Ο Ιων Δραγούμης, η εθνική μας Παράδοση και το Έθνος

Του Πολίτη Παν. Λ. Παπαγαρυφάλλου,

Προέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων και

μέλους του Δ.Σ. του «Ινστιτούτου Εθνικών και Κοινωνικών Ερευνών -  Ιων Δραγούμης»,

Μακεδονολάτρης, φιλόσοφος, δημοσιολόγος, οικονομολόγος και κοινωνιολόγος, έτσι σκιαγραφεί με τίτλους τον Ίωνα ο καθηγητής Ι. Χολέβας στο έργο του «Ο Μακεδονολάτρης Ίων Δραγούμης» (εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας -  εκδ. Γ’ 2013)

Πρόκειται ομολογουμένως για μία πολυδιάστατη, προσωπικότητα του νέου Ελληνισμού, το έργο της οποίας εκτείνεται σε πλείστους όσους τομείς του δημοσίου και κοινωνικού βίου των Ελλήνων.

Πρόκειται για έναν πολιτικό στοχαστή που αγκάλιασε το Έθνος των Ελλήνων και αγωνίστηκε να το καταστήσει κραταιό και κρηπίδωμα του Ελληνισμού.

 Ανειρήνευτος εχθρός του ωχαδελφισμού του Αθηνοκεντρικού κράτους, του οποίου οι κυβερνώντες ανέκαθεν έστρεφαν τους προβολείς των ενδιαφερόντων τους εως εκεί που προστατεύαν τον θώκο τους, για την προστασία του οποίου συνεργαζόταν και με τους ληστές, όπως έγραφε στη δεκαετία του 1870 ο Ιστορικός Βερναρδάκης (βλ. Π. Παπαγαρυφάλου: «Η εθνική μας παράδοση», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 49). Ο Δραγούμης έδινε τόσο μεγάλη σημασία στην παράδοση και στο Έθνος και τα θεωρούσε τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα μέ τό Κράτος, ώστε να γράφει: «Για τα έθνη θύμηση είναι η Παράδοση, που όταν καταντά ολότελα συνειδητή λέγεται ιστορία… Χωρίς την παράδοση τα έθνη δεν θα ήξεραν τον εαυτό τους, δεν θα τον αναγνώριζαν… Η παράδοση είναι ο σύνδεσμος των ατόμων μια φυλής τωρινών και περασμένων, που τα κάνει έθνος. Το να νιώθης την καταγωγή του, τη συνέχεια του εθνικού εγώ σου, την ιστορία που σου κάνει συνειδητό, το πέρασμα του έθνους σου μέσα στους αιώνες τη γειτονιά σου με το εικοσιένα, με την Τουρκοκρατία, με το βυζαντινό πολιτισμό, με τα έθιμα των πατέρων σου, με τη σκέψη τους, με το κράτος τους, δεν είναι «προγονοπληξία» είναι απλή και καλή «προγονοπληξία», θύμηση των περασμένων γνωρισμός με την εαυτό σου.» Συνεχίζοντας ο Ίων και διεισδύοντας στην ουσία των πραγμάτων, της Ιστορίας και της κοινωνίας γράφει: «Έθνος χωρίς παράδοση δέν υπάρχει. Και μεις, οι ίδιοι, οι ζωντανοί, παράδοση δημιουργούμε κάθε μέρα για τα ερχόμενα τα χρόνια και για τις νεώτερες γενεές με τις πράξεις μας, τις παραλείψεις μας και με τη σκέψη μας.»

Υπεραμυνόμενος ο Ελληνολάτρης Ίων της Ελληνικής δημοτικής παραδόσεως γράφει: «Αυτή είναι ο εσωτερικότερος και γνησιότερος κρίκος που μας συνδέει με τους παλιότερους Ελληνικούς Πολιτισμούς… Ο χυμός του δένδρου είναι η δημοτική παράδοση. Αυτή έχει την αρχή της πολύ πριν δημιουργήσει κανένα πολιτισμό η Ελληνική φυλή και είναι ζωντανή πηγή κάθε Πολιτισμού Ελληνικού από τότε πού πλάστηκε ο Έλληνας στα Ελληνικά τα χώματα… Η δημοτική παράδοση είναι μέσα μας σαν το χνάρι της ψυχής μας, αυτήν ακουλουθώντας και ανεβαίνοντας βρίσκουμε την ψυχή μας, την αληθινή πηγή της νεοελληνικής ζωής.

Η δημοτική παράδοση θα μας οδηγήσει να ζυγώσουμε ως την πηγή αυτής της ζωής και να ποτιστούμε.»

Αυτόν τον ύμνο στη δημοτική μας παράδοση ψάχνει ο Δραγούμης στό Κεφάλαιο: «Πηγή Ζωής», στρεφόμενος με σαρκασμό και οξύτητα κατά της ξενολατρείας -ακουλουθώντας τον συναγωνιστή του Περικλή Γιαννόπουλο, που αυτοκτόνησε πάνω σ’ένα λευκό άλογο πέφτοντας στα γαλανά νερά του Αργοσαρωνικού- έγραφε: «Η ξενομανία του κράτους έφτασε σε τέτοιο σημείο, που έστειλε στην Ευρώπη και κορίτσια νά

μάθουν… νοικοκυρική!»

Γυρίζοντας και ξαναγυρίζοντας ο Ίων στη μεγάλη του αγάπη, στο έθνος, γράφει και τα εξής στο ομότιτλο κεφάλαιο: «Το κράτος… είναι παιδί του έθνους, καρπός του, γέννημά του και γι’αυτό του έχει κάποια σημαντική υποχρέωση -να το φυλάγη… Είναι στενώτερο το κράτος από το έθνος, που το έπλασε. Είναι στενώτερο το κράτος από το έθνος, μικρότερο το παιδί από το γονιό του»

Κριτικάροντας την εθνομειοδοτική συμπεριφορά και πολιτική των κυβερνώντων θα γράψει: «Το να λες πως κάποιο τμήμα του έθνους είναι άχρηστο και επιτρέπεται να ξεχαστεί και να χαθή… «Κόβω το πόδι μου, γιατί δεν έχω ρούχο να φορέσω αρκετά μακρύ για να το σκεπάση και αυτό…»

Είναι προφανέστατο ότι ο Ίων ξεσκεπάζει τους αθηνοκεντρικούς κυβερνήτες, οι οποίοι, για να μη χαλάσουν τη βολή τους, απωθούν τα παιδιά του έθνους, τα τμήματα του έθνους, ρίχνοντάς τα στην αγκαλιά των γειτόνων και «συμμάχων».

Αυτή την εθνομειοδοτική συμπεριφορά των ταγών της Ελλάδος τη ζούμε απαράλλακτα και τούτα τα χρόνια με τη στάση τους έναντι της Κύπρου -που «κείται μακράν», όπως μας είπε ο αποβιώσας «εθνάρχης»,- της Βορείου Ηπείρου, της Θράκης και πάει λέγοντας.

Πάντοτε οι κυβερνώντες του νεοελληνικού κράτους προτιμούν να κόψουν τα μέλη του που «περισσεύουν» προκειμένου να διατηρήσουν το θώκο τους.

Γράφει ο Δραγούμης πάνω σ’αυτό το ζήτημα: «Το Κράτος είναι το πουκάμισο που μπορεί να φορέση ένα έθνος, άξιο για πολιτική αυθυπαρξία και που κάποτε δεν το σκεπάζει ολάκερο. Περισσεύουν συχνά από το πουκάμισο μέρη άσκεπα. Μήπως οι πολιτικοί του κράτους θέλουν να τα κόψουν;»

Στο ομότιτλο κεφάλαιο «Το Έθνος», ο εθνολάτρης Ίων αναζητά, συγκρίνει, προσκομίζει ιστορικά ντοκουμέντα σκάβει στα ορυχεία της Ιστορίας και της εθνογραφίας για να κάνει τούτη τη διαπίστωση: «Τα κράτη χάνονται, τα έθνη πολύ σπάνια»

Καταλήγοντας, ελλείψει χώρου, επαναλαμβάνω τούτη τη φράση την οποία διατύπωσα στίς 29 Ιουλίου 2013, στον χαιρετισμό μου, μπροστά στην επιτύμβια στήλη που στήθηκε για τη δολοφονία του: «Ο Δραγούμης, Περικλής Γιαννόπουλος και ο δάσκαλός μου Δημήτριος Βεζανής, υπήρξαν οι γονιμοποιεί σπορείς της ιδέας του νεοελληνικού έθνους».

Όμως, θεωρώ αναγκαίο να παραθέσω εδώ τους στίχους του εθνικού μας βάρδου Κωστή Παλαμά, που είναι χαραγμένοι στην επιτύμβια στήλη και τους έγραψε για τη δολοφονία του; στη «Νεκρική Ωδή»

«Λευκή άς βαλθή όπου έπεσες εικόνα (πως έπεσες, γραφή να μη το λέη…) λευκή με της Πατρίδας την εικόνα μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη, βουβή μαρμαρωμένη να σε κλαίη.» Τον έκλαψε ο Παλαμάς και ο κόσμος της επιστήμης και του πνεύματος. Έκλαψε τον διανοητή, του οποίου η δολοφονία φτώχυνε την Ελλάδα σ’όλα τα επίπεδα.

Σημ.: Τα όσα παρατίθενται εδώ τα αρύομαι από το έργο του Ι. Δραγούμη, το οποίο γράφτηκε το 1914 και επανακυκλοφόρησε από τις εκδ. «Νέα Θέσις», το 1980. Σημειώνω ότι τα όσα σημειώθηκαν για το Έθνος δεν καλύπτουν στοιχειωδώς την επί του θέματος θεωρία του Δραγούμη. Περισσότερα για την παράδοση και το έθνος στο πιό πάνω έργο μου.

Θα επανέλθω με τις περί του Ελληνικού Κοινοτισμού απόψεις του Ίωνος.