Ερευνητέο το ενδεχόμενο της αντισυνταγματικότητας της προσφυγής του Πρωθυπουργού στο ΔΝΤ καθώς και το ενδεχόμενο της επιορκίας του Προέδρου της Δημοκρατίας ως εγγυητού της εθνικής μας ανεξαρτησίας

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Α. ΤΟ ΘΕΜΑ: Κατά τη γνώμη του γράφοντος, ο τρόπος που έγινε η προσφυγή στο ΔΝΤ, δημιουργεί αρκετά νομικά και συνταγματικά προβλήματα, τα οποία άπτονται και της σύννομης λειτουργίας του πολιτεύματος.
Η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης – τα περισσότερα μέλη της οποία αγνοούσαν την ενέργεια του Πρωθυπουργού – ανάμεσα στην Ελλάδα – την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ – αποτελεί μία διεθνή σύμβαση και μία διεθνή συνθήκη, η οποία κατά τις πανηγυρικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού: Οδήγησαν στην απώλεια μέρους της εθνικής μας ανεξαρτησίας και ελευθερίας, που «πρέπει ν’ ανακτήσουμε μαζί με την αυτονομία μας».Αυτή η ομολογία, που αποτελεί τη βασίλισσα των αποδείξεων, επιβεβαιώνεται πρακτικά και ολοκληρωτικά από τον τρόπο που το ΔΝΤ ασκεί τον έλεγχό του στην υπό κηδεμονία Ελλάδα, όπως αναγνωρίζει και ο κ. Πρωθυπουργός.
Β’ Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι η ελληνική κυβέρνηση παραβίασε το άρθρο 28 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει: «…Οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ... αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου».
Το γεγονός ότι αυτή τη συμφωνία – σύμβαση, την υπογράφει μόνος ο Πρωθυπουργός χωρίς να επικυρωθεί από τη Βουλή των Ελλήνων, κατά το άρθρο 28 παρ. ζ’, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πάσχει συνταγματικώς. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο όταν οι συμβαλλόμενοι εταίροι επικύρωσαν ή πρόκειται να επικυρώσουν αυτή τη συμφωνία για την οικονομική στήριξη της Ελλάδας, με αποφάσεις των κοινοβουλίων τους. Εξάλλου το ότι αυτή η σύμβαση είναι προδήλως διεθνής προκύπτει από τον τίτλο και μόνο του ετέρου συμβαλλόμενου: Του Διεθνούς Ν.Τ., οπότε γίνεται πιο επιτακτική η εν προκειμένω εφαρμογή του πιο πάνω άρθρου που ορίζει τα των «διεθνών συμβάσεων» δηλαδή απαιτεί την επικύρωσή τους από τη Βουλή.
Γ΄ Η επιορκία του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το άλλο ενδεχόμενο νομικό ζήτημα το οποίο αποτελεί απότοκο των πιο πάνω ρυθμίσεων είναι η ενδεχόμενη επιορκία του Προέδρου, αφού η παρ. 2 του άρθρου 33 του συντάγματος, ορίζει το περιεχόμενο του όρκου του λέει και τα εξής: «Ορκίζομαι... να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού».
Δεν θα σταθώ σ’ ολόκληρο το κείμενο αυτό για να ερευνήσω το κατά πόσον η στάση του Προέδρου είναι συνταγματικώς άψογη και αυτό γιατί εμφυλλοχωρούν έννοιες πολιτικού χαρακτήρα, όπως π.χ. η φράση «να υπηρετώ το γενικό συμφέρον του λαού».
Η θεωρία του δικαίου και η νομολογία αποφαίνονται ότι η έννοια του γενικού συμφέροντος έχει πολιτικό χαρακτήρα και συνεπώς αμφισβητήσιμο.Όμως, η «υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας της χώρας» που συνιστά υποχρέωση του Προέδρου είναι πραγματικό γεγονός με αντικειμενική υπόσταση.Συνεπώς, όταν ο Πρωθυπουργός και ολόκληρη η κυβέρνηση, ομολογούν ότι με την εν λόγω συμφωνία η Ελλάδα έχασε την αυτονομία της, μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής κυριαρχίας και ελευθερίας, είναι πρόδηλο ότι ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ανταποκρίνεται στον εθνικό του ρόλο – όπως αυτός διαγράφεται από το άρθρο 33.
Πολύ σωστά, από νομική άποψη, το ΚΚΕ διατύπωσε την άποψη ότι ο νόμος αυτός έπρεπε να ψηφισθεί κατά τη διαδικασία του άρθρου 28 ως υπαγομένου στην κατηγορία των διεθνών συνθηκών και συνεπώς κάκιστα ψηφίσθηκε χωρίς την πλειοψηφία αυτού του άρθρου.
Τρανή απόδειξη αυτού του νομικού γεγονότος είναι και ότι όλα τα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, εγκρίνουν τα χορηγηθέντα χρήματα στην Ελλάδα, που σημαίνει ότι θεωρούν αυτά τα δάνεια ως ανήκοντα στις διεθνείς συνθήκες.
Μ’ αυτή την έννοια και την πιο πάνω επιχειρηματολογία, θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραβίασε το σύνταγμα και τον όρκο του σιωπώντας και αδρανώντας.
Ο νομικός κόσμος της χώρας, οι συνταγματολόγοι ειδικότερα και οι λαλίστατοι δημοσιογράφοι και τα πολιτικά κόμματα θα τολμήσουν να μιλήσουν; Αυτή την ερμηνεία δίνει ο γράφων στα γεγονότα και τα κείμενα.