Η δολοφονία δύο εθνωφελών θεσμών (Συνεταιρισμών και αυτοδιοίκησης)

Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Οι μεσάζοντες των αγροτικών προϊόντων και οι τιμές καταναλωτού! Ξαφνικά και όλως τυχαίως και περιέργως οι Έλληνες είδαν το φως το αληθινό!

Ανακάλυψαν ότι οι παραγωγοί μπορούν να πωλούν τα προϊόντα τους σε μεγαλύτερες τιμές και οι καταναλωτές να τα αγοράζουν με πιο χαμηλές τιμές από ό,τι στο ελεύθερο εμπόριο!

Ερωτάται: Πρόκειται περί θαύματος, όπως τείνουν να μας το παρουσιάσουν τα κοινωνιοκτόνα και εθνοκτόνα ΜΜΕ αυτό τον καιρό;

Πρόκειται ίσως για ένα πρωτόγνωρο κοσμοθεωρητικό σύστημα;

Ή μήπως πρόκειται για ιδιοφυίες που προέκυψαν ξαφνικά στο σάπιο πολιτικό σύστημα;

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν συμβαίνει. Απλά και μόνο, η αδυσώπητη ανάγκη της ζωής ανάγκασε τους εξαθλιωμένους συνέλληνες να επανέλθουν στις παμπάλαιες εθνικές και κοινωνικές τους ρίζες από τις οποίες είχαν αποκοπεί βιαίως και μαλακοειδώς από τη μεταπολίτευση και δώθε.

Με κύριους αυτουργούς και ενόχους τα σάπια πολιτικά κόμματα (όλα τα κόμματα) απολάκτισαν το γόνιμο ιστορικό παρελθόν, ακολουθώντας ξένα καταναλωτικά και παραγωγικά πρότυπα.

Ένας ξέφρενος δανειοδοτούμενος και μιμητικός καταναλωτισμός, καθοδηγούμενος από τις κομματικές νομενκλατούρες που δρούσαν για την κομματική τους αγροτική πελατεία, ανασκολόπισε τους κοινωνικούς θεσμούς, οι οποίοι κάποτε αποτέλεσαν τον κρουνό της ροής των ιστορικών παραδόσεων και της εθνικής μας οικονομικής απογείωσης.

Αναφέρομαι στον κοινοτισμό της τουρκοκρατίας και γενικότερα στην τοπική αυτοδιοίκηση, για την ιστορική και επιστημονική έρευνα των οποίων η Ακαδημία Αθηνών το 1991 και ο Δήμος Αθηναίων το 1978 τίμησαν με βραβείο τον γράφοντα (πρόκειται για θεσμούς τους οποίους ούτε με καλή αντιγραφή δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν σωστά οι μεταπολιτευτικοί υπουργοί των εσωτερικών).

Ο δεύτερος ογκόλιθος της οικονομικής και πολιτιστικής μας ανάπτυξης υπήρξε ο θεσμός των γεωργικών συνεταιρισμών - με τις επιμέρους επωφελείς δραστηριότητες.

Πρόκειται για θεσμούς που έλκουν την καταγωγή τους από τους χρόνους της τουρκοκρατίας με πιο γνωστή δραστηριότητα το συνεταιρισμό των Αμπελακίων και των ναυτικών συνεταιρισμών των νησιών, που τα σιτοκάραβα των συντρόφων αυτών υπήρξαν η βάση του κατά θάλασσα αγώνος της εθνικής μας ανεξαρτησίας (το ζήτημα αυτό το διαπραγμα­τεύθηκα σε ομότιτλη έρευνά μου η οποία τιμήθηκε με χρηματικό έπαθλο από την Ακαδημία Αθηνών).

Επανέρχομαι στους Γεωργικούς Συνεταιρισμούς για να σημειώσω ότι για πρώτη φορά το νεοελληνικό κράτος ασχολήθηκε με αυτούς ψηφίζοντας το νόμο 602/1914 "Περί συνεταιρισμών", των οποίων η πλειοψηφία ήταν πιστωτικοί (για το ζήτημα αυτό βλ. την εργασία μου: "Οι Γεωργικού Συνεταιρισμοί εν Ελλάδι" (1821-1940), Αθήνα, 1973, εκδ. "Παπαζήση".

Στην Αιτιολογική έκθεση του ιδρυτικού αυτού νόμου υπογραμμιζόταν και η προσπάθεια των συνεταιρισμών "προς χειραφέτησιν των αγροτικών και αστικών πληθυσμών από την πιεστικήν εξάρτησιν των κερδοσκόπων" (βλ. όπ. π. σελ. 92).

Το πρόβλημα των μεσαζόντων υπήρξε πάντοτε το ακανθώδες πρόβλημα μεταξύ του ανοίγματος των τιμών παραγωγής και κατανά­λωσης.

Η ανοδική πορεία του συνεταιριστικού κινήματος ανακόπηκε από τον πόλεμο του ’40, την κατοχή και τον εμφύλιο!

Το στρατιωτικό καθεστώς του 1967 θα προσπαθήσει να προσεταιριστεί τον αγροτικό κόσμο με δύο κινήσεις σημαντικές: Πρώτο, διαγράφει τα αγροτικά χρέη και δεύτερο ο Γ. Παπαδόπουλος, μιλώντας στο συνέδριο της ΠΑΣΕΓΕΣ τόνιζε: "Αν λύσετε το πρόβλημα των συνεταιρισμών, λύσατε το πρόβλημα της Ελλάδος". Κάνω εδώ μία παρένθεση για να σημειώσω ότι το 1973, με μία ομάδα παλαιών  συνεταιριστών, ιδρύσαμε την "εταιρεία των φίλων του Συνεργατισμού", ως "ιδεολογικό-επιστημονικό Σωματείο", στην οποία υπήρξα ο πρώτος Γενικός της γραμματέας (βλ. τη σχετική της έκδοση, του Ιουνίου του 1985).

Έρχεται η διαβόητη μεταπολίτευση με την αχαλίνωτη κομματοκρατία και ο χωρισμός του αγροτικού κόσμου στα πράσινα, γαλάζια και κόκκινα καφενεία.

Όλα κονιορτός, αρπαχτή, διαφθορά και ασύνορος συνεταιριστικο­κτόνος κομματισμός.

Αυτή η αποσύνθεση των συνεταιρισμών συνοδεύεται από την αποσάθρωση της αγροτικής μας οικονομίας και του εκμαυλισμού των αγροτών με τις πλαστές επιδοτήσεις και την χυδαία διαγραφή των συνεταιριστικών χρεών, τα οποία το 1995 έφθασαν τα 500 εκατ. δραχμές (Για το όργιο αυτό των διαγραφών βλ. το έργο μου: "Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα", εκδ. "Ergo", Αθήνα, 2002, σελ. 301 επ. όπου το Κεφάλαιο: "Η παροχολογία στις εκλογές του 1996").

Ήταν η εποχή της απόλυτης χυδαιότητας και του απόλυτου εκμαυλισμού, ο οποίος μόνο το 1995 στοίχησε διαγραφή χρεών και παροχών 682 δις δρχ. (βλ. "Οικονομικός Ταχυδρόμος" της 22/8/1996), ενώ την ίδια στιγμή ο υποψήφιος πρωθυπουργός Σημίτης δήλωνε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ: "Η χώρα μας σύντροφοι είναι κατάχρεη".

Επιμύθιο:  Εναλλασσόμενες εξουσίες, πολιτικά κόμματα, δημοσιογραφία και αγροτιά της φαυλοκρατίας και της κομματοκρατίας ενταφίασαν τη μεγάλη ιδέα του συνεργατισμού και ταυτόχρονα την ευημερία του φαύλου λαού.

Το εθνοκτόνο και κοινωνιοκτόνο αυτό γεγονός αποδίδει εύγλωττα τούτος ο πρωτοσέλιδος τίτλος της "Ελευθεροτυπίας" (της 6/11/1994), που έλεγε: "Ένα προσοδοφόρο επάγγελμα αναβίωσε στις μέρες μας καθώς σε εκατομμύρια μετριούνται πλέον οι αντιμισθίες και οι αμοιβές δεκάδων αγροτικών στελεχών που δημιουργούν ήδη τη νέα κάστα των αγροτοπατέρων".

Εκμαυλισμός - πλιάτσικο και αρπαχτή, με την αγαστή συνεργασία της πολιτικής εξουσίας  και των κομματικών αγροτοσυνδικαλιστών συνέτριψαν την ιδέα του συνεργατισμού. Έγκλημα εθνικό χωρίς τιμωρία υπό τις ζητωκραγυές των κομματικών οπαδών. Άθλιοι.

Καταλήγω με τούτη μόνο την πληροφορία. Το Πατριωτικό Μέτωπο, με συντονιστή τον βετεράνο του αγροτικού συνδικαλισμού Σταύρο Βιτάλη -που φυλακίστηκε από τους μεσάζοντες- ίδρυσε προ μηνών το "Αλληλέγγυο - Ανταλλακτήριο" των αγροτικών προϊόντων, το οποίο καταργεί τους μεσάζοντες. (Θα επανέλθω σ' αυτό).