H δημοκρατία, ο Ρενάν, τα ακάθαρτα πλήθη και το τέλος της

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Στο μηνιαίο περιοδικό «Ελληνόραμα» του μηνός Απριλίου, ο δικηγόρος Γ. Σταραντζής, είχε τη φαεινή και εθνωφελή ιδέα να δημοσιεύσει ολόκληρο το κείμενο της «Προσευχής στην Ακρόπολη» του γνωστού Γάλλου φιλοσόφου Ερνέστου Ρενάν (1823-1892), που τη διάβασε γονυπετής κάτω από τα αριστουργήματα του Παρθενώνα.
Από το λογοτεχνικό και φιλοσοφικό αυτό αριστούργημα αντιγράφω ετούτη την περικοπή, η οποία αναφέρεται στη διαλεκτική σχέση της ποιότητας της δημοκρατίας με τα πλήθη.
Διαβάζουμε: «Δημοκρατία, εσύ, που το θεμελιώδες σου δόγμα είναι πως το κάθε αγαθό προέρχεται από τον λαό και πως εκεί όπου δεν υπάρχει λαός για να θρέψη και να εμπνεύση την μεγαλοφυΐα, δεν υπάρχει τίποτε, μάθε μας να βγάζουμε το διαμάντι μέσα απ’ τα ακάθαρτα πλήθη».
Ο λαός, λοιπόν, αποτελεί το πρώτιστο, το θεμελιώδες συστατικό της εννοιολογικής ύπαρξης και λειτουργίας της δημοκρατίας, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν. Όμως, ο φιλόσοφος δεν αναφέρεται στο λαό ως μαζοποιημένη και άκριτη μάζα χωρίς ηθικό και πολιτικό υπόβαθρο. Τέτοιος λαός, μας λέει, «δεν είναι άξιος να θρέψη και να εμπνεύση τη μεγαλοφυΐα» και ούτε που μπορεί να ξεχωρίζει το διαμάντι, τον άξιο, τον ικανό, τη μεγαλοφυΐα μέσα από τα «ακάθαρτα πλήθη»!
Υιοθετώντας πλήρως τα σοφά λόγια του μεγάλου φιλοσόφου και εν όψει του γεγονότος ότι ο «κυρίαρχος» ελληνικός λαός, εδώ και πολλά χρόνια, οδηγήθηκε σε κριτική πνευματική και πολιτική λοβοτομή, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να μπορεί να διασώσει τη δημοκρατία και ενδεχομένως την Ελλάδα.
Μια Ελλάδα, οι νόθοι ταγοί της οποίας, όλα ετούτα τα χρόνια της άφατης πολιτικής προστυχιάς καταχώνιασε τα διαμάντια στα κοινωνικά σκοτάδια για να μη λάμπουν.
Καταλήγοντας σημειώνω ότι το έναυσμα για την ανάδειξη των σκέψεων αυτών του Ρενάν για την θεμελιώδη σημασία του λαού ως συστατικού στοιχείου της πολιτείας και της δημοκρατίας είναι ο ξεπεσμός του Ελληνικού λαού ετούτα τα χρόνια της παρακμής και της αρπαχτής, την οποία μεθοδικά δίδαξαν οι κυβερνώντες.
Πρόκειται για ένα πατριδοκτόνο και εθνοκτόνο φαινόμενο το οποίο καυτηριάζω εδώ και πολλά χρόνια επαναλαμβάνοντας τα σοφά λόγια δύο μορφών των γραμμάτων μας, του Λασκαράτου και του Σουρή.
Ο πρώτος έλεγε: «Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους, όπως οι σάπιες σταφίδες» και ο δεύτερος, καυτηριάζοντας την πολιτική χυδαιότητα των ψηφοφόρων έλεγε: «Πουλούσατε την ψήφο σας αντί του αργυρίου σαν πρόστυχοι ντελάληδες του Αναβρυτηρίου» (βλ. τα σχετικά μου κείμενα για την πολιτική συμπεριφορά των ψηφοφόρων της Ελλάδας ετούτων των χρόνων: «Πολιτικό κόστος και πολιτική απραξία», στην «Ελευθεροτυπία» της 19 Ιανουαρίου 1990 – «Ο δοσίλογος λαός», στα «Πολιτικά Θέματα» της 18/6/1993 – «Η ευθύνη του λαού», στα «Π.Θ.» της 5/2/1992 – «Η ηθική και πολιτική ευθύνη του λαού για το κατάντημα του Έθνους», στα «Π.Θ.» της 28/4/1995 – «Ο ταριχευμένος πολίτης», στα «Π.Θ.» της 18/1/2002 – «Αυτόν τον σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;», στα «Π.Θ.» της 3/10/2003, «Η Ελλάδα στην εντατική. Η παρακμή οδηγεί στο θάνατο», περιοδικό «Ηλιαία», τεύχ. Αυγούστου 2009, «Συνωστισμός αρπαχτικών στις βουλευτικές», περιοδ. «Ηλιαία», τεύχ. Σεπτεμβρίου 2009 κ.τλ.
Αν όλα αυτά τα χρόνια οι κάθε λογής «αναλυτές» τολμούσαν να γράψουν και να πουν μερικές αλήθειες, η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπούσε και ο λαός της δεν θα έσκουζε τόσο πολύ. Κόμματα, πολιτικάντηδες και λαός το επεδίωξαν βάζοντας τον εαυτούλη τους πάνω απ’ όλα.