ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ, Ιδρυτή - Ιδιοκτήτη - Διευθυντή  του

Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος

ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ και φέτος η 20ή Ιουλίου ως ημερομηνία παράνομης εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο το 1974. Που την κάνει πιο θλιβερή και πιο παράνομη το γεγονός ότι παραμένουν, πέραν κάθε διεθνούς Δικαίου, κατέχοντας το 37% του κυπριακού εδάφους επί 38 χρόνια και παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ και άλλων διεθνών Οργανισμών. Είναι μια επέτειος που και φέτος, θα περιγράψω εκτεταμένα, εν ψυχρώ, το χρονικό των γεγονότων, όπως ο ίδιος τα έζησα. Δίνοντας και μια ευρύτατα εκτεταμένη παράμετρη εικόνα της κατάστασης που επικρατούσε σε Ελλάδα και Κύπρο πολύ πριν, με «παράξενα» στοιχεία που δεν δημοσιοποιούνται συχνά. Η αφορμή, κατά την δικαιολογία που προβάλλουν οι Τούρκοι, ήταν το πραξικόπημα κατά του τότε Αρχιεπισκόπου και προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου, στις 15 Ιουλίου, από δυνάμεις της Εθνοφρουράς της Κύπρου που την στελέχωναν Έλληνες αξιωματικοί και κυρίως η εσφαλμένη ομιλία του Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Που έδινε νομική κάλυψη στους Τούρκους να επέμβουν. Αφού όπως είπε στην ομιλά του ο Μακάριος, το πραξικόπημα δεν είναι εσωτερική υπόθεση όπως την παρουσίαζε ο εκπρόσωπος της Ελλάδος Παναγιωτάκος, αλλά αφορούσε και τους Τουρκοκυπρίους  Οι Τούρκοι ισχυρίσθηκαν ότι αυτή η πράξη έθετε σε κίνδυνο τους Τουρκοκυπρίους και έπρεπε να τους προστατεύσουν. Στις 15 Ιουλίου του 1974 ημέρα Δευτέρα πρωϊ έγινε η αποτυχημένη απόπειρα κατά του Μακαρίου. Ο Μακάριος έφτασε στη Νέα Υόρκη μέσω Μάλτας, Λονδίνου και από τον ΟΗΕ αναρωτήθηκε «τί κάνουν οι Εγγυήτριες Δυνάμεις» σύμφωνα με τις Συνθήκες. Δηλαδή Ελλάδα, Τουρκία, Μεγάλη Βρετανία. Αυτό έδωσε λαβή να κατηγορηθεί ότι «Αυτός κάλεσε τους Τούρκους στην Κύπρο». Βιβλίο Γρηγόρη Μιχαλόπουλου κ.ά. Το Σάββατο 20 Ιουλίου ξημερώματα, ( θα ευρισκόμουν στην Κύπρο εάν δεν έχανα το αεροπλάνο της Ολυμπιακής Αεροπορίας την Πέμπτη, πρώτη ημέρα που άνοιξε το αεροδρόμιο στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα της Δευτέρας 15 Ιουλίου)  τουρκικά αποβατικά σκάφη με την υποστήριξη της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, που ρίχνει αλεξιπτωτιστές και παράλληλα βομβαρδίζει στόχους στο νησί, αρχίζει η εισβολή. Στην Ελλάδα γίνεται άμεσα «επιστράτευση». Παρά τον πολλαπλάσιο αριθμό από κάθε πλευρά πολεμικών δυνάμεων των Τούρκων, και μιας σειράς άλλων δυσμενών συγκυριών, οι άντρες της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου με τους Κυπρίους εθνοφρουρούς, ανθίστανται σθεναρώς. Οι Τούρκοι όμως, παρά τις απώλειές τους,  δημιουργούν προγεφυρώματα στο κυπριακό έδαφος. Οι Κύπριοι και οι Έλληνες αμύνονται όχι μόνο εγκαταλελειμμένοι, χωρίς καμμία ενίσχυση από την Ελλάδα αλλά και χωρίς καμμία ενεργοποίηση των Ελλαδικών ενόπλων δυνάμεων. Όπως των τριών υποβρυχίων «τσέπης» που είναι στα κυπριακά νερά και θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα εναντίον των Τούρκων. Στην Ελλάδα το καθεστώς μιας υποτιθέμενης πολιτικής κυβερνήσεως με πρωθυπουργό τον αχρηστεμένο Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, υπό τον αόρατον κυβερνήτη ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη, ευρίσκεται σε διάλυση. Και καίριες Ένοπλες Δυνάμεις μας ακολουθούν «πολιτική». Ενώ ήμασταν εξοπλιστικά σαν αστακοί, είχε δοθεί μυστική διαταγή «ακινητοποίηση». Και ούτε όχι όπλο και στολή ούτε τσάι στους «φαντάρους» μας. Ο Ιωαννίδης είχε ανατρέψει, με τη δημιουργία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου του 1973, την κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη. Ο Μαρκεζίνης, αρχηγός του κόμματος των Προοδευτικών, είχε δεχθεί από το καλοκαίρι του 1973 την πρόταση του Γεωργίου Παπαδοπούλου, (αρχηγού του στρατιωτικού καθεστώτος που επεβλήθη την 21ην Απριλίου 1967, εκλεγμένου Προέδρου Δημοκρατίας μαζί με το δημοψήφισμα του νέου Συντάγματος του καλοκαιριού του 1973), να διεξαγάγει εκλογές. Στις 8 Οκτωβρίου 1973, παραιτήθηκαν και οι τελευταίοι στρατιωτικοί από κυβερνητικές και άλλες θέσεις, (υπάρχει σχετικό ΦΕΚ), είχε καταργηθεί ο στρατιωτικός νόμος και ο Μαρκεζίνης ως πρωθυπουργός υπεσχέθη ότι «θα τις έχει πραγματοποιήσει μέχρι τέλη Δεκεμβρίου, το αργότερο μέχρι το τέλος Ιανουαρίου 1974». Όμως ο Ιωαννίδης δημιούργησε  στις 17 Νοεμβρίου 1973 το Πολυτεχνείο, έπεσε η κυβέρνηση Μαρκεζίνη, έγιναν δύο κυβερνήσεις υπό την «εποπτεία» Ιωαννίδη, ματαιώθηκαν οι εκλογές. Από τότε όλες οι πληροφορίες έφερναν ως πιθανό νέο πρωθυπουργό  στην Ελλάδα τον αυτοεξόριστο στο Παρίσι από τον Δεκέμβριο του 1963, τέως πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όπως και έγινε με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Η αιώνια διχόνοια που λες ότι είναι ενσωματωμένη στο DNA της φυλής μας, επέφερε για μια ακόμη φορά την καταστροφή για να φτάσουμε σε Δημοκρατία. Οι πολιτικές ζυμώσεις, που τις παρακολουθούσα δημοσιογραφικά για Ομογενειακά ΜΜΕ, από πολύ κοντά, ήσαν από εξωφρενικές μέχρι σχιζοφρενικές. Μετά από τρεις μέρες μαχών και βομβαρδισμών στην Κύπρο, υποτίθεται πως γίνεται μια εκεχειρία. Στις 24 Ιουλίου ορκίζεται στην Ελλάδα η κυβέρνηση Καραμανλή υπό τον Ιωαννιδικό πρόεδρο Δημοκρατίας στρατηγό Γκιζίκη. Κάτι που κατηγόρησαν τον Καραμανλή για το παράδοξο ότι ορκίστηκε από χουντικό πρόεδρο Δημοκρατίας. Σε λιγότερο από ένα μήνα, όμως σχεδόν αμαχητί, στις 14 Αυγούστου, παραδίδεται στις τουρκικές δυνάμεις ένα ακόμη τμήμα της Κύπρου, με δημόσια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης πως «δεν μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο». Και τότε έζησα όλο το πολιτικό παρασκήνιο από κοντά νυχθημερόν. Μιλώντας με μεγάλο αριθμό παραγόντων της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Με ανθρώπους, που ήξεραν πολιτικές και γεγονότα για το Κυπριακό από το 1959. από τότε που είχα πρωτοβρεθεί ως δημοσιογράφος σε κλειστά πολιτικά σαλόνια και άκουγα περίεργα πράγματα. Από το 1970 είχα ένα πρόσθετο λόγο να ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για το Κυπριακό. Ήμουν και Ανταποκριτής στην Ελλάδα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου. Και βεβαίως δύο φορές είχα μεταβεί στην Κύπρο. Από όσα έχω ακούσει και ιδεί τίποτα δεν έχει δημοσιοποιηθεί. Από όσα έχει πιστέψει ο ελληνικός λαός σχεδόν τίποτα δεν είναι αλήθεια. Ο φάκελος της Κύπρου, προετοιμασίας και εισβολής των Τούρκων, παραμένει ερμητικά κλειστός. Όλοι οι πολιτικοί μας από το 1975 έλεγαν:  «Ψηφίστε μας και θα ανοίξουμε το φάκελο της Κύπρου». Μας έλεγαν ψέματα. Ακόμη μας λένε πως «εθνικοί λόγοι το επιβάλλουν να μη δημοσιοποιηθεί τίποτα». Έχω παρακολουθήσει συναφείς Συνελεύσεις στον ΟΗΕ, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, έχω παρακολουθήσει ατυχείς διπλωματικές μας παραστάσεις σε διεθνή κέντρα αποφάσεων, έχω ακούσει το Ρώσο εκπρόσωπο στο Συμβούλιο Ασφαλείας στις 13 Αυγούστου 1976  να δηλώνει «δεν καταδικάζουμε την εισβολή», έχω δει τον Γάλλο εκπρόσωπο να ζητάει «άλλα τρια λεπτά για το ελληνικό την προσεχή Δευτέρα» τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Βαλντχάιμ να το αποκλείει «έχουμε το θέμα των Σεϊχελών», τρις χειρότερα που δεν λέγονται ούτε γράφονται, ούτε πάει νους ανθρώπου. Άστα…βράστα. Επιρρίπτουν την ευθύνη για την εισβολή στην χούντα των συνταγματαρχών των Αθηνών. Ουσιαστικά, ναι στον Ιωαννίδη, που, επαναλαμβάνω, δια του Πολυτεχνείου ανέτρεψε τον πρωθυπουργό Μαρκεζίνη και ο οποίος Ιωαννίδης, για να δικαιωθεί για την πράξη του έπρεπε να κάμει κάτι σπουδαίο. Όμως το μόνο που «λειτουργεί υπέρ αυτού», είναι ότι δεν τον άφησαν να μιλήσει για να ξέραμε τί θα έλεγε! Αυτός θέλησε να ανατρέψει με πραξικόπημα Ελλήνων αξιωματικών που ευρίσκοντο στην Κύπρο – και Κυπρίους - τον Μακάριο που αντιδρούσε στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν μια καταστρεπτική απόφασή του, ήταν μια καλοστημένη παραπλάνησή του, ήταν κάτι άλλο; Ποιός ξέρει! Τόσα χρόνια μαζί στη φυλακή δεν αντάλλαξαν ούτε μια λέξη με τον Παπαδόπουλο, ο οποίος οσάκις τον έβλεπε έτριζε τα δόντια του από οργή που του χάλασε τον σχεδιασμό των εξελίξεων με τον Μαρκεζίνη σαν να έλεγε «άτιμε τί έκανες»! Ο Παττακός μου έχει πει ότι «είχα την τυχαία πληροφορία δέκα μέρες πριν το Πολυτεχνείο ότι ο Ιωαννίδης ετοιμάζεται να ρίξει τον Μαρκεζίνη. Και πήγα και την είπα στον Παπαδόπουλο. Μου απάντησε καθησυχαστικά « ο Δημήτρης  είναι…κορίτσι». Ο ίδιος ο Ιωαννίδης, λένε, πιεζόμενος από μικρούς αξιωματικούς που ισχυρίζοντο «γιατί να πάμε σε εκλογές, αφού τα πάμε τόσο καλά οικονομικά»;Αυτό ήταν αλήθεια. Η Οικονομία είχε εκτοξευθεί από τα 700 κατά κεφαλήν δολάρια το 1967, σε  2.500 δολάρια, είχαν γίνει έργα και στο τελευταίο  χωριό, με τήρηση ημερομηνιών,  χωρίς μίζες, διαπλοκές και διαφθορά, ανεργία μηδέν, ασφάλεια απόλυτη, τιμάριθμος σταθερά μηδενικός, το δολάριο 30 δρχ. στην Ελλάδα 29 στο εξωτερικό, πρωτοφανές και άριστη συνεργασία με τις κομμουνιστικές χώρες, τη σοβιετική ένωση – άλλωστε από εκεί «ανεδείχθηκαν» οι συνταγματάρχες…γι ’ αυτούς που ξέρουνε. Αλλά η υπόσχεση από την πρώτη μέρα των συνταγματαρχώ ήταν «βάζουμε γύψο και μετά τον πετάμε. Ξαναπάμε στα στρατόπεδα». Έπρεπε, να πάμε σε εκλογές. Αλλά από το 1971 έλεγε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος «πρέπει να φύγουμε πρέπει να πάμε στα στρατόπεδά μας, αργήσαμε ήδη, η αποστολή μας ετελείωσε». Και αυτό το εγνώριζε ο Ιωαννίδης. Απεφάσισε να προχωρήσει στην Ένωση της Κύπρου. Το έκανε παρά την προειδοποίηση των Αμερικανών και ειδικότερα του Κίσσινγκερ «ότι μια τέτοια ενέργεια θα δημιουργούσε παρέμβαση των Τούρκων και εμείς δεν θέλουμε πόλεμο στην περιοχή». Το έκανε όμως και παρά την έγγραφη δήλωσή του σε απεσταλμένους συνεργάτες του Κίσσινγκερ στην Αθήνα, «ότι δεν θα προβεί σε τέτοια ενέργεια». Αυτά έχει δηλώσει ο ίδιος ο Κίσσινγκερ  σε συνάντησή τους στην Ουάσινγκτων, στον διακεκριμένο και διεθνώς αναγνωρισμένο επιστήμονα, Έλληνα καθηγητή της Ιατρικής Καρδιολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Σικάγου κ. Ντένη Καράλη – υπάρχει σχετική ηχογράφηση.  Όμως οι χουντικοί και ο Ιωαννίδης μέχρι το θάνατό του, ήσαν οι μόνοι που φώναζαν «να ανοιχθεί ο φάκελος της Κύπρου».  Άκουγα πριν δυο χρόνια τον ικανότατο δημοσιογράφο Κώστα Χαρδαβέλα, να λέει θα ανοίξει τον Φάκελο της Κύπρου (υπήρξαμε κάποια εποχή στην ίδια εφημερίδα, το Έθνος και στο ΕΙΡ). Αλλά κι αυτός αναγκάστηκε να πει ότι «όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν εμπιστεύονται να δώσουν στοιχεία του Φακέλου ούτε στην Κυπριακή Βουλή». Γιατί άραγε τόση μυστικότητα και προς τους Κυπρίους αδελφούς; Αυτό μπορεί να υποθέσει κάποιος κακόβουλος ότι εκλαμβάνεται πως κρύβει πολλά και δίνει λαβή για υποψίες και σε Έλληνες πολιτικούς, πέραν πάσης υποψίας, όσον αφορά στο ποιοι μπορεί να είναι οι συνυπαίτιοι της κυπριακής τραγωδίας. Εμείς, ορκισμένοι στο δόγμα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, στα πλαίσια της νομιμότητος, όχι μόνο κάθε ΙΟΥΛΙΟ αλλά κάθε εβδομάδα αναφερόμαστε στο Κυπριακό πρόβλημα. Ευελπιστούντες ότι θα έρθουν οι συγκυρίες που θα φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι έποικοι, θα ξαναγίνει η Κύπρος ένα και ενιαίο ελεύθερο νησί που θα ζει ειρηνικά κάθε κάτοικός του.