Οι Κνίτες και οι όψιμοι σοσιαλιστές της μεταπολίτευσης, η κατάρα της σημερινής Ελλάδος!

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Προέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Ένα από τα πολιτικά εγκλήματα τα οποία έκανε η αυτοκατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου του 1967, ήταν και εκείνο το οποίο νόθευσε ιδεολογίες και ψυχές οδηγώντας τες σε πολιτικά μονοπάτια με τα ποία δεν είχαν καμία απολύτως ώσμωση.

Απλά και μόνο ήταν οι "ιδεολόγοι" εκείνοι, οι οποίοι απορρίπτοντας κάθε είδος και κάθε έννοια ατομικής αξιοπρέπειας, έσπευσαν να στεγασθούν στα δύο τμήματα της διασπασμένης τότε Κομμουνιστικής Αριστεράς για να κάνουν κάθε λογής καριέρα.

Πρόκειται για εκείνους και εκείνες που εφάρμοσαν πιστά τη συνταγή του γνωστού πολιτικού Φλωρεντινού φιλοσόφου Ν. Μακιαβέλλι, ο οποίος γύρω στα 1550 συνιστούσε: "Από τα χαμηλά στα ψηλά ανεβαίνεις περισσότερο με την απάτη παρά με τη βία" και προέτρεπε: "Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό" (βλ. "Έργα", εκδ. "Κάλβος", Αθήνα 1984, με σχόλια του διανοητού Τ. Κονδύλη, σελ. 419 και 471).

Έτσι κατά κανόνα λειτουργεί η πολιτική ιστορία, ανά τους αιώνες και ανά την υφήλιο.

Λίγοι, πολλοί λίγοι, ελάχιστοι, διαθέτουν το ψυχικό ηθικό μεγαλείο ν' ακολουθήσουν τα κακοτράχαλα μονοπάτια, τα οποία συνοδεύουν την ατομική αξιοπρέπεια και συγκρούονται με τα μηνύματα των καιρών που οδηγούν στα κοινωνικά έλη αλλά ανοίγουν ορίζοντες "επιτυχίας".

Πρόκειται για εκείνη τη μειοψηφία, η οποία βάζει πλάτη να σηκώσει τον άνθρωπο και την κοινωνία πιο ψηλά, έστω και "λίγο ψηλότερα", δεδομένου ότι χωρίς αυτή την δυναμογόνο μειοψηφία "οι άνθρωποιθα εξακολουθούσαμε να ζούμε στην εποχή των σπηλαίων" (βλ. Ε. Φρομ: "Η Υγιής Κοινωνία", εκδ. "Μπουκουμάνη", Αθήνα 1973, σελ 419).

Πρόκειται για ένα πανάρχαιο φαινόμενο το οποίο επεσήμανε ο λυρικός μας ποιητής Πίνδαρος γράφοντας και διερωτώμενος: "Ποιο δρόμο ν' ακολουθήσω για ν' ανέβω στον πύργο ψηλά και πιο ψηλά; της δικαιοσύνης τον ίσιο ή τη λοξή γυροβολιά;"

Με αυτό το πινδαρικό και διαχρονικό ερώτημα παλεύει ο Πλάτων στο Β'  βιβλίο της "Πολιτείας" διαπραγματευόμενος την ηθική στην πολιτική.

Πολλοί Κνίτες -και όχι μόνο- της μεταπολιτευτικής περιόδου-, οι οποίοι έκαναν "λαμπρή" καριέρα, ακολούθησαν τον Μακιαβέλλι και τη "λοξή γυροβολιά" του Πίνδαρου, δηλαδή διέπραξαν πολιτική απάτη την οποία απέδειξαν στη μετέπειτα κοινωνική, ακαδημαϊκή και πολιτική καριέρα.

Απολάκτισαν την… Ιουλιανή Επανάσταση του 1974 και από μεταμόρφωση σε μεταμόρφωση άλωσαν τα πανεπιστήμια, τις τράπεζες;, τα ΜΜΕ και τα υπουργεία!

Είναι  αυτοί, οι οποίοι καταδυναστεύουν έκτοτε την Ελλάδα της παρακμής και της αρπαχτής.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο ανέδειξε και καυτηρίασε ο γράφων ήδη από το 1977, στηριζόμενος σε ανάλογες εμπειρίες του Λένιν, ο οποίος αντιμετωπίζοντας ανάλογα φαινόμενα, μετά την νίκη των μπολσεβίκων, έγραψε ένα επαναστατικό δοκίμιο, το οποίο είχε ως τίτλο: "Αριστερισμός: Η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού".

Διαπιστώνοντας τη συρροή  των άλλοτε αντιπάλων του στις τάξεις του νέου καθεστώτος, έγραφε και τα εξής: "Δεν είναι δύσκολο να είσαι επαναστάτης, όταν η επανάσταση έχει πια ξεσπάσει και φουντώσει, όταν στην επανάσταση προσχωρεί ο καθένας, απλώς από ενθουσιασμό, επειδή είναι της μόδας, κάποτε μάλιστα και για να σταδιοδρομήσει προσωπικά. Η "απολύτρωση" του προλεταριάτου από  τέτοιους επαναστάτες της κακιάς ώρας του στοιχίζει αργότερα…. σκληρότερους κόπους, μαρτύρια των μαρτύρων…" (βλ. Ανάλυση αυτού του κειμένου στο δοκίμιό μου: "Η αλήθεια για την καταγωγή και εφαρμογή του θεσμού της αυτοδιοίκησης στην Ελεύθερη Ελλάδα της Κατοχικής Περιόδου", στο περιοδικό "Τοπική Αυτοδιοίκηση", τεύχ. Ιουλίου-Αυγούστου 1980, σελ. 31-32, του ανατύπου).

Τα όσα ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια του πολιτικού έιτζ και τα όσα βιώνουμε στην Ελλάδα της απόλυτης σήψης επιβεβαιώνουν απόλυτα τις διαπιστώσεις του Λένιν του 1920.

Η σημερινή Ελλάδα πληρώνει -σε μεγάλο βαθμό- όλους και όλες τους "επαναστάτες" και "επαναστάτριες" της κακιάς ώρας. Ένας συρφετός "ιδεολόγων" που έκαναν "λαμπρή" καριέρα χορεύοντας στο πτώμα της Ελλάδας.