Τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια λύνουν την πολύχρονη σιωπή τους για τον πρόστυχο νόμο «περί ευθύνης υπουργών»

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Τώρα που η Ελλάδα «έφθασε στο χείλος της αβύσσου» και τώρα που οι χλωροφορμιασμένες λαϊκές μάζες άρχισαν επιτέλους να ξυπνούν από το λήθαργο της πολιτικής και κοινωνικής νάρκωσης, ζητώντας την τιμωρία των κλεφτών, τώρα και τα παπαγαλάκια της «ενημέρωσης» άρχισαν να ψελλίζουν την αναγκαιότητα της κατάργησης του χυδαίου νόμου που θωρακίζει τις κάθε λογής κλεψιές των πολιτικάντηδων.
Έτσι, αναγκάζονται να κάνουν κωλοτούμπες για να συμπορευθούν με το ογκούμενο αίσθημα αγανάκτησης των καταπιεσμένων μαζών, οι οποίες επιτέλους άρχισαν να σαλεύουν.
Για την Ιστορία σημειώνω ότι ο γράφων – εν μέσω απολύτου σιωπής των «ενημερωτών» - καυτηρίαζε την ανευθυνότητα και την ατιμωρησία εδώ και πολλά χρόνια (βλ. π.χ. τα κείμενά μου: «Η ποινικοποίηση της πολιτικής και το ανεύθυνο των πολιτικών» («Ελευθεροτυπία», της 20/10/1991, «Απλοί Κανόνες για ένα σωστό πόθεν έσχες» («Ελευθεροτυπία», της 12/2/1992 – «Η διαλεκτική της διαφθοράς μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας», στα «Πολιτικά Θέματα», της 21/5/1993 - «Υποσχεσιολογία των πολιτικών και η ατιμωρησία τους», στα «Πολιτικά Θέματα», της 30/9/1993 – «Η πολιτική «σκευωρία», ως πολιτική – ηθική και ποινική ασυδοσία», στα «Πολιτικά Θέματα», της 6/10/1995). Αυτά και πολλά άλλα έγραφε ο υποφαινόμενος για το χυδαίο και αντιδημοκρατικό φαινόμενο της ασυδοσίας των λεγόμενων πολιτικών, οι οποίοι – εδώ τα δύο κόμματα εξουσίας – έφθασαν στην ψήφιση της αδιανόητης συνταγματικής διάταξης του άρθρου 86 για το οποίο σημείωνε: «Πρόκειται για ένα άρθρο το οποίο θωρακίζει την κάθε ανομία και προστυχιά του πολιτικού κόσμου και των παρελκομένων συνενόχων του και αποτελεί όνειδος της «δημοκρατίας» και αυτοϋπονομεύει το ίδιο το Σύνταγμα και ευτελίζει ασύνορα το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα. Ένα άρθρο οι διατάξεις του οποίου δεν υπάρχουν ανάλογες στην οικουμένη. Γι’ αυτό και μόνο το άρθρο, όσοι το συνέταξαν θα έπρεπε ήδη να στηθούν στο Γουδί και όσοι το ψήφισαν να πάνε ισόβια για εσχάτη προδοσία».
Δυστυχώς, όταν γράφονταν αυτά, παραμονές των βουλευτικών εκλογών του 2009, κανένας, σχεδόν, δεν ψέλλιζε κάτι εναντίον αυτής της ασυδοσίας του πρόστυχου πολιτικού κόσμου, γύρω από τον οποίο «συνωστίζονταν οι φερέλπιδες νέοι υποψήφιοι ως... εθνοσωτήρες»!
Γι’ αυτούς τους νέους υποψηφίους βουλευτές έγραφα: «βάλθηκαν να μας «σώσουν» και να «σώσουν» και την ψόφια Ελλάδα, η οποία από καιρό αναδύει τη δυσοσμία της πτωμαΐνης» (Βλ. το μηνιαίο περιοδικό «ΗΛΙΑΙΑ», τεύχ. Σεπτεμβρίου 2009, σελ. 30-31 όπου το κείμενό μου: «Συνωστισμός αρπαχτικών στις βουλευτικές υποψηφιότητες»).
Χαμένα λόγια. Έτρεχαν όλοι να αρπάξουν το κομμάτι τους από το ψοφίμι που λέγεται Ελλάδα. Τώρα σκούζουν. Είναι αργά, πολύ αργά για όσους δεν έκλεψαν.