Κοινωνικό Καρκίνωμα

γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

Γράφαμε την περασμένη εβδομάδα, ότι το κάθε πολιτικό καθεστώς δημιουργεί τον δικό του τύπο ανθρώπου κατ' εικόνα και

καθ' ομοίωσίν του. Πρόκειται για μια θεμελιώδη διαπίστωση των κοινωνικών επιστημών, απαραίτητη για την κατανόηση τόσο της πολιτικής όσο και συνολικά της κοινωνικής σύστασης ενός κράτους.

Στην δύσμοιρη εδώ Πατρίδα έλαχε ο αποκρουστικός κλήρος της ιστορίας να βιώσει από το 1981 τον πασοκικό «κοινωνικό μετασχηματισμό», ο οποίος και στις δυο «θριαμβευτικές» περιόδους εξουσίας του κυριολεκτικά δημιούργησε δυο μοναδικές στην ιστορία «ελίτ». Αρχής γινόμενης το 1981, όπου ο παπανδρεϊκός αμοραλισμός γέννησε και εξέθρεψε το τέρας του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού, και στην συνέχεια το 1996, όπου ο σημιτικός ολετήρας κατασκεύασε τον νεόπλουτο τηλεοπτικό χρηματάνθρωπο. Φυσικά, ως ήταν αναμενόμενο, αυτοί οι δυο «ανθρωπολογικοί» τύποι κάπου στην διαδρομή συγχωνεύθηκαν, με έναν τρόπο πραγματικά μοναδικό, γεγονός που επιτρέπει ακόμη και σήμερα σε μια εποχή απόλυτης κατάρρευσης, στα δύο αυτά είδη της ανθρώπινης παρακμής όχι μόνο να κυριαρχούν, αλλά και να παρουσιάζονται ότι δίδουν τον υπέρ πάντων αγώνα για την «σωτηρία» του ελληνικού λάου από το «μνημόνιο»!

Η «θριαμβευτική» έλευση του πασοκισμού το 1981 γνώριζε πολύ καλά ότι με συνθήματα του τύπου «έξω το ΝΑΤΟ», «έξω οι βάσεις», «έξω η ΕΟΚ», δεν θα υπήρχε μέλλον για τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό». Αφού λοιπόν οι ευγενείς αυτοί άνθρωποι έφεραν τον λαό στην εξουσία και την κοινωνική δικαιοσύνη, πατάσσοντας την «επάρατη δεξιά», αποφάσισαν να δομήσουν τον κοινωνικό μετασχηματισμό τον οποίο ονειρεύονταν. Έτσι λοιπόν μέσα σε λίγα χρόνια η κρατική δομή, οι δημόσιες υπηρεσίες,

γέμισαν με στρατιές αμόρφωτων κρετίνων, χαχόλων, λυσσασμένων για ρεμούλα, ανθρώπων ικανών να καταστρέφουν και ανικάνων για να δημιουργήσουν το παραμικρό. Για να διασφαλίσουν το θεάρεστο έργο τους (πάντα υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και των εργατικών δικαιωμάτων), φρόντισαν αμέσως να καταργήσουν κάθε έννοια αξιολόγησης στον κρατικό μηχανισμό.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο (σε σύγκριση ακόμη και με την υποσαχάρια Αφρική) στην οποία από το 1981 έως το 2004 δεν λειτούργησε ουδέποτε και σε καμία δημόσια υπηρεσία ένα στοιχειώδες πειθαρχικό συμβούλιο, δεν ελέγχθηκε και δεν τιμωρήθηκε ποτέ η ανικανότητα, η απειθαρχία, η παράλειψη, η ανευθυνότητα, η κλοπή και η κατάχρηση. Ποτέ!

Μια ασύδοτη συνδικαλιστική δικτατορία εγκαθιδρύθηκε σε κοινωνικές λειτουργίες οι οποίες υποτίθεται ότι υπάρχουν προς ανταποδοτικό όφελος του Έλληνα, ο όποιος και τις χρηματοδοτεί δια μέσου της φορολογίας. Χιλιάδες (χωρίς υπερβολή ίσως και επιπλέον) δημόσιες θέσεις από διευθυντικές μέχρι και απλές υπαλληλικές, θέσεις σε δημόσια ιδρύματα, πανεπιστήμια, κρατικά θέατρα, σε κομβικά δημόσια αγαθά (ΔΕΗ, μέσα μεταφοράς, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, δημόσια καθαριότητα) επί είκοσι και πλέον χρόνια καλύφθηκαν από τους πασοκικούς κομματανθρώπους, δηλαδή με απίθανους τύπους κατωτάτης πνευματικής στάθμης, ανήθικους, που χωρίς την παραμικρή κρίση και αξιολόγηση διορίζονταν σωρηδόν, προς δόξαν του «σοσιαλισμού» και τη «σωτηρία» του λαού. Και φυσικά όλοι αυτοί οι κομματάνθρωποι, αργά ή γρήγορα εξαργύρωναν τους «λαϊκούς» αγώνες τους, γινόμενοι υπουργοί και βουλευτές.

Άλλαζαν απλά το ζιβάγκο με την γραβάτα και τη ντουντούκα με το πούρο. Το κοινωνικό καρκίνωμα το οποίο δημιουργήθηκε, δεν άργησε να αρχίσει να κατατρώει τις ελληνικές σάρκες. Οι εν ενεργεία λυμεώνες του δημοσίου χρήματος και των κοινωνικών αγαθών, κάθε φορά που αποφάσιζαν πως τα αντικοινωνικά συντεχνιακά τους συμφέροντα έπρεπε να «αναβαθμιστούν», παρέλυαν

την κρατική λειτουργία, σαν «κακομαθημένα παιδιά», εκβίαζαν την τροφό τους πολιτική εξουσία, και τελικά αρκεί να θυμηθούμε το ένδοξο λεξιλόγιό τους: «θα κατεβάσουμε τους διακόπτες», «θα καταλάβουμε τα αμαξοστάσια», «θα καταλάβουμε τα πανεπιστήμια», για να κατανοήσουμε, το πόσο δίπλα ήταν και είναι το «συνδικαλιστικό κίνημα» στον εργαζόμενο λαό και στην κοινωνία, και το πόσο μαχητικά πάλεψε για τα δικαιώματα όλων μας, ενάντια στον καπιταλισμό. Έναν καπιταλισμό τον οποίο οι ένδοξοι δημόσιοι εργατοπατέρες ξεχνούν κάθε φορά που περιφέρονται με πολυτελή «τζιπ» και λιμουζίνες στις διάφορες κοσμικές εκδηλώσεις, ή κάθε φορά που ταξιδεύουν στις Βρυξέλλες με «business class», προφανώς για να προασπίσουν διεθνώς τα εργασιακά δικαιώματα των Ελλήνων.

Όλοι αυτοί λοιπόν ήταν τα καθημερινά πρότυπα που πρόβαλε ο τηλεοπτικός νεοπλουτισμός, ο δεύτερος δηλαδή «ανθρωπολογικός » τύπος του πασοκισμού. Ακόμη όμως και τώρα, αυτές οι δυο παρανοϊκές καταστάσεις οι οποίες ευθύνονται στον μέγιστο βαθμό για την σημερινή τραγωδία που ζούμε, συνεχίζουν να προκαλούν. Αυτός ο καρκίνος του κοινωνικού σώματος, συνεχίζει να προκαλεί πάνω στα κοινωνικά συντρίμμια που δημιούργησε, μεταπηδώντας από την ξεχαρβαλωμένη πλέον πασοκική μηχανή κοπής χρήματος, στην φερέλπιδα και καινοτόμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια παράκληση μόνο στους «συνδικαλιστές»: να συνεχίζουν να μιλούν καθημερινά στα τηλεοπτικά κανάλια, ώστε να μην ξεχνά ο Έλληνας ποιο ήταν το δημιούργημα 38 ετών «δημοκρατικού βίου». Τουλάχιστον, άθελά τους, θα έχουν προσφέρει και ένα καλό σε αυτόν τον τόπο.

www.elkosmos.gr