Μανιταλιβιζάτος

Στήν «Καθηµερινή τῆς Κυριακῆς» στίς 11/3/12, τό πρωτοσέλιδο παρέπεµπε σέ «Πέντε προτάσεις γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀξιοπιστίας τῆς πολιτικῆς», πού εἰσηγοῦνταν δύο ἀπό τά πλέον ἠχηρά ὀνόµατα τοῦ καθεστῶτος, οἱ καθηγητάδες Νίκος Ἀλιβιζάτος καί Ἀντώνης Μανιτάκης.

Ποτέ δέν εἶχα κανέναν τους σέ πολιτική ὑπόληψη, καθώς ἔβλεπα τίς «ἐκσυγχρονιστικές» θέσεις πού κατά καιρούς λάµβαναν σέ καίρια ζητήµατα µέ τήν ψεύτικη αἴγλη τῆς πανεπιστηµιακῆς καθέδρας. Ὅµως ἔσπευσα στό ἄρθρο γιατί (µαταίως) ἤλπισα ὅτι ἡ καθολική κατάρρευση πού συντελεῖται γύρω µας θά τούς εἶχε βγάλει ἀπό τήν προσωπική βολή τους καί µέ τήν δεδοµένη τους γνωστική ἐπάρκεια θά µποροῦσαν νά δώσουν µερικές τεχνικές συµβουλές χρήσιµες σέ ὅσους ἀγωνιοῦν γιά τόν τόπο καί τό συλλογικό µας µέλλον.

Ἀφοῦ λοιπόν διάβασα πώς «ἡ συνταγµατική ἀναθεώρηση δέν ἀποτελεῖ προτεραιότητα» (!), ἔγινα κοινωνός καί τῶν 5 προτάσεων πού µποροῦν αὔριο κιόλας νά ὑλοποιηθοῦν, κατά τούς δύο ἐπαΐοντες: 1) Μείωση τῶν βουλευτῶν ἀπό 300 σέ 200 καί µικροαλλαγές στό ἰσχύον ἐκλογικό σύστηµα 2) Καθιέρωση τοῦ ἀσυµβίβαστου ὑπουργοῦ καί βουλευτῆ 3) Ἀλλαγή στή σύνθεση τῆς Ἐπιτροπῆς πού ἐλέγχει τό πολιτικό χρῆµα καί ἴσως (ἴσως!) περιορισµό τῆς κρατικῆς χρηµατοδότησης τῶν κοµµάτων 4)Δραστικό περιορισµό εἰδικῶν συµβούλων καί συνεργατῶν 5)Δέσµευση τῶν κοµµάτων πώς θά διευκολύνουν τήν παραποµπή τῶν ὑπουργῶν γιά σοβαρές κατηγορίες.

Γιά τά δύο τελευταῖα δέν θά κάνουµε κανένα σχόλιο, τά ἔχουµε ἐξαντλήσει τά θέµατα αὐτά στό καφενεῖο ἀπό χρόνια. Τά ἄλλα τρία ὅµως εἶναι προκλητική ὑπεράσπιση τῆς κοµµατοκρατίας καί ἄρνηση κάθε οὐσιαστικῆς µεταβολῆς γιά χάρη τῆς γνήσιας δηµοκρατίας. 1) Μείωση λέει τῶν βουλευτῶν σέ 200, γιά νά εἶναι πιό µαζεµένο τό παιχνίδι καί νά µή ψάχνει κοτζάµ κύριος Γιῶργος ἤ κύριος Χόρστ τόν κάθε ψηφοτσοµπάνη τῆς Ἀνωπαναγούδας. Ναί, ἀλλά σοῦ λέει «θά κάνουµε οἰκονοµία». Ἔ, ἄν εἶναι νά γίνει ἔτσι οἰκονοµία, ἄς καταργήσουµε τή Βουλή νά µή δίνουµε φράγκο! Λύσεις ὑπάρχουν (µέχρι κι ἐµεῖς γράψαµε τόσες πρό 15νθηµέρου) βούληση ὑπάρχει; Καί τό ἐκλογικό σύστηµα, αὐτή ἡ στέρεη βάση τῆς κοµµατοκρατίας, σέ γενικές γραµµές µιά χαρά τούς φαίνεται! 2) Κανένας βουλευτής, λέει, νά µήν γίνεται ὑπουργός, ὥστε ἡ λαϊκή βούληση νά µένει στά ΝΑΙ-ΟΧΙ τῆς Βουλῆς (τό λεγόµενο «νοµοθετικό ἔργο») καί τά κυκλώµατα τοῦ παρασκηνίου – ἤ τοῦ γυµναστηρίου ἤ τῆς Στοᾶς – νά κάνουν πάρτυ ἀνενόχλητα στά ὑπουργεῖα. 3) Καί ἡ κρατική ἐπιχορήγηση νά ἐλέγχεται καλύτερα. Καί ἴσως θά µποροῦσε καί νά περιοριστεῖ. Ἴσως. Γιατί ὅµως, µήπως θέλουµε νά µποῦν τίποτε ἰδιωτικά συµφέροντα (λέµε, τώρα) καί νά ἁλώσουν τόν ἄµωµο χῶρο τῶν κοµµάτων; Ἄααα, ὅλα κι ὅλα, ἐδῶ τούς βρίσκω πολύ ρηξικέλευθους τούς κυρίους καθηγητές, µήπως πρέπει νά ξαναελέγξουν αὐτόν τόν κίνδυνο;

Πηγή : www.antifonitis.gr