Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Μέσα σ’ ένα χυδαίο πολιτικό σύστημα που πυργώθηκε με τα χειροκροτήματα της διεφθαρμένης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, οι νεκροί Έλληνες παραμένουν άταφοι ελλείψη εξόδων κηδείας.
Τέσσερις δεκαετίες η κοινωνία των Ελλήνων οικοδόμησε το πιο αντιανθρώπινο κοινωνικό σύστημα που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα.
Μία Ελλάδα της υποκρισίας και της αρπαχτής για την οποία εδώ και δύο δεκαετίες έγραφα και τα εξής στο κείμενό μου που είχε τον τίτλο: «Το κατηγορώ ενός πολίτη»: «Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί από οκνηρία της σκέψης, πολιτική ακαμψία και υστεροβουλία δεν προσπαθεί να ερευνήσει από πού αρχίζει η δημαγωγία, και ποιοι είναι οι δημαγωγοί που συναποτελούν τους κύριους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης» (ΣτΣ: Γραφόταν το 1992). Συνεχίζοντας έλεγα: «Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί έντυσε με θρησκευτικό μανδύα την πολιτική μας ζωή και θεοποίησε πολιτικούς τυχοδιώκτες, οι οποίοι δρουν με ένα και μόνο κριτήριο: Το ατομικό και κομματικό συμφέρον... Κατηγορώ τον Ελληνικό λαό γιατί δέχθηκε να μετατραπεί σε χειροκροτητή ή άβουλο θεατή μιας πολιτικής και κοινωνικής ζωής, της οποίας οι πρωταγωνιστές ξεπέρασαν τα όρια του ποινικού νόμου και των ηθικών αρχών της κοινωνίας».
Μαστιγώνοντας την απάθεια και το τέλμα των πνευματικών ανθρώπων που σιωπούσαν και έκαναν καριέρα έγραφα: «Κατηγορώ την πνευματική ηγεσία της χώρας γιατί τούτη την έσχατη ώρα της εθνικής ύπαρξης δεν τίθεται επικεφαλής μιας πανεθνικής έγερσης ώστε να διασωθεί ό,τι είναι μπορετό... Κατηγορώ τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία δρώντα εκ του ασφαλούς ασέβησαν εναντίον της Δικαιοσύνης... Κατηγορώ την Ελληνική κοινωνία γιατί ζει μέσα σ’ ένα καθεστώς κοινωνικής αδιαφορίας όπου βασιλεύει κάθε απουσία αισθημάτων κοινωνικής και ανθρώπινης αλληλεγγύης».
Το οργισμένο εκείνο κείμενο κατέληγε: «Τούτη την ώρα που η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια προέχει η σωτηρία της και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει οι Έλληνες να σπρώξουμε πιο γρήγορα το παρόν της» (Το πολυσέλιδο «κατηγορώ» δημοσιεύθηκε σε δύο συνέχειες στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα», της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992).
Όπως ήταν επόμενο, αυτό το αληθινά πατριωτικό κείμενο έπεσε στο κενό μια και οι κομματικοί λακέδες και «λειτουργοί» των ΜΜΕ έτρεχαν ασθμαίνοντες για καριέρα και κονόμα.
Τώρα ο «κυρίαρχος» λαός όχι μόνο θα σκούζει από την πείνα αλλά θ’ αφήνει άταφους και τους συγγενείς του!
Το γεγονός θυμίζει την αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή, στην οποία η Αντιγόνη συγκρούεται με την εξουσία για να θάψει τον αδελφό της Πολυνείκη κατά τα πάτρια θέσμια.
Αντίθετα, στην Ελλάδα του ηθικού και οικονομικού τίποτα, οι συγγενείς των νεκρών όχι μόνο δεν συγκρούονται με την εξουσία για ν’ απαιτήσει να τους θάψει αλλά και τη στηρίζουν με την ψήφο τους!
Κατάπτωση, η οποία χρήζει ερμηνείας από ψυχιάτρους.
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Μέσα σ’ ένα χυδαίο πολιτικό σύστημα που πυργώθηκε με τα χειροκροτήματα της διεφθαρμένης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, οι νεκροί Έλληνες παραμένουν άταφοι ελλείψη εξόδων κηδείας.
Τέσσερις δεκαετίες η κοινωνία των Ελλήνων οικοδόμησε το πιο αντιανθρώπινο κοινωνικό σύστημα που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα.
Μία Ελλάδα της υποκρισίας και της αρπαχτής για την οποία εδώ και δύο δεκαετίες έγραφα και τα εξής στο κείμενό μου που είχε τον τίτλο: «Το κατηγορώ ενός πολίτη»: «Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί από οκνηρία της σκέψης, πολιτική ακαμψία και υστεροβουλία δεν προσπαθεί να ερευνήσει από πού αρχίζει η δημαγωγία, και ποιοι είναι οι δημαγωγοί που συναποτελούν τους κύριους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης» (ΣτΣ: Γραφόταν το 1992). Συνεχίζοντας έλεγα: «Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί έντυσε με θρησκευτικό μανδύα την πολιτική μας ζωή και θεοποίησε πολιτικούς τυχοδιώκτες, οι οποίοι δρουν με ένα και μόνο κριτήριο: Το ατομικό και κομματικό συμφέρον... Κατηγορώ τον Ελληνικό λαό γιατί δέχθηκε να μετατραπεί σε χειροκροτητή ή άβουλο θεατή μιας πολιτικής και κοινωνικής ζωής, της οποίας οι πρωταγωνιστές ξεπέρασαν τα όρια του ποινικού νόμου και των ηθικών αρχών της κοινωνίας».
Μαστιγώνοντας την απάθεια και το τέλμα των πνευματικών ανθρώπων που σιωπούσαν και έκαναν καριέρα έγραφα: «Κατηγορώ την πνευματική ηγεσία της χώρας γιατί τούτη την έσχατη ώρα της εθνικής ύπαρξης δεν τίθεται επικεφαλής μιας πανεθνικής έγερσης ώστε να διασωθεί ό,τι είναι μπορετό... Κατηγορώ τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία δρώντα εκ του ασφαλούς ασέβησαν εναντίον της Δικαιοσύνης... Κατηγορώ την Ελληνική κοινωνία γιατί ζει μέσα σ’ ένα καθεστώς κοινωνικής αδιαφορίας όπου βασιλεύει κάθε απουσία αισθημάτων κοινωνικής και ανθρώπινης αλληλεγγύης».
Το οργισμένο εκείνο κείμενο κατέληγε: «Τούτη την ώρα που η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια προέχει η σωτηρία της και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει οι Έλληνες να σπρώξουμε πιο γρήγορα το παρόν της» (Το πολυσέλιδο «κατηγορώ» δημοσιεύθηκε σε δύο συνέχειες στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα», της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992).
Όπως ήταν επόμενο, αυτό το αληθινά πατριωτικό κείμενο έπεσε στο κενό μια και οι κομματικοί λακέδες και «λειτουργοί» των ΜΜΕ έτρεχαν ασθμαίνοντες για καριέρα και κονόμα.
Τώρα ο «κυρίαρχος» λαός όχι μόνο θα σκούζει από την πείνα αλλά θ’ αφήνει άταφους και τους συγγενείς του!
Το γεγονός θυμίζει την αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή, στην οποία η Αντιγόνη συγκρούεται με την εξουσία για να θάψει τον αδελφό της Πολυνείκη κατά τα πάτρια θέσμια.
Αντίθετα, στην Ελλάδα του ηθικού και οικονομικού τίποτα, οι συγγενείς των νεκρών όχι μόνο δεν συγκρούονται με την εξουσία για ν’ απαιτήσει να τους θάψει αλλά και τη στηρίζουν με την ψήφο τους!
Κατάπτωση, η οποία χρήζει ερμηνείας από ψυχιάτρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου