ΤουΝ.Α.Καλογεροπούλου
Οι ιστορικές εκλογές της 6ης Μαϊου 2012δεν κατέληξαν στο να αναδείξουν κυβέρνηση. Έδωσαν όμως ένα πολλαπλό δίδαγμα. Τοπρώτο, ειδικό, ήταν αυτό που απευθύνετο στα πρώην δύο μεγάλα κόμματα, τα οποίαο λαός συνέτριψε οριστικώς, παρ’όλον ότι οι ταγοί τους δεν φαίνεται να το έχουνκαταλάβει ακόμη. Το δεύτερο, πολύ γενικότερο, ήταν αυτό που έδειξε την πλήρηαποτυχία του ισχύοντος κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβερνήσεως. Το θέμα έχειανάγκη μεγάλης αναπτύξεως αλλά θα προσπαθήσω να συνοψίσω σε αυτό το σύντομοσημείωμα. Εκτενέστερα, το έχω αναπτύξει σε σειρά βιβλίων, ήδη από το 1984, μετην έκδοση του βιβλίου μου «Ο Μαρξιστικός Μύθος» και αργότερα με τα «ΗΠροπαγάνδα, μέσον βιασμού των λαών»[1986], «Η Πολιτική σημασία του βλακός»[1991],«Ποιοι εδολοφόνησαν την Ελλάδα» [1995], «Οι Ασθένειες της δημοκρατίας και ηΠολιτική Μεταρρύθμισις» [1996], «Η Ανατομία ενός Εγκλήματος»[2011] και σειράάρθρων στην «ΕΣΤΙΑ», στα «Πολιτικά Θέματα» και στην «Ηλιαία» ή εκπομπών μου στοHighTV. Eπί έτη, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», όταν τελικώςτα αναπόφευκτα γεγονότα έδωσαν την «μαρτυρία της φύσεως» που εξεδηλώθη με τηναπόφαση του λαού στις τελευταίες εκλογές. Ποια ήταν, ακριβώς, αυτή η μαρτυρία τηςφύσεως; Ήταν αυτή που επιβεβαιώθηκε με το πρόσθετο γεγονός ότι η 6ηΜαίου, τελικώς …δεν έδωσε κυβέρνηση! Η μαρτυρία λοιπόν της φύσεως είναι ότι εφ’όσοντο παρόν κοινοβουλευτικό σύστημα δεν αποφασίζουμε να αλλάξει, «ουκ εστίν κακώνπαύλα ταις πόλεσιν», για να θυμηθούμε μίαν παλαιά σοφή ρήση.
Προτού πάμε στις κάλπες στις 17 Ιουνίου, θαπρέπει να θυμηθούμε και άλλες ρήσεις της ίδιας εποχής στα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντος.Εγράφηκαν ακριβώς μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, στην εποχή της πρώτηςκαταρρεύσεως του πολιτικού συστήματος στην Αθηναϊκή Πολιτεία, όταν η μαρτυρία τηςφύσεως είχε δείξει ανάλογες περιστάσεις. Γράφει ο Ξενοφών, σε απλά ελληνικά πουδεν νομίζω χρειάζονται μετάφραση: «πολλή μεν κακία τη πόλει εμφύεται, πολλή δεέχθρα και μίσος αλλήλων τοις πολίταις εγγίγνεται… φοβούμαι μη τι μείζον κακόντη πόλει συμβεί… ουκ ευτάκτων όντων των Αθηναίων… οι ήκιστα επιστάμενοιάρχουσιν αυτών… των δε στρατηγών οι πλείστοι αυτοσχεδιάζουσιν… ούτω κερδαίνεινεπ’αλλήλων ή συνοφελούντες αυτούς, συνεργείν εαυτοίς τα συμφέροντα». Δηλαδή, «πλήρηςάγνοια των αρχόντων, των στρατηγών οι πλείστοι αυτοσχεδιάζουσιν» , μήπως δενείναι το πορτραίτο αυτών που στείλαμε να διαπραγματευθούν στην Ευρώπη (ονομαστί,Τζέφρυ της δυναστείας Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Ευ. Βενιζέλο) κατά την πιοκρίσιμη στιγμή της νεότερης Ιστορίας; Δεν είναι επίσης το πορτραίτο, π.χ. τουκ. Τσίπρα, ο οποίος, άπειρος και αυτοσχεδιάζων, προτείνει με «έχθραν και μίσος»το περίφημο ελιξίριο «να φορολογήσουμε τους εφοπλιστές», δηλαδή να πετύχουμεώστε να μη μείνει ούτε βάρκα στην Ελλάδα με ελληνική σημαία; Δεν είναι επίσης τοπορτραίτο της κ. Παπαρρήγα η οποία, επαναλαμβάνουσα τον μοιραίον Ανδρέα της δυναστείαςΠαπανδρέου, καταράται το «μεγάλο ντόπιοκαι ξένο κεφάλαιο της πλουτοκρατίας», ως εάν μπορούν να γίνουν επενδύσεις ώστενα προσληφθούν εργαζόμενοι και να επέλθει ευημερία «ταις πόλεσιν», χωρίς τοknow-how του «μεγάλου κεφάλαιου»; Δεν είναι επίσης το πορτραίτο των «ταγών»(!)οι οποίοι στις προσπάθειες κυβερνήσεως εθνικής ενότητος «συνεργούν εαυτοίς τασυμφέροντα κερδαίνειν επ’αλλήλων ή συνοφελούντες»; Αλλά με αυτά, ποιος δενφοβείται «μη τι μείζον κακόν την πόλει συμβεί»; Να πώς η Ιστορία επαναλαμβάνεταιδιότι οι άνθρωποι, «μη επιστάμενοι και αυτοσχεδιάζοντες», παραμένουν οι ίδιοι.
Πολλοί, δικαίως υποστηρίζουν ότι «πώς είναιδυνατόν, μέσα σε ένα μήνα, το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ηςΙουνίου να είναι διάφορο από εκείνο της 6ης Μαϊου;». Και εδώ ακριβώςφτάνουμε στην ουσία του προβλήματος της μεθόδου διακυβερνήσεως με το παρόνσύστημα. Το κοινοβουλευτικό σύστημα, εφεύρεση των Βρετανών κατά το 1688 με την Glorious Revolution, ενώ άρχισε με την ελπίδα επικρατήσεως τηςδημοκρατίας, έχει καταλήξει σε πραγματική κατάλυση της δημοκρατίας. Ήδη από τον19ον αιώνα, όπως παρετήρησε η κριτική του John Stuart Mill την οποίαν πολλές φορές έχω αναφέρει. Δημοκρατίαείναι η βούληση του λαού κατά πλειονοψηφία. Τι συμβαίνει όμως με το παρόνσύστημα; Με την ιδιοτελή βοήθεια του εκλογικού νόμου, πάντοτε κατά τα τελευταίαχρόνια (και όχι μόνο) η Ελλάς κυβερνάται από μία μειοψηφία (30 ή 35% που επεβλήθηως «πρώτο κόμμα») η οποία επιβάλει την αρτηριοσκληρωτική βούλησή της στηνπλειοψηφία. Κυβέρνηση «εθνικής ενότητος» όποτε επεβλήθη μοιραίως κατέρρευσε. Τοίδιο θα συμβεί και πάλι αν το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου ακολουθήσει τοδείγμα του Μαϊου. Εάν γίνει μονολιθική κυβέρνηση της «αριστεράς», ή της «δεξιάς»,όπως λέγεται, το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο για την παρούσα συγκυρία. Διότι,απλούστατα, οι λέξεις «αριστερά» και «δεξιά» έχουν χάσει την σημασία που είχανκάποτε. Θα επαναλάβω απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο μου [2011] όπου αναφέρωαλληλογραφία με επιφανές μέλος του ΠΑΣΟΚ: «Συνελόντι ειπείν, σας δηλώνω ότιείμαι (α) εθνικόφρων και (β) αριστερός. (α) «εθνικόφρων» μεν αν αυτό σημαίνειότι «αγαπώ την πατρίδα» κατά τον ορισμό της «πολιτικής αρετής» που οφείλεταιστον Μοντεσκιέ. Σε αντίθεση με τον κ. Σημίτη που γράφει («Εθνικιστικός Λαϊκισμός»σελ. 75) «πολιτική μας είναι να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στηνιδέα του έθνους που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους»…(β) «αριστερός» δε,εάν αυτό σημαίνει οπαδός του Κράτους-Πρόνοια κατά το πρότυπο της Ελβετίας(μοναδικό στην Ευρώπη). Η διαφορά μου με τους κοινώς αποκαλούμενους«αριστερούς» είναι μόνον ως προς τα μέσα. Αυτοί διώκουν και μισούν την «πλουτοκρατία»,εγώ (που «πολλών ανθρώπων ίδον άστεα και νόον έγνων») γνωρίζω ότι χωρίς τηνπλουτοκρατία δεν γίνονται επενδύσεις και συνεπώς δεν ευοδούνται τα συμφέροντατων εργαζομένων, ούτε αναπτύσσονται τα Κράτη. Αυτοί, με τον «αριστερισμό» τους έχουνκαταστρέψει το μέλλον των εργαζομένων, εγώ με τον «αριστερισμό» μου, βλέπω τηνμόνη δυνατότητα οικονομικής αναπτύξεως, ευημερίας και Κράτους-Πρόνοιας».
Ένααπλό παράδειγμα επαληθεύσεως αρκεί: στην 20ετία 1953-1973 (που «ο λαός δενξεχνά τι σημαίνει δεξιά»!) το ΑΕΠ ηύξανε ετησίως 7-8%, οι ιδιωτικές επενδύσεις10% και πληθωρισμός 4,5% με ανεργία περί το μηδέν. Αμέσως μετά τηνΜεταπολίτευση, κυριαρχίας ένθεν και ένθεν του «σοσιαλισμού», επί «Εθνάρχου» ΑΕΠ3,5%, ιδωτικές επενδύσεις 0,6% (!), πληθωρισμός 18% και επί του «χαρισματικούοικονομολόγου» ΑΕΠ 1,5%, ιδιωτικές επενδύσεις 0,6%, πληθωρισμός 19% καιεξωτερικό χρέος από το 25% (1980) στο 95% (1990) (αυτό το γενεσιουργό αίτιο μεαυτόν το αποκλειστικό υπαίτιο, πληρώνουμε σήμερα!). Τελική κατακλείδα, σεπερίπτωση που και πάλι μονοκομματική κυβέρνηση καθίσταται αδύνατη :εφαρμογή του Ελβετικού συστήματος «εθνικής ενότητος» των 4 πρώτων κομμάτων όπουοι διαφορές απόψεων επί κάθεσυγκεκριμένου θέματος λύονται με δημοψήφισμα όπου ο λαός αποφασίζει με Ναιή Όχι κατά πλειοψηφία. Ας γίνει αυτή η «δοκιμή» μέχρις ότου κατανοηθεί ότιπρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα, να διαγραφε'ι το 'αρθρο 106 §3 και να καθιερωθεί οριστικά το Ελβετικό σύστημαδιακυβερνήσεως με τον λαό κυρίαρχο και την δημοκρατία, για πρώτη φορά, νικηφόρα.
Οι ιστορικές εκλογές της 6ης Μαϊου 2012δεν κατέληξαν στο να αναδείξουν κυβέρνηση. Έδωσαν όμως ένα πολλαπλό δίδαγμα. Τοπρώτο, ειδικό, ήταν αυτό που απευθύνετο στα πρώην δύο μεγάλα κόμματα, τα οποίαο λαός συνέτριψε οριστικώς, παρ’όλον ότι οι ταγοί τους δεν φαίνεται να το έχουνκαταλάβει ακόμη. Το δεύτερο, πολύ γενικότερο, ήταν αυτό που έδειξε την πλήρηαποτυχία του ισχύοντος κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβερνήσεως. Το θέμα έχειανάγκη μεγάλης αναπτύξεως αλλά θα προσπαθήσω να συνοψίσω σε αυτό το σύντομοσημείωμα. Εκτενέστερα, το έχω αναπτύξει σε σειρά βιβλίων, ήδη από το 1984, μετην έκδοση του βιβλίου μου «Ο Μαρξιστικός Μύθος» και αργότερα με τα «ΗΠροπαγάνδα, μέσον βιασμού των λαών»[1986], «Η Πολιτική σημασία του βλακός»[1991],«Ποιοι εδολοφόνησαν την Ελλάδα» [1995], «Οι Ασθένειες της δημοκρατίας και ηΠολιτική Μεταρρύθμισις» [1996], «Η Ανατομία ενός Εγκλήματος»[2011] και σειράάρθρων στην «ΕΣΤΙΑ», στα «Πολιτικά Θέματα» και στην «Ηλιαία» ή εκπομπών μου στοHighTV. Eπί έτη, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», όταν τελικώςτα αναπόφευκτα γεγονότα έδωσαν την «μαρτυρία της φύσεως» που εξεδηλώθη με τηναπόφαση του λαού στις τελευταίες εκλογές. Ποια ήταν, ακριβώς, αυτή η μαρτυρία τηςφύσεως; Ήταν αυτή που επιβεβαιώθηκε με το πρόσθετο γεγονός ότι η 6ηΜαίου, τελικώς …δεν έδωσε κυβέρνηση! Η μαρτυρία λοιπόν της φύσεως είναι ότι εφ’όσοντο παρόν κοινοβουλευτικό σύστημα δεν αποφασίζουμε να αλλάξει, «ουκ εστίν κακώνπαύλα ταις πόλεσιν», για να θυμηθούμε μίαν παλαιά σοφή ρήση.
Προτού πάμε στις κάλπες στις 17 Ιουνίου, θαπρέπει να θυμηθούμε και άλλες ρήσεις της ίδιας εποχής στα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντος.Εγράφηκαν ακριβώς μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, στην εποχή της πρώτηςκαταρρεύσεως του πολιτικού συστήματος στην Αθηναϊκή Πολιτεία, όταν η μαρτυρία τηςφύσεως είχε δείξει ανάλογες περιστάσεις. Γράφει ο Ξενοφών, σε απλά ελληνικά πουδεν νομίζω χρειάζονται μετάφραση: «πολλή μεν κακία τη πόλει εμφύεται, πολλή δεέχθρα και μίσος αλλήλων τοις πολίταις εγγίγνεται… φοβούμαι μη τι μείζον κακόντη πόλει συμβεί… ουκ ευτάκτων όντων των Αθηναίων… οι ήκιστα επιστάμενοιάρχουσιν αυτών… των δε στρατηγών οι πλείστοι αυτοσχεδιάζουσιν… ούτω κερδαίνεινεπ’αλλήλων ή συνοφελούντες αυτούς, συνεργείν εαυτοίς τα συμφέροντα». Δηλαδή, «πλήρηςάγνοια των αρχόντων, των στρατηγών οι πλείστοι αυτοσχεδιάζουσιν» , μήπως δενείναι το πορτραίτο αυτών που στείλαμε να διαπραγματευθούν στην Ευρώπη (ονομαστί,Τζέφρυ της δυναστείας Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Ευ. Βενιζέλο) κατά την πιοκρίσιμη στιγμή της νεότερης Ιστορίας; Δεν είναι επίσης το πορτραίτο, π.χ. τουκ. Τσίπρα, ο οποίος, άπειρος και αυτοσχεδιάζων, προτείνει με «έχθραν και μίσος»το περίφημο ελιξίριο «να φορολογήσουμε τους εφοπλιστές», δηλαδή να πετύχουμεώστε να μη μείνει ούτε βάρκα στην Ελλάδα με ελληνική σημαία; Δεν είναι επίσης τοπορτραίτο της κ. Παπαρρήγα η οποία, επαναλαμβάνουσα τον μοιραίον Ανδρέα της δυναστείαςΠαπανδρέου, καταράται το «μεγάλο ντόπιοκαι ξένο κεφάλαιο της πλουτοκρατίας», ως εάν μπορούν να γίνουν επενδύσεις ώστενα προσληφθούν εργαζόμενοι και να επέλθει ευημερία «ταις πόλεσιν», χωρίς τοknow-how του «μεγάλου κεφάλαιου»; Δεν είναι επίσης το πορτραίτο των «ταγών»(!)οι οποίοι στις προσπάθειες κυβερνήσεως εθνικής ενότητος «συνεργούν εαυτοίς τασυμφέροντα κερδαίνειν επ’αλλήλων ή συνοφελούντες»; Αλλά με αυτά, ποιος δενφοβείται «μη τι μείζον κακόν την πόλει συμβεί»; Να πώς η Ιστορία επαναλαμβάνεταιδιότι οι άνθρωποι, «μη επιστάμενοι και αυτοσχεδιάζοντες», παραμένουν οι ίδιοι.
Πολλοί, δικαίως υποστηρίζουν ότι «πώς είναιδυνατόν, μέσα σε ένα μήνα, το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ηςΙουνίου να είναι διάφορο από εκείνο της 6ης Μαϊου;». Και εδώ ακριβώςφτάνουμε στην ουσία του προβλήματος της μεθόδου διακυβερνήσεως με το παρόνσύστημα. Το κοινοβουλευτικό σύστημα, εφεύρεση των Βρετανών κατά το 1688 με την Glorious Revolution, ενώ άρχισε με την ελπίδα επικρατήσεως τηςδημοκρατίας, έχει καταλήξει σε πραγματική κατάλυση της δημοκρατίας. Ήδη από τον19ον αιώνα, όπως παρετήρησε η κριτική του John Stuart Mill την οποίαν πολλές φορές έχω αναφέρει. Δημοκρατίαείναι η βούληση του λαού κατά πλειονοψηφία. Τι συμβαίνει όμως με το παρόνσύστημα; Με την ιδιοτελή βοήθεια του εκλογικού νόμου, πάντοτε κατά τα τελευταίαχρόνια (και όχι μόνο) η Ελλάς κυβερνάται από μία μειοψηφία (30 ή 35% που επεβλήθηως «πρώτο κόμμα») η οποία επιβάλει την αρτηριοσκληρωτική βούλησή της στηνπλειοψηφία. Κυβέρνηση «εθνικής ενότητος» όποτε επεβλήθη μοιραίως κατέρρευσε. Τοίδιο θα συμβεί και πάλι αν το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου ακολουθήσει τοδείγμα του Μαϊου. Εάν γίνει μονολιθική κυβέρνηση της «αριστεράς», ή της «δεξιάς»,όπως λέγεται, το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο για την παρούσα συγκυρία. Διότι,απλούστατα, οι λέξεις «αριστερά» και «δεξιά» έχουν χάσει την σημασία που είχανκάποτε. Θα επαναλάβω απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο μου [2011] όπου αναφέρωαλληλογραφία με επιφανές μέλος του ΠΑΣΟΚ: «Συνελόντι ειπείν, σας δηλώνω ότιείμαι (α) εθνικόφρων και (β) αριστερός. (α) «εθνικόφρων» μεν αν αυτό σημαίνειότι «αγαπώ την πατρίδα» κατά τον ορισμό της «πολιτικής αρετής» που οφείλεταιστον Μοντεσκιέ. Σε αντίθεση με τον κ. Σημίτη που γράφει («Εθνικιστικός Λαϊκισμός»σελ. 75) «πολιτική μας είναι να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στηνιδέα του έθνους που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους»…(β) «αριστερός» δε,εάν αυτό σημαίνει οπαδός του Κράτους-Πρόνοια κατά το πρότυπο της Ελβετίας(μοναδικό στην Ευρώπη). Η διαφορά μου με τους κοινώς αποκαλούμενους«αριστερούς» είναι μόνον ως προς τα μέσα. Αυτοί διώκουν και μισούν την «πλουτοκρατία»,εγώ (που «πολλών ανθρώπων ίδον άστεα και νόον έγνων») γνωρίζω ότι χωρίς τηνπλουτοκρατία δεν γίνονται επενδύσεις και συνεπώς δεν ευοδούνται τα συμφέροντατων εργαζομένων, ούτε αναπτύσσονται τα Κράτη. Αυτοί, με τον «αριστερισμό» τους έχουνκαταστρέψει το μέλλον των εργαζομένων, εγώ με τον «αριστερισμό» μου, βλέπω τηνμόνη δυνατότητα οικονομικής αναπτύξεως, ευημερίας και Κράτους-Πρόνοιας».
Ένααπλό παράδειγμα επαληθεύσεως αρκεί: στην 20ετία 1953-1973 (που «ο λαός δενξεχνά τι σημαίνει δεξιά»!) το ΑΕΠ ηύξανε ετησίως 7-8%, οι ιδιωτικές επενδύσεις10% και πληθωρισμός 4,5% με ανεργία περί το μηδέν. Αμέσως μετά τηνΜεταπολίτευση, κυριαρχίας ένθεν και ένθεν του «σοσιαλισμού», επί «Εθνάρχου» ΑΕΠ3,5%, ιδωτικές επενδύσεις 0,6% (!), πληθωρισμός 18% και επί του «χαρισματικούοικονομολόγου» ΑΕΠ 1,5%, ιδιωτικές επενδύσεις 0,6%, πληθωρισμός 19% καιεξωτερικό χρέος από το 25% (1980) στο 95% (1990) (αυτό το γενεσιουργό αίτιο μεαυτόν το αποκλειστικό υπαίτιο, πληρώνουμε σήμερα!). Τελική κατακλείδα, σεπερίπτωση που και πάλι μονοκομματική κυβέρνηση καθίσταται αδύνατη :εφαρμογή του Ελβετικού συστήματος «εθνικής ενότητος» των 4 πρώτων κομμάτων όπουοι διαφορές απόψεων επί κάθεσυγκεκριμένου θέματος λύονται με δημοψήφισμα όπου ο λαός αποφασίζει με Ναιή Όχι κατά πλειοψηφία. Ας γίνει αυτή η «δοκιμή» μέχρις ότου κατανοηθεί ότιπρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα, να διαγραφε'ι το 'αρθρο 106 §3 και να καθιερωθεί οριστικά το Ελβετικό σύστημαδιακυβερνήσεως με τον λαό κυρίαρχο και την δημοκρατία, για πρώτη φορά, νικηφόρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου