Φτηνή προεκλογική παράσταση. Πάλι!

του Γιάννη Τριάντη

Ασύστολοι, αμετανόητοι, ίδιοι. Η χώρα χάνεται κι αυτοί -ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- έχουν τον νου τους στη φτηνή ψηφοθηρία. Επινοούν αντιθέσεις, κατασκευάζουν διαφορές και χάσματα, υπόσχονται, εξαγγέλλουν και κορδακίζονται. Όπως πάντα, στις προεκλογικές περιόδους... Το μόνο που δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι ένα σοβαρό και στιβαρό Σχέδιο για τη χώρα...

Μιλώντας για την προεκλογική γυμναστική των δύο «μεγάλων», ακόμη και οι πιο βαρείς χαρακτηρισμοί δεν αρκούν. Φαίνονται λίγοι. Τέτοια φτηνή παράσταση σε τόσο κρίσιμη περίοδο μόνο αυτοί, οι βασικοί υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας, θα μπορούσαν να δώσουν. Αμήχανοι μπροστά στο ιδιότυπο των εκλογών αυτών (προεκλογικώς δεσμευμένοι για συνέχιση της ίδιας πολιτικής και υλοποίηση συγκεκριμένων επιλογών), τρομαγμένοι από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, αλλά εντελώς ανίκανοι να υπερβούν τον γνωστό λαϊκίστικο εαυτό τους, δίνουν μια ιλαρή παράσταση ανύπαρκτων αντιθέσεων και δήθεν ουσιωδών διαφορών. Τι να πρωτοθαυμάσεις! Τις δολιχοδρομίες του ΠΑΣΟΚ για τα ταξί, προκειμένου να μην εισπράξει ο Βορίδης (δηλαδή η ΝΔ) επαίνους και ψήφους; Τις άσαρκες εξαγγελίες της ΝΔ για το χαράτσι της ΔΕΗ; Την υπαναχώρηση στο θέμα των αυθαιρέτων, τις καταγγελίες της ΝΔ για προεκλογικές προσλήψεις, τις οποίες όμως είχε συνυπογράψει και δικός της υπουργός, ή μήπως το απίστευτο προεκλογικό σόου του Χρυσοχοΐδη με τους λαθρομετανάστες; Μια στάση εδώ, διότι ο εν λόγω υπουργός, με ντοκτορά στη δημιουργία εντυπώσεων, ξεπέρασε τον ίδιο τον ξεθυμασμένο πολιτικό εαυτό του. Τι νόημα έχουν οι πομπώδεις εξορμήσεις της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας και το «σάρωμα» κάποιων περιοχών, όταν είναι βέβαιο ότι το πρόβλημα θα επανακάμψει δριμύτερο, όπως έχει καταδείξει η εμπειρία από ομοειδείς επιχειρήσεις του παρελθόντος; Πώς είναι δυνατόν να εξαγγέλλονται εν μια νυκτί τριάντα τόσα «Κέντρα Υποδοχής» λαθρομεταναστών, χωρίς να έχει προηγηθεί στοιχειώδης διάλογος με τις περιφέρειες στις οποίες θα φιλοξενηθούν; Και προπάντων, πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται ένα μείζον θέμα με αποσπασματικές κινήσεις προεκλογικού εντυπωσιασμού, χωρίς να είναι εντεταγμένες οι κινήσεις αυτές σε ένα συνολικό, συγκροτημένο σχέδιο; Αυτά είναι τσαλίμια εν όψει εκλογών, δεν συνιστούν άσκηση σοβαρής πολιτικής. Και η χώρα, ξέφραγο αμπέλι και ανίκανη -λόγω γεωγραφικής θέσεως και έλλειψης πόρων- να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, κινδυνεύει να εκδιωχθεί από τη Σένγκεν. Πώς λέμε «κερατάς και ζημιωμένος»; Ε, κάπως έτσι... Όμως η λαϊκίστικη πολιτική και η ψηφοθηρική λογική δεν είναι ίδιον μονάχα των προεκλογικών αυτών ημερών. Σε πλείστα όσα υπουργεία -τόσο επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου όσο και της σημερινής- αρκετοί υπουργοί, και κυρίως υφυπουργοί, νοιάζονται περισσότερο για έργα στις εκλογικές τους περιφέρειες παρά για συνολική αντιμετώπιση κάποιων σοβαρών θεμάτων. Η στήλη κατέστη κοινωνός συγκεκριμένων πληροφοριών, απολύτως έγκυρων και ηλεγμένων, για τη συμπεριφορά κάποιων υφυπουργών σε υπουργείο κομβικής για τη χώρα σημασίας. Σχεδόν επί έναν χρόνο τώρα, ο αρμόδιος υφυπουργός φρόντιζε μονάχα για έργα στην εκλογική του περιφέρεια. Είναι η μόνη του έγνοια. Και καθώς ο υπουργός του ασχολείται με τη... θεωρία και δεν ξέρει -ούτε νοιάζεται- τι γίνεται στον τομέα του, το σημαντικό αυτό υπουργείο υπολειτουργεί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν έγινε η κυβέρνηση Παπαδήμου και η ΝΔ έβαλε και δικό της υφυπουργό, παρουσιάστηκε ακριβώς το ίδιο φαινόμενο. Ο νέος υφυπουργός έχει μάτια αποκλειστικά για την εκλογική του περιφέρεια και, σχεδόν, δεν δίνει δεκάρα για τα υπόλοιπα θέματα του τομέα του. Εννοείται (!) ότι με τον «πράσινο» υφυπουργό μόλις και μετά βίας ανταλλάσσουν δύο τυπικές κουβέντες κάθε μέρα... Φαίνονται βαρετές λεπτομέρειες όλα αυτά, αλλά δεν είναι. Πρόκειται για ανατριχιαστική ανακύκληση παθογενών από εθισμένους λαϊκιστές, οι οποίοι -φευ!- κρατούν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους. Παρότι αυτό το τελευταίο τείνει να καταστεί σχήμα λόγου, καθώς η τύχη της χώρας και η ζοφερή προοπτική της καθορίζονται αποκλειστικά από εντολείς και δανειστές, εντούτοις υπάρχει περιθώριο, έστω και υπό τις συνθήκες αυτές, να αναστραφεί η πορεία της χώρας. Δεν πρόκειται για μαγική συνταγή ούτε -πόσω μάλλον- για τα τοξικά μαντζούνια της «τρόικας». Ο λόγος, για ένα σοβαρό, στιβαρό, ενδελεχώς μελετημένο και υλοποιήσιμο Σχέδιο για τη χώρα... Όχι! Τέτοιο Σχέδιο δεν έχει -δεν μπορεί να έχει- σχέση με τα προγράμματα των δύο «μεγάλων», που θα δοθούν, όπου να 'ναι, στη δημοσιότητα. Το συνολικό Σχέδιο για το μέλλον της χώρας, αυτό που θα δίνει βάρος στη ριζική ανακαίνιση του κρατικού μηχανισμού, στις λειτουργικές και γόνιμες μεταρρυθμίσεις και, προπάντων, στην ανάπτυξη δεν είναι υπόθεση πέντε-έξι ειδημόνων που μαζεύονται στα κομματικά γραφεία και στιλβώνουν ωραίες εξαγγελίες σε ιλουστρέ «προγράμματα» προεκλογικής χρήσεως. Από τέτοια έχει χορτάσει η χώρα. Περιλαμβάνουν τα πάντα, χωρίς να «λένε» τίποτα επί της ουσίας. Η ουσία βρίσκεται αλλού και όχι στην απαρίθμηση «μέτρων» και εξαγγελιών, καλών προθέσεων και ευχολογίων. Η ουσία βρίσκεται στην επίμοχθη, πολύμηνη -αν όχι πολυετή- λεπτομερή επεξεργασία στοιχείων που αφορούν τα προβλήματα, τις δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Διατείνονται ορισμένοι -νεοφιλελεύθερης κοπής και κατευθύνσεως- ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να έχει τέτοιον ρόλο, κομβικό και κατευθυντήριο. «Από το 1821 ως σήμερα το κράτος καλείται να παίξει ρόλους αδιανόητους», είπε ένας από αυτούς, ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος. Και σημείωσε: «Βλέπω έγκυρους δημοσιογράφους να ρωτούν καλλιεργητές σαλιγκαριών αν τους βοηθάει το κράτος και είναι δίπλα τους. Αποτέλεσμα είναι το υπερτροφικό κράτος, το οποίο έμμεσα μπορούμε να πούμε ότι είναι σοσιαλιστικό κατάλοιπο» (συνέντευξη στη Μαρία Κατσουνάκη της «Καθημερινής», στις 25/3)... Ε, λοιπόν, αυτή είναι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Διότι το κράτος οφείλει να νοιάζεται για το παραμικρό, πόσω μάλλον για παραγωγικές δραστηριότητες. Όχι για να χρηματοδοτεί ασκόπως ή να επιδοτεί αφελώς και ιδιοτελώς, αλλά να διευκολύνει (άρση γραφειοκρατικών εμποδίων), να διαθέτει τις υπηρεσίες του σε κάθε γόνιμη προσπάθεια ιδιωτών, να συμβουλεύει, να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση (π.χ. οι πρεσβείες να παρακολουθούν και να ενημερώνουν για την εξαγωγική δυναμική) και, φυσικά, να επιβραβεύει τις δραστήριες επιχειρήσεις. Έστω και με έναν καλό λόγο, που δεν τον κάνει, διάβολε. Ούτε αυτό... Όλα τούτα δεν συμβάλλουν στην υπερτροφία του κράτους. Ούτε στην αύξηση του δυναστικού, καθηλωτικού ρόλου του. Υποδηλώνουν έγνοια, σοβαρότητα, εγρήγορση και πολλή δουλειά. Αυτά που λείπουν από εκείνους οι οποίοι επί χρόνια μάς κυβερνούν... Πηγή : www.paron.gr