"Η Ελλάδα, η κύρια απούσα δύναμη",από τη περιοχή

Του Δημήτριου Ν. Τσαϊλάς ΠΝ
Αρχιπλοίαρχος ε.α

Γενικός Διευθυντής του Strategy International (www.strategyinternational.org)

Η Ελλάδα συνεχίζει να τηρεί αιδήμονα και κραυγάζουσα σιωπή ή όπως θα έλεγαν οι σύμμαχοι στη διπλωματική γλώσσα για εμάς, «η Ελλάς, η κυρία απούσα δύναμη», όσον αφορά τη συριακή κρίση και τις ανακατατάξεις στο γεωπολιτικό χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ενός γεωπολιτικού χώρου, όχι μόνο ζωτικής σημασίας αλλά και συμφερόντων επιβίωσης του ελληνικού έθνους, αφού έχει άμεση ταύτιση με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και την εξάντληση των υδρογονανθράκων. Δυστυχώς, η διεθνής παρουσία μας και η συνεχείς υποβάθμιση της επιρροής της, έχουν ως αποτέλεσμα οι εταίροι μας στην ΕΕ και οι σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ να μην περιμένουν τίποτα από την Αθήνα.

Ο ισχυρισμός αυτός προέρχεται καθώς οι υπουργοί Εξωτερικών της Ρωσίας, της Κίνας, Βρετανίας, Γαλλίας, Τουρκίας, Κατάρ, Κουβέιτ, και Ιράκ, καθώς και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ο Γενικός Γραμματέας της Αραβικής Ομοσπονδίας, και η Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών επιδεικνύουν σημαντική κινητικότητα σε συναντήσεις όπου αναλώνονται σε συζητήσεις σχετικά με την κατάσταση στη Συρία και τον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο.

Το ότι προσκλήθηκαν το Κουβέιτ και το Κατάρ, ενώ άλλες δυνάμεις που έπρεπε να έχουν ένα σαφή και κύριο ρόλο στη Νοτιανατολική Μεσόγειο, όπως η Ελλάδα ή η Κύπρος, δεν προσκλήθηκαν, πιστεύω ότι είναι πολύ σαφές τι συμβαίνει εδώ. Έχουμε μια κατάσταση όπου δεν υποδηλώνει τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια για να αποσταθεροποιήσει και να επιτύχει την ανατροπή του ισχύοντος καθεστώτος στη Συρία με συνοπτικές διαδικασίες με εντολή των ισχυρών πόλων που έχουν τη δυνατότητα παρέμβασης στην αναζήτηση περιφερειακής ισχύος.

Το γεγονός είναι ότι οι νεο-συντηρητικές δυνάμεις στις Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν ότι ο Άσαντ πρέπει να αποχωρήσει. Για να το επιτύχουν θα χρησιμοποιηθούν η Σαουδική Αραβία, τα κράτη της συνεργασίας του Κόλπου την Τουρκία και δυνάμεις της Βορείου Ατλαντικής συμμαχίας.

Έτσι, αυτό είναι μια τροποποιημένη έκδοση του τι συνέβη στη Λιβύη και σαφώς ανάγεται στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις που ιστορικά υπάρχουν στην περιοχή εδώ και πολλά χρόνια από την Αμερική τη Βρετανία και τη Γαλλία. Αλλά το μεγαλύτερο παιχνίδι σε όλο αυτό το θέμα βάσει σχεδίου είναι το προοίμιο για ένα πόλεμο με το Ιράν. Πρέπει όμως να συνεκτιμηθεί η σημαντική διάσταση του ρωσικού ρόλου στο θέμα αυτό.

Λοιπόν, νομίζω ότι είναι πια σαφές ότι υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια. Είτε οι συνομιλίες θα αποτύχουν ή θα επιτευχθεί μια συμφωνία που τελικά θα εγγυηθεί την απομάκρυνση του Άσαντ από την εξουσία.
Πιθανολογώ ότι αυτό που έχουμε εδώ είναι μια περίπτωση σαφώς όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία, η Γαλλία και το Ισραήλ θέλουν να τελειώσει ο Άσαντ, με κάθε κόστος και είναι σαφές ότι πρόκειται για επιθυμία του προέδρου Νετανιάχου το ξεκαθάρισμα με το Ιράν.

Επίσης, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας το γεγονός ότι, στην ημερήσια διάταξη της Διεθνούς Τραπεζικής Κοινότητας όταν μιλάνε για την κρίση στη Συρία, είτε οι αμερικανοί τραπεζίτες ή βρετανοί τραπεζίτες είναι αυτοί, τελικά τις αποφάσεις τις παίρνουν οι εβραίοι που εξουσιάζουν το τραπεζικό σύστημα σε αυτά τα κράτη. Και σε τελική ανάλυση εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, η Βρετανία και οι διεθνείς τραπεζίτες που ελέγχουν όλες αυτές οι κυβερνήσεις δεν δώσουν πράσινο φώς, τότε οι συνομιλίες απλώς θα αποτύχουν.

Η Ελλάδα, για να μπορέσει να προασπίσει τα συμφέροντα της χρειάζεται να επιζητεί τη διεθνή παρουσία της. Τη σημασία αυτής, την αντιλαμβανόμαστε στις διακρατικές σχέσεις και τη συναντάμε και στις τρεις διαστάσεις της διπλωματίας και στην αλληλεπίδρασή τους τη στρατιωτική, τη διπλωματική και την οικονομική. Μάλιστα σε μια περίοδο κρίσεως είναι δεδομένο ότι χρειάζεται όραμα για τις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν στο τρέχον διεθνές σύστημα για την προώθηση των συμφερόντων μας. Η διεθνής συμπεριφορά μας πρέπει να καθοδηγείται με ρεαλισμό, και να εφαρμόζει εξωτερική πολιτική που να αποσκοπεί στην προώθηση των συμφερόντων μας. Από τη μελέτη της ιστορίας, από τη ναυμαχία της Σαλαμίνος μέχρι τις νικηφόρες ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου το 1912, μας καταδεικνύεται ότι η ανάπτυξη και χρήση της ναυτικής ισχύος ήταν το απαραίτητο στοιχείο για την αποτελεσματική ανάδειξη της χώρας μας. Η στρατηγική σημασία της Νοτιοανατολικής Μεσογείου τείνει να ενισχύεται και να καταλαμβάνει εξέχουσα θέση στο διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό σύστημα, με τους πόρους που κρύβει στα σπλάχνα της. Ο εντοπισμός των υδρογονανθράκων, αποδίδει τεράστιες ενεργειακές προοπτικές, ανοίγει νέους εμπορευματικούς διαύλους και αποκαλύπτει τα σχέδια των ισχυρών πόλων του πλανήτη για επέμβαση στον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής.