Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Αυτός είναι ο μακάβριος τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (φ. της 6ης Αυγούστου, σελ. 5), ως καταστάλαγμα Έκθεσης της «Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση».
Μια ντοκουμενταρισμένη Έκθεση μέσα από την οποία αναδύεται η ανημπόρια, οι δυσλειτουργίες, η διασπορά, η ανοργανωσιά, η οικονομική σπατάλη, η αναποτελεσματικότητα, η πλαδαρότητα, το ανώφελο πολλών τμημάτων και τελικά η πτωμαΐνη της Ανωτάτης Παιδείας.
Μιας Α-παιδείας, μέσα στην οποία, τελικά, θάβονται οι ελπίδες και τα όνειρα της ελληνικής νεολαίας και εξαφανίζονται τα δις μέσα στον Πύθο των Δαναΐδων!
Κι όμως, δεκαετίες ολόκληρες, οι ταγοί δημοκοπούν, οι πολιτικοί αρχηγοί φλυαρούν, οι φοιτητές και σπουδαστές (τα μεγάλα θύματα) δεν απαγκιστρώνονται από το σπορ του κομματικού αφισοκολλητή και του κομματικού υπηρέτη με την ελπίδα ότι μέσα από το κόμμα θα λύσουν την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Αυτό το αντιδημοκρατικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο καυτηρίαζα ήδη από το 1992 γράφοντας και τα εξής για την Ανώτατη Παιδεία, τους λειτουργούς της και τους φοιτητές της: «Κατηγορώ την πανεπιστημιακή κοινότητα γιατί από κοινότητα ακαδημαϊκής ελευθερίας, σκέψεως, στοχασμού, γνώσεως και έρευνας, μετατράπηκε σε αρένα κομματικών συγκρούσεων και πνευματικής και επιστημονικής τρομοκρατίας με την οποία οι διδασκόμενοι υπαγορεύουν τις θελήσεις των κομμάτων στους διδάσκοντες.
Κατηγορώ τους πανεπιστημιακούς δασκάλους γιατί όχι μόνο ανέχτηκαν αυτό το ανελεύθερο φαινόμενο, αλλά, πολλές φορές, πολλοί απ’ αυτούς, το υποβοήθησαν για να έχουν την υποστήριξη των κομμάτων στις προσωπικές τους επιδιώξεις και στην εκλογή τους με τα κόκκινα τηλέφωνα.
Κατηγορώ την πανεπιστημιακή κοινότητα γιατί θέσπισε μια σειρά μαθημάτων άχρηστων προκειμένου να καθηγητοποιηθούν άνθρωποι που είχαν προσωπικές ή κομματικές προσβάσεις με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ο ελληνικός λαός με ανώφελα έξοδα και οι φοιτητές με άχρηστη γνώση...»
Συνεχίζοντας εκείνο το επιστημονικό, ηθικό και δημοκρατικό μαστίγωμα – για τα πραττόμενα μέσα στα ΑΕΙ από τους φορείς τους - κατέληγα: «Κατηγορώ τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, γιατί στο όνομα ενός νοσηρού «προοδευτισμού» διδάσκουν.... την αποφυγή του επιστημονικού μόχθου... και των υποχρεώσεων των φοιτητών απέναντι στο κράτος και την κοινωνία. Τους κατηγορώ γιατί δεν σφυρηλατούν στ’ αμόνι της γνώσης, της προσπάθειας και της ευθύνης πραγματικούς πολίτες αλλά, αντίθετα, πλάθουν κοινωνικούς και επιστημονικούς κηφήνες, κατά κανόνα».
Αυτά και άλλα πολλά καταμαρτυρούσα τότε, το 1992, σ’ ένα οργισμένο κείμενό μου, το οποίο έφερε τον τίτλο: «Το κατηγορώ ενός πολίτη». Δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» (φ. της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992 και αναδημοσιεύεται στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», 2002, σελ. 82 επ.).
Δυστυχώς, η γνώμη των μη κομματικών, των μη προνομιούχων και των μη κλεφτών και μη διεφθαρμένων ούτε καν που εμφανίζεται στον ορίζοντα της Ελληνικής... δημοκρατίας!
Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα η γνώμη των κομματικών, οι οποίοι πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ενδιαφέρονται για το τομάρι τους, το κόμμα τους και τις παρέες τους.
Καλό θα ήταν οι συντάκτες τις πιο πάνω Έκθεσης να μελετήσουν εκείνο το κείμενο των αγνών προθέσεων. Θα μάθουν πράγματα χρήσιμα έστω και με καθυστέρηση δύο δεκαετιών.
Ποτέ δεν είναι αργά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου