Αφάνισε Κύπριους κομουνιστές

Το μακρύ δολοφονικό χέρι τού Στάλιν (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ)

 
Φέρνουμε στη δημοσιότητα απόρρητα έγγραφα με συγκλονιστικά στοιχεία που προέρχονται από τα μέχρι πριν λίγα χρόνια κλειστά αρχεία του Κομουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), της Κα Γκε Μπε και της Εισαγγελίας της ΕΣΣΔ, που δημοσιεύονται στην εφημερίδα Πολίτης(Κύπρου).
Μια παλιά ιστορία μπορεί να γράφεται και ν' ακούγεται σαν παραμύθι στις μέρες μας. Έχει όμως αξία όταν διαβάζεται σωστά, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή κι αποδεκτή σαν μύθος. Και διπλή αξία όταν λαμβάνονται απ' αυτήν τα σωστά μηνύματα. Ο Νίκος Ρίζος, παλιός Έλληνας της Ρωσίας, πριν δύο δεκαετίες άρχισε να ψάχνει για τις... ρίζες του. Αν και μεσήλικας ενθαρρύνθηκε απ' την επικρατούσα περεστρόικα της εποχής (Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν), να "σκαλίσει" κλειστά αρχεία του παρελθόντος προκειμένου να μάθει για το πιο καυτό προσωπικό του θέμα. Για την τύχη του πατέρα του που είχε εξαφανιστεί, πριν από 40 και πλέον χρόνια. Τα ίχνη του πατέρα τού Ρίζου χάνονται γύρω στο 1940, όταν εκείνος ήταν μόλις 9 χρόνων. Χάνονται, χωρίς καμιά πληροφόρηση. Από κανέναν. Κι ας επρόκειτο για μια προσωπικότητα. Γιατί ο... αγνοούμενος τότε, ήταν ο Κώστας Σκελέας. Ο πρώτος γενικός γραμματέας του Κομουνιστικού Κόμματος Κύπρου. Ο μετέπειτα αγωνιστής και στέλεχος του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, ο διεθνιστής κομουνιστής που υπηρετεί την ιδεολογία του από κάθε μετερίζι. Νεαρός ακόμη ο Κώστας Χριστουδουλίδης (γνωστός ως Σκελέας) έχει κυνηγηθεί άγρια, για τον αγώνα του και τις ιδέες του, από τη μικρή χώρα του την Κύπρο. Καταφεύγει αρχικά στην Αγγλία, κι αμέσως σχεδόν βρίσκει καταφύγιο στη "μάνα-πατρίδα", όπως θεωρούσε τότε τη Ρωσία κι αργότερα Σοβιετική Ένωση. Εργάζεται πρώτα σε εργοστάσιο και μετά στο τυπογραφείο της ελληνικής παροικίας στη Ρωσία. Δεν σταματά να είναι ο δραστήριος, ανιδιοτελής μαχητής, αφοσιωμένος απαρέγκλιτα στις ιδέες τού σοσιαλισμού, πιστός στο χρέος του. Η δραστηριότητά του ανακόπτεται ξαφνικά, ύποπτα και μυστήρια το 1940, όταν χάνεται "από προσώπου γης". Αργότερα, από τις επίσημες υπηρεσίες του Στάλιν δίνεται στους οικείους του μια αόριστη πληροφορία ότι... πέθανε.

Εκτέλεσαν τον Αλέξη

Ο Νίκος Ρίζος, το 1990, αρχίζει να ψάχνει. Ζητά από τις Υπηρεσίες της Μόσχας χαρτιά, έγγραφα, τυχόν αναφορές που έχουν γίνει για τον χαμένο πατέρα του. Και κάθε τι από τη μετά-Στάλιν εποχή που καταδίκαζε τα εγκλήματα και στιγμάτιζε τη φοβερή σταλινική περίοδο. Μπαίνει στα μέχρι τότε άβατα αρχεία της Κα Γκε Μπε. Δεν έχει στα χέρια του τίποτε. Μόνο στο μυαλό του κυριαρχεί μια φυσιολογική ιδέα για την τύχη του πατέρα του (την εποχή του Στάλιν λίγοι ανιδιοτελείς αγωνιστές "επιβίωναν" και πέθαιναν με φυσικό τρόπο!). Ο ίδιος είναι σίγουρος ότι ο πατέρας του εκτελέστηκε, θέλει όμως να βρει και τα αποδεικτικά στοιχεία. Στις σχολαστικές έρευνές του δεν εντοπίζει οτιδήποτε, αφού φαίνεται πως οι μυστικές υπηρεσίες τού Στάλιν, μαζί με τον άνθρωπο, "έθαψαν" κι οτιδήποτε φανέρωνε το έγκλημα που έγινε σε βάρος του.Ο Νίκος, όμως, εντελώς συμπτωματικά και λόγω συνωνυμίας, ανακαλύπτει κάτι το συνταρακτικό. Ο αδελφός τού πατέρα του, Χριστόδουλος Χριστοδουλίδης, γνωστός στη Ρωσία ως "Αλέξης", έχει εκτελεστεί το 1938. Επειδή, ως κατάσκοπος, εξυπηρετούσε δήθεν κάποια μυστήρια συμφέροντα των μυστικών υπηρεσιών της Ελλάδας. Κατηγορίες που αργότερα αποδεικνύονται χαλκευμένες. Κατασκευασμένες και στηριζόμενες σε ψευδομαρτυρία. Η αποκατάσταση της αγωνιστικής τιμής και της μνήμης του Αλέξη γίνεται επί Χρουστσόφ το 1965. Το καθοδηγημένο από το χέρι τού Στάλιν έγκλημα αποκαλύπτεται. Συνέρχεται το Ανώτατο Δικαστήριο της ΕΣΣΔ και ανατρέπει το κατηγορητήριο, που έστειλε τον Αλέξη στο απόσπασμα. Η δικαίωση για έναν πρωτοπόρο Κύπριο και Έλληνα κομουνιστή έρχεται μετά θάνατον. Αθόρυβα όμως! Δυστυχώς, σε Κύπρο και Ελλάδα η ιστορία για τους δύο αδελφούς, Σκελέα και Αλέξη, εξακολουθούσε κι εξακολουθεί να παραμένει λειψή. Μεγάλα λόγια κι ωραιοποιημένα για τους δύο πρωτοπόρους κομουνιστές διαβάζουμε. Οι δύο αγωνιστές προβάλλονται για τους πρώτους αγώνες τους, όταν έβαζαν τις βάσεις στο οικοδόμημα του Κομουνιστικού Κόμματος Κύπρου, που μετεξελίχθηκε μετά από δύο δεκαετίες στο ΑΚΕΛ. Είχαν υποχρέωση να μιλήσουν όσοι γνώριζαν την αλήθεια. Φαίνεται όμως πως τους εξυπηρετούσε η ασάφεια. Δεν ήθελαν να σκαλίσουν το μαύρο παρελθόν του κομουνιστικού κινήματος την περίοδο του σταλινισμού, με οποιαδήποτε επί μέρους "λεπτομέρεια". Όσο σημαντική και τραγική κι αν ήταν. Ούτε θα επιθυμούσαν με ένα επιμέρους θέμα μιας σκοτεινής περιόδου να διασαλεύουν τις σχέσεις των αδελφών κομμάτων.

Συσκότιση

Και στη Ρωσία κανένας, ποτέ, δεν μιλούσε για τον πατέρα τού Νίκου. Ούτε τα χρόνια του μυστήριου χαμού του, ούτε μετά την εποχή της λεγόμενης αποσταλινοποίησης. Στην αρχή από το φόβο των επιπτώσεων από το καθεστώς. Ύστερα, μέσα στην αναμπουμπούλα του πολέμου, μια στενή οικογενειακή υπόθεση δεν ήταν δυνατόν να απασχολεί κάποιους. Ακόμη και τους πιο δοσμένους στον αγώνα κομουνιστές και φίλους τού Κώστα Σκελέα. Ατόνησαν σιγά-σιγά οι μνήμες. Ενθύμιο έμειναν κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ο ηλικιωμένος πλέον Νίκος, μετά την αναζήτηση δύο σχεδόν δεκαετιών, απογοητεύτηκε. Αποσύρθηκε σ' ένα σπιτάκι στα περίχωρα της Μόσχας κι αρνείται να μιλήσει για το παρελθόν του. Αρνείται να επισκεφτεί την Κύπρο, να περάσει από τους χώρους από τους οποίους κάποτε πέρασε ο πατέρας του. Ο ίδιος, μη βρίσκοντας κανέναν σύμμαχο σ' αυτήν την αναζήτηση, "έκλεισε την υπόθεση", με μια βεβαιότητα μέσα του. Πως ο πατέρας του εκτελέστηκε, πως είχε κι αυτός ακριβώς την ίδια "τύχη" με τον αδελφό του.
 
 
Πηγή : http://kipriakon.blogspot.com/