Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...
Ο Φώτης Κουβέλης στις 18 Ιουνίου 2012, την επομένη των πλέον κρίσιμων εκλογών της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας κι ενώ η Χώρα και ο Λαός της διαβιούσαν υπό καθεστώς σχεδόν προτεκτοράτου, το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας είχε αποσταλεί σε διαρκή, αν όχι μόνιμο, υπερορία και η κυβέρνηση των Αθηνών δεν αποτελούσε παρά Νομαρχία των Βρυξελλών, επέλεξε να επισφραγίσει αυτήν την οδυνηρή κατάσταση με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση των υπαιτίων της υπαγωγής της Χώρας στην οικονομική κι εθνική υποτέλεια!
Η Ελληνική Αριστερά, έναν αιώνα μετά την εμφάνισή της στο προσκήνιο, υπερμάχησε της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Κοινωνικής Απελευθέρωσης της Χώρας. Θριάμβευσε στη Λαϊκή Ψυχή όταν ταυτίστηκε με το Έθνος (περίοδος Εθνικής Αντίστασης, Μετεμφυλιακή Εποχή, επταετία του Καθεστώτος των Συνταγματαρχών κ.λπ.).
Στα ενενήντα τέσσερα χρόνια της δράσης της (1918-2012) έθεσε την ευημερία των Πολιτών στην πρώτη γραμμή των αγώνων της και ενοραματίσθηκε μία χώρα στην οποία το σύνολο των πολιτών της θα είχαν την ίδια αφετηρία για τη διεκδίκηση της ευτυχίας στη ζωή.
Αριστερά και Ενωμένη Ευρώπη
Η Αριστερά στην πανευρωπαϊκή της έκφανση διείδε το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, ως της ηπείρου της Λαϊκής Ευημερίας και της συμμετοχής των Πολιτών της σ' όλες τις εκφάνσεις του Πολιτισμού, σε αντίθεση με το αμαρτωλό παρελθόν της Γηραιάς Ηπείρου, ως δύναμης ιμπεριαλιστικής εξάπλωσης και επιβολής αποικιακών αυτοκρατοριών.
Ταυτοχρόνως, η Αριστερά, μέσω του διεθνισμού της, έπλασε το πρόπλασμα του Ευρωπαϊκού Ουμανισμού και της κατάργησης της εκμετάλλευσης Ανθρώπου από Άνθρωπο. Και κυρίως, του αξιώματος ότι έκαστος θα προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο σύμφωνα με τις δυνατότητές του και θα απολαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Ο Ευρωπαϊκός Ουμανισμός είναι γέννημα της Αριστερής, «αιρετικής» σκέψης. Και η τελευταία ουδέποτε διεστάλη από τη σκέψη του αρχαιοελληνικού Διαφωτισμού, του «δόγματος», «Παν μέτρον άνθρωπος».
Παραμένει απορίας άξιο αν ο κ. Φώτης Κουβέλης και ο υπ' αυτόν κομματικός σχηματισμός της Δημοκρατικής Αριστεράς, καθ' οδόν προς τη σύμπραξη με τους πρωτουργούς της υπαγωγής της Χώρας και του Λαού της στα δεσμά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των βλέψεων της κ. Μέρκελ, των «Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών» και των ημερομισθίων Λετονίας, διελογίζετο την «πίστη» της Αριστεράς, οποιασδήποτε έκφρασης και έκφανσης, στην ευτυχία του Ατόμου!
Μήπως, εξάλλου, ο κ. Κουβέλης, μετά τα πρώτα δείγματα του αμετανόητου κομματικού Κράτους (αντικαταστάσεις ουχί βεβαίως αξιοκρατικώς των διοικήσεων κρατικών εταιρειών και οργανισμών με πιστούς των κομματικών μηχανισμών και θεσιθήρων συνωθούμενων στους κομματικούς προθαλάμους Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ) τύπτει το στήθος του από τύψεις για το «Αριστερό άλλοθι» που προσφέρει στο καταδικασμένο στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού πελατειακό κράτος;
Το αμετανόητο κομματικό κράτος...
Ίσως διέφυγε της προσοχής του κ. Κουβέλη η επισήμανση της «Ναυαρχίδας του Ελληνικού Συντηρητισμού», της «Καθημερινής», η οποία προ ημερών σημείωνε στο πρωτοσέλιδο άρθρο της:
• «Η πίεση των κομματικών μηχανισμών είναι μεγάλη και ενίοτε αφόρητη κάθε φορά που μία νέα κυβέρνηση παίρνει την εξουσία. Είναι λογικό να θέλουν να διορίσουν ημετέρους σε διάφορες θέσεις-κλειδιά. Είναι, όμως, ταυτόχρονα και λυπηρό να βλέπει κανείς τις ίδιες νοοτροπίες και πρακτικές που μας έφεραν στη χρεοκοπία να αναπαράγονται το 2012 με λίστες ανθρώπων που προορίζονται για θέσεις στο ευρύτερο Δημόσιο. Το ελληνικό κράτος είναι χρεοκοπημένο και δεν έχει πια πολλά να “δώσει” στο κομματικό και κρατικοδίαιτο κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο χρόνια ζούσε παρασιτικά...».
Παραμένει αναντίρρητο ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν επιφυλάσσει για τον εαυτό του το σχόλιο του μεγάλου Ιταλού Κοινωνικού Οραματιστή, του Πιέτρο Νέννι, με το οποίο «φιλοδώρησε» τον τότε πρόεδρο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας Γκιουζέπε Σάραγκατ, όταν ο τελευταίος συνέπραξε στη στήριξη της Ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας:
• «Ο Γκιουζέπε φιλοδοξεί να αποτελέσει την Αριστερά του Καπιταλισμού...».
Παραλλήλως, είναι βέβαιο «τοις παροικούσι την Ιερουσαλήμ της Αριστερής οικονομικής σκέψης» και βεβαίως και στον κ. Φώτη Κουβέλη ότι το μέγεθος της Χώρας μάλλον επιτάσσει οι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας και Κοινωνικού ενδιαφέροντος (Ενέργεια, μεταφορές, υγεία, αστικές συγκοινωνίες κ.λπ.) να τελούν υπό τον Δημόσιο έλεγχο και βεβαίως να εκφεύγουν του χορού των ιδιωτικοποιήσεων και των βλέψεων των κ. Κωστή Χατζηδάκη και Γιάννη Στουρνάρα, «πρωθιερέων» του Νεοφιλελευθερισμού.
Μάλιστα, το... καινοφανές στην περίπτωση της σύμπραξης των τριών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) στο κυβερνητικό επίπεδο είναι ότι η μεν Συντηρητική Παράταξη αποκηρύσσει «μετά βδελυγμίας» ό,τι ο αρχηγέτης της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, είχε ακολουθήσει ως προς τις επιχειρήσεις στρατηγικού ενδιαφέροντος για την Ελληνική Οικονομία, ν' αποτελούν Δημόσιο Αγαθό, ενώ οι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ αποκηρύσσουν, επίσης «μετά βδελυγμίας», κατ' αντίθεση των βασικών διακηρύξεών τους, την παραμονή των συγκεκριμένων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων υπό δημόσιο έλεγχο! Ω καιροί, ω ήθη...
Οι σκαπανείς της Κοινωνιολογικής Σκέψης, με πρωτολάτες τον Αριστοτέλη Σίδερη, τον Δημοσθένη Δανιηλίδη, τον Δημήτρη Μπάτση, τον Κωστή Μοσκώφ, διέγραψαν τα όρια και τη φυσιογνωμία της «Ανάπηρης Ηγετικής Τάξης», κατά τον Εθνικό μας Ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, της τάξης των Μεταπρατών, που ομνύει στην... ιδεολογία της «Αρπαχτής» και βεβαίως αποτάσσεται την κάθε μορφής αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας!
Η οικονομική ανόρθωση της Χώρας...
Επομένως, διερωτάται η «Αριστερή Οικονομική Σκέψη», ομού αναμφιβόλως και ο κ. Κουβέλης, πώς θα επιτευχθεί η οικονομική ανόρθωση της Χώρας, χωρίς τη συμμετοχή του Δημόσιου παράγοντα σ' αυτήν τη διαδικασία;
Μήπως, με την εκποίηση κάθε δημόσιου αγαθού και την υποθήκευση του μέλλοντος της Χώρας και του Λαού της στις διαθέσεις των «Ιδεολόγων της Αρπαχτής» και αντιπροσώπων, ως Μεταπρατών, των ξενικών συμφερόντων;
Το αμείλικτο ερώτημα, που απαιτεί απάντηση από τον κ. Κουβέλη και την «Αριστερά του Νεοφιλελευθερισμού»...
«Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», διακηρύσσουν οι πιστοί της Δευτέρας Παρουσίας, οι δε ρεαλιστές της «Σοσιαλιστικής Σκέψης» ότι «η Εξουσία διαφθείρει»... Η Εξουσία-Ερινύες για τον κ. Κουβέλη, τι; Ιδού η απορία...
http://www.paron.gr/
Ο Φώτης Κουβέλης στις 18 Ιουνίου 2012, την επομένη των πλέον κρίσιμων εκλογών της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας κι ενώ η Χώρα και ο Λαός της διαβιούσαν υπό καθεστώς σχεδόν προτεκτοράτου, το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας είχε αποσταλεί σε διαρκή, αν όχι μόνιμο, υπερορία και η κυβέρνηση των Αθηνών δεν αποτελούσε παρά Νομαρχία των Βρυξελλών, επέλεξε να επισφραγίσει αυτήν την οδυνηρή κατάσταση με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση των υπαιτίων της υπαγωγής της Χώρας στην οικονομική κι εθνική υποτέλεια!
Η Ελληνική Αριστερά, έναν αιώνα μετά την εμφάνισή της στο προσκήνιο, υπερμάχησε της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Κοινωνικής Απελευθέρωσης της Χώρας. Θριάμβευσε στη Λαϊκή Ψυχή όταν ταυτίστηκε με το Έθνος (περίοδος Εθνικής Αντίστασης, Μετεμφυλιακή Εποχή, επταετία του Καθεστώτος των Συνταγματαρχών κ.λπ.).
Στα ενενήντα τέσσερα χρόνια της δράσης της (1918-2012) έθεσε την ευημερία των Πολιτών στην πρώτη γραμμή των αγώνων της και ενοραματίσθηκε μία χώρα στην οποία το σύνολο των πολιτών της θα είχαν την ίδια αφετηρία για τη διεκδίκηση της ευτυχίας στη ζωή.
Αριστερά και Ενωμένη Ευρώπη
Η Αριστερά στην πανευρωπαϊκή της έκφανση διείδε το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, ως της ηπείρου της Λαϊκής Ευημερίας και της συμμετοχής των Πολιτών της σ' όλες τις εκφάνσεις του Πολιτισμού, σε αντίθεση με το αμαρτωλό παρελθόν της Γηραιάς Ηπείρου, ως δύναμης ιμπεριαλιστικής εξάπλωσης και επιβολής αποικιακών αυτοκρατοριών.
Ταυτοχρόνως, η Αριστερά, μέσω του διεθνισμού της, έπλασε το πρόπλασμα του Ευρωπαϊκού Ουμανισμού και της κατάργησης της εκμετάλλευσης Ανθρώπου από Άνθρωπο. Και κυρίως, του αξιώματος ότι έκαστος θα προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο σύμφωνα με τις δυνατότητές του και θα απολαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Ο Ευρωπαϊκός Ουμανισμός είναι γέννημα της Αριστερής, «αιρετικής» σκέψης. Και η τελευταία ουδέποτε διεστάλη από τη σκέψη του αρχαιοελληνικού Διαφωτισμού, του «δόγματος», «Παν μέτρον άνθρωπος».
Παραμένει απορίας άξιο αν ο κ. Φώτης Κουβέλης και ο υπ' αυτόν κομματικός σχηματισμός της Δημοκρατικής Αριστεράς, καθ' οδόν προς τη σύμπραξη με τους πρωτουργούς της υπαγωγής της Χώρας και του Λαού της στα δεσμά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των βλέψεων της κ. Μέρκελ, των «Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών» και των ημερομισθίων Λετονίας, διελογίζετο την «πίστη» της Αριστεράς, οποιασδήποτε έκφρασης και έκφανσης, στην ευτυχία του Ατόμου!
Μήπως, εξάλλου, ο κ. Κουβέλης, μετά τα πρώτα δείγματα του αμετανόητου κομματικού Κράτους (αντικαταστάσεις ουχί βεβαίως αξιοκρατικώς των διοικήσεων κρατικών εταιρειών και οργανισμών με πιστούς των κομματικών μηχανισμών και θεσιθήρων συνωθούμενων στους κομματικούς προθαλάμους Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ) τύπτει το στήθος του από τύψεις για το «Αριστερό άλλοθι» που προσφέρει στο καταδικασμένο στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού πελατειακό κράτος;
Το αμετανόητο κομματικό κράτος...
Ίσως διέφυγε της προσοχής του κ. Κουβέλη η επισήμανση της «Ναυαρχίδας του Ελληνικού Συντηρητισμού», της «Καθημερινής», η οποία προ ημερών σημείωνε στο πρωτοσέλιδο άρθρο της:
• «Η πίεση των κομματικών μηχανισμών είναι μεγάλη και ενίοτε αφόρητη κάθε φορά που μία νέα κυβέρνηση παίρνει την εξουσία. Είναι λογικό να θέλουν να διορίσουν ημετέρους σε διάφορες θέσεις-κλειδιά. Είναι, όμως, ταυτόχρονα και λυπηρό να βλέπει κανείς τις ίδιες νοοτροπίες και πρακτικές που μας έφεραν στη χρεοκοπία να αναπαράγονται το 2012 με λίστες ανθρώπων που προορίζονται για θέσεις στο ευρύτερο Δημόσιο. Το ελληνικό κράτος είναι χρεοκοπημένο και δεν έχει πια πολλά να “δώσει” στο κομματικό και κρατικοδίαιτο κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο χρόνια ζούσε παρασιτικά...».
Παραμένει αναντίρρητο ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν επιφυλάσσει για τον εαυτό του το σχόλιο του μεγάλου Ιταλού Κοινωνικού Οραματιστή, του Πιέτρο Νέννι, με το οποίο «φιλοδώρησε» τον τότε πρόεδρο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας Γκιουζέπε Σάραγκατ, όταν ο τελευταίος συνέπραξε στη στήριξη της Ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας:
• «Ο Γκιουζέπε φιλοδοξεί να αποτελέσει την Αριστερά του Καπιταλισμού...».
Παραλλήλως, είναι βέβαιο «τοις παροικούσι την Ιερουσαλήμ της Αριστερής οικονομικής σκέψης» και βεβαίως και στον κ. Φώτη Κουβέλη ότι το μέγεθος της Χώρας μάλλον επιτάσσει οι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας και Κοινωνικού ενδιαφέροντος (Ενέργεια, μεταφορές, υγεία, αστικές συγκοινωνίες κ.λπ.) να τελούν υπό τον Δημόσιο έλεγχο και βεβαίως να εκφεύγουν του χορού των ιδιωτικοποιήσεων και των βλέψεων των κ. Κωστή Χατζηδάκη και Γιάννη Στουρνάρα, «πρωθιερέων» του Νεοφιλελευθερισμού.
Μάλιστα, το... καινοφανές στην περίπτωση της σύμπραξης των τριών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) στο κυβερνητικό επίπεδο είναι ότι η μεν Συντηρητική Παράταξη αποκηρύσσει «μετά βδελυγμίας» ό,τι ο αρχηγέτης της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, είχε ακολουθήσει ως προς τις επιχειρήσεις στρατηγικού ενδιαφέροντος για την Ελληνική Οικονομία, ν' αποτελούν Δημόσιο Αγαθό, ενώ οι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ αποκηρύσσουν, επίσης «μετά βδελυγμίας», κατ' αντίθεση των βασικών διακηρύξεών τους, την παραμονή των συγκεκριμένων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων υπό δημόσιο έλεγχο! Ω καιροί, ω ήθη...
Οι σκαπανείς της Κοινωνιολογικής Σκέψης, με πρωτολάτες τον Αριστοτέλη Σίδερη, τον Δημοσθένη Δανιηλίδη, τον Δημήτρη Μπάτση, τον Κωστή Μοσκώφ, διέγραψαν τα όρια και τη φυσιογνωμία της «Ανάπηρης Ηγετικής Τάξης», κατά τον Εθνικό μας Ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, της τάξης των Μεταπρατών, που ομνύει στην... ιδεολογία της «Αρπαχτής» και βεβαίως αποτάσσεται την κάθε μορφής αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας!
Η οικονομική ανόρθωση της Χώρας...
Επομένως, διερωτάται η «Αριστερή Οικονομική Σκέψη», ομού αναμφιβόλως και ο κ. Κουβέλης, πώς θα επιτευχθεί η οικονομική ανόρθωση της Χώρας, χωρίς τη συμμετοχή του Δημόσιου παράγοντα σ' αυτήν τη διαδικασία;
Μήπως, με την εκποίηση κάθε δημόσιου αγαθού και την υποθήκευση του μέλλοντος της Χώρας και του Λαού της στις διαθέσεις των «Ιδεολόγων της Αρπαχτής» και αντιπροσώπων, ως Μεταπρατών, των ξενικών συμφερόντων;
Το αμείλικτο ερώτημα, που απαιτεί απάντηση από τον κ. Κουβέλη και την «Αριστερά του Νεοφιλελευθερισμού»...
«Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», διακηρύσσουν οι πιστοί της Δευτέρας Παρουσίας, οι δε ρεαλιστές της «Σοσιαλιστικής Σκέψης» ότι «η Εξουσία διαφθείρει»... Η Εξουσία-Ερινύες για τον κ. Κουβέλη, τι; Ιδού η απορία...
http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου