Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Μίκης, ο ιδεολογικός σανός και ο σκουριασμένος αντί-ηγεμονικός κρίκος

Δύο επισημάνσεις. Μια πρώτη σχετικά με την χθεσινή άνευ σχολίου ανάρτηση της παρέμβασης του Μίκη Θεοδωράκη και μια δεύτερη για το διεθνές πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται η κρίση της Συρίας η οποία σύμφωνα τουλάχιστον με τις δηλώσεις φαίνεται ότι αναπόδραστα θα κλιμακωθεί. Πρώτον, ανεξάρτητα των απόψεων του καθενός μας για την ταραχώδη και την ενίοτε αμφιλεγόμενη διαδρομή του Μίκη Θεωράκη, παραμένει το γεγονός οτι είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς και ταυτόχρονα ένας σπάνιος πνευματικός άνθρωπος πολλών επιπέδων τα οποία συμπλέκονται δυναμικά εάν όχι εκρηκτικά. Όσο τουλάχιστον θυμάμαι (μεταπολιτευτικά χρόνια) οι θέσεις του επί καίριων και μεγάλων ζητημάτων της Ελλάδας ως προς τον κύριο προσανατολισμό τους διακρίνονται από υψηλή φιλοπατρία. Ο Μίκης είναι επίσης αναμφίβολα και ένα πρόσωπο με έμφυτα αντί-ηγεμονικά ένστικτα. Ο αντί-ηγεμονισμός, ακριβώς, είναι αυτό που δεν κατάλαβαν οι λικνιζόμενοι σύγχρονοι Έλληνες της «αριστεράς» και της «δεξιάς». Δεν κατάλαβαν δηλαδή ότι ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να είναι μόνο αντί-ηγεμονιστής (υπερασπιζόμενος πρωτίστως την πατρίδα του) και ταυτόχρονα βαθύτατα φιλόπατρις. Ότι επίσης όλα τα άλλα είναι σαπουνόφουσκες τις οποίες όπως θα έλεγε ο Κονδύλης κηρύττουν οι αφελείς και οι οποίες ωφελούν τους ιδιοτελείς ηγεμονικούς δρώντες στους μεταξύ τους αδιάκοπους και ανελέητους ανταγωνισμούς. Δηλαδή, πολλοί -αβάστακτα πολλοί– δεν κατάλαβαν ότι τα διεθνιστικά δόγματα και οι κάθε είδους τραβεστί κοσμοπολίτικες αποχρώσεις τους ήταν και θα συνεχίσουν να είναι σανός για ηλίθιους, ασυνάρτητους και υποψήφιους για ανάλωση στο τραπέζι του Προκρούστη της ηγεμονικής διαπάλης. Παραμένει το γεγονός ότι όσοι εκατέρωθεν είχαν εμπλακεί στον άχαρο και άσκοπο ελληνικό εμφύλιο πόλεμο δεν ήταν ηλίθιοι αλλά σίγουρα τραγικά εάν όχι ιλαροτραγικά εάν κρίνουμε από την συνθηματολογία έπεσαν μέσα σε ένα χείμαρρο ανορθολογισμού και χειραγώγησής τους. Σε κάθε περίπτωση τα ένστικτα και οι θέσεις του Μίκη κλίνουν προς τον αντί-ηγεμονισμό. Μια δηλαδή σωστή και ορθολογιστική στάση κάθε σύγχρονου ανθρώπου του οποίου οι θέσεις κατατείνουν αφενός στην υπεράσπιση της οικείας πατρίδας και της ενθάρρυνσης τάσεων που ευνοούν την ισορροπία και την σταθερότητα. Ως προς τούτο οι θέσεις και στάσεις δύο σύγχρονων πνευματικών μορφών ήταν εν πολλοίς σωστά προσανατολισμένες. Του Μίκη Θεοδωράκη και του Βάσου Λυσσαρίδη. Μερικών ακόμη, πλην απελπιστικά λίγων και πνιγμένων μέσα σε ένα χείμαρρο αριστεροδεξιών διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ασυναρτησιών. [Επειδή γνωρίζω ότι οι συνοπτικές θέσεις που προηγούνται θίγουν πολλές ευαίσθητες «ιδεολογικές» χορδές η αναφορά σε βιβλιογραφία είναι υποχρεωτική: α) Για την διαπάλη των τελευταίων αιώνων με προβολή στον 21 αιώνα βλ. John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (http://www.ifestosedu.gr/54MearheimerCritique.htm) ότι δηλαδή καλύτερο και επιστημονικά αποκρυσταλλωμένο για τα αίτια και τις πρακτικές των ηγεμονικών διενέξεων. β) Ποτέ δεν υπήρξε αληθινή ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ δογμάτων και αποχρώσεών τους. Τους δύο τελευταίους αιώνες ή καλύτερα τον 20ο αιώνα όλα αυτά τα επίπλαστα δόγματα ήταν σαπουνόφουσκες ή μέσο των εκάστοτε ηγεμονικών κρατών για την εκπλήρωση των στρατηγικών τους σκοπών. Αυτό που πραγματικά είχαμε ήταν μια μετάβαση από τον ανθρωπολογικά αδιάφορο υλιστικό (ως προς την «διακυβέρνηση») μοντερνισμό της περιόδου 17ος-19ος αιώνας στον συνειδητά ανθρωπολογικά εκμηδενιστικό μεταμοντερνισμό του 19ου και 20ου αιώνα. Ο εθνομηδενιστικός μεταμοντέρνος χυλός είναι το δηλητήριο αποδυνάμωσης απρόσεκτων και ηλιθίων και το μέσο ελέγχου και χειραγώγησής τους. Βλ. το κορυφαίο, ανυπέρβλητο και μοναδικό Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού του Παναγιώτη Κονδύλη (Εκδόσεις Θεμέλιο). γ) Για την συνόψιση από την σκοπιά της διεθνούς πολιτικής αυτών των θεμάτων βλ. το ημέτερο Κοσμοθεωρία των Εθνών (http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm), ιδ. κεφ. 4 και 5. Μεταξύ πολλών άλλων, εξηγεί το ιλαροτραγικό και κωμικοτραγικό γεγονός ότι οι ιδεολογίες γεννήθηκαν ως κατασκευαστικά δόγματα των δουλοπαροίκων της προ-αστικής και αστικής περιόδου μέχρι και την Γαλλική Επανάσταση. Έκτοτε, είναι σανός, υπογραμμίζω ξανά όσο και εάν αυτό θίγει πολλούς, για ανόητους και ηλίθιους, ιδιαίτερα όταν ο πολιτικός τους πολιτισμός και τα κληροδοτήματα των πολιτικών παραδόσεών τους είναι τόσο βαθειά και οικουμενικά εμπεδωμένη ούτως ώστε εάν τα υιοθετήσουν ακαριαία καθίστανται ώριμοι και πολιτικοανθρωπολογικά περιεκτικοί πολίτες. Δεύτερον, όσον αφορά τις τρέχουσες εξελίξεις κανείς θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός. Οι περισσότερες από τις καταιγιστικές πληροφορίες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν οι εμπλεκόμενοι είναι επικοινωνιακά τεχνάσματα, κοινώς προπαγάνδα στην υπηρεσία της στρατηγικής τους. Το τι ακριβώς διακυβεύεται κανείς μπορεί να το δει σε αυστηρή επιστημονική βάση στην κορυφαία ανάλυση του John Mearsheimer που προανέφερα. Βασικά, ανελέητος ανταγωνισμός μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων για τον έλεγχο της περιφερειακής κατανομής ισχύος και μεγιστοποίηση του μεριδίου του παγκόσμιου πλούτου που ελέγχουν. Τώρα, όσον αφορά την κρίση της Συρίας αυτή καθαυτή είναι μια από τα ίδια όπως και οι «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» στα Βαλκάνια και αλλού, όπως άλλες λιγότερο γνωστές επεμβάσεις ποικίλων βαθμίδων και έντασης, οι επεμβάσεις στον κόλπο και πρόσφατα στην Λιβύη. Πέραν των ηγεμονικών πρακτικών που είναι γνωστές σε κάθε καλό διεθνολόγο ή και μελετηρό φοιτητή διεθνών σχέσεων, επιβάλλεται να σχολιάσουμε μονολεκτικά την ακαδημαϊκή ανάλυση των μεταψυχροπολεμικών σχέσεων στην Ελλάδα. Βαλκάνια, Αφγανιστάν, Κουβέιτ, Ιράκ, Λιβύη και τώρα Συρία. Πότε θα καταλάβουν κάποιοι ότι οι νομικίστικες θεωρήσεις είναι απελπιστικά λανθασμένες. Ότι: α) το διεθνές δίκαιο είναι το δίκαιο του αδύναμου που θα πρέπει λογικά και ορθολογιστικά να υπερασπίζετε την κυριαρχία του και να επικαλείται όχι τις αερολογίες περί «διεθνούς κοινότητας» («σύστημα κρατών» είναι που υπάρχει – το πολύ ως προς κάποια ζητήματα να υπάρχει μια κοινότητα κρατών τα οποία είτε αποφασίζουν με «σφιγμένα δόντια» είτε «χαμογελούν για να δείχνουν σιδερένια δόντια» (οπωσδήποτε δεν γίνονται περίγελοι χορεύοντας ζειμπέκικα ή κουμπαρεύοντας). Τα κράτη αυτά συνάπτουν συμφωνίες τις οποίες συχνά δυστυχώς δεν τηρούν ενώ παραμονεύει πάντα η εναλλαγή «εχθρών» και «φίλων» και η εξαπάτηση. Αυτές οι επισημάνσεις δεν αποτελούν κάποια μομφή ή επικρότηση αλλά περιγραφή του κρατοκεντρικού συστήματος (βλ. πιο κάτω και τις αναφορές των κύριων θέσεων του Kenneth Waltz). Τώρα, αυτά για την γενικόλογη και καταχρηστικά χρησιμοποιημένη φράση “διεθνής κοινότητα” που χρησιμοποιούν καθωσπρέπει αναλυτές μέσα σε ένα συμβατικό επιστημονικό κόσμο αναφέρουν για να νομιμοποιήσουν την συμβατική εξέλιξή τους. Σκεφτείτε πόσο μακριά το πάνε αυτοί που για μυστήριους και ακατανόητους λόγους θέλουν να ενώσουν τον πλανήτη, δηλαδή τους Κινέζους με τους Γιαπωνέζους, τους Άραβες με τους Αμερικανούς, τους Σουηδέζους με τους Τούρκους, τους Αφρικανούς με τους Βρετανούς και πάει λέγοντας. Τους διακρίνεις όταν κηρύττουν εξισωτικά και εξομοιωτικά δόγματα και μαζί με τους “διεθνοκοινοτιστές” γίνονται τελικά ένα αριστεροδεξιοεπιστημονικό μίγμα αδιευκρίνιστης φυσιογνωμίας και πολιτικά παντελώς αδιάφορο. Παντελώς επιστημονικά αδιάφορο, πάντως, το γεγονός ότι οι ιδεολογικά παρασυρμένοι είναι πολλοί. Από καταβολής κόσμου για κάποιο μυστήριο λόγο οι άνθρωποι πρώτα τα θέλουν και μετά τα παθαίνουν. β) Το διεθνές δίκαιο δεν είναι «δίκαιο δικαιοσύνης» αλλά δίκαιο τάξης, συμφωνιών δηλαδή για τον έλεγχο χώρου μετά από κάθε πόλεμο. Όποιος εξάλλου δεν ξέρει την διαφορά μεταξύ δικαίου ως τάξη και δικαιοσύνης ως αθλήματος διαρκούς και μεταλλασσόμενης επεξεργασίας ηθικών κριτηρίων και κανονιστικών διατάξεων που ρυθμίζουν το κοινωνικοπολιτικό σύστημα ενός κράτους, καλά θα κάνει να διαβάσει το Αλφαβητάριο για το είναι Πολιτική και Πολιτεία. Δυστυχώς πολλοί δεν το διάβασαν και δεν το ξέρουν, στερούνται δηλαδή στοιχειώδους πολιτικής μόρφωσης που πρέπει να διαθέτει κάθε πολίτης. γ) Για να υπάρξει «παγκόσμια δικαιοσύνη” (όχι «διεθνής» γιατί ο όρος αυτός είναι και λανθασμένος γιατί αφορά το εδαφικά οριοθετημένο διακρατικό σύστημα και όχι κάποιο ακταρμά ανθρώπων που περιπατούν πάνω στον πλανήτη) προϋπόθεση είναι μια παγκόσμια κοινωνία. Μια παγκόσμια κοινωνία, όμως, ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν θα υπάρξει, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορική διαστροφή από την διαστρεμμένη ιδεολογική σκέψη ότι ο πλανήτης μπορεί να εξισωθεί πολιτικά και να εξομοιωθεί ανθρωπολογικά. Οι εκατόμβες των εκατοντάδων εκατομμυρίων των δύο τελευταίων αιώνων που πλήρωσαν αυτή την διαστροφή με την ζωή τους δικαιολογούν και το σκληρό λεξιλόγιο. Εν τέλει, η έσχατη και υπέρτατη διεθνολογική αλήθεια για όποιον έχει αθόλωτα μάτια και μπορεί να την δει είναι το κοινωνικοοντολογικό γεγονός ότι τους τελευταίους αιώνες προέκυψε ένα εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα ατελών και ασταθών κρατών. Η τάξη αυτού του διεθνούς συστήματος προσδιορίζεται από τις συμφωνίες και τους Καταστατικούς Χάρτες των διεθνών θεσμών στους οποίους τα κράτη προσχωρούν. Μεταξύ όμως αυτής της τάξης και της ειρήνης, της σταθερότητας και των απρόσκοπτων συναλλαγών παρεμβάλλονται τα αίτια πολέμου. Περισσότερα για όποιον ενδιαφέρεται βλ. και στο τελευταίο δοκίμιο του υπογράφοντος (http://www.ifestosedu.gr/StatePower/0%20IfestosFinalΠεριληψηβιβλιογραφία%20Pdf.pdf). Όποιος δεν προσέξει τα βασικά, στοιχειώδη, αληθή και πραγματικά παθαίνει αυτά που του αξίζει. Καιρός «κάποιοι» που ήδη έπαθαν πολλά, να προσέξουν, πριν εκμηδενιστούν τελείως. Να προσέξουμε λοιπόν την κρίση της Συρίας και να διδαχθούμε. Όσοι τουλάχιστον δεν φορούν παρωπίδες, όσοι ενδιαφέρονται για την αλήθεια και την πραγματικότητα και όσοι δεν είναι πνιγμένοι μέσα στους ευσεβείς πόθους και τις ψευδαισθήσεις.
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/8861, Ἀντίβαρο

Δεν υπάρχουν σχόλια: