Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
«Μετά την οικογένειά μας και το επάγγελμά μας, η ομάδα μας κατέχει την Τρίτη θέση στην καρδιά μας».
Αυτά δήλωσε «φίλαθλος» σε ραδιοφωνική του συνέντευξη υποστηρίζοντας την ποδοσφαιρική του ομάδα (2-5 στην πρωινή ζώνη του Ρ/Φ της ΕΡΑ ΣΠΟΡ).
Ώστε, λοιπόν, για τους ποδοσφαιρόφιλους αυτού του είδους τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της πατρίδας έπονται της ομάδας, οι οπαδοί της οποίας ωρύονται: «Κάτω τα χέρια από τον Πρόεδρο» - χρηματοδότη, όταν αυτός οδηγείται στη Δικαιοσύνη!
Στηρίζουν τις παρανομίες του με κάθε τρόπο και κάθε μέσο καταρρακώνοντας έτσι κάθε ηθική αξία, αναδεικνύοντας τον χώρο του αθλητισμού σε βασίλειο ανομίας και πεδίο κοινωνικής και πολιτικής χλωροφορμίασης (Αυτή την κοινωνιοκτόνο λειτουργία του ψευτοαθλητισμού ανέδειξα και καυτηρίασα σε πλείστα όσα κείμενά μου. Βλ. π.χ. «Ολυμπιακοί Αγώνες: Ένα διεθνοποιημένο ψεύδος» στα «Πολιτικά Θέματα» (Π.Θ.) της 21/2/1992). «Ο φανατισμός στο ποδόσφαιρο εκμαυλίζει τους πολίτες», στα «Π.Θ.» της 16/1/2001 – «Δύο ‘χρυσά’ πόδια ως εθνικό κεφάλαιο» («Π.Θ.», 2/2/2003).
«Ποδόσφαιρο: Προθάλαμος της φασιστικοποίησης», στα «Π.Θ.» της 16/5/2003 κ.λπ. Η ιστορία διδάσκει ότι τα κάθε λογής θεάματα αποτελούν το μέσον με το οποίο οι εξουσιαστές χλωροφορμιάζουν την κοινωνική και πολιτική συνείδηση των μαζών «Βλ. π.χ. Κ. Βάρναλη: «Οι διχτάτορες», Αθήνα, 1957 – Μ. Στασινοπούλου «Ελευθερία και εκούσια δουλεία», εκδ. «Άλμα», Αθήνα, 1975).
Αυτός ο εθισμός των θεαμάτων μαζί με το γενικότερο εκμαυλισμό των λαϊκών μαζών οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση του ανθρώπου (βλ. π.χ. το κείμενό μου: «Η πολιτική εξαχρείωση και ο κοινωνικός εκμαυλισμός» (στα «Π.Θ.» της 25/7/1992).
Αυτόν τον κοινωνικό εκμαυλισμό ανέδειξε ιστορικά εδώ και πέντε αιώνες, ο Γάλλος δικαστής Λα Μποεσί, ο οποίος, στο πιο πάνω έργο του που μεταφράστηκε και προλογίστηκε από τον Μ. Στασινόπουλο, έγραφε: «Όταν ο βασιλιάς Κύρος εκυρίευσε τις Σάρδεις του έφεραν την είδηση ότι οι κάτοικοι επαναστάτησαν. Θα μπορούσε πολύ γρήγορα να καταπνίξει την εξέγερση.... γι’ αυτό σοφίστηκε ένα έξυπνο κόλπο: Εγκατέστησε εκεί οίκους ανοχής, ταβέρνες και γήπεδα αγώνων και δημοσίευσε διαταγή ότι όλοι οι πολίτες όφειλαν υποχρεωτικά να το χρησιμοποιούν».
Συνεχίζοντας ο Γάλλος δικαστής έγραφε: «Λοιπόν το μέσο αυτό έπιασε τόσο, ώστε δεν του χρειάστηκε για να χρησιμοποιήσει ούτε μία σπαθιά εναντίον των Λυδών».
Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δάσκαλός μου, σχολιάζοντας αυτό το κείμενο –αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας του 1974, έγραφε: «Η εκούσια δουλεία και η αποκοίμηση των λαών πραγματώνεται με παροχές, εορτές, πανηγύρια, τσίρκα (το ποδόσφαιρο δεν ήταν ακόμα της μόδας» (σελ. 12).
Εν όψει όλων αυτών των αποσυνθετικών επιδράσεων του ψευτοαθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου, από το 2001 πρότεινα:
1) «Να καταργηθεί το ποδόσφαιρο με τη σημερινή του μορφή και να επανέλθη στο επίπεδο της γειτονιάς» και
2) «Ο κόσμος αυτός των φανατισμένων οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων να καταθέσει το εκλογικό του βιβλιάριο και να μην ψηφίζει αφού δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική και τα προβλήματα της Ελλάδας» (βλ. το πιο πάνω άρθρο μου: «Ο φανατισμός στο ποδόσφαιρο».
Είναι σκόπιμο όμως να σημειώσω ότι αυτό το υποχρεωτικό του αθλητισμού, που καθιέρωσε ο βασιλιάς Κύρος, το έκανε και ο Χίτλερ, με το άρθρο 21 του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της 25/2/1920 (βλ. Χάγερ – Μπουφίδη: «Οι μεγάλοι άνδρες. Χίτλερ», Αθήνα, 1936).
Πρέπει ακόμη να σημειώσω ότι για ένα γκολ έγινε πόλεμος μεταξύ Ονδούρας και Σαλβαδόρ. Συγκεκριμένα, οι δύο εθνικές ομάδες, διεκδικούσαν το παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα γινόταν το καλοκαίρι του 1970, ενώ ο πρώτος τους αγώνας έγινε τον Ιούνιο του 1969. Ο ρεπόρτερ Ι. Καπίνσκι, αφού περιγράφει την έκρυθμη κατάσταση που δημιουργήθηκε εξ αιτίας ενός γκολ, που οδήγησε στον πόλεμο μεταξύ των δύο αντιπάλων χωρών προσθέτει: «Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου κράτησε εκατό ώρες. Τα θύματά του ανήλθαν σε έξι χιλιάδες νεκρούς και μερικές χιλιάδες τραυματίες. Περίπου πενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους και τη γη τους. Πολλά χωριά καταστράφηκαν».
Να, όμως, και η πολιτική αιτία του πολέμου, όπως την αναδεικνύει ο συγγραφέας: «Το ποδόσφαιρο έριξε λάδι στη φωτιά των διεθνιστικών διαθέσεων και της υπερπατριωτικής υστερίας, τόσο αναγκαίων για να εξαπλωθεί ένας πόλεμος και να ενισχυθεί η εξουσία των ολιχαρχικών καθεστώτων στις δύο χώρες» (βλ. αναλυτική περιγραφή των γεγονότων σελ. 236 επ. και το εδώ παράθεμα στης σελ. 270 του έργου του: «Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου» εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα, 2002).
Αυτός ο πόλεμος σημειώνει ο Ρ. Καπίνσκι είχε αντικτύπους όχι μόνο σε χώρες της Λατινικής Αμερικής αλλά «και σε μια σειρά της Ευρώπης και της Ασίας» (βλ. σελ. 267).
Να κάνω μία παρένθεση για να θυμίσω ότι την ίδια εποχή το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας αποβλάκωνε τα εκατομμύρια των Ελλήνων με το Γουέμπλεϋ, γεγονός το οποίο καυτηρίασε και ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Άξιον Εστί» (του «ΣΚΑΪ») όσο και ο γράφων σε άλλο του κείμενο, ο οποίος μάλιστα χαρακτήρισε την τότε πολιτική χρωροφορμίαση ως ανώδυνη μπροστά στις τεράστιες δόσεις χλωροφορμίου που χορηγεί για δεκαετίες το φαύλο δημοκρατικό σύστημα.
Όμως, το άφησα τελευταίο, παρά τις κοινωνιοκτόνες επιδράσεις του αγοραίου και εκμαυλισμένου ποδοσφαίρου, υπάρχουν ακόμη διάφοροι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες οι οποίοι τις αναπαράγουν. Αυτό το θλιβερό θέαμα εμφανίστηκε ξανά με την «κίνηση σωτηρίας του Παναθηναϊκού (βλ. σχετικό ρεπορτάζ στην «Καθημερινή», της 4/5/2012).
Ως γνωστόν στο ποδόσφαιρο κυκλοφορούν πολλά δις, πολλά «στημένα παιχνίδια» και πολλοί ψήφοι.
Αυτή η λειτουργία του ποδοσφαίρου πρέπει να συναντήσει την αντίδραση των καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων Ελλήνων, γιατί ο λεγόμενος κόσμος του πνεύματος και της επιστήμης δεν πρόκειται να το κάνει, όπως και η λεγόμενη δημοσιογραφία, η οποία επενδύει στην εθνική χλωροφορμίαση και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο πολιτικός Τύπος διαθέτει καθημερινά πολυσέλιδα για τις λεγόμενες αθλητικές ειδήσεις.
ΥΓ:
Μετά τη χάραξη αυτών των... αντιδημοφιλών σκέψεων, έγιναν στην Κωνσταντινούπολη οι αγώνες μπάσκετ για το ευρωπαϊκό κύπελο. Οι «φίλαθλοι» αιματοκυλίστηκαν στις τουρκικές πλατείες και η... αθλητική ιδέα οδήγησε σε αλληλοτραυματισμούς μεταξύ Ελλήλων «φιλάθλων».
Ενώ η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια και ενώ οι «υπερήφανοι» Έλληνες στέκονται ώρες στις ουρές για ένα πιάτο φαγητό, έξι χιλιάδες πεντακόσιοι φίλαθλοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδεύσουν στην Τουρκία, να φάνε και να κοιμηθούν σε ξενοδοχεία! Πώς συμβαίνει αυτό το θέαμα; αυτός ο κόσμος δεν εργάζεται;
Και ενώ η Ελλάδα αποτελεί το μαύρο πρόβατο των Ευρωπαίων, χωρίς ψωμί, χωρίς εργασία, σε απόλυτη χρεοκοπία και χωρίς κυβέρνηση, οι φίλαθλοι διασκεδάζουν σε νυχτερινά κέντρα και υποδέχονται τους «ήρωες» στο αεροδρόμιο κατά χιλιάδες! (Πού είσαι Σεφέρη να δεις του «φίλαθλους» που υποδέχονται κατά δεκάδες χιλιάδες τους μπαλαδόρους, ενώ όταν εσύ ήρθες με το βραβείο Νόμπελ στο χέρι, σε υποδέχθηκαν μόνο δύο συγγενικά πρόσωπα - βλ. «Το Βήμα» της 26/10/2003, σελ. Α42).
Πρόκειται για ένα φαινόμενο πολιτιστικής υποβάθμισης, η οποία δεν είναι άμοιρος της σημερινής κατάντιας των Ελλήνων και του σάπιου κράτους, το οποίο έγινε η χλεύη της οικουμένης.
Εν μέσω αυτής της πολευπίπεδης αθλιότητας το πολιτικό σύστημα, που πνέει τα λοίσθια, κάνει ζωγόνες ενέσεις «αθλητικών» επιτυχιών χλωροφορμιάζοντας πολιτικά τον «κυρίαρχο» λαό!
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
«Μετά την οικογένειά μας και το επάγγελμά μας, η ομάδα μας κατέχει την Τρίτη θέση στην καρδιά μας».
Αυτά δήλωσε «φίλαθλος» σε ραδιοφωνική του συνέντευξη υποστηρίζοντας την ποδοσφαιρική του ομάδα (2-5 στην πρωινή ζώνη του Ρ/Φ της ΕΡΑ ΣΠΟΡ).
Ώστε, λοιπόν, για τους ποδοσφαιρόφιλους αυτού του είδους τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της πατρίδας έπονται της ομάδας, οι οπαδοί της οποίας ωρύονται: «Κάτω τα χέρια από τον Πρόεδρο» - χρηματοδότη, όταν αυτός οδηγείται στη Δικαιοσύνη!
Στηρίζουν τις παρανομίες του με κάθε τρόπο και κάθε μέσο καταρρακώνοντας έτσι κάθε ηθική αξία, αναδεικνύοντας τον χώρο του αθλητισμού σε βασίλειο ανομίας και πεδίο κοινωνικής και πολιτικής χλωροφορμίασης (Αυτή την κοινωνιοκτόνο λειτουργία του ψευτοαθλητισμού ανέδειξα και καυτηρίασα σε πλείστα όσα κείμενά μου. Βλ. π.χ. «Ολυμπιακοί Αγώνες: Ένα διεθνοποιημένο ψεύδος» στα «Πολιτικά Θέματα» (Π.Θ.) της 21/2/1992). «Ο φανατισμός στο ποδόσφαιρο εκμαυλίζει τους πολίτες», στα «Π.Θ.» της 16/1/2001 – «Δύο ‘χρυσά’ πόδια ως εθνικό κεφάλαιο» («Π.Θ.», 2/2/2003).
«Ποδόσφαιρο: Προθάλαμος της φασιστικοποίησης», στα «Π.Θ.» της 16/5/2003 κ.λπ. Η ιστορία διδάσκει ότι τα κάθε λογής θεάματα αποτελούν το μέσον με το οποίο οι εξουσιαστές χλωροφορμιάζουν την κοινωνική και πολιτική συνείδηση των μαζών «Βλ. π.χ. Κ. Βάρναλη: «Οι διχτάτορες», Αθήνα, 1957 – Μ. Στασινοπούλου «Ελευθερία και εκούσια δουλεία», εκδ. «Άλμα», Αθήνα, 1975).
Αυτός ο εθισμός των θεαμάτων μαζί με το γενικότερο εκμαυλισμό των λαϊκών μαζών οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση του ανθρώπου (βλ. π.χ. το κείμενό μου: «Η πολιτική εξαχρείωση και ο κοινωνικός εκμαυλισμός» (στα «Π.Θ.» της 25/7/1992).
Αυτόν τον κοινωνικό εκμαυλισμό ανέδειξε ιστορικά εδώ και πέντε αιώνες, ο Γάλλος δικαστής Λα Μποεσί, ο οποίος, στο πιο πάνω έργο του που μεταφράστηκε και προλογίστηκε από τον Μ. Στασινόπουλο, έγραφε: «Όταν ο βασιλιάς Κύρος εκυρίευσε τις Σάρδεις του έφεραν την είδηση ότι οι κάτοικοι επαναστάτησαν. Θα μπορούσε πολύ γρήγορα να καταπνίξει την εξέγερση.... γι’ αυτό σοφίστηκε ένα έξυπνο κόλπο: Εγκατέστησε εκεί οίκους ανοχής, ταβέρνες και γήπεδα αγώνων και δημοσίευσε διαταγή ότι όλοι οι πολίτες όφειλαν υποχρεωτικά να το χρησιμοποιούν».
Συνεχίζοντας ο Γάλλος δικαστής έγραφε: «Λοιπόν το μέσο αυτό έπιασε τόσο, ώστε δεν του χρειάστηκε για να χρησιμοποιήσει ούτε μία σπαθιά εναντίον των Λυδών».
Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δάσκαλός μου, σχολιάζοντας αυτό το κείμενο –αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας του 1974, έγραφε: «Η εκούσια δουλεία και η αποκοίμηση των λαών πραγματώνεται με παροχές, εορτές, πανηγύρια, τσίρκα (το ποδόσφαιρο δεν ήταν ακόμα της μόδας» (σελ. 12).
Εν όψει όλων αυτών των αποσυνθετικών επιδράσεων του ψευτοαθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου, από το 2001 πρότεινα:
1) «Να καταργηθεί το ποδόσφαιρο με τη σημερινή του μορφή και να επανέλθη στο επίπεδο της γειτονιάς» και
2) «Ο κόσμος αυτός των φανατισμένων οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων να καταθέσει το εκλογικό του βιβλιάριο και να μην ψηφίζει αφού δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική και τα προβλήματα της Ελλάδας» (βλ. το πιο πάνω άρθρο μου: «Ο φανατισμός στο ποδόσφαιρο».
Είναι σκόπιμο όμως να σημειώσω ότι αυτό το υποχρεωτικό του αθλητισμού, που καθιέρωσε ο βασιλιάς Κύρος, το έκανε και ο Χίτλερ, με το άρθρο 21 του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της 25/2/1920 (βλ. Χάγερ – Μπουφίδη: «Οι μεγάλοι άνδρες. Χίτλερ», Αθήνα, 1936).
Πρέπει ακόμη να σημειώσω ότι για ένα γκολ έγινε πόλεμος μεταξύ Ονδούρας και Σαλβαδόρ. Συγκεκριμένα, οι δύο εθνικές ομάδες, διεκδικούσαν το παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα γινόταν το καλοκαίρι του 1970, ενώ ο πρώτος τους αγώνας έγινε τον Ιούνιο του 1969. Ο ρεπόρτερ Ι. Καπίνσκι, αφού περιγράφει την έκρυθμη κατάσταση που δημιουργήθηκε εξ αιτίας ενός γκολ, που οδήγησε στον πόλεμο μεταξύ των δύο αντιπάλων χωρών προσθέτει: «Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου κράτησε εκατό ώρες. Τα θύματά του ανήλθαν σε έξι χιλιάδες νεκρούς και μερικές χιλιάδες τραυματίες. Περίπου πενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους και τη γη τους. Πολλά χωριά καταστράφηκαν».
Να, όμως, και η πολιτική αιτία του πολέμου, όπως την αναδεικνύει ο συγγραφέας: «Το ποδόσφαιρο έριξε λάδι στη φωτιά των διεθνιστικών διαθέσεων και της υπερπατριωτικής υστερίας, τόσο αναγκαίων για να εξαπλωθεί ένας πόλεμος και να ενισχυθεί η εξουσία των ολιχαρχικών καθεστώτων στις δύο χώρες» (βλ. αναλυτική περιγραφή των γεγονότων σελ. 236 επ. και το εδώ παράθεμα στης σελ. 270 του έργου του: «Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου» εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα, 2002).
Αυτός ο πόλεμος σημειώνει ο Ρ. Καπίνσκι είχε αντικτύπους όχι μόνο σε χώρες της Λατινικής Αμερικής αλλά «και σε μια σειρά της Ευρώπης και της Ασίας» (βλ. σελ. 267).
Να κάνω μία παρένθεση για να θυμίσω ότι την ίδια εποχή το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας αποβλάκωνε τα εκατομμύρια των Ελλήνων με το Γουέμπλεϋ, γεγονός το οποίο καυτηρίασε και ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Άξιον Εστί» (του «ΣΚΑΪ») όσο και ο γράφων σε άλλο του κείμενο, ο οποίος μάλιστα χαρακτήρισε την τότε πολιτική χρωροφορμίαση ως ανώδυνη μπροστά στις τεράστιες δόσεις χλωροφορμίου που χορηγεί για δεκαετίες το φαύλο δημοκρατικό σύστημα.
Όμως, το άφησα τελευταίο, παρά τις κοινωνιοκτόνες επιδράσεις του αγοραίου και εκμαυλισμένου ποδοσφαίρου, υπάρχουν ακόμη διάφοροι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες οι οποίοι τις αναπαράγουν. Αυτό το θλιβερό θέαμα εμφανίστηκε ξανά με την «κίνηση σωτηρίας του Παναθηναϊκού (βλ. σχετικό ρεπορτάζ στην «Καθημερινή», της 4/5/2012).
Ως γνωστόν στο ποδόσφαιρο κυκλοφορούν πολλά δις, πολλά «στημένα παιχνίδια» και πολλοί ψήφοι.
Αυτή η λειτουργία του ποδοσφαίρου πρέπει να συναντήσει την αντίδραση των καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων Ελλήνων, γιατί ο λεγόμενος κόσμος του πνεύματος και της επιστήμης δεν πρόκειται να το κάνει, όπως και η λεγόμενη δημοσιογραφία, η οποία επενδύει στην εθνική χλωροφορμίαση και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο πολιτικός Τύπος διαθέτει καθημερινά πολυσέλιδα για τις λεγόμενες αθλητικές ειδήσεις.
ΥΓ:
Μετά τη χάραξη αυτών των... αντιδημοφιλών σκέψεων, έγιναν στην Κωνσταντινούπολη οι αγώνες μπάσκετ για το ευρωπαϊκό κύπελο. Οι «φίλαθλοι» αιματοκυλίστηκαν στις τουρκικές πλατείες και η... αθλητική ιδέα οδήγησε σε αλληλοτραυματισμούς μεταξύ Ελλήλων «φιλάθλων».
Ενώ η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια και ενώ οι «υπερήφανοι» Έλληνες στέκονται ώρες στις ουρές για ένα πιάτο φαγητό, έξι χιλιάδες πεντακόσιοι φίλαθλοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδεύσουν στην Τουρκία, να φάνε και να κοιμηθούν σε ξενοδοχεία! Πώς συμβαίνει αυτό το θέαμα; αυτός ο κόσμος δεν εργάζεται;
Και ενώ η Ελλάδα αποτελεί το μαύρο πρόβατο των Ευρωπαίων, χωρίς ψωμί, χωρίς εργασία, σε απόλυτη χρεοκοπία και χωρίς κυβέρνηση, οι φίλαθλοι διασκεδάζουν σε νυχτερινά κέντρα και υποδέχονται τους «ήρωες» στο αεροδρόμιο κατά χιλιάδες! (Πού είσαι Σεφέρη να δεις του «φίλαθλους» που υποδέχονται κατά δεκάδες χιλιάδες τους μπαλαδόρους, ενώ όταν εσύ ήρθες με το βραβείο Νόμπελ στο χέρι, σε υποδέχθηκαν μόνο δύο συγγενικά πρόσωπα - βλ. «Το Βήμα» της 26/10/2003, σελ. Α42).
Πρόκειται για ένα φαινόμενο πολιτιστικής υποβάθμισης, η οποία δεν είναι άμοιρος της σημερινής κατάντιας των Ελλήνων και του σάπιου κράτους, το οποίο έγινε η χλεύη της οικουμένης.
Εν μέσω αυτής της πολευπίπεδης αθλιότητας το πολιτικό σύστημα, που πνέει τα λοίσθια, κάνει ζωγόνες ενέσεις «αθλητικών» επιτυχιών χλωροφορμιάζοντας πολιτικά τον «κυρίαρχο» λαό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου