Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Πελατειακές σχέσεις, κομματικές εξαρτήσεις, προσωπικές εκδουλεύσεις και κάθε λογής αρπαχτές, αδρανοποιούσαν και αδρανοποιούν τη λειτουργία της συνταγματικής υποχρέωσης της πληρωμής των φόρων.
Είναι η πρώτη και θεμελιώδης υποχρέωση των πολιτών – όχι των Αυστραλοπιθήκων – σε μια συντεταγμένη Πολιτεία, η οποία διατείνεται ότι υπηρετεί το «Κράτος Δικαίου».
Αυτά στην συνταγματική θεωρία και στην πολιτική δημοκοπία, γιατί το μέγιστο πρόβλημα της φοροκλοπής και φοροδιαφυγής είναι τόσο παλιό όσο και το κράτος.
Το ανέδειξε ο μέγιστος των ρητόρων του κόσμου και όλων των εποχών, ο Δημοσθένης, στον περίφημο λόγο του «περί των Συμμοριών», τον οποίο εκφώνησε στην Πνύκα, το παγκόσμιο σύμβολο του λόγου και του διαλόγου, στα 354 π.Χ.
Καλώντας τους Αθηναίους να ετοιμάζονται για πόλεμο εναντίον των Περσών, θεώρησε χρήσιμο και αναγκαίο να πει στους συμπολίτες του ότι αυτός χρειάζεται οικονομικά μέσα και συνεπώς και οργάνωση του φορολογικού συστήματος, την οργάνωση του οποίου οικοδόμησε με τις περίφημες «Συμμορίες» (φορολογικές κατηγορίες – ομάδες). Επειδή όμως οι Αθηναίοι στην πράξη δεν ανταποκρίνονταν στην καταβολή των φόρων, τους καλούσε «να κάνουν όλοι το καθήκον τους, που είναι η πράξη, γιατί αν αυτή (η πράξη καταβολής) δεν ακολουθήσει, είναι σαν να μην έχει ληφθεί καμία απόφαση» (βλ. το έργο μου: «Ο Δημοσθένης και η διαχρονικότητα των λόγων του», εκδ. «Κάδμος», 2008 σελ. 21-31 όπου η ανάλυση αυτού του παρθενικού δημόσιου λόγου του Δημοσθένη, που τότε, ανεβαίνοντας στο Βήμα της Πνύκας με το στεφάνι της μυρτιάς, ήταν 30 ετών).
Ο Πατριωτισμός, λοιπόν, δεν είναι κούφια λόγια και βουλευτική φανφάρα, αλλά πράξη και εκπλήρωση του καθήκοντος προς την πατρίδα, το οποίο αρνείσαι όταν είσαι βουλευτής και υπουργός και δεν της προσφέρεις ένα από τα 20-30-40-50-72 σπίτια σου τούτη την ώρα της μεγάλης κρίσεως. Τα περί σοσιαλισμού και κοινωνικής γαλάζιας δικαιοσύνης είναι... (να μην χαλάσω το κείμενο).
Ερμηνεύοντας τότε τις δημοσθένειες απόψεις για την εκπλήρωση του καθήκοντος της φορολογικής υποχρέωσης έγραφα: «Το πρόβλημα αυτό, της γοερής ασυμφωνίας λόγων και έργων δεσπόζει και στη «σύγχρονη» Ελλάδα στην οποία η φοροδιαφυγή αποτελεί ένα από τα πιο ακανθώδη δημοσιονομικά ζητήματα τα οποία παραμένουν σε εκκρεμότητα» (βλ. όπ. π. σελ. 29).
Πρόκειται για το κοινωνικό σπορ των Ελλήνων, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων χρησιμοποιεί πλείστους όσους τρόπους να φοροδιαφεύγει.
Συνεχίζοντας παρέθετα ενδεικτικά ετούτο το ρεπορτάζ από την εφ. «Πρώτο Θέμα» (της 5/11/2006): «Εκστρατεία κατά της φοροκλοπής αναλαμβάνει το υπουργείο» - «Τι δήλωσαν, τι πλήρωσαν στην εφορία δικηγόροι... οδοντίατροι και ιδιοκτήτες μπαρ με εισόδημα όσο το ΕΚΑΣ».
Τα υποζύγια, λοιπόν, της φορολογίας είναι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι της Ελλάδας των Ελλήνων... Χριστιανών πάντοτε και τώρα, άλλοτε στο όνομα του φιλελευθερισμού και άλλοτε του.. σοσιαλισμού!
Έτσι, το «κράτος» των ιδιωτών και των συμβούλων, αφού μας χρεοκόπησε, εντελώς ξετσίπωτα ξανάρχεται στην περαίωση για να εμπεδώσει την ατομική και κοινωνική ανηθικότητα και αδικία και να επιβραβεύσει τους κάθε λογής πατριδοκάπηλους που ζουν πολυτελώς σε βάρος των ενδεών. Το άθλιο και κοινωνιοκτόνο και πατριδοκτόνο αυτό γεγονός, που είναι διαχρονικό στην Ελλάδα, καυτηρίαζα εδώ και δύο, σχεδόν, δεκαετίες σ’ ένα κείμενό μου που είχε τον τίτλο: «Φοροδιαφυγή – Κοινωνία – Εξουσία» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 17/12/1993). Κατέληγα τότε: «Η Ελλάδα έφτασε στα έσχατα πλέον όρια αντοχής της και η κοινωνική αδικία με την φορολογική ανισοκατανομή και πληρωμή ξεπέρασε κάθε όριο... πρόκειται όχι μόνο για ένα κράτος δύο ταχυτήτων αλλά και για μια κοινωνία στην οποία βασιλεύει ο νόμος του ισχυρότερου...».
Δύο δεκαετίες, τα ίδια πράγματα, τα ίδια φαινόμενα, η ίδια αδικία, την οποία απολαμβάνουν τα εκατομμύρια των μισθωτών και των συνταξιούχων στηρίζοντας και αναπαράγοντας και... χειροκροτώντας τούτο το χυδαίο πολιτικό συμμοριακό «σύστημα», του οποίου οι ταγοί βιάζονται να τους θάψουν για να μην παίρνουν την σύνταξη της πείνας.
Ποιος φταίει; Αυτοί που βιάζονται να τους ξεπαστρέψουν ή αυτοί που τους ψηφίζουν; Καταπιεσμένοι! Υπάρχει και το λευκό. Υπάρχει και η αποχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου