Η Αριστερά των βολεμένων

Του Νίκου Χρυσολωρά

Ξεσπάθωσε πάλι προχθές ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν -υποτίθεται- δρομολογηθεί από την κυβέρνηση, λέγοντας ότι «ολοκληρώνουν την ισοπέδωση της οικονομίας και της κοινωνίας». Διαβάζοντας τις δηλώσεις του, θυμήθηκα το ρητορικό ερώτημα που διατύπωσε ο Καστοριάδης το 1974: «Πώς να συζητήσεις με ανθρώπους που σκέφτονται ότι αν κρατικοποιηθούν τα πάντα θα έχουμε επιτύχει το ουσιώδες μέρος του σοσιαλισμού;».

Η απορία αυτή είναι μία μόνο από τις δεκάδες που εγείρονται, όταν προσπαθεί να παρακολουθήσει κανείς την επιχειρηματολογία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα, ανέκαθεν η παράταξή του διαμαρτυρόταν για το Σύμφωνο Σταθερότητας, με το οποίο έμπαινε όριο 3% του ΑΕΠ στο έλλειμμα και 60% του ΑΕΠ στο χρέος (και το οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις ούτως ή άλλως συστηματικά παραβίαζαν). Για ποιο λόγο όμως είναι «προοδευτική» η διόγκωση των ελλειμμάτων και η μεταφορά χρεών στις επόμενες γενεές; Γιατί η δημοσιονομική πειθαρχία, ο ισοσκελισμός εσόδων και εξόδων, που -με εγκληματική καθυστέρηση- προσπαθούμε τώρα να επιτύχουμε, θεωρούνται αντιδραστικές πολιτικές παραμένει επίσης μυστήριο.

Ακόμη πιο δυσερμήνευτη είναι η εμμονή του κ. Τσίπρα και των «συντρόφων» του να υπερασπίζονται τα κλειστά επαγγέλματα. Υποστήριξε άραγε ποτέ κάποιος από τους θεωρητικούς της χειραφέτησης ότι το δικαίωμα εξασκήσεως οποιασδήποτε δραστηριότητας θα πρέπει να κληροδοτείται από πατέρα σε γιο ή να μεταβιβάζεται μέσα σε κλειστές συντεχνίες;

Σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πειστικά επιχειρήματα αν υποστήριζε ότι τα βασικά μας «δίκτυα», όπως η υποδομή ύδρευσης ή ηλεκτροδότησης, που είναι εκ της φύσεώς τους μοναδικά, οφείλουν να παραμείνουν «κοινή» περιουσία. Οπωσδήποτε όμως οι εταιρείες στοιχηματισμού δεν εμπίπτουν στην κατηγορία της στρατηγικής υποδομής και το μόνο που εξυπηρετεί η προάσπιση του «δημόσιου χαρακτήρα» τους είναι το βόλεμα ημετέρων σε προνομιούχες θέσεις. Ούτε φυσικά εξυπηρετεί το κοινό καλό η λειτουργία κρατικών οργανισμών χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο ή η ανεξέλεγκτη διόγκωση του κράτους εις βάρος των φορολογουμένων που το συντηρούν. Οπως δεν υπηρετείται το συμφέρον των πολιτών όταν η δημόσια περιουσία εγκαταλείπεται να ρημάζει, αντί να την εκμεταλλευόμαστε ώστε να προσελκύσουμε επενδύσεις και να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας.

Τα αναπάντητα ερωτήματα δεν σταματούν εδώ: για ποιο λόγο το Δημόσιο θα πρέπει να παραμένει στο απυρόβλητο από τη θεσμική Αριστερά όταν δεν κάνει καλά τη δουλειά του; Οταν για παράδειγμα η Ελλάδα έχει από τις υψηλότερες αναλογίες καθηγητών ανά μαθητή και γιατρών ανά ασθενή στον κόσμο, αλλά παρ’ όλα αυτά οι υπηρεσίες εκπαίδευσης και περίθαλψης που παρέχονται στους πολίτες είναι προβληματικές, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο σύστημά μας. Και τέλος, αφού τόσο πολύ κόπτεται για τη δημόσια περιουσία το κόμμα του κ. Τσίπρα, τότε γιατί παρέχει διαχρονικά κάλυψη σε αυτούς που την καταστρέφουν; Περιουσία των πολιτών δεν είναι τα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος, οι εγκαταστάσεις των πανεπιστημίων και ό,τι άλλο διαλύεται κάθε τόσο από τους «επαναστάτες - καταληψίες» του γλυκού νερού;

Οχι λοιπόν, όσο και αν κουνάει το δάχτυλο κάνοντας μαθήματα φιλολαϊκής πολιτικής, ο κ. Τσίπρας δεν προασπίζεται τα συμφέροντα των μη προνομιούχων στην Ελλάδα. Τα πραγματικά θύματα αυτής της κρίσης, όσοι δεν φίλησαν ποδιές για να μπουν στο Δημόσιο με μέσο, όσοι δεν κληρονόμησαν έτοιμο προστατευόμενο επάγγελμα από τον μπαμπά τους, όσοι δεν φοροδιέφυγαν ούτε επωφελήθηκαν από την ανικανότητα του κράτους, όσοι αγωνίζονται με το βιογραφικό τους για να πληρώσουν τα επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης» και «εκλογικής κόπωσης» του κράτους, όσοι προσπαθούν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, όσοι δεν το παίζουν επαναστάτες με το χαρτζιλίκι της μαμάς, όσοι σέβονται την πόλη τους, παραμένουν ανέστιοι πολιτικά και ανυπεράσπιστοι από την Αριστερά...

www.kathimerini.gr