Δημόσιος βίος της Ελλάδας: Από το κλιέφτω, κλιέφτεις, κλιέφτει της εποχής του Σουρή στο: Γλείφτω, γλείφτεις, γλείφτει στην εποχή της μεταπολίτευσης

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα



Το πρώτο ρήμα το έκλεισε σε όλα τα πρόσωπα βουλευτής από την Αιτωλοακαρνανία όταν ρωτήθηκε στη Βουλή ως πια τάξη του δημοτικού πήγε στο σχολείο. Απάντησε λέγοντας, μέχρι την τάξη που έμαθε να κλείνει τοι ρήμα κλιέφτω, έγραφε σαρκαστικά ο Σουρής.
Στις μέρες της διαβόητης πλέον μεταπολίτευσης, οι βουλευτές «μας», αφού έμαθαν άριστα να κλείνουν το «κλιέφτω», προχώρησαν σ’ ανώτερα επίπεδα «μάθησης»: Έμαθαν άριστα και το ρήμα γλείφτω, γλείφτεις, γλείφτει τον αρχηγό του κόμματος.Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στα σαράντα περίπου χρόνια από τη μεταπολίτευση σπάνιες φορές, κάποιοι βουλευτές, τόλμησαν ν’ ασκήσουν κριτική στις αποφάσεις του αρχηγού και στο κυβερνητικό έργο του κόμματός τους. Όποιος τόλμησε ή κατέβαινε από το τραίνο ή έμπαινε στο κομματικό περιθώριο ή διαγραφόταν. Αποτέλεσμα: Φόβος και τρόμος στην κοινοβουλευτική ομάδα και στη φίμωση του βουλευτή «για το καλό του κόμματος», δηλαδή του αρχηγού. Αυτό συνέβαινε με τους «χαρισματικούς» ιδρυτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και αυτό συνεχίστηκε με τους κληρονομικούς διαδόχους τους στην αρχηγία.
Πρόσφατα παραδείγματα: όταν την πρόσφατη πενταετία κυβερνούσε την Ελλάδα ο αυτομολήσας αρχηγός της Ν.Δ. κανένας βουλευτής δεν τόλμησε ν’ ασκήσει κριτική και πολύ περισσότερο να διαφωνήσει. Κάποιοι που κάτι ψέλλισαν διαγράφηκαν ή περιθωριοποιήθηκαν ενώ κάποιοι επανήλθαν ως μετανοούσες Μαγδαληνές.Όλοι οι βουλευτές για χρόνια και χρόνια έκλειναν διαρκώς το ρήμα: Γλείφτω, γλείφτεις, γλείφτει. Τώρα που έπεσε, αφού συνετέλεσε στην πολυεπίπεδη χρεωκοπία της Ελλάδας, κανείς συνεργάτης του ή βουλευτής δεν τον υπερασπίζεται. Δρυός πεσούσης...
Το ίδιο συμβαίνει και στο... σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμένο και το πολλαπλώς εκφυλισμένο.
Πολλοί βουλευτές διαφωνούν με τα λαοκτόνα και πατριδοκτόνα οικονομικά μέτρα αλλά δεν τολμούν και δεν διανοούνται να διατυπώσουν τη γνώμη τους. Δύο που τόλμησαν εσχάτως να την πουν δημοσίως υποχρεώθηκαν ν’ ανακρούσουν πρύμνα και να εξαπατήσουν εαυτούς και το λαό ότι «άλλα εννοούσαν» και ότι «παρερμηνεύθηκαν». Έτσι, ενώπιον της έκπληκτης κοινής γνώμης έκλεισαν σ’ όλα τα πρόσωπα το γλείφτω, γλείφτεις, γλείφτει, για να μη διαγραφούν! Τα καλά και συμφέροντα και τα περί ελευθερίας είναι φληναφήματα.Να π.χ. τι λέει το Σύνταγμα: «Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του...» (άρθρο 14 παρ. 1).
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτή η «ελευθερία» της γνώμης πρέπει κατά κανόνα να επαινεί την κυβέρνηση, γιατί διαφορετικά δεν βρίσκει δουλειά, δεν είναι δυνατό αυτό να μπορεί να το κάνει ο καθένας και ν’ απαγορεύεται στο βουλευτή! Ο φιμωμένος βουλευτής δεν είναι βουλευτής αλλά πολιτικός Αυστραλοπίθηκος και δεν «αντιπροσωπεύει το έθνος», όπως επιτάσσει το Σύνταγμα» (άρθρο 51 παρ. 2) αλλά, αντίθετα, τον αρχηγό του. Έτσι, ο αρχηγός τίθεται υπεράνω του Συντάγ¬ματος και συνεπώς δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά κοινοβουλευτική δικτατορία αρχηγικού-πρωθυπουργικού τύπου. Αυτή η άποψή μου ενισχύεται και από το γεγονός της ανενεργού λειτουργίας του άρθρου 60 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση».
Πρόκειται για την πιο άχρηστη διάταξη, αφού η κοινοβουλευτική πρακτική αναγκάζει τον βουλευτή στην αντιδημοκρατική κομματική πειθαρχία, η οποία τον υποχρεώνει να ψηφίζει νομοσχέδια με τα οποία διαφωνεί!!Δεν πρόκειται για θέατρο του παραλόγου με συγγραφέα τον Κάφκα, αλλά για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, το οποίο, λίαν ευστόχως, ο επίτιμος της Ν.Δ. – που έχει πολύ καλές σχέσεις με τους Γερμανούς – χαρακτήρισε ως οπερέτα. Όμως θα έλεγα ότι αυτό το Κοινοβούλιο είναι ουσιαστικά ένα πολιτικό νεκροταφείο αν δεχθούμε την άποψη του Μαρξ που είπε ότι: «Μονολιθικότητα στη σκέψη και στη δράση δεν σημαίνει τίποτα άλλο από τυφλή πίστη και πειθαρχία πτωμάτων» (βλ. το άρθρο μου: «Η πειθαρχία των βουλευτών» («Πολιτικά Θέματα» της 24/4/1992).
Ένα τέτοιο κοινοβούλιο όχι μόνο λειτουργεί και δρα αντιδημοκρατικά αλλά είναι και εθνικά επιζήμιο. Καιρός να το ανασκολοπίσουμε.