Του ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Νέα μέθοδο βρήκαν οι….καθεστωτικοί ακούγοντας ευχαρίστως να χρησιμοποιούνται δημόσια ηχηρά οικιακά σκεύη μαγειρικής, για να μαγειρευτούν, με τη θέλησή τους, σε σιγανή φωτιά, χωρίς φωτιά, οι ίδιοι οι αθορύβως διαμαρτυρόμενοι αντικαθεστωτικοί. Με ηχηρό μάλιστα τον θαυμασμό δημοκρατικών ανεξάρτητων πολιτών, για τη νέα «εφεύρεση» της ειρηνικής ακίνητης διαδήλωσης. Που θα διώξει την κυβέρνηση Παπανδρέου. Έτσι θα φέρει δια μαγείας την εποχή που δεν θα χρωστάμε αύριο ούτε ένα Ευρώ πουθενά. Θα φύγει η Τρόικα, θα μας χαρίσουν όλα τα χρέη, θα έχουμε πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό μας αντί των 500 περίπου δις που χρωστάμε σήμερα. Και μηδενικό έλλειμμα αντί 9% σήμερα. Κατσαρόλες χρησιμοποίησαν και οι Ισπανοί – ούτε μια πρωτοτυπία δεν μας αφήνουν να κάνουμε - κατσαρόλες και οι Αργεντίνοι και ρίξανε τη χούντα τους, κατσαρόλες κι εμείς να εξαφανίσουμε την κυβέρνησή μας και να βράσουμε ολόκληρο το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Και γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι σαν κάποιους αιρετικούς της Ορθοδοξίας και ευαγγελίζονται μια νέα τάξη πραγμάτων αγνώστου μορφής. Μέσα από το άγνωστο, λένε οι ανόητοι ειδήμονες, κάτι καλό θα προκύψει. Απορώ πως δεν κάνανε σύνθημά τους εκείνο το μελωδικό αθάνατο τραγουδάκι «Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Μακάρι και ας μην το πιστεύω, να προκύψει κάτι καλό. Μου θυμίζει εποχή Πολυτεχνείου. Που τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 1973 κάποιοι φοιτητές αθόρυβα μπήκαν στο πολυτεχνείο, χωρίς πρόγραμμα και αιτήματα. Την Τρίτη μπήκαν και άλλοι με αίτημα καλύτερη Παιδεία. Την Τετάρτη είπαν τρεις «έξω από το ΝΑΤΟ», ούτε ήξεραν τι ήταν αυτό, όπως την επταετία του Ανδρέα Παπανδρέου (1974-1981) «έξω από το ΝΑΤΟ, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο». Αλλά μόλις έγινε πρωθυπουργός μας έβαλε πιο βαθιά – έτσι για να θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι κατσαρολοκρούστες. Την Πέμπτη από όρθρου βαθέος, άρχισαν να μπαίνουν και «κάποιοι άλλοι» σωρηδόν βαλτοί και κάποιοι, άλλοι από χαζομάρα. Από ραδιοφωνικό Σταθμό, εγκατεστημένο μέσα στο Πολυτεχνείο, με συγκινητικές και δραματικές κραυγές, καλούσανε τον κοσμάκη στο Πολυτεχνείο. Ας μην πούμε πως και ποιοι, ενώ από τις έξι το πρωί άρχισαν τα τηλεφωνήματα. Που γινόντουσαν αντί μιας δραχμής. Τόσο κόστιζε το τηλεφώνημα, χωρίς χρονοχρέωση τότε. Έπαιρνες τον αριθμό και μιλούσες και ένα και δύο και τρία εικοσιτετράωρα και μια εβδομάδα και πέντε χρόνια αν δεν το έκλεινες. Χρυσή εποχή, αρκεί να άντεχες να μιλάς. Το κόστος της οργάνωσης του Πολυτεχνείου, ήταν 85.000 δρχ. Έγιναν δηλαδή «αυθόρμητα» 85.000 τηλεφωνήματα σε 30 ώρες, εκτός των άλλων «ενεργειών». Το απόγευμα της Πέμπτης τρεις βαλτοί, με άλλους δέκα αφελείς, μίλησαν για Ελευθερία. Και να φύγει ο πρωθυπουργός Παπαδόπουλος. Ο Παπαδόπουλος; Ανατρίχιασε η κυρά Δέσποινα η σύζυγος. Και θορυβήθηκαν κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί, όπως οι μακαρίτες Γεώργιος Μαύρος και Παναγιώτης Κανελλόπουλος, που ήσαν υποψήφιοι στις αναμενόμενες εκλογές και ονειρευόντουσαν πρωθυπουργία. Και λέγανε «στο περιβάλλον» τους « θα μας χαλάσουν την δουλειά αυτά τα παλιόπαιδα στο Πολυτεχνείο. Πάμε σε εκλογές» (κοιμόντουσαν ακόμη οι άνθρωποι). Μετά πήγανε και από εκεί…. Μόλις άκουσε ο Σπύρος Μαρκεζίνης να λένε να φύγει ο πρωθυπουργός Παπαδόπουλος, πετάχτηκε οργίλος μέχρι το ταβάνι του Γραφείου του. Απέκτησε αυτόματα 40 πόντους ύψος, από το ένα και πενήντα που ήταν, το πήρε προσωπικά και προσβλητικά και ούρλιαξε: «Τί λένε αυτοί; Πρωθυπουργός είμαι εγώ. Και όχι ο Παπαδόπουλος. Εγώ έχω αναλάβει να κάνω τις εκλογές. Έχουμε δημοκρατία, δεν υπάρχουν από τον Οκτώβριο στρατιωτικοί, δεν υπάρχει στρατιωτικός νόμος». Θα τα θυμάται φαντάζομαι αυτά ο κορυφαίος καθηγητής και πολιτικός συγγραφέας και άξιος υιός του κ. Βασίλης Μαρκεζίνης, παγκοσμίου φήμης φυσιογνωμία και ευφυής, όπως άλλωστε και ο πατέρας του. Αμ και σήμερα το ίδιο διδάσκουν στα σχολεία τα παιδιά μας οι δάσκαλοι. «Πρωθυπουργός ήταν ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός με το τανκ μπήκε στο πολυτεχνείο και έλιωσε φοιτητές, το λένε τα Ραδιόφωνα και τα Κανάλια και οι «αντιστασιακοί» υπουργοί». Την Παρασκευή ήταν πια…πανηγύρι. Και η έξοδος του Επιταφίου στις έξι και μισή. Τα άλλα τα… «ξέρετε». Έσωσα πέντε παιδιά στο πολυτεχνείο, εμποδίζοντάς τα να μπούνε. Από 14 ετών μέχρι 6 ετών. Πήγανε κατά…διαβόλου. Το ένα σκότωσε τον πατέρα του, το άλλο τρελάθηκε, το άλλο αυτοκτόνησε το άλλο… «γιατί δεν έγιναν όσα ονειρεύτηκαν στο Πολυτεχνείο». Σήμερα βέβαια δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους, έτσι νομίζω, όσοι πάνε στις βουβές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Είναι μια ωραία διασκέδαση. Κινδυνεύουν όμως να αποδειχθούν θύματα, όπως βρέθηκαν θύματα, όπως λένε πολλοί, εκείνα τα παιδιά του Πολυτεχνείου που πίστεψαν σε ένα λαμπρό μέλλον και βρίσκονται σε σκοτεινό. Θύματα κάποιων που θέλουν, νομίζω, να τους χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι. Γιατί αν δεν έχεις εσύ στα χέρια σου σφιχτά πυξίδα, εσύ νέε μου, δεν ξέρεις πού θα σε πάνε οι άλλοι. Οι μεγαλύτεροί σου. Άμα είστε άξια παλικάρια, βρήτε ποιοί τα φάγανε και φάτε τους το κεφάλι μέσω Δικαιοσύνης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου