Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Χρόνια και χρόνια, οι έχοντες λόγους να φοβούνται την αποτελεσματική των αποδείξεων «Κρυφή κάμερα» με διάφορα υποκριτικά ηθικοατομικά επιχειρήματα, κατηγορούσαν τη χρήση της στο όνομα τάχα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων.
Η επιχειρηματολογία τους – η ένοχη επιχειρηματολογία τους – έθετε και θέτει, την προστασία του ατομικού συμφέροντος πάνω από το συμφέρον του λαού και της Ελλάδας.
Ως αμαρτωλές Μαγδαληνές χύνουν κροκοδείλια δάκρυα μπροστά στα «προσωπικά δεδομένα», τα οποία προστατεύουν έστω κι αν είναι πρόστυχα, χυδαία και ατιμωτικά.
Τα προστατεύουν έστω κι αν συνδέονται με πρόστυχες, ανήθικες και ληστρικές πράξεις σε βάρος της πατρίδας και των δημοσίων ταμείων.
Πρόκειται κυρίως για την αντίδραση του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου, ο οποίος γνωρίζοντας την ροπή του προς τη λεηλασία της κρατικής περιουσίας και τις παντοειδείς μίζες, αγωνίζεται εδώ και χρόνια να εξαφανίζει τις αποδείξεις, τις αναμφισβήτητες αποδείξεις της βασίλισσας των αποδείξεων που ονομάζεται κρυφή κάμερα. Πόσοι και πόσοι καταχραστές και μιζαδόροι δεν υποχρεώθηκαν στο παρελθόν να εγκαταλείψουν το δημόσιο βίο και πόσοι δεν οδηγήθηκαν στις φυλακές από την αποτελεσματική κρυφή κάμερα.
Μία κάμερα της οποίας ο πανέξυπνος χειριστής ήταν φυσικό να προκαλέσει το μίσος και τον πόλεμο από όλους εκείνους που την έτρεμαν, προβάλλοντας γελοία «επιχειρήματα» εναντίον του.
Το ζήτημα της κρυφής κάμερας δεν είναι πρόβλημα συμπάθειας ή αντιπάθειας στον χειριστή της.
Το πρόβλημα είναι αν αυτή προστατεύει το ληστευόμενο λαό και το διεφθαρμένο κράτος των εξουσιαστών.
Τα γεγονότα είναι τόσο γνωστά ώστε δεν χρειάζεται σοφία να καταλάβουμε ότι οι αντιτιθέμενοι στη σωτήρια κάμερα αγωνιούν να κρύβουν τις κάθε λογής έκνομες πράξεις και ηθικές παραβάσεις.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους και η απελθούσα ληστρική εξουσία που χρεωκόπησε την Ελλάδα έκανε ειδικό νόμο και την απαγόρευσε για να καλύπτει τις προστυχιές της.
Δυστυχέστατα, το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο (ΣτΕ) με πρόσφατη απόφασή του επηρεασμένο από τα έωλα και ένοχα «επιχειρήματα» δέθηκε την απαγόρευσή της στο όνομα του «σεβασμού της ιδιωτικής ζωής».
Έτσι, μετέθεσε (σκόπιμα;) τη λειτουργία της αποκαλυπτικής κάμερας από το ουσιαστικό πεδίο της προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, στη δήθεν προστασία του ιδιωτικού, το οποίο ενδέχεται να συνάπτεται και με το δημόσιο και να το τραυματίζει θανάσιμα.
Πάντως, ο γράφων έχει την εύλογη αξίωση να γνωρίζει τι σώβρακο φορά ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός για να διαμορφώνει γνώμη ως προς τον τρόπο της ζωής τους.
Αυτό ισχύει γενικά για όσους χειρίζονται το δημόσιο χρήμα, για την προστασία του οποίου η κρυφή κάμερα με τον χειριστή της υποχρεούνται να πηδούν και τις περιφραγμένες μάνδρες των αμαρτωλών βιλών προκειμένου ν’ ανακαλύπτουν κολάσιμες πράξεις σε βάρος του εθνικού συμφέροντος και στο όνομα της προστασίας του δημοσίου χρήματος.
Χωρίς αυτές τις ενέργειες η δήθεν δημοσιογραφία μετατρέπεται σε θεραπαινίδα της διεφθαρμένης εξουσίας.
Μ’ αυτές τις αντιλήψεις, εδώ και αρκετά χρόνια υπερασπίστηκα ενθέρμως την ευεργετική, για τους ληστευόμενους, λειτουργία της με το άρθρο μου: «Η κρυφή κάμερα και οι ένοχες συνειδήσεις» («Πολιτικά Θέματα» της 1/3/2002).
Δυστυχέστατα, οι καταπιεσμένοι, οι εκμεταλλευόμενοι και οι έντιμοι έχασαν ένα αποτελεσματικό όπλο προστασίας τους: την κρυφή κάμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου