Κομανετσισμός: Το νέο περιεχόμενο της πολιτικής στην Αθήνα

Ο  πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Εδώ, λοιπόν, στην Αθήνα, "τη διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι", όπως την ύμνησε ο εθνικός μας βάρδος Κωστής Παλαμάς και η οποία τούτα τα χρόνια της άφατης, πολύμορφης και πολυεπίπεδης βορθοκοπριτοκρατίας μετατράπηκε σε αποθήκη λυμάτων κάθε λογής, που για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας έκανε την εμφάνισή της η πολιτική, στην ίδια πόλη έμελλε να αλλάξει το κλασικό της νόημα και περιεχόμενο, το οποίο της έδωσαν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, οι οποίοι χαρακτήριζαν την πολιτική ως αρχιτεκτονική και ως επιστήμη των επιστημών (βλ. περισσότερα στο έργο του κ. Δεσποτόπουλου: "Μελετήματα πολιτικής φιλοσοφίας", εκδ. "Παπαζήση", Αθήναι 1978, σελ. 11 και 23. Πρβλ. και Π. Παπαγαρυφάλλου: "Η ύπαρξη πολιτικής ηθικής στην πρακτική των κομμάτων", στην εφ. "Η Καθημερινή" της 5/4/1985).

Όμως, άλλο η θεωρία και άλλο, εντελώς άλλο είναι η πράξη, γιατί, όπως έγραφε και ο διανοητής Γκαίτε "γκρίζα είναι κάθε θεωρία και πράσινο δένδρο είναι μόνο το πράσινο "δένδρο της ζωής".

Εν όψει αυτού του ιστορικού και κοινωνιολογικού γεγονότος η πολιτική, από το υψηλό βάθρο στο οποίο την τοποθέτησε η πρωτόφαντη στην Ιστορία Αθηναϊκή Δημοκρατία -και στην οποία λειτούργησε με πολλά σκιερά φαινόμενα- άρχισε να κατρακυλά στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο σύγχρονο κόσμο, ο οποίος τη χρησιμοποίησε ως πρότυπο, όπως έγραφε στα 1880 ο επιφανής Αμερικανός ανθρωπολόγος L. Morgan (βλ. περισσότερα στο έργο του: "Η Αρχαία Κοινωνία" (εκδ. "Αναγνωστίδη", χ.χ. και Π. Παπαγαρυφάλλου: "Αρχαία και σύγχρονη δημοκρατία", εκδ. "Πελασγός" - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα 2007).

Η πολιτική λοιπόν, ως σύμφυτο ιστορικό στοιχείο της πόλεως-κράτους της αρχαιότητας και του συγχρόνου κράτους, του κράτους μετά την εμφάνιση της εποχής του ευρωπαϊκού διαφωτισμού - ασκήθηκε, με διάφορες μορφές και περιεχόμενο, στο οποίο ο Φλωρεντινός πολιτικός φιλόσοφος Niccolo Machiavelli (1469-1527), προσγείωσε την πολιτική στην καθημερινή της κοινωνική αθλιότητα, μετατρέποντάς την ως εφαλτήριο εξυπηρετήσεως των προσωπικών συμφερόντων του ηγεμόνος, του κυβερνήτου.

Διακήρυξε την αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού, με το σύνθημα: "Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό" (βλ. "Έργα" του, εκδ. "Κάλβος", Αθήνα 1984, σελ. 471).

Θα έλεγα ότι αυτή η ρεαλιστική και στην ουσία της αληθινή διακήρυξη αποτέλεσε -κατά κανόνα- ο καμβάς πάνω στον οποίο κεντήθηκε η πρακτική  εφαρμογή της πολιτικής στο διάβα των αιώνων και των κρατών.

Μετά τη γαλλική επανάσταση του 1789 και μπροστά στην επέλαση της πολιτικής αθλιότητας, ο εκ των πρωτεργατών της και φιλόσοφος Μ. Κοντορσέ (1743-1794) αποπειράθηκε να την επενδύσει με γνώση και παιδεία, προτείνοντας την ίδρυση κεντρικών παιδαγωγικών σχολών, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η ίδρυση Ινστιτούτων στα οποία διδασκόντουσαν "μαθήματα ηθικής και πολιτικής φιλοσοφίας".

Με το ξεκίνημα αυτό, που άρχισε το 1792, άρχισε στη Γαλλία η κίνηση για τη δημιουργία αναλόγων Σχολών, οι οποίες θα είχαν και ως αντικείμενο τη μελέτη της πολιτικής επιστήμης σύμφωνα με την πρόταση του Κοντορσέ, που έγραφε: "Ποτέ ένας λαός δεν θα απολαύσει μία σταθερή και ασφαλή ελευθερία, αν η εκπαίδευση στις πολιτικές επιστήμες δεν είναι γενική", με προοπτική την "ηθική

πολιτική βελτίωση στην πρακτική πολιτική" προσθέτει ο Γ. Βλάχος, από τον οποίο αντλώ αυτές τις πληροφορίες (βλ. το έργο του: "Πολιτική" τόμ. Α' και "Παπαζήση", Αθήνα 1977, σελ. 17).

Θεωρώ χρήσιμο να σημειώσω ότι στα πλαίσια αυτά, ακολουθούν οι προσπάθειες των προδρόμων του επιστημονικού σοσιαλισμού, στη Γαλλία, που προωθούν κυβερνητικά διατάγματα με τα οποία ιδρύεται Ινστιτούτο "Εθνικής κατήχησης", το οποίο αποβλέπει στην πολιτική και εθνική διαπαιδαγώγηση των πολιτών, όπως έλεγε το διάταγμα: "Κανένας Γάλλος δεν μπορεί να ασκεί τα δικαιώματα του πολίτη, πριν να υποστεί μία εξέταση πάνω στην εθνική κατήχηση" (βλ. Ζ. Ντωτρύ - Φ, Αρμαν - Α. Μόρτον: "Οι τρεις μεγάλοι πρόδρομοι του επιστημονικού σοσιαλισμού", εκδ. "Πανόραμα", Αθήνα, χ.χ. σελ. 41).

Αξίζει να επισημανθεί το γεγονός ότι ο εκ των συνιδρυτών του ουτοπικού σοσιαλισμού, ο Σαιν Σιμόν, που είχε τον τίτλο του κόμητος, αμέσως μετά την επανάσταση, ενώπιον της Συνελεύσεως του χωριού του λέει: "Παραιτούμαι για πάντα από τον τίτλο αυτό που θεωρώ κατώτερο από εκείνον του Πολίτη" (βλ. όπ. π. σελ. 18).

Να σημειώσω εδώ με οργή το εξής σχετικό: Όταν στα 1992, ο γράφων, μαζί με τον εκδότη του περιοδικού "Πολιτικά Θέματα" Κώστα Κύρκο ιδρύσαμε την πρώτη Κίνηση Ενεργών Πολιτών στην Ελλάδαολόκληρο το σάπιο σύστημα μάς αγνόησε και μας έθαψε με την γνωστή μέθοδο της συνωμοσίας της σιωπής (βλ. τη σειρά των άρθρων μου: "Η Ελλάδα χωρίς πολίτες" στο ίδιο περιοδικό από 15/5/1999 έως 26/6/1992. Να σημειωθεί ότι η εν λόγω κίνηση ενδύθηκε και με τη μορφή του Σωματείου με την υπ' αριθ. 498/1994 απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου).

Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα προτιμούν τους οπαδούς παρά τους πολίτες, οι οποίοι είναι επικίνδυνοι.

Επανέρχομαι στην προβληματική πολιτική για να μεταφέρω την επί του προκειμένου μακιαβελλική άποψη του προπαγανδιστή του Γ' Ράιχ Γ. Γκέμπελς που έλεγε: "Πολιτική είναι η τέχνη που καθιστά δυνατά και όσα φαίνονται αδύνατα"!

Άκρατος τυχοδιωκτισμός και αμοραλισμός τον οποίο εφαρμόζουν ευλαβώς οι εντεύθεν και εκείθεν "σοσιαλιστές" και "δημοκράτες' και σοσιαλδημοκράτες" της Ελλάδας που "κολυμπά στα σκατά".

Π.χ. ποιος θα φανταζόταν ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα γίνονταν πακέτο και θα συγκυβερνούσαν;

Ποιος θα φανταζόταν ότι σε αυτό το εθνοκτόνο αμάλγαμα θα προσχωρούσε και η ΔΗΜΑΡ;

Ποιος θα φανταζόταν -μεγάλε Γκέμπελς- ότι ο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ θα μεταγγιζόταν στο ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιος θα φανταζόταν ότι οι τόσες και τόσες "ιδεολογικές" και πολιτικές κωλοτούμπες θα μπορούσαν να συμβούν στην εκφυλισμένη δημοκρατίας τους;

Ποιος θα περίμενε από τον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει τα διαπιστευτήριά του στις ΗΠΑ για να ανάψουν το πράσινο φως για του Μαξίμου;

Πρόκειται για τους αμοραλιστές πολιτικάντηδες που άλλαζαν και αλλάζουν θέσεις και κόμματα σαν τα πουκάμισα, όπως και πολλοί δημοσιογράφοι!

Με άλλα λόγια έκαναν απίθανες κωλοτούμπες ξεπερνώντας και τη γνωστή Ρουμάνα αθλήτρια Κουμανέτσι, που έπαιρνε τις νίκες και με… φαρμακευτικά σκευάσματα.

Γι' αυτό το λόγο τιτλοφορώ το κείμενο αυτό ως κουμανετσισμό, που δεσπόζει στην Ελλάδα.