Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Την πιο εύγλωττη και πιο παραστατική περιγραφή μας τη δίνει ετούτη η φράση της Α. Στεφανοπούλου στην «ΕΣΤΙΑ» (φ. της 29/8): «Οι βουλευτικές έδρες έχουν καταντήσει να είναι κληρονομικές, οικογενειακά στασίδια στο εθνικό Κοινοβούλιο».
Το «κληρονομικές» το λέμε όλοι, αλλά ότι «είναι και οικογενειακά στασίδια» στο εθνικό Κοινοβούλιο, αυτό αποτελεί ένα πολύ εύστοχο κοινωνιολογικό πολιτικό χαρακτηρισμό που δίνει και μία θρησκο-μεσσιανική εικόνα της πολιτικής στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών!
Τύφλα να ’χουν οι Μουτζαχεντίν μπροστά στην πολιτική ωριμότητα των «καπάτσων» Ελλήνων ψηφοφόρων και γι’ αυτό η ευφυής αρθρογράφος τιτλοφορεί το κείμενό της: «Για ποιον ψηφίζω».
Ο υπανάπτυκτος ψηφοφόρος δεν ενδιαφέρεται να επιλέγει κάποιους που το αξίζουν. Ψηφίζει την κληρονομική συνέχιση του πολιτικο-θρησκευτικού στασιδιού σύμφωνα με τον άτεγκτο νόμο της κομματικής πελατείας.
Αν θυμάμαι καλά, τα στασίδια, των εκκλησιών, δίνονται με κάποια αντιπαροχή σε ορισμένες οικογένειες. Πάντως το λεξικό λέει ότι: «Το στασίδι είναι ξύλινο κάθισμα ακουμπισμένο στον τοίχο του εσωτερικού εκκλησίας, για ηλικιωμένους ή αρρώστους».
Όπως και να ’χουν τα πράγματα, οι ψηφοφόροι των στασιδιών είναι Αυστραλοπίθηκοι και όχι πολίτες καικακώς τους επιτρέπεται να «ψηφίζουν»!
Αυτοί είναι ικανοί να ψηφίζουν και σκελετούς τεθνεόντων πολιτικών γεναρχών, όπως μετά την μεταπολίτευση ψήφιζαν για δημάρχους έστω και του Δρομοκαϊτείου, αρκεί να τους έχριζε το κόμμα (όπως έγραφα παλαιότερα).
Να, ένα ωραίο θέμα για τους αναλυτές των πολιτικών μας πραγμάτων και τις σχολές πολιτικών επιστημών: Τα πολιτικά στασίδια ως νεκροθάφτες και της δημοκρατίας και της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου