Αυτός ο αυτοκριτικός πνευματικός στοχασμός, αυτή η αγωνιώδης βιωματική ύπαρξη ανήκει στο γνωστό λογοτέχνη-συγγραφέα Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο (1904-1982), τον οποίο μεταφέρω από το έργο του: "Χειρόγραφα Μοναξιάς" "Οι εκδόσεις των Φίλων", Αθήνα, 1991, σελ. 11 της εισαγωγής).
Μέσα στην καθημερινή τύρβη των αθλίων και των μνημονίων που να βρουν οι νεοέλληνες καιρό να κάνουν μία, έστω προσωρινή στάση, σε κείμενα αυτού του είδους και αυτής της ηθικής και ψυχικής ποιότητας.
Ανθρωπάκια, πολιτικάντηδες κάθε λογής και καριερίστες ολκής συνωθούνται στην σάπια πολιτική αγορά να πάρουν κάποια θέση και να κατακτήσουν ένα ρόλο, έναν οποιοδήποτε ρόλο, ευτελίζοντας τη ζωή τους κατά πως θα έλεγε και ο Καβάφης.
Τα πνευματικά αναστήματα, όπως του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, αυτομαστιγώνονται, με υπερβολή, αναζητώντας την ύπαρξή τους "με μία ελάχιστη, έστω, πράξη ευθύνης"!
Στην Ελλάδα ετούτων των χρόνων των μετρίων και των αθλίων, η συντριπτική πλειοψηφία του λεγόμενου κόσμου του πνεύματος, δεν θέτει τέτοιου είδους αγωνιώδη ερωτήματα και διλήμματα. Τρέχουν, γλείφουν και δοξάζουν τους εκάστοτε ισχυρούς έστω κι αν είναι "βουτηγμένοι στα σκατά"!
Όσο για τον κόσμο της πολιτικής, αυτός - με την υποκρισία χιλίων Αυστραλοπιθήκων - δηλώνει για τα εθνοκτόνα εγκλήματά του: "Κάναμε λάθη. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας".
Ποιες "ευθύνες" ρε πολιτικά ανθρωπάκια αναλαμβάνετε; Αυτή σας η ποταπή ατομική συμπεριφορά συνιστά απάτη μεγάλης ολκής (βλ. το άρθρο μου: "Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας - Πολιτική απάτη στον κύβο" στο περιοδικό "Ηλιαία", τεύχ. Φεβρουαρίου 2006, σελ. 28.
Το κείμενο εκείνο κατέληγε με τούτη την οργισμένη διαπίστωση: "Τελικά σε τούτο τον τόπο βασιλεύει το ανεύθυνο με πρώτους διδάσκοντες τους πολιτικούς, οι οποίοι, εντελώς υποκριτικά, μας διαβεβαιώνουν ότι "αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους".
Έως τώρα δεν το είδαμε και το περιμένουμε όχι βέβαια με τη μορφή της αυτοκτονίας, όπως το συνηθίζουν στο εξωτερικό άλλοι θαρραλέοι συνάδελφοί τους και μάλιστα για πολύ μικρότερα πολιτικά και ποινικά αδικήματα".
Αυτά έγραφα το 2006 περιμένοντας ευλόγως κάποιες αυτοκτονίες ανευθύνων πολιτικάντηδων.
Δυστυχέστατα αυτό το κάνουν τα θύματα των δικών τους κοινωνιοκτόνων αποφάσεων. Ακόμα και "στα μετανιώματα άνανδροι", όπως έγραφε και ο Γάλλος ποιητής Σ. Μποντλέρ στα "Απαγορευμένα" ποιήματά του.
Άτολμα ανθρωπάκια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου