Στο Πειραματικό Σχολείο του Παν/μίου Θεσσαλονίκης ο καθηγητής μας είχε κάποτε ζητήσει από όλη την τάξη να δοκιμάσουμε για μια βδομάδα να αποφύγουμε να προφέρουμε την αντωνυμία «εγώ». Αυτός που θα τη χρησιμοποιούσε λιγότερες φορές θα ανακηρυσσόταν ο περισσότερο ενταγμένος στην κοινωνία μαθητής. Θυμούμαι ότι η δοκιμασία μας είχε προκαλέσει μεγάλες δυσκολίες. Πόσες φορές ξέφευγε η γλώσσα και μόνο στη μέση της τόσο μικρής λέξης «εγώ» αντιλαμβανόμασταν ότι είχαμε ξεγελαστεί από τη συνήθεια και είχαμε πέσει στην παγίδα της. Δεν θυμούμαι ποιος από τους συμμαθητές μας είχε κερδίσει τελικά το στοίχημα ούτε και έχει σημασία. Στόχος της δοκιμασίας πάντως, ήταν όπως είχε εξηγήσει ο ρηξικέλευθος καθηγητής, να ριζώσει στη συνείδησή μας ότι η ύπαρξη του καθενός μας ήταν συνδεδεμένη απόλυτα με εκείνη της κοινωνίας γύρω μας. Η πρόοδος μας ήταν συνάρτηση της προόδου της κοινωνίας και η κοινωνία έτσι προοδεύοντας θα μας βοηθούσε με τη σειρά της να ανεβούμε ακόμη πιο ψηλά στην εκτίμησή του περίγυρου μας. Ήταν το καλύτερο μάθημα συναλληλίας και κοινωνικής συνοχής που μπορούσε να μας μεταδώσει. Η απομάκρυνση από το «εγώ» μας και η αντιμετώπιση του εαυτού μας ως τρίτου, ως «πολίτη».
Ετσι, αμέτρητα χρόνια μετά τη δοκιμασία αυτή, ο πολίτης που διαμορφώθηκε έχει δει να περνούν μπροστά στα μάτια του ατέλειωτες εικόνες. Κοινωνικές συγκρούσεις με νεκρούς εργάτες στην μαρμάρινη τότε πλατεία του Διοικητηρίου, τον πατέρα και τους αρσενικούς συγγενείς να φεύγουν από την πρωτη μέρα του πολέμου για το μέτωπο της Αλβανίας, τους περισσότερους να γυρίζουν αγνώριστοι απ’ τις κακουχίες και τα κρυοπαγήματα. Κάποιον να μη γυρίζει καθόλου. Είδε έπειτα ο πολίτης κόσμο να πεθαίνει καταμεσίς στο δρόμο από την πείνα ή να πέφτει από τις σφαίρες της Γκεστάπο, είδε έναν μακρύ κι’ αδελφοκτόνο εμφύλιο. Έζησε αργότερα μια ζωή ολόκληρη στις πέντε άκρες της γης στην υπηρεσία των συμφερόντων της πατρίδας και της προστασίας των ελλήνων όπου γης. Είδε ο πολίτης την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου, είδε τις ατέρμονες προσπάθειες για αποκατάσταση της δικαιοσύνης, είδε υποχωρήσεις σε εθνικά θέματα. Είδε ακόμη πρόεδρο της Βουλής μιλώντας από χειρόγραφο να ξεστομίζει ότι τα σύνορα της χώρας μας θα συρρικνωθούν χωρίς η πρόεδρος να αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να εξηγήσει τι εννοούσε. Είδε υπουργό να υποστηρίζει την άποψη ότι η καταστροφή εκατομμυρίων ελλήνων ήταν γι’ αυτήν ένας συνωστισμός. Είδε ακόμη πολλά που στόχο είχαν την εκπτώχευση της γλώσσας μας και την παραλυσία των εθνικών μας αντοχών καθώς και τη «νομιμοποίηση» της αισχρής δωροδοκίας από Πρωθυπουργό. Είδε τελικά τη σημερινή οικονομική κατάπτωση και την καταλήστευση των εθνικών και κοινοτικών πόρων από πολλούς που ο λαός είχε εκλέξει να τον κυβερνήσουν. Και πάνω στην κρίση αυτή που φτάνει στην αμφισβήτηση πλέον της ταυτότητας της κοινωνίας μας, νιώθει την ανερχόμενη δύναμη ενός κράτους διπλανού που δεν κρύβει ότι είναι αναθεωρητικός εχθρός, ενός γείτονα που δεν ντρέπεται να διακηρύξει τον άκρατο εθνικισμό από εκατομμύρια μπαλκόνια με αναρίθμητες σημαίες και με ανάλογη διαπαιδαγώγηση Και ένα κυβερνητικό στέλεχος του κράτους αυτού που διακηρύσσει αλαζονικά ότι σχεδιάζει την ανασύσταση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας εις βάρος της ελευθερίας δεκάδων λαών της περιοχής. Ο Πολίτης δεν είναι πλέον σε ηλικία να επαναστατήσει αλλά και να αγανακτεί σιωπηρά δεν το βλέπει αποτελεσματικό. Για τον λόγο αυτό σκύβει περισσότερο και προσέχει από κοντά τι πρεσβεύει ο τα παρόμοια ευαγγελιζόμενος κυβερνητικός της γείτονος. Και, τελικά, ο πολίτης αποφασίζει να γράψει και να δημοσιεύσει το παρόν βιβλίο. Το περιορίζει σε έκταση όσο είναι δυνατόν για να γίνει κτήμα σε όσο γίνεται περισσότερους έλληνες, τόσο του εσωτερικού της Ελλάδος όσο και του εξωτερικού. Ελπίζει να μεταδώσει έτσι την αίσθηση των κινδύνων και να γίνει το βιβλίο ένα μικρό λιθάρι στο κτίσιμο μιας αναγκαίας και επείγουσας ελληνικής συσπείρωσης.
(*) Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σύντομα απο τις εκδόσεις Αρμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου