Εξάλλου, μετά τους ηρωικούς τόνους, θα πρέπει να αποδειχθεί ότι υπάρχει και αντίστοιχη πολιτική. Ώστε να διαψευσθεί ο «κανόνας» που λέει «όποιον φωνάζει μην τον φοβάσαι». Και πέραν των δηλώσεων, μην ξεχνάτε ότι στο πρώτο crash test τον Δεκέμβριο η Τουρκία πέρασε χωρίς γρατσουνιά την περίφημη αξιολόγησή της από την ΕΕ, με τις ευχές και της ελληνικής πλευράς.
Αγωνία επικρατεί σε όσους γνωρίζουν τι εστί Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και κυρίως τι απαιτείται για να κερδίσεις μια υπόθεση... Τις επόμενες ημέρες πρέπει η Ελλάδα να έχει υποβάλει το δικό της υπόμνημα με τις δικές της θέσεις σχετικά με την προσφυγή των Σκοπίων. Αντί λοιπόν η χώρα μας να έχει επιστρατεύσει μερικά από τα μεγαλύτερα διεθνή νομικά γραφεία, ειδικευμένα σε υποθέσεις που παραπέμπονται στη Χάγη, περιορίζεται στα κείμενα που ετοιμάζουν ο Γ. Σαββαΐδης και η κ. Τελαλιάν από την Ειδική Νομική Υπηρεσία. Άριστοι τεχνοκράτες και οι δύο. Αλλά, δυστυχώς, ο χειρισμός της υπόθεσης με τα Σκόπια απαιτεί «πολιτικό κριτήριο» το οποίο δεν διαθέτει η ελληνική ομάδα. Και εκτός πολιτικού κριτηρίου, αυτό που λείπει από την ελληνική ομάδα είναι κάτι εξίσου σημαντικό: η εμπειρία… Τα πράγματα θα είναι μάλλον δύσκολα. Εκτός εάν κάποιοι επιθυμούν πράγματι να φάει ένα χαστούκι η χώρα, οπότε θα νομιμοποιηθεί μια.. «μικρή υποχώρηση» από την κόκκινη γραμμή, θα έρθει ένας δυσάρεστος αλλά «αναγκαίος» συμβιβασμός και οι ευθύνες μια χαρά θα επιρριφθούν στον κ. Σαββαΐδη και στην κ. Τελαλιάν… (Ας τα πούμε όλα αυτά, «σενάρια επιστημονικής φαντασίας».)
Παράπονα μαθαίνουμε ότι είχε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας από τους διπλωμάτες και την ΕΔΥ, επειδή θεωρεί ότι διαπράττουν το έγκλημα να ομιλούν εκτός των άλλων και με... δημοσιογράφους και με εκπρόσωπους των μέσων ενημέρωσης. Για τα όσα αρνητικά συμβαίνουν πάντως στον κόσμο μας και στην εξωτερική πολιτική, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ευθύνεται η σχέση διπλωματών με δημοσιογράφους. Και ας μη φορτώνουν στους διπλωμάτες ή στους δημοσιογράφους τις δικές τους στραβοτιμονιές, γιατί αυτό λειτουργεί μάλλον ανάδρομα, όπως απέδειξε η περίπτωση της κ. Μπακογιάννη, με κορυφαία παραδείγματα την υπόθεση Καραβέλα και τα μυστικά παζάρια με τον κ. Μιλοσόσκι.
Αν κρίνει κανείς από τη μηδαμινή παρουσία του κ. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών και την ασήμαντη διεθνή παρουσία με την ιδιότητα αυτή, μάλλον αποδεικνύεται ότι ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε τη θέση του υπουργού Εξωτερικών όχι για να προωθήσει την εξωτερική πολιτική, αλλά για να καταστήσει σταδιακά αποδεκτή και να νομιμοποιήσει την ανάδειξη σε μια από τις κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις του –μη έχοντος σχέση με το κόμμα και την πολιτική– στενού συνεργάτη του, κ. Δρούτσα...
Πιθανόν να αναρωτηθήκατε τι γύρευε στο Βελιγράδι πρωτοχρονιάτικα ο κ. Παπανδρέου. Μα είχε προσκληθεί να μιλήσει στην υπηρεσιακή συνάντηση των σέρβων διπλωματών… Θα μου πείτε: Δεν θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η παρουσία του έστω και για συμβολικούς λόγους στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών του οποίου προΐσταται; Ή να έχει καλέσει σε υπηρεσιακή σύσκεψη τους βασικούς συντελεστές διαμόρφωσης και άσκησης εξωτερικής πολιτικής;
Πάντως με το Βελιγράδι παραμένουν οι ισχυροί «δεσμοί», που οικοδομήθηκαν όταν το επιτελείο του κ. Παπανδρέου συμμετείχε ενεργά στην επιχείρηση απομάκρυνσης του Σ. Μιλόσεβιτς από την εξουσία. Ο Άλεξ Ρόντος είχε διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο τότε, καθώς πηγαινοερχόταν στο Βελιγράδι οδηγώντας σε κατάσταση υστερίας τους έλληνες διπλωμάτες που υπηρετούσαν στις αρμόδιες Διευθύνσεις. Ο κ. Ρόντος ποτέ δεν έκρυψε εξάλλου ότι παραμένει στενός φίλος και σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου και ότι συνδεόταν επαγγελματικά, προσφέροντάς του συμβουλές, και με τον Πρόεδρο της Σερβίας Μ. Τάντιτς.
Ψάχναμε και ξαναψάχναμε στις ανταποκρίσεις από το Βελιγράδι να ακούσουμε την «κόκκινη γραμμή» για το Σκοπιανό από τον κ. Παπανδρέου, αλλά τη βρίσκαμε όλο... «μισή». Επαναλαμβάνουμε: Το βασικό στοιχείο της ελληνικής κόκκινης γραμμής είναι το δεύτερο σκέλος, δηλαδή η erga omnes χρήση της νέας ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό… Και το erga omnes όλο και λιγότερο το ακούμε και, ακόμη χειρότερα, όλο και πιο σπάνια ερμηνεύεται από τους κυβερνώντες. Διότι υπενθυμίζουμε ότι ακόμη και η κ. Μπακογιάννη ομιλούσε για erga omnes λύση... Αλλά το έναντι όλων και για όλες τις χρήσεις χανόταν στη μετάφραση…
Ποια... οικογένεια, που έχει το όνομα (αλλά δυστυχώς όχι τη χάρη), φιλοδοξεί να θεσπίσει κληρονομικές θέσεις στο υπουργείο Εξωτερικών; Ο ξάδελφος που, αφού πέρασε για λίγους μήνες σε πολύ κομβική Διεύθυνση, όπου την παρουσία του μάλλον δεν θα τη θυμάται κανείς, τώρα, αφού κατάφερε να καβατζάρει καλό πόστο σε μεγάλη κοινοτική χώρα, θέλει να βολέψει τον εξάδελφο, που επιστρέφει από βορειοευρωπαϊκή χώρα στη θέση που τώρα εγκαταλείπει. Έτσι φυσικά «ρίχνει» το άλλο μέλος τη οικογένειας, αλλά τι να γίνει... Δεν μπορεί, επί ΠΑΣΟΚ μάλιστα, να τακτοποιηθούν και οι τρεις εκπρόσωποι οικογένειας που το όνομά της παραπέμπει στην καθαρή και αρχοντική Δεξιά που «δεν θέλει οουυυ»…
Πηγή : http://www.toparon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου