Το πρόβλημα της κρίσεως

Του Γιώργου Λεονταρίτη

Θα πρέπει να κοιτάξουμε με ψυχραιμία, τι ακριβώς συνέβη με τα αποτελέσματα της κάλπης της προπερασμένης Κυριακής. Η κριτική θα πρέπει να ασκηθεί ξεχωριστά για δύο ευρείες παρατάξεις: Την Δεξιά και την Αριστερά. Θα ασχοληθούμε σήμερα με την πρώτη, διότι είναι η πιο δύσκολη περίπτωσις.

 Άλλωστε, ο εκλογικός μήνας Μάιος, φαίνεται ότι είναι… «γουρλής» για την Αριστερά! Μάιο του 1958 – για πρώτη φορά στην Ιστορία – η τότε ΕΔΑ ήλθε δεύτερο κόμμα. Μετά από 54 χρόνια, η Αριστερά του Τσίπρα κατόρθωσε πάλι να αναδειχθεί στην Αξιωματική Αντιπολίτευση. Το πολιτικό τοπίο από την περασμένη Κυριακή άλλαξε. Τα θετικά στοιχεία είναι:

α) Το Βερολίνο και η Τρόικα, εδέχθησαν ισχυρό ράπισμα από τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος, ασχέτως ιδεολογίας, διεμήνυσε στην Μέρκελ και στη συμμορία της, ότι τα σχέδιά τους για την εξουθένωση της Ελλάδος, δεν θα περάσουν.

β) Ο λαός στη συντριπτική πλειοψηφία του, κατεδίκασε την πολιτική των μνημονίων. Κατέστησε σαφές, ότι δεν θα ανεχθεί τα παρανοϊκά χαράτσια, επειδή το επιτάσσει ο Σόιμπλε, ο Τόμσεν, ο Ράιχενμπαχ, και οι άλλοι του Δ’ Ράιχ. Το Βερολίνο θα πρέπει να συνειδητοποιήσει, ότι από Ελλάδα και Γαλλία – φυσικά από όλους τους λαούς του Νότου – υψώνεται τείχος αντιστάσεως στην πολιτική και στις επιδιώξεις του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.

γ) Ο αμαρτωλός δικομματισμός στην πατρίδα μας, εδέχθη μέγα πλήγμα και κατέρρευσε. δ) Μεγάλη νίκη του Λαού, αποτελεί η συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος της υποτέλειας, που κατέστρεψε την Ελλάδα. Ο ολετήρας Γιώργος Παπανδρέου, ερρίφθη στον Καιάδα της εθνικής καιτασχύνης. Ο Δον Κιχώτης του αυτού κόμματος – και συνένοχος – Ευάγγελος Βενιζέλος (Δον Κιχώτης ή… Σάντσο Πάντσα;) αποδοκιμάσθηκε. Ναι, αυτός ο Δον Κιχώτης του ΠΑΣΟΚ, έβλεπε παντού ρεύμα όμοιον με εκείνο του 1981. Οραματίζετο θριάμβους και εκπορθήσεις φρουρίων της εθνικόφρονος παρατάξεως. Σε μιαν εκστρατεία ψεύδους και κινδυνολογίας, ο απολογητής της Μέρκελ, εξαπατούσε τον εαυτό του και τον λαόν, με ρητορικές πομφόλυγες, αφού οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή.

ε) Το ΚΚΕ υπέστη διπλή ήττα: Από Δεξιά και από Αριστερά. Εάν υπήρχε σήμερα ο κηδεμόνας του από την Μόσχα, η ηγεσία του, θα είχε καθαιρεθεί. Οπωσδήποτε, η αλλαγή ηγεσίας, είναι εσωκομματικό του θέμα, και δεν μας ενδιαφέρει.
Παρετηρήθη και ένα άλλο φαινόμενο: Το πρώτο κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, δεν είναι ουσιαστικός νικητής, ενώ το δεύτερο – ο ΣΥΡΙΖΑ – θεωρείται θριαμβευτής, και δικαίως επανηγύριζε. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ επήρε ψήφους οργισμένων πολιτών, που δεν ανήκουν σ’ αυτόν ιδεολογικά. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζονται οι τεράστιες ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και το γενικότερο πρόβλημα της Δεξιάς.

Η «ΟΡΦΑΝΗ» ΔΕΞΙΑ…
Ο χώρος τον οποίον καλύπτει η Νέα Δημοκρατία, είναι ο χώρος της Δεξιάς, και σε μεγάλο ποσοστό, ο χώρος στον οποίον συστεγάζονται, παλαιοί παραδοσιακοί Κεντρώοι, αφού αυτός ο ιδεολογικός φορέας έχει σβήσει.

Όμως, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των οπαδών της. Τους επρόδωσε. Η παλαιά αντίληψις που σκοπίμως επικρατούσε, ότι δήθεν η Δεξιά ήταν η παράταξις των πλουσίων και των… καπιταλιστών, είναι ψεύδος και δεν ισχύει. Εργαζόμενοι, μοχθούντες πολίτες, πατριώτες, συντηρητικοί απλοί άνθρωποι, ψηφίζουν αυτήν την παράταξη. Και δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους δεινοπαθούντες πολίτες άλλων ιδεολογικών πεποιθήσεων.

Άλλα κόμματα, μικρότερα που εκφράζουν τον ίδιο χώρο, δεν έχουν την ίδια δυναμική. Η Νέα Δημοκρατία, που τυπικά θεωρείται σαν συνέχεια του Λαϊκού Κόμματος, του «Ελληνικού Συναγερμού» του Παπάγου, και της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, εκτροχιάστηκε από τις ράγες της εθνικόφρονος παρατάξεως. Σ’ αυτό φέρει ευθύνες μεταπολιτευτικά και ο παλαιός Καραμανλής.

Ο κόσμος δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε, και βρέθηκε υπό την ομηρίαν της Αριστεράς, χωρίς η εκάστοτε ηγεσία του, να αντιδρά, ή να φαίνεται διατεθειμένη να υπερασπίσει αρχές και αξίες, με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενεές γενεών. Το 1974, ο Καραμανλής, προκειμένου να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας, παρέδωσε τα «κλειδιά» βασικών τομέων του Κράτους σε… «Προοδευτικούς».

Τώρα, ο Σαμαράς, εσύρθη στο άρμα του Βερολίνου, υπέκυψε στις πιέσεις και αξιώσεις της Μέρκελ και υπέγραψε τα επονείδιστα μνημόνια, με τα οποία οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας, ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι. Δεν άκουσε το μήνυμα του κόσμου. Συνέπραξε με τον Βενιζέλο σ’ αυτά τα άθλια χαράτσια. Μαζί έδεσαν την χώρα και τον λαό της χειροπόδαρα, χωρίς καμία λαϊκή εξουσιοδότηση. Διεπράχθη κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, με περικεφαλαία τον Παπαδήμο, τον οποίον ο λαός δεν είχε επιλέξει.

Επιχείρησε να αντισταθεί στις πιέσεις του Βερολίνου ο Σαμαράς, αλλά φοβήθηκε και υπέκυψε. Ο κόσμος του εξαγριώθηκε. Άλλα περίμενε απ’ αυτόν. Παρουσιάσθηκε και η πολιτική αθλιότης, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, που είπαν όχι στα μνημόνια και διεγράφησαν, μόλις ο αρχηγός τους εκάλεσε να επιστρέψουν, με την προϋπόθεση να κάνουν… «δήλωση μετανοίας» και να ψηφίσουν το δεύτερο μνημόνιο, ξέχασαν τις αντιρρήσεις των.

Επέστρεψαν τροχάδην, για να μην χάσουν τα βουλευτικά προνόμια, αφού εκτός κόμματος δεν είχαν ελπίδα να επανεκλεγούν. Ο λαός αηδίασε από αυτές τις μεθοδεύσεις. Στα μάτια του κόσμου, Σαμαράς και Βενιζέλος, εμφανίζονταν «συνέταιροι». Εάν ο Αντώνης Σαμαράς είχε το σθένος να αντισταθεί στις γερμανικές πιέσεις εξ αρχής, να διακηρύξει άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική, σήμερα θα ήταν θριαμβευτής, και θα σχημάτιζε άνετα αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η οργή των Νεοδημοκρατών, αλλά και ανθρώπων που εψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, έδωσε την ουσιαστική νίκη στον Τσίπρα.

Κι επειδή ο κόσμος δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί εύκολα, από την αντίληψη του «ισχυρού χώρου», εψήφισε μεν Νέα Δημοκρατία, αλλά άκεφα «εξ ανάγκης», σε περιορισμένο πολύ ποσοστό. Ο συμπαγής όγκος των ψηφοφόρων της Δεξιάς, σκορπίσθηκε. Δεν υπάρχει ο ηγέτης που θα εμπνεύσει, που θα γοητεύσει, που θα πείσει, που θα ενθουσιάσει, που θα μαγνητίσει τις μάζες. Ψήφος «υστάτης ελπίδας και ανοχής» ήταν αυτός της Κυριακής. Και αυτός, ισχνός με ερωτηματικά.

Τα λάθη της Δεξιάς, δεν πλήττουν μόνον την συγκεκριμένη παράταξη. Δημιουργούν εθνικούς κινδύνους, οι οποίοι, ενδεχομένως να αποβούν μοιραίοι για το Έθνος. Τα κόμματα σκέφτονται το ατομικόν τους συμφέρον και δεν βλέπουν πιο μακριά. Το ότι την περασμένη Κυριακή, ο δικομματισμός κατέρρευσε, είναι θετικό.

Τι γίνεται όμως με τα εκατομμύρια των συντηρητικών πολιτών, που παραμένουν απογοητευμένοι και δεν τους ικανοποιεί η παρούσα κατάστασις; Πού είναι το κόμμα που θα δώσει όχι μόνον πνοή νίκης, αλλά θα εκφράσει σωστά μια προδομένη ιδεολογία; Πού είναι ο φορέας, ο οποίος δεν θα είναι συμπτωματικόν δημιούργημα, αλλά θα βασίζεται στις παραδοσιακές ρίζες, αξίες και αρχές εθνικών ανδρών που έγραψαν Ιστορία;

Μια παράταξη, που θα εξυπηρετεί τα ελληνικά και μόνον συμφέροντα, μια εθνική αναγεννητική κίνησις. Διότι ο παλαιοκομματισμός της αποτυχημένης Μεταπολιτεύσεως, έχει πλέον καταδικασθεί. Και βλέπουν σήμερα οι απογοητευμένοι οπαδοί της Δεξιάς, να γλιστρά προς την αγκάλην της Αριστεράς μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων της. Η Νέα Δημοκρατία, έτσι όπως βαδίζει – και μάλιστα «μνημονιακά» - δεν εκφράζει πλέον τίποτε. Δεν αποτελεί λύσιν.

Γίνεται κι αυτή συστατικόν στοιχείον της κρίσεως. Οι κεραίες των πολιτών, συχνά συλλαμβάνουν καλλίτερα από τους πολιτικούς τα μηνύματα των κινδύνων που συσσωρεύονται στον ορίζοντα. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να πείσει τις ευρύτερες μάζες των ψηφοφόρων ότι πολιτεύεται ορθώς. Ο πολιτικός κόσμος έχει παρακμάσει ως σύνολον, και δεν εξαιρείται το κόμμα του κ. Σαμαρά.

Έτσι που πάμε, το όλο σύστημα θα καταρρεύσει. Όταν στο μέγιστον πρόβλημα της παρούσης γερμανικής Κατοχής, η Νέα Δημοκρατία δεν μπόρεσε να αντισταθεί, και διεδραμάτισε – όπως και το ΠΑΣΟΚ – ρόλο «Τσολάκογλου», από ποιον θα περιμένει ο ψηφοφόρος της να τον υπερασπισθεί; Όταν υπογράφει μνημόνια και χαράτσια παρανοϊκά, είναι επόμενον και ο συντηρητικός πολίτης να στραφεί αριστερά. Και τώρα, τι θα κάνει ο κ. Σαμαράς;

Θα συνεργασθεί πάλι με τον Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ; Κυβέρνησις δεν μπορεί να σχηματιστεί, και θα οδηγηθούμε σε αναρχία και το χάος θα επιφέρει αναστάτωση, που μόνον το ΚΚΕ συμφέρει. Θα βρεθούμε πάλι στον ίδιο παρονομαστή, μ’ έναν καινούργιο Παπαδήμο, εκλεκτό των τραπεζιτών; Κυβέρνησις «εθνικής σωτηρίας» δεν μπορεί να επιβιώσει. Κι αν γίνει κάτω από πιέσεις των ξένων για δόλιους σκοπούς, δεν θα μακροημερεύσει. Το αντιμνημονιακό μήνυμα προς τη Γερμανία, θα πρέπει να αξιοποιηθεί.

Η Τρόικα περιμένει να αποτύχουν όλες οι προσπάθειες σχηματισμού κυβερνήσεως, για να μας πει: «Είστε ανίκανοι να κυβερνηθείτε μόνοι σας. Βάλτε επάνω έναν αχυράνθρωπο, και θα σας κυβερνήσουμε εμείς, αφού – φυσικά – θα σας εξαθλιώσουμε». Ουσιαστικά βρισκόμαστε εν μέσω του παραδόξου Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς να διαθέτουμε κυβερνήτη, ο οποίος θα μπορούσε να προασπίσει τη χώρα από τους επιδρομείς.

Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο, οι Δεξιοί πολίτες να αναμένουν την σωτηρίαν τους από την Αριστερά; Ουδέποτε κατά το παρελθόν είδαμε τέτοιο τραγελαφικό φαινόμενο. Πλήρης απογοήτευσις ενός ολοκλήρου κόσμου. Η Νέα Δημοκρατία είναι γηρασμένος και παρηκμασμένος πολιτικός οργανισμός. Ο ιστορικός κύκλος της έχει κλείσει. Χρειάζεται να προκύψει κάτι καινούργιο. Καινούργιο κόμμα, νέοι άνθρωποι, να συγκεντρωθούν εκεί στελέχη άξια, άφθαρτα, άνθρωποι με ιδανικά, με ξεκάθαρη εθνική γραμμή.
Και προ παντός, είμαστε σε αναζήτηση ηγέτου, ο οποίος να μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, να εκφράσει αυτόν τον προδομένο λαό, να είναι αγωνιστής και όχι υπάλληλος, να μην είναι «προϊόν» της περιβόητης λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Την παλιά εποχή, τα κόμματα είχαν στο δυναμικό τους στελέχη, που καθ’ ένα από αυτά, θα μπορούσε να είναι αρχηγός. Σήμερα, το σκηνικό, είναι τραγικό.

Δεν έχει άδικο ο κόσμος που απαξιώνει το πολιτικό σύστημα. Έχει απογοητευτεί και αηδιάσει από την φαυλότητα, την ανικανότητα και την ιδιοτέλεια ορισμένων. Όταν βλέπει πολιτικούς που έγιναν πλούσιοι από την θητεία τους στο Κοινοβούλιο, που εξακολουθούσαν και ζητούσαν νέα επιδόματα, ενώ εκείνος πεινάει και είναι άνεργος, δεν μπορεί να τρέφει καμία εκτίμηση γι’ αυτούς.

Βεβαίως και υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά κι αυτές χάνονται μέσα στη γενική εντύπωση. Ιδιαίτερα στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, χρειαζόμαστε ηγέτες. Το «είδος», όχι απλώς σπανίζει, αλλά είναι δυσεύρετον. Εάν δεν σημάνει νέος εθνικός συναγερμός, η σήψις και η παρακμή θα θανατώσουν την Ελλάδα.

Τέρμα πια οι οικογενειοκρατίες. Όταν οι ένοχοι της εθνικής μας συμφοράς παραμένουν ατιμώρητοι, πώς θα αποκτήσουμε υγιή κοινοβουλευτικό βίο; Η καχυποψία και η απαξίωσις θα συνοδεύει τον πολιτικό κόσμο. Το θέμα, επομένως, δεν είναι να σταθεί πρόχειρα τώρα μία κυβέρνησις. Το πρόβλημα είναι, πώς θα ιδρυθεί μία καινούργια εθνική παράταξις, για την οποία θα είναι υπερήφανοι οι οπαδοί της.

Πηγή : www.elora.gr