Γράφει ο Δαμωνίδης
| Η οξύτατη πολυεπίπεδη κρίση την οποία διέρχεται αυτή την περίοδο η Ελληνική Πολιτεία, και κατ' επέκταση ο Ελληνικός Λαός, παρέχει την ευκαιρία για ενδελεχή περισυλλογή και βαθύτατη Αυτογνωσία. | |
Πριν από 180 χρόνια το «Ελληνικό Ζήτημα», επακόλουθο του εννεατούς πολυαίμακτου Αγώνα της Ανεξαρτησίας, επιδιώχθηκε να διευθετηθεί στο πλαίσιο του συστήματος ασφαλείας των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Στο ίδιο πλαίσιο αντιμετωπίζεται και σήμερα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το επιπρόσθετο στοιχείο, πέραν του συστήματος ασφαλείας, και του ανταγωνισμού που έχει αναπτυχθεί στους κόλπους της Ένωσης, στον οποίο πρωταγωνιστεί η Γερμανία, για την απόκτηση «Ζωνών Οικονομικής Επιρροής» και κυριαρχίας στη Γηραιά Ήπειρο. Η ιστορική κρίση έχει πλέον κατασταλάξει στο συμπέρασμα ότι ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός συνετέλεσε σε καταλυτικό βαθμό στην επώαση των διεργασιών εκείνων που ενέπνευσαν τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, αν και οι συντελεστές του (Δυτικοτραφείς Διανοούμενοι - Κλεφτοκαπεταναίοι - «Συντροφοναύτες» και Ξωμάχοι Αγρότες) δεν διακινήθηκαν στην αυτή ευθεία για την επίτευξη της Πολιτικής Υπόστασης του Νεοελληνικού Κράτους. Οι Δυτικότροφοι «ανακαινιστές»Οι «ανακαινιστές» Δυτικότροφοι Διανοούμενοι οραματίζονταν ένα κράτος με συγκεντρωτικές εξουσίες, κατά πλήρη περιφρόνηση του Κοινοτικού Συστήματος, που διατήρησε το «Γένος» στην πολυαίωνη Οθωμανοκρατία.Και η πλέον προχωρημένη ιδεολογικώς πτέρυγα των Δυτικόφρονων κι ενώ πηγή έμπνευσής τους υπήρξε η Γαλλική Επανάσταση, τρόμαζε να συναποδεχθεί τη ριζοσπαστική φάση 1789, των «Γάλλων αβράκωτων». Η πλειοψηφία του «κόσμου των ραγιάδων», κηδεμονευόμενη από τις «θεσμοθετημένες αρχές», Εκκλησία και Προεστούς (Κοτζαμπάσηδες), δεν συγκινούνταν να στηρίξει ρήξεις και ανατροπές στην πρώτη και αποφασιστική φάση του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Και οι δύο αυτοί παράγοντες διέβλεπαν στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας να υποκαταστήσουν στην εξουσία τους τον Οθωμανό δυνάστη. Εν μέσω Δυτικόφρονων διανοούμενων και «θεσμοθετημένων» εξουσιών, Εκκλησίας και Προεστών, οι Κλεφτοκαπεταναίοι και «Συντροφοναύτες», πλην ελαχίστων (Θ. Κολοκοτρώνης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αντώνης Οικονόμου, Παναγιώτης Κρεββατάς κ.ά.), κινούνταν σε θολό τοπίο για τους στόχους του Αγώνα. Παραλλήλως, το ίδιο το «φρικτό μυστικό» της Φιλικής Εταιρείας, είχε παγιδεύσει την πίστη των εξεγερμένων στην έξωθι προστασία και στις «Φυλλάδες του Αγαθάγγελου», περί του «Ξανθού Γένους» που θα «δώριζε» την ελευθερία και την πολιτική αποκατάσταση στον Ελληνικό Κόσμο! Η φύτρα της ξένης «Προστασίας»Η ιδεολογική φύτρα της «Ξένης Προστασίας» αναφαίνεται με τις πρώτες μπαταριές των καριοφιλιών στις ρεματιές Μωριά και Ρούμελης. Και συνοδεύει σαν «αιώνια κατάρα» την πορεία του Νεοελληνισμού.Επιπροσθέτως, ο αχός των Κοινοτήτων του Ελληνισμού της Διασποράς, που επηρέαζε ουσιαστικά την ψυχή των Αγωνιζομένων, αντανακλούσε συνθήκες και πραγματικότητες που ενυπήρχαν στις χώρες αυτές, αλλά όχι και στις εξεγερμένες περιοχές του Ελληνικού Κόσμου. Οι Δυτικόφρονες «ανακαινιστές», όπως και οι σημερινοί «Ευρωλάγνοι», επιθυμούσαν την εμφύτευση στον Ελληνικό Κόσμο ενός συστήματος αξιών, θεσμών και αρχών της Δύσης στην καθ' ημάς Ανατολή, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις ιδιαιτερότητες του χώρου, αλλά, κυρίως, τη συναίνεση του Λαού στην «ανακαίνιση» του Έθνους και τα θέσμια που αντιπροσώπευε η Δύση. Κατ' αυτόν τον τρόπο, το κρατίδιο που προέκυψε μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες το 1832 ήταν «κηδεμονευόμενο» και η ανεξαρτησία του τέθηκε υπό «δοκιμασία». Η πορεία του «κηδεμονευόμενου» νεοελληνικού κράτους συνεχίσθηκε με παραλλαγές διακυμαινόμενης έντασης μέχρι το 1909, την «Επανάσταση στο Γουδί», την απόπειρα του αστικού εκσυγχρονισμού υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε συνδυασμό με την Εθνική Ολοκλήρωση. Και ως προς μεν το δεύτερο σκέλος, την Εθνική Ολοκλήρωση, η Ελλάδα επεκτάθηκε από τη Μελούνα στον Έβρο, ως προς δε την «κηδεμονία» ή άλλως πως «Προστασία», οι μεταπτώσεις παρουσιάζουν ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, με τη διαφορά ότι η «Προστασία» μεταπηδά στο τέλος της δεκαετίας του 1940 από την ευρωπαϊκή ήπειρο στον «νέο κόσμο» της Ουάσινγκτον για να επανέλθει με εκχώρηση της τελευταίας και πάλι στη Γηραιά Ήπειρο και το αναδυόμενο Δ' Γερμανικό Ράιχ. Τα ταραγμένα χρόνια…Στην εικοσαετία (1947-1967) δοκιμάζονται οι ανοχές της ξένης «Προστασίας». Κατ' αρχάς οι εσωτερικοί διαγκωνισμοί εγκλωβίζονται στο μεταπολεμικό σύστημα, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ασφάλειας. Ο πολυώδυνος Ελληνικός Εμφύλιος δεν είναι δυνατόν να διαχωρισθεί από την ένταση και τις βλέψεις των δύο μεταπολεμικών υπερδυνάμεων ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Η πολιτική ηγεσία της Χώρας, ένθεν κακείθεν, ενέπεσε στην παγίδα της ξένης «Προστασίας» να εκκαθαρίσει ενόπλως την αμφισβήτησή της από τις Λαϊκές Δυνάμεις. Και οι τελευταίες δεν συνειδητοποίησαν ότι στην πλάστιγγα των υπερδυνάμεων δεν βαραίνουν τα «έπεα πτερόεντα» της… «διεθνιστικής αλληλεγγύης».Την «ταραγμένη εικοσαετία» (1947-1967) η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας δεν αξιολογείται τόσο από τον οικονομικό παράγοντα, όσο από τη θέση της Χώρας στο «Σύστημα Ασφαλείας», Ευρωπαϊκό και ευρύτερα Παγκόσμιο. Και ο Εμφύλιος (1946-1949) και η επταετής Δικτατορία των Συνταγματαρχών (1967-1974), κατά τους μελετητές και όπως επιβεβαιώνεται από τα Αρχεία (διπλωματικά και στρατιωτικά) των δύο υπερδυνάμεων, η «Ελληνική Περιπέτεια» δεν αποσυνδέεται από τη θέση της Χώρας στο Παγκόσμιο «Σύστημα Ασφάλειας». Το Κράτος Κοινωνικής ΠρόνοιαςΣτην «Ταραγμένη Εικοσαετία» (1947-1967) και σε αντίθεση με το αυταρχικό πολιτικό σύστημα που έχει εμπεδωθεί από τους νικητές του Εμφυλίου, οι τελευταίοι, και ειδικότερα ο ανανεωτής του Συντηρητικού Χώρου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, ηγείται της προσπάθειας του οικονομικού εκσυγχρονισμού της Χώρας.Ενδεχομένως, στον συναισθηματικό κόσμο του «αγροτόπαιδου από την Πρώτη Σερρών», να βαραίνει και η ασφυξία που νιώθει στη διαχείριση της Εξουσίας, και δη στον οικονομικό τομέα, από τον έλεγχο εκ μέρους της Ξένης «Προστασίας» των επιχειρήσεων στρατηγικού ενδιαφέροντος για την οικονομική και κοινωνική πρόοδο της Χώρας (Ενέργεια, Νερό, Συγκοινωνίες-Μεταφορές, Τηλεπικοινωνίες, Καύσιμα κ.λπ.). Είναι η περίοδος της «Σοσιαλμανίας», όπως επικριτικά αποκαλείται από τους εκπροσώπους του Μεταπρατικού Κεφαλαίου, με την κρατικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων από τον Κ. Καραμανλή τον Πρεσβύτερο. Είναι δε πάγκοινη η αναγνώριση ότι χωρίς αυτές τις κρατικοποιήσεις η Χώρα θα βρισκόταν σε αδυναμία να διαρρήξει το «φράγμα της μιζέριας» και να επιτελέσει τα πρώτα ουσιαστικά βήματα της οικονομικής ανάπτυξης. Και μάλιστα μιας ανάπτυξης που μετρίασε την αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ Πόλης και Υπαίθρου. Τα αγαθά του Πολιτισμού άρχισαν, έστω και με αργά βήματα, να διαχέονται σε όλο το πλέγμα της Χώρας. Ταυτοχρόνως, και ως απόρροια συνδικαλιστικών και πολιτικών δράσεων, προωθείται σε υπολογίσιμο βαθμό το Κράτος Κοινωνικής και Εργατικής Προστασίας. Την τριακονταπενταετία 1950-1985 με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κράτους, μέσω των Δημοσίων Επενδύσεων, αναπτύσσονται ραγδαίως ο εξηλεκτρισμός, το οδικό δίκτυο, η γεωργία, η εγχώρια βιομηχανία και βιοτεχνία, η τουριστική υποδομή (Ξενία) σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας. Οι εξαγωγές και ειδικότερα εκείνες των γεωργικών προϊόντων κατακτούν την πρώτη θέση στο τόξο των χωρών της ΝΑ Ευρώπης. Και η Ελλάδα αποχαιρετά την «Ψωροκώσταινα» που γνώριζε… Η εκποίηση των «Επιγόνων»…Ήδη από το μέσον της δεκαετίας του 1990, και μετά την επιτέλεση της αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος από τις δύο πρώτες κυβερνητικές θητείες του Ανδρέα Παπανδρέου, άρχεται η καταστροφική για τη Χώρα περίοδος των «Μικρών Πολιτικών»!Ο Λαός εκμαυλίζεται από μία «τεχνητή ευμάρεια». Οι Αγρότες εγκαταλείπουν την παραγωγή και επαναπαύονται στις ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις των προϊόντων του που δεν παράγονται, από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Η οικοπεδοποίηση της αγροτικής γης, υπό την ανοχή, αν όχι την παρακίνηση του Κράτους, είναι, πλέον, η νέα «Μεγάλη Ιδέα» γι' αγρότες. Είναι η περίοδος, που παντού στην ύπαιθρο ηχεί το λογοπαίγνιο: «Ένα στρέμμα στο σφυρί, ένα Ντάτσουν στην αυλή»… Ο δανεισμός της Χώρας συνεχίζεται αλόγιστα, αν όχι εγκληματικά, και το Κράτος των «Πελατειακών Σχέσεων» με τα φροντίδα των «Μικρών» της Πολιτικής! Ο Συνδικαλισμός εκτρέπεται της αποστολής του και με τη σύμφωνη γνώμη της Πολιτικής, επιδίδεται στη χρυσοφόρο παίγνιο της διανομής της Εξουσίας, προς ίδιο όφελος τον συνδικαλιστών και ουχί βεβαίως των κοινωνικών τάξεων, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν! Η συναλλαγή και η διαφθορά διαχέεται σε όλη την κλίμακα της Δημόσιας Διοίκησης και των κάθε μορφής Εξουσιών. Ακόμη και στο μέχρι πρότινος άβατο της Δικαιοσύνης εισέρχεται! Οι «Μικροί» της Πολιτικής και οι πολιτικές «Φαμίλιες» ωθούν τη Χώρα στην αποικιοποίηση και την οικονομική, αν όχι και Εθνική, υποτέλεια των δανειστών! Οι υπαίτιοι της εθνικής καταστροφής, κυκλοφορούν ελεύθεροι, σιτιζόμενοι πλουσιοπαρόχως από το Δημόσιο Πρυτανείο! Η ξένη «Προστασία», υπό τη μορφή τώρα, των κυρίαρχων Χωρών της ΕΕ και δη της Γερμανίας του αναδυόμενου Δ' Ράιχ, υπαγορεύει την εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού, την εκποίηση του Δημόσιου Πλούτου της Χώρας και την υφαρπαγή έναντι πινακίου φακής των Δημόσιων Επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Το μόνο που εναπομένει να πράξουν οι σημερινοί «επίγονοι» του «σοσιαλμανούς» Κ. Καραμανλή του Πρεσβυτέρου, είναι ό,τι εκείνος ο «άσωτος» ανηψιός γηραιάς ευκατάστατης κυρίας, που όταν απεβίωσε η θεία του κληροδότησε την τεραστίας αξίας περιουσία της στον αργολικό κάμπο, ανύψωσε επί των κτημάτων τεράστια επιγραφή, με την… διακήρυξη: • «Καλλιόπη Π. … εποίησεν, Ιωάννης Δρ…. εξεποίησεν…»! Η σημερινή, «ανάπηρη ηγετική τάξη», κατά τον Εθνικό μας Ποιητή Γεώργιο Σεφέρη, ή κατά τον χαρακτηρισμό, ενός των πρωτοπόρων της Ελληνικής Σκέψης, «Της Φράντζας οι αντράλαις», προκειμένου να εξασφαλίσουν την, κατά παραχώρηση, νομή της Εξουσίας, θεωρούν ως αναπόδραστη πηγή νομιμότητας, την ένταξη της Χώρας με την εγκατάλειψη της Ισοτιμίας, Ισηγοργίας και Αλληλεγγύης, στο Σύστημα Ασφαλείας και απομύζησης του πλούτου της, των ισχυρών δυνάμεων (όρα Γερμανία…) της Ε.Ε. με την επίκληση συμμόρφωσης σε υπαγορευόμενες «αρχές, αξίες και θεσμούς»… www.paron.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου