Ελπίζω ότι μέχρι σήμερα το Ισραήλ έχει μετανιώσει για την επιλογή του να συνεργαστεί κατά το παρελθόν με μερικά από τα πιο ακραία στοιχεία στη σύγχρονη Τουρκία. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε όπου ένα μέρος του Εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ και, σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμη και ο πρέσβης του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον, άσκησαν με επιτυχία πιέσεις στο Κογκρέσο ώστε να απορριφθεί το ψήφισμα που καταδίκαζε την γενοκτονία των Αρμενίων. (Η απόρριψη αυτού του ψηφίσματος, φαίνεται ότι έχει συμβάλει στην ολοένα και πιο εμφανή παράνοια και μεγαλομανία του πρωθυπουργού της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν). Τα τουρκικά στρατεύματα, έχουν επίσης καταλάβει το ένα τρίτο του Κυπριακού εδάφους και έχουν διώξει από τις εστίες τους το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού, όπως έχουν εισβάλει κατ’ επανάληψη στο Ιράκ και έχουν επιχειρήσει εναντίον των Κούρδων ανταρτών. Όλα αυτά δεν εμπόδισαν τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, να διεξάγουν κοινές ασκήσεις με τον τουρκικό στρατό. Εάν η εποχή αυτής της άστοχης συνεργασίας έχει λήξει, τότε τόσο το καλύτερο. Ακόμα και έτσι όμως, υπάρχει κάτι το ελαφρώς υποκριτικό ως προς τον τρόπο με τον οποίο οι Ισραηλινοί ανακάλυψαν ξαφνικά το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις περιφερειακές αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της πρώην συμμάχου τους.
Υποκριτικός όμως ήταν και ο τρόπος που ανέδειξαν το θέμα τα μέσα ενημέρωσης, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «ακτιβιστής» και «ανθρωπιστική βοήθεια», προκειμένου να περιγράψουν μια ομάδα Τούρκων και Αράβων οι περισσότεροι εκ των οποίων ήσαν θυγατρικές ομάδες, μέλη ή μιμητές των «Μουσουλμάνων Αδελφών».
(Υποθέτω πως είναι δίκαιο να συμπεριλάβω και τον εύπιστο Ιρλανδό Denis Halliday, ο οποίος κάποτε είχε αγωνιστεί δυναμικά για να αρθούν οι κυρώσεις εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν) Ο όρος «ανθρωπιστική βοήθεια», χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα υλικά που οι ηγέτες αυτής της αποστολής επεδίωκαν να παραδώσουν στη Χαμάς . Αλλά κατά πόσο είναι πράγματι ανθρωπιστικό να προσπαθείς να ενισχύσεις μια ολοκληρωτική και ρατσιστική εξουσία που ενισχύεται συχνά από το Ιράν και τη Συρία δύο από τις πιο οπισθοδρομικές και επιθετικές δικτατορίες στον κόσμο;
Εκείνοι που ενδιαφέρονται για δικαιοσύνη και το αυτοδιοίκητο των Παλαιστινίων μπορούν αν θέλουν να βοηθήσουν τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς και του πρωθυπουργό Σαλάμ Φαγιάντ, να δημιουργήσουν θεσμούς στο εμβρυακό κράτος της Δυτικής Όχθης. Και όσοι ανησυχούν για τις συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι κάτοικοι της Γάζας μπορούν αν θέλουν να στείλουν βοήθεια σε κάποια από τις πολλές ΜΚΟ των Ηνωμένων Εθνών που βρίσκονται στη Λωρίδα της Γάζας και αποδεδειγμένα διαθέτουν διαφάνεια και αποτελεσματικότητα. Όμως, τι το συναρπαστικό βρίσκουν οι ακτιβιστές στους «Αδελφούς Μουσουλμάνους»; Μόνο η Χαμάς, με την ακραία βία και την υστερική ρητορική, είναι στ’ αλήθεια «αυθεντική»;. Παρεμπιπτόντως, μια μικρή παρατήρηση. Μόλις την περασμένη εβδομάδα ο Robert Serry, περιφερειακός συντονιστής του ΟΗΕ, κατήγγειλε μια σειρά επιδρομών οπαδών της Χαμάς στα γραφεία της οργάνωσης που προσφέρει πραγματικά ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα και τη Ράφα.
Η σχεδόν απίστευτη βλακεία της κατάληψης του Μαβί Μαρμαρά από αερομεταφερόμενους ισραηλινούς κομάντος, οι οποίοι ήταν πολύ καλά εξοπλισμένοι ώστε να μπορούν να πυροβολήσουν επειδή πανικοβλήθηκαν αλλά απροετοίμαστοι για να διαχειριστούν και να καταστείλουν μια προσχεδιασμένη εξέγερση, προσφέρει το καλύτερο άλοθι στην κυνική απόφαση του Ερντογάν να καταστεί εταίρος στους πυρηνικούς ελιγμούς του Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Δίνει επίσης επιχειρήματα στο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό του Ερντογάν να καταλύσει το κοσμικό κράτος στην Τουρκία, ένα σχέδιο στο οποίο η πρόσφατη μεγαλειώδης αποστολή στη Γάζα, είναι μια απλή θεατρική λεπτομέρεια. Τι θα πουν όσοι αυτοανακηρύχθηκαν ακτιβιστές του ανθρωπισμού σύντομα θα αντιμετωπίζουμε μια ανοιχτή συμμαχία, ανάμεσα στο ιρανικό θεοκρατικό καθεστώς τις θρησκευτικοεθνικιστικές τουρκικές δημαγωγίες και τη Χαμάς; «Μας ρίχνετε ρουκέτες και μετά από όλα όσα έχουμε κάνει για σας!»Η Ισραηλινή μεμψιμοιρία για τη Γάζα μπορεί να γίνει απίστευτα πεσιμιστική. Μια κατάσταση που δεν έπρεπε καν να έχει ξεκινήσει κράτησε τόσο ώστε να γίνει αφόρητη για όλους και να μετατραπεί σε βρόγχο. Η δυστυχία και η ντροπή δεν διαγράφονται από την ιστορία με την απλή άρση της απόφασης για τον αποκλεισμό ούτε θεραπεύονται με την παράδοση της ανθρωπιστικής βοήθειας. Το μόνο που μπορεί πραγματικά να διορθώσει τα πράγματα είναι μια συμφωνία με καλή πίστη για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Αλλά η Χαμάς αποτελεί συνειδητά το εμπόδιο στην επίτευξη ενός τέτοιου στόχου, καθώς στο εξωτερικό εξαρτάται από δικτατορίες και στο εσωτερικό εφαρμόζει εγκληματικές μεθόδους, όπως αυτές που χρησιμοποίησε εναντίον της Φατάχ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Επιτρέψτε μου να δώσω ένα άλλο παράδειγμα: Η Χαμάς στο καταστατικό της αλλά και σε πολλές από τις επίσημες διακηρύξεις της, έχει δηλώσει ότι συμφωνεί με τα λεγόμενα «πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», ένα βρώμικο αντισημιτικό κατασκεύασμα που δημιουργήθηκε από ακραίους χριστιανικούς κύκλους γύρω από τον Τσάρο της Ρωσίας και το οικειοποιήθηκαν εν συνεχεία οι Ναζί. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τη Γάζα και τους ανθρώπους στη Γάζα, θα αυξήσουμε εν γνώσει μας την ισχύ της ρατσιστικής αυτής οργάνωσης καθιστώντας την διαχειριστή και αποκλειστικό διανομέα των τροφίμων και των φαρμάκων; Ας σταθούμε όμως για λίγο σ’ αυτό το συναρπαστικό σημείο. Θα θέσω ένα απλό ερώτημα. Τι θα συμβεί, υποθετικά μιλώντας, αν η διεθνής κοινότητα προτείνει στην ηγεσία της Χαμάς την άρση των κυρώσεων με την προϋπόθεση και εκείνη να παραιτηθεί με τη σειρά της από βάρβαρα και αναξιόπιστα ψέματα που στοχοποιούν όλους τους εβραίους σαν υποψήφιους για δολοφονία. (Αν και τα «πρωτόκολλα» δεν αναφέρουν πουθενά την Παλαιστίνη). Και τι γίνεται αν η δημοσιογραφική κοινότητα, έστω και για μια μόνο φορά, αποφάσιζε να θέσει μια ανάλογη ερώτηση στους «ακτιβιστές»; Εγκρίνετε τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»; Ναι ή όχι; Θα βρισκόμαστε αμέσως πολύ κοντά στο να κατανοήσουμε τι εννοούν όταν λένε «ανθρωπιστική». Και όσο θα περιμένουμε με τα τσιμπήματα αυτά να σκάσει το μπαλόνι της καθημερινής προπαγάνδας, θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε να αστειευτούμε. Εκτός από το να είναι οι πιο πιστοί σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή, η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν μεγάλους πληθυσμούς που επιθυμούν, ο καθένας με τον τρόπο του να αποτελούν μέρος της «Δύσης». Επίσης, οι δύο διαθέτουν μέτριες δημοκρατίες τύπου μπανανίας. Η Τουρκία δεν μπορεί να θεωρηθεί ευρωπαϊκή μέχρι να σταματήσει τα ψέματα τα σχετικά με την Αρμενία, να αποσύρει το στρατό εισβολής από την Κύπρο, και να παραχωρήσει πλήρη δικαιώματα στον μεγάλο κουρδικό πληθυσμό της. Το Ισραήλ δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτό ως ένα κράτος για τους Εβραίους, πόσο μάλλον ως ένα εβραϊκό κράτος, μέχρι να πάψει να προσπαθεί να καθυποτάξει και να κατευθύνει τους άλλους.
Το φάουλ στην υπόθεση του στολίσκου που στάθηκε η αφορμή για να διαρρήξουν τη σχέση τους οι δυο πρώην φίλοι, το μόνο που εξυπηρετεί είναι να συσκοτίσει αυτές τις πτυχές της πραγματικότητας.
Πηγή: http://agora-dialogue.com/
*O Christopher Hitchens, είναι ιστορικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου