Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Μέσα στις τόσες και τόσες αθλιότητες που σέρνει στο διάβα της η πολιτική δράση είναι και τούτη που αφορά τη λειτουργία της ως ατομικό και πολιτικό πλυντήριο.
Με άλλα λόγια: Είσαι επί δεκαετίες πρωτοκλασάτο στέλεχος, βουλευτής και υπουργός ενός κόμματος. Κάνεις «λαμπρή» καριέρα. Τα οικονομάς, δοξάζεσαι, γίνεσαι επώνυμος και απ’ εκεί που «δεν σε γνώριζε ο θυρωρός» γίνεσαι «προσωπικότητα», έχεις αποφασιστική γνώμη, υπογράφεις συμβάσεις και καταλήγεις σε σημαντικό παράγοντα του δημόσιου βίου.
Εφαρμόζεις, για δεκαετίες, πιστά τις επιλογές του αρχηγού του κόμματος και τις κομματικές ελίτ. Νομοθετείς, ψηφίζεις τους νόμους, εγκρίνεις τις αποφάσεις, που σταδιακά οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία και το λαό της στην εξαθλίωση.
Κάποια στιγμή, την ώρα της κρίσης, η πατρίδα και η κοινωνία της βρίσκονται στο λάκκο από τις αποφάσεις που και εσύ αποφάσισες, ενέκρινες και ψήφιζες για δεκαετίες.
Ξαφνικά το ατομικό πολιτικό συμφέρον θέτει διλήμματα: Συνεχίζεις έως το τέρμα να υπηρετήσεις τις αρχές του κόμματός σου που σε ανέδειξε –με κίνδυνο να χάσεις τη θέση σου ή την έδρα σου – ή φεύγεις με «μικρά πηδηματάκια», αναζητώντας νέο «ιδεολογικό» μαγαζί; Πολλοί κάνουν το δεύτερο. Αλλάζουν βαγόνι και συνεχίζουν να ψηφίζονται από το φαύλο λαό, εμφανιζόμενοι στην κοινωνία ως τιμητές και σωτήρες της από τη σιγουριά του άλλου μαγαζιού. Ένα «άλλο» μαγαζί που βρίσκεται στην απέναντι γωνία αλλά που πουλά το ίδιο εμπόρευμα με φανταχτερό περιτύλιγμα.
Οι μάζες των ψηφοφόρων –πολλοί από τους οποίους κάνουν το ίδιο- τους ξαναψηφίζουν και τους ξαναδοξάζουν για να ξανασώσουν την Ελλάδα που είχαν θάψει τα προηγούμενα χρόνια!
Έτσι, ο δημόσιος βίος εξακολουθεί να διαμορφώνεται και να κουμαντάρεται από τους ίδιους και τους ίδιους οι οποίοι για ολόκληρες δεκαετίες αλλάζουν «ιδεολογικά» στρατόπεδα για «το καλό της πατρίδας»!
Φυσικά, οι άκριτες και φαύλες μάζες των ψηφοφόρων ούτε καν που σκέπτονται ν’ αναζητήσουν εκείνους τους λίγους που αντιστάθηκαν στην πολύχρονη πολιτική, κοινωνική και ατομική χυδαιότητα.
Εξάλλου δεν μπορεί να τους ανακαλύψει μέσα στα κοινωνικά υπόγεια της ανωνυμίας και της πενίας.
Στη ζωή και στο δημόσιο βίο ιδιαίτερα, τιμάται και έχει πέραση ό,τι λάμπει, έστω κι αν στο εσωτερικό κυριαρχεί ο βόρβορος.
Έτσι, λοιπόν, η βορβορώδης λαμπρότητα επισκιάζει τα διαμάντια, τα οποία μέσα από τα ανήλιαγα υπόγεια αντιστεκόταν σ’ ό,τι χυδαίο και κοινωνιοκτόνο σφυρηλατούσαν οι άθλιοι.
Πρόκειται για μία πρόστυχη λειτουργία της Ιστορίας, η οποία διαδραματίζει το ρόλο ατομικού και πολιτικού πλυντηρίου. Πρόκειται για μια αδυσώπητη κοινωνική και πολιτική ιστορική λειτουργία, την οποία διέγνωσε ο Πλάτων γράφοντας: «Οι περισσότεροι δεν δυσκολεύονται να μακαριζουν και να τιμούν και κατ’ ιδίαν και δημόσια τους φαύλους εκείνους που έχουν τα πλούτη και την δύναμιν, ενώ απεναντίας, ελεεινολογούν και περιφρονούν τους άλλους, όταν τύχει να είναι αδύνατοι και πτωχοί, όσο και αν παραδέχονται πως είναι καλύτεροι από τους άδικους» (βλ. «Πολιτεία», βιβλίο Β΄).
Καλώς ή κακώς έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες των ανθρώπων που λατρεύουν τη δύναμη και το ατομικό συμφέρον, που καθορίζει το «είναι», το οποίο αλλάζει ανάλογα με την αλλαγή του «Είναι», όπως έγραφε ο Μαρξ (για τη λειτουργία αυτού του κοινωνιολογικού νόμου βλ. το έργο μου! «Η κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος» 2010, σελ. 45 επ.).
Περισσότερο σαφής και ωμός ο Φλωρεντινός πολιτικός φιλόσοφος Ν. Μακιαβέλλι, έγραφε γι’ αυτό το ζήτημα: «Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό» (βλ. Ν. Machiavelli: «Έργα», εκδ. «Κάλβος», 1984, σελ. 471).
Αυτό ακριβώς κάνουν και έκαναν όσοι έκαναν «ιδεολογικές» μεταγραφές για «να σώσουν» την πατρίδα!
Είναι προφανές ότι η κοινωνικοπολιτική διαδικασία μέσα στην Ιστορία είναι μία πολύπλοκη λειτουργία, η οποία αγγίζει τα σύνορα του μεταφυσικού.
Όπως και να έχουν τα πράγματα έτσι ή αλλιώς, η πολιτική Ιστορία λειτουργεί ως πλυντήριο και χωρίς ορρό αληθείας.
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Μέσα στις τόσες και τόσες αθλιότητες που σέρνει στο διάβα της η πολιτική δράση είναι και τούτη που αφορά τη λειτουργία της ως ατομικό και πολιτικό πλυντήριο.
Με άλλα λόγια: Είσαι επί δεκαετίες πρωτοκλασάτο στέλεχος, βουλευτής και υπουργός ενός κόμματος. Κάνεις «λαμπρή» καριέρα. Τα οικονομάς, δοξάζεσαι, γίνεσαι επώνυμος και απ’ εκεί που «δεν σε γνώριζε ο θυρωρός» γίνεσαι «προσωπικότητα», έχεις αποφασιστική γνώμη, υπογράφεις συμβάσεις και καταλήγεις σε σημαντικό παράγοντα του δημόσιου βίου.
Εφαρμόζεις, για δεκαετίες, πιστά τις επιλογές του αρχηγού του κόμματος και τις κομματικές ελίτ. Νομοθετείς, ψηφίζεις τους νόμους, εγκρίνεις τις αποφάσεις, που σταδιακά οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία και το λαό της στην εξαθλίωση.
Κάποια στιγμή, την ώρα της κρίσης, η πατρίδα και η κοινωνία της βρίσκονται στο λάκκο από τις αποφάσεις που και εσύ αποφάσισες, ενέκρινες και ψήφιζες για δεκαετίες.
Ξαφνικά το ατομικό πολιτικό συμφέρον θέτει διλήμματα: Συνεχίζεις έως το τέρμα να υπηρετήσεις τις αρχές του κόμματός σου που σε ανέδειξε –με κίνδυνο να χάσεις τη θέση σου ή την έδρα σου – ή φεύγεις με «μικρά πηδηματάκια», αναζητώντας νέο «ιδεολογικό» μαγαζί; Πολλοί κάνουν το δεύτερο. Αλλάζουν βαγόνι και συνεχίζουν να ψηφίζονται από το φαύλο λαό, εμφανιζόμενοι στην κοινωνία ως τιμητές και σωτήρες της από τη σιγουριά του άλλου μαγαζιού. Ένα «άλλο» μαγαζί που βρίσκεται στην απέναντι γωνία αλλά που πουλά το ίδιο εμπόρευμα με φανταχτερό περιτύλιγμα.
Οι μάζες των ψηφοφόρων –πολλοί από τους οποίους κάνουν το ίδιο- τους ξαναψηφίζουν και τους ξαναδοξάζουν για να ξανασώσουν την Ελλάδα που είχαν θάψει τα προηγούμενα χρόνια!
Έτσι, ο δημόσιος βίος εξακολουθεί να διαμορφώνεται και να κουμαντάρεται από τους ίδιους και τους ίδιους οι οποίοι για ολόκληρες δεκαετίες αλλάζουν «ιδεολογικά» στρατόπεδα για «το καλό της πατρίδας»!
Φυσικά, οι άκριτες και φαύλες μάζες των ψηφοφόρων ούτε καν που σκέπτονται ν’ αναζητήσουν εκείνους τους λίγους που αντιστάθηκαν στην πολύχρονη πολιτική, κοινωνική και ατομική χυδαιότητα.
Εξάλλου δεν μπορεί να τους ανακαλύψει μέσα στα κοινωνικά υπόγεια της ανωνυμίας και της πενίας.
Στη ζωή και στο δημόσιο βίο ιδιαίτερα, τιμάται και έχει πέραση ό,τι λάμπει, έστω κι αν στο εσωτερικό κυριαρχεί ο βόρβορος.
Έτσι, λοιπόν, η βορβορώδης λαμπρότητα επισκιάζει τα διαμάντια, τα οποία μέσα από τα ανήλιαγα υπόγεια αντιστεκόταν σ’ ό,τι χυδαίο και κοινωνιοκτόνο σφυρηλατούσαν οι άθλιοι.
Πρόκειται για μία πρόστυχη λειτουργία της Ιστορίας, η οποία διαδραματίζει το ρόλο ατομικού και πολιτικού πλυντηρίου. Πρόκειται για μια αδυσώπητη κοινωνική και πολιτική ιστορική λειτουργία, την οποία διέγνωσε ο Πλάτων γράφοντας: «Οι περισσότεροι δεν δυσκολεύονται να μακαριζουν και να τιμούν και κατ’ ιδίαν και δημόσια τους φαύλους εκείνους που έχουν τα πλούτη και την δύναμιν, ενώ απεναντίας, ελεεινολογούν και περιφρονούν τους άλλους, όταν τύχει να είναι αδύνατοι και πτωχοί, όσο και αν παραδέχονται πως είναι καλύτεροι από τους άδικους» (βλ. «Πολιτεία», βιβλίο Β΄).
Καλώς ή κακώς έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες των ανθρώπων που λατρεύουν τη δύναμη και το ατομικό συμφέρον, που καθορίζει το «είναι», το οποίο αλλάζει ανάλογα με την αλλαγή του «Είναι», όπως έγραφε ο Μαρξ (για τη λειτουργία αυτού του κοινωνιολογικού νόμου βλ. το έργο μου! «Η κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος» 2010, σελ. 45 επ.).
Περισσότερο σαφής και ωμός ο Φλωρεντινός πολιτικός φιλόσοφος Ν. Μακιαβέλλι, έγραφε γι’ αυτό το ζήτημα: «Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό» (βλ. Ν. Machiavelli: «Έργα», εκδ. «Κάλβος», 1984, σελ. 471).
Αυτό ακριβώς κάνουν και έκαναν όσοι έκαναν «ιδεολογικές» μεταγραφές για «να σώσουν» την πατρίδα!
Είναι προφανές ότι η κοινωνικοπολιτική διαδικασία μέσα στην Ιστορία είναι μία πολύπλοκη λειτουργία, η οποία αγγίζει τα σύνορα του μεταφυσικού.
Όπως και να έχουν τα πράγματα έτσι ή αλλιώς, η πολιτική Ιστορία λειτουργεί ως πλυντήριο και χωρίς ορρό αληθείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου