Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...
Ομοιάζουν ως ο Βιβλικός Παράδεισος οι περίοδοι παρουσίας των Αριστείδη Δημητράτου και Ελευθέριου Γονή στο υπουργείο Εργασίας την εποχή της «4ης Αυγούστου» και τη Μετεμφυλιακή Περίοδο, εν συγκρίσει με την αντίστοιχη των Γ. Κουτρουμάνη και Ανδρέα Λοβέρδου, την εποχή του Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου του Γʼ.
Κορυφαίοι εκφραστές του «ΠΑΣΟΚικού Ποπουλισμού» καλλιέργησαν ως αξιωματική αντιπολίτευση, παρά την «αυτοκριτική» του δεύτερου και εν αγνοία του αξιώματος «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», τις πλέον δημαγωγικές και εξωπραγματικές προσδοκίες στους εργαζόμενους και κολάκευσαν ακόμη και τα ταπεινότερα των ενστίκτων της μάζας, προκειμένου να επιβούν της εξουσίας και «γαία πυρί μειχθήτω» …
Και οι δύο και δη με την αγαστή συνεργασία του έτερου του «Εργατοπατερισμού, του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Νεο-ΠΑΣΟΚ, Χρήστου Πρωτάπαπα, προσφέρουν τις υπηρεσίας τους στη «Φαμίλια των Παπανδρέου», ωθούν στον όλεθρο και την εκμηδένιση το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας και τα κατοχυρωμένα επί έναν, σχεδόν, αιώνα Εργασιακά Δικαιώματα!
Εισήλασαν στη νομή της εξουσίας ως εκπρόσωποι της Ξένης Κυριαρχίας στη χώρα, και το απεχθέστερο, εργάζονται «χωρίς τύψεις, χωρίς αιδώ», για την υπαγωγή της Ελλάδος στην οικονομική υποτέλεια της Διεθνούς Τοκογλυφίας, τη βαθμιαία εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας και την εκποίηση του Εθνικού Πλούτου στα αρπαχτικά των εγχώριων και αλλοδαπών κομπραδόρων!
Η χώρα επί Νεο-ΠΑΣΟΚ της συγκυβέρνησης Γ. Παπανδρέου του Γʼ και Ευάγγελου Βενιζέλου βιώνει μια περίοδο Εθνικής Ταπείνωσης, όμοια της οποίας δεν έχει γνωρίσει στους δύο αιώνες ζωής του το Νεοελληνικό Κράτος!
Αν ζούσε ο ανιδιοτελής πατριώτης Νικόλαος Πλαστήρας, θα κατέτασσε τη σημερινή Εξουσία στους «Υπαίτιους Εθνικής Καταστροφής» και θα 'παιρνε πίσω το «λάδι» που 'βαλε στον βαφτισιμιό του, υπουργό της σημερινής κυβέρνησης, Νίκο Σηφουνάκη!
Γ. Κουτρουμάνης, Χρήστος Πρωτόπαπας και σε δεύτερη μοίρα ο «συνταγματαλόγος» Ανδρέας Λοβέρδος, μετήλθαν επιτυχώς το «επάγγελμα ΠΑΣΟΚ». Οι δύο πρώτοι υπήρξαν «επαγγελματίες συνδικαλιστές», τουτέστιν απομυζούσαν τον δημόσιο κορβανά ως μη εργαζόμενοι, με τη «νομική» κάλυψη του επαίσχυντου εκείνου νόμου που απαλλάσσει τον Εργατοπατερισμό της προσφοράς εργασίας, και ελάμβαναν αποδοχές τις οποίες αχρεωστήτως τους «παρείχε» το Κοινωνικό Σύνολο…
Η μεταπολιτευτική εποχή, πλην ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων και στα δύο κόμματα εξουσίας, στηρίχθηκε σε «Πολιτικά Παράσιτα» και «Ανεπάγγελτους Επαγγελματίες της Πολιτικής».
Η πλειονότητα των στελεχών των δύο κομμάτων εξουσίας ανασύρθηκε εκ μέρους των «Ηγεμόνων των Κομμάτων» από την αφάνεια, χωρίς να καταγράφεται στο βιογραφικό τους, σχεδόν, ουδεμία επαγγελματική διάκριση, εκτός εκείνης της κομματικής νομιμοφροσύνης και της διάκρισης στην κολακεία του «Ηγεμόνα»!
Η Κοινωνική Πυραμίδα Αξιών (διάκριση στις σπουδές, στο επάγγελμα και διαδοχική επιδοκιμασία στα κοινωνικά στάδια που δραστηριοποιήθηκαν) στην ανάδειξη των στελεχών των κομματικών μηχανισμών αγνοήθηκε επιδεικτικώς. Η βούληση του «Ηγεμόνα» αντικατέστησε το «φίλτρο» της κοινωνικής επιδοκιμασίας, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι εξ αυτών ν' αποδειχθούν τυχάρπαστοι και όχι ολίγοι λυμεώνες του Δημόσιου Πλούτου, ή διακινήθηκαν πέραν των ορίων της Πολιτικής Ηθικής!
Αυτό το «ποιοτικό πλέγμα» εξουσίας βαθμιαίως διείσδυσε και διέφθειρε όλα σχεδόν τα επίπεδα της κοινωνικής και πνευματικής ζωής. Η Αναξιοκρατία και η Ανεπιστημοσύνη κατέστησαν ο κανόνας και οι άξιοι απωθήθηκαν στο περιθώριο από τη «Διεθνή των Αναξίων»!
Στη θέση των «Εκλεκτών»» στα 37 χρόνια της Μεταπολίτευσης συναντώνται οι «Κηπουροί του Ηγεμόνα» και δη σε αξιώματα (π.χ. του υπουργού Εξωτερικών, στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας, σε Γενικές Γραμματείες υπουργείων, επικεφαλής καίριων Δημόσιων Οργανισμών κ.ά.). Η «Κόπρος του Αυγείου» μολύνει επικινδύνως την ατμόσφαιρα του πολιτικού, πνευματικού και κοινωνικού βίου της χώρας.
Οι «Τιποτόφρονες», κατά τη θεωρία του κοινωνιολόγου Ευάγγελου Λεμπέση, διατυπωμένη στο περισπούδαστο σύγγραμμά του («Η κοινωνική άνοδος των ηλιθίων εις την Νεοελληνική Κοινωνία») άλωσαν τα αξιώματα Ηθικής και Πνευματικής αιχμής, παιδαγωγούς της Κοινωνίας. Η παρακμή έκρουε από δεκαετίες πριν τις θύρες της Κοινωνίας…
Τη συναίσθηση της Ευθύνης υποκατέστησε ο Αμοραλισμός, που σήμερα διατρέχει τη σπονδυλική στήλη της Νεοελληνικής Κοινωνίας.Η «Κληρονομική Κοινοβουλευτική Μοναρχία», παράγωγο του καθεστώτος των «Φαμελιών», που διαγουμίζουν τον τόπο, έφθασε σε σημείο ν' αγνοεί ακόμη και τα πορίσματα της Γενετικής, όπως αυτή εκφράζεται στους περίφημους «Νόμους του Μένδελ»…
Πολιτικές «Φαμίλιες» με πρωταγωνιστές τις «Οικογένειες», κατά πρώτο λόγο εκείνες των Παπανδρέου» και «Μητσοτάκη» και κατ' ήσσονα λόγο εκείνη των «Καραμανλή», με τη συνδρομή των «Υποφαμιλιών», που ενυπάρχουν από το παρελθόν (π.χ. Βαρβιτσιώτη κ.ά.), και τις «Νεοφαμίλιες» (π.χ. Γεννηματά, Γικόνογλου, Κατρίνη, Γιαννακοπούλου, Κεφαλογιάννη κ.ά.), αλλά κυρίως τον Εργατοπατερισμό (Γ. Κουτρουμάνης, Κ. Πουπάκης, Χρήστος Πρωτόπαπας, Γ. Κουτσούκος και λοιποί), συγκροτούν την «Ανίερη Συμμαχία» για την κατάκτηση και νομή της εξουσίας και τη διαιώνιση του φαινόμενου του «Μεσιανισμού» στην ελληνική πολιτική, οικονομική, πνευματική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Οι δύο κυρίως «Φαμίλιες», των «Παπανδρέου» και «Μητσοτάκη», συγκροτούν τους άξονες πέριξ των οποίων διαρθρώνεται το πλέγμα της Αναξιοκρατίας και των «Κηπουρών», που είναι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν κάθε θέληση των «Ηγεμόνων», ακόμη να καταστούν και «πρόθυμοι» δανειστές του «Ηγεμόνα», όπως συνέβη στο παρελθόν, με το κατά τον αείμνηστο Ευάγγελο Γιαννόπουλο «κωλόσπιτο»-ανάκτορο, για την ικανοποίηση των φιλοδοξιών της νεαρής τότε δεύτερης συζύγου του «αρχηγέτη»…
Επ' αυτού κάτι γνωρίζει και ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας!
Αλλά πάντοτε τον διακρίνει αιδήμων σιωπή, ακόμη κι αν διά αυτής καλύπτει Συνταγματικά Πραξικοπήματα, εις α αναλώνεται η σημερινή εξουσία της συγκυβέρνησης Γ. Παπανδρέου του Γ' και του Συνταγματολόγου Ευάγγελου Βενιζέλου…
Υπάρχει, όμως, ως προς τον τελευταίο, και η αδέκαστη Damnatio Memoriae που καταγράφει τα πάντα και αποδίδει «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»…
Πηγή : http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου