οι σπεκουλαδόροι της «γενιάς του Πολυτεχνείου», οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στον «χορό των κολασμένων», τον οποίο μετέτρεψαν σε χορό εθνικής τραγωδίας θυμίζοντας το χορό του Ζαλόγγου.
Κι όμως: Σ’ αυτό το ξέφρενο πανηγύρι έπαιρνε μέρος και μάλιστα με μεγάλο κέφι και πάθος, σύσσωμος, σχεδόν, ο «κυρίαρχος» λαός, επιδιδόμενος στο αγώνισμα της καριέρας, της κονόμας, της αρπαχτής και της Ντόλτσε Βίτα, παριστάνοντας τον σκαπανέα της «προόδου» και της «αλλαγής».
Συνεργοί και ηθικοί αυτουργοί αυτού του μεγάλου εθνικού εγκλήματος, η ελληνική δημοσιογραφία που πρωτοστάτησε στην οικοδόμηση του συστήματος της σήψης και της ηθικής και πολιτικής χλωροφορμίασης των αγελαίων λαϊκών μαζών.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια της πολιτικής χολέρας, ο γράφων στάθηκε έξω από το «χορό των κολασμένων», ζώντας στα κοινωνικά υπόγεια και χωρίς καταθέσεις, με μόνη συμμετοχή τα καθημερινά, σχεδόν, κριτικά κείμενα εναντίον της φαύλης εξουσίας και του φαύλου λαού.
Φωνή βοώντος... Σιωπή, απόλυτη σιωπή, αφού όσοι μπορούσαν προωθούσαν το ατομικό τους συμφέρον και άρπαζαν ό,τι και όπως μπορούσαν.
Έτσι συνεχιζόταν ο «χορός των κολασμένων», για τον οποίο μίλησε ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος μακαριστός Χριστόδουλος, σε άρθρο του στο «Βήμα», της 6ης Δεκεμβρίου 1992.
Στο εμπνευσμένο εκείνο κείμενό του ο ιεράρχης καυτηρίαζε την «έκπτωση του ήθους», το οποίο στην Ελλάδα εξαφανίστηκε μεθοδικά και προγραμματισμένα!
Στην εναγώνια προσπάθειά του να σταματήσει αυτή την εθνική κατρακύλα, ο γράφων απευθύνθηκε στον μητροπολίτη –υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου της πρώτης Κίνησης Ενεργών Πολιτών – ζητώντας του να συστρατευθούν στον εθνωφελή αγώνα κατά της διαφθοράς.
Στην «ανοιχτή» εκείνη επιστολή, έγραφα: «Στο χορό των κολασμένων δεν μετέχουμε όλοι» (Το πλήρες κείμενο αυτής της επιστολής, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» της 11 Δεκεμβρίου 1992, σελ. 42). Η προσπάθεια απέτυχε –παρά την αρχική θετική στάση του ιεράρχη- και ο «χορός των κολασμένων, όλο και περισσότερο χορευόταν από περισσότερους πολιτικάντηδες και περισσότερους «ιδεολόγους» των κομμάτων!
Έτσι, ο γράφων, συνέχισε τον μοναχικό αγώνα στα κακοτράχαλα μονοπάτια της πολιτικής και ηθικής μοναξιάς.
Κάποιες απόπειρες αποδείχτηκαν ατελέσφορες και κινήσεις αυταπάτης. Η σήψη ήταν ακατανίκητη.
Καταλήγοντας θα έλεγα: Τώρα, ο «χορός των κολασμένων» μετατράπηκε σε χορό του Ζαλόγγου, τον οποίο ο «κυρίαρχος» λαός θέλει δε θέλει θα χορέψει με την πένθιμη μουσική της Τρόικα. Η εθνική προστυχιά τελείωσε!
Κράτησε 40 χρόνια. Γυρίζουμε σελίδα εν μέσω των εθνικών, οικονομικών, πολιτικών και ηθικών ερειπίων της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών!
Σκούξτε συνέλληνες, και κοντά σας και ο γράφων που δεν πήρε μέρος στο χορό των κολασμένων! Έτσι, πρόστυχα και χυδαία λειτουργεί η δήθεν δημοκρατία!
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Ιούλιος 1974. Η δικτατορία αυτοκαταρρέει υπό το βάρος του εθνικού εγκλήματος της Κύπρου.
Αναδύεται ένας κόσμος των Ελλήνων, οι οποίοι αυτοβαυκαλίζονται ως «αντιστασιακοί», ζώντας τη μεγάλη ατομική και κοινωνική αυταπάτη.
Στην Ελλάδα των Ελλήνων χριστιανών αρχίζει ο ξέφρενος χορός των κολασμένων, στον οποίο μετέχουν πολιτικάντηδες και κομματάρχες κάθε λογής με τον «κυρίαρχο» λαό να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει τους «μπροστάρηδες» που ανεμίζουν τις σημαίες της επανάστασης.
Πρωτοχορευτές οι σπεκουλαδόροι της «γενιάς του Πολυτεχνείου», οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στον «χορό των κολασμένων», τον οποίο μετέτρεψαν σε χορό εθνικής τραγωδίας θυμίζοντας το χορό του Ζαλόγγου.
Κι όμως: Σ’ αυτό το ξέφρενο πανηγύρι έπαιρνε μέρος και μάλιστα με μεγάλο κέφι και πάθος, σύσσωμος, σχεδόν, ο «κυρίαρχος» λαός, επιδιδόμενος στο αγώνισμα της καριέρας, της κονόμας, της αρπαχτής και της Ντόλτσε Βίτα, παριστάνοντας τον σκαπανέα της «προόδου» και της «αλλαγής».
Συνεργοί και ηθικοί αυτουργοί αυτού του μεγάλου εθνικού εγκλήματος, η ελληνική δημοσιογραφία που πρωτοστάτησε στην οικοδόμηση του συστήματος της σήψης και της ηθικής και πολιτικής χλωροφορμίασης των αγελαίων λαϊκών μαζών.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια της πολιτικής χολέρας, ο γράφων στάθηκε έξω από το «χορό των κολασμένων», ζώντας στα κοινωνικά υπόγεια και χωρίς καταθέσεις, με μόνη συμμετοχή τα καθημερινά, σχεδόν, κριτικά κείμενα εναντίον της φαύλης εξουσίας και του φαύλου λαού.
Φωνή βοώντος... Σιωπή, απόλυτη σιωπή, αφού όσοι μπορούσαν προωθούσαν το ατομικό τους συμφέρον και άρπαζαν ό,τι και όπως μπορούσαν.
Έτσι συνεχιζόταν ο «χορός των κολασμένων», για τον οποίο μίλησε ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος μακαριστός Χριστόδουλος, σε άρθρο του στο «Βήμα», της 6ης Δεκεμβρίου 1992.
Στο εμπνευσμένο εκείνο κείμενό του ο ιεράρχης καυτηρίαζε την «έκπτωση του ήθους», το οποίο στην Ελλάδα εξαφανίστηκε μεθοδικά και προγραμματισμένα!
Στην εναγώνια προσπάθειά του να σταματήσει αυτή την εθνική κατρακύλα, ο γράφων απευθύνθηκε στον μητροπολίτη –υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου της πρώτης Κίνησης Ενεργών Πολιτών – ζητώντας του να συστρατευθούν στον εθνωφελή αγώνα κατά της διαφθοράς.
Στην «ανοιχτή» εκείνη επιστολή, έγραφα: «Στο χορό των κολασμένων δεν μετέχουμε όλοι» (Το πλήρες κείμενο αυτής της επιστολής, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» της 11 Δεκεμβρίου 1992, σελ. 42). Η προσπάθεια απέτυχε –παρά την αρχική θετική στάση του ιεράρχη- και ο «χορός των κολασμένων, όλο και περισσότερο χορευόταν από περισσότερους πολιτικάντηδες και περισσότερους «ιδεολόγους» των κομμάτων!
Έτσι, ο γράφων, συνέχισε τον μοναχικό αγώνα στα κακοτράχαλα μονοπάτια της πολιτικής και ηθικής μοναξιάς.
Κάποιες απόπειρες αποδείχτηκαν ατελέσφορες και κινήσεις αυταπάτης. Η σήψη ήταν ακατανίκητη.
Καταλήγοντας θα έλεγα: Τώρα, ο «χορός των κολασμένων» μετατράπηκε σε χορό του Ζαλόγγου, τον οποίο ο «κυρίαρχος» λαός θέλει δε θέλει θα χορέψει με την πένθιμη μουσική της Τρόικα. Η εθνική προστυχιά τελείωσε!
Κράτησε 40 χρόνια. Γυρίζουμε σελίδα εν μέσω των εθνικών, οικονομικών, πολιτικών και ηθικών ερειπίων της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών!
Σκούξτε συνέλληνες, και κοντά σας και ο γράφων που δεν πήρε μέρος στο χορό των κολασμένων! Έτσι, πρόστυχα και χυδαία λειτουργεί η δήθεν δημοκρατία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου