Αναποδογύρισμα κοινωνικών αξιών

Ο αντιδημοφιλής πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημέρωσης Εθνικών Θεμάτων

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πέραν των όσων χυδαίων εκτυλίσσονται στο λεγόμενο δημόσιο βίο, συμβαίνουν και τεράστιες υπερβολές στην απόδοση τιμών και διακρίσεων δυσανάλογες με την αληθινή και ουσιαστική προσφορά των ανθρώπων της.

Μέσα σε μία φρενίτιδα της κατεστημένης ηλεκτρονικής και έντυπης προπαγάνδας πειθαναγκάζεται ο «κυρίαρχος» λαός να δοξάζει, να κλαίει και να τιμά υπερβολικά για τον χαμό καλλιτεχνών, ποδοσφαιριστών, τραγουδιστών και πάει λέγοντας.

Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, Τύπος, μεταδίδουν κάτ’ επιλογήν την οδυνηρή είδηση του θανάτου, συναγωνιζόμενα στα πιο απίθανα λατρευτικά και κοσμητικά επίθετα, τα οποία παίρνουν διαστάσεις ήρωος και αγίου!

Πρόκειται για μία κοινωνική συμπεριφορά, η οποία είναι αντίθετη μ’ αυτή που εφαρμόζεται με τους ογκόλιθους της επιστήμης, της έρευνας και του πνεύματος.

Ο θάνατος π.χ. του Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών με δυσκολία γνωστοποιείται με μερικές φράσεις ή αράδες στον Τύπο.

Με πολύ δυσκολία ένας σπουδαίος ερευνητής που συντελεί π.χ. στην ανακάλυψη μιας μεθόδου που προάγει, όχι μόνο τη ζωή των Ελλήνων αλλά και της ανθρωπότητος, βλέπει το όνομά του στον Τύπο.

Σε τούτη την κοινωνία των κοινωνικών Αυστραλοπιθήκων, βλέπει κανείς χιλιάδες «φιλάθλους» να διανυκτερεύουν στο αεροδρόμιο περιμένοντας τον «ήρωα» ποδοσφαιριστή από την Ταγκανίκα, ο οποίος με μερικά εκατομμύρια ευρώ θα «δοξάσει» την ομάδα τους.

Σ’ αυτή την αρρωστημένη κοινωνική συμπεριφορά παίρνουν μέρος και πολιτικάντηδες κυνηγώντας ψήφους.

Αντίθετα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα Νόμπελ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «υποδοχή» του νομπελίστα Γ. Σεφέρη το 1963.

Φθάνοντας ο Σεφέρης, το Δεκέμβριο του 1963, στο ελληνικό αεροδρόμιο από τη Σουηδία, τον... υποδέχθηκαν μόνο δύο συγγενικά του πρόσωπα (βλ. «Το Βήμα» της 26/10/2003, σελ. Α42).

Τότε, ο νομπελίστας, βλέποντας  το θέαμα απάγγειλε τούτο το στίχο που σημαίνει πολλά: «Ευρυπίδης ο Αθηναίος προσπάθησε να τρυπήσει το δίχτυ και τον φάγανε τα σκυλιά».

Ορμώμενος από το πνευματοκτόνο και εθνοκτόνο  αυτό γεγονός, το ανέδειξα και το καυτηρίασα στο άρθρο μου: «η μοίρα των πρωτοπόρων» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 28/11/2003).

Το κείμενο αυτό κατέληγε: «Όλες οι αποδείξεις, όλα τα μηνύματα μαρτυρούν ότι η ελληνική κοινωνία είναι  πολύ άρρωστη».

Είναι προφανές ότι από το 1963 έως σήμερα τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα στη χρεοκοπημένη πολλαπλώς Ελλάδα, η οποία αγωνιά να επιβιώσει με τους αοιδούς, τη μπάλα και διάφορα πολιτιστικά καταπότια.

Συμπεριφορές που οδηγούν σε εθνικό αφανισμό!