Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Στο ποσοστό αυτό μεταφράζει η Ελληνική ιστορία και ο «κυρίαρχος» λαός, τους αγώνες, τις οδύνες, τις εξορίες, τις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών από το 1917 και δώθε.
Το αρχαιότερο ελληνικό κόμμα που πότισε τη γη των Ελλήνων με το περισσότερο αίμα έπιασε πάτο και πήρε λιγότερους ψήφους από κόμματα που γεννήθηκαν πριν από ένα και δύο χρόνια και με μηδενική προσφορά στους κοινωνικούς αγώνες.
Επειδή όμως δίνονται πολλές και διάφορες ερμηνείες του φαινομένου, που φθάνουν έως την προσωπική κριτική, θα χαράξω τη δική μου ερμηνεία σε ελάχιστες αράδες:
Πρώτο: Στην πλασματική ώσμωση του ΚΚΕ με το δήθεν προλεταριάτο το οποίο είναι ανύπαρκτο στην Ελλάδα, αφού δεν λειτουργούν καμινάδες και αφού οι άνεργοι οδεύουν για τα δύο εκατομμύρια.
Συνεπώς, η θεωρία και πρακτική του ΚΚΕ για την «οργάνωση του ταξικού αγώνα στους τόπους δουλειάς» είναι εντελώς εξωπραγματική και επαναλαμβάνεται για λόγους... ιστορικούς.
Δεύτερο: Η διάρθρωση, ταξική και κοινωνική, της ελληνικής κοινωνίας δεν απηχεί κοινωνιολογικά και επιστημονικά, την παλιά έννοια και ουσία του προλεταριάτου.
Τρίτο: Η ελληνική κοινωνία διαφεντεύεται από τις στρατιές των «κοπριτών», που στελεχώνουν το νοσηρό γραφειοκρατικό σύστημα, οι οποίοι συγκροτούν το εμετικό πελατειακό σύστημα, το οποίο αποτελεί την πολιτική δεξαμενή του παρηκμασμένου συμμοριακού συστήματος.
Να προστεθεί εδώ ότι οι παραγωγικές δομές της Ελληνικής οικονομίας κυριαρχούνται κατά 95% από μικρές ατομικές επιχειρήσεις, οι οποίες κλείνουν ολοταχώς κάτω από τον κοινωνιοκτόνο οδοστρωτήρα των Μνημονίων.
Είναι τα Μνημόνια που γέννησαν στρατιές ανέργων και πεινασμένων, οι οποίοι δεν τρέχουν στα χαρακώματα αλλά στις ουρές των συσσιτίων και στις διανομές τροφίμων.
Τέταρτο: «Η οργάνωση στις γειτονιές», όπως επαναλαμβάνει το ΚΚΕ, είναι εντελώς εξωπραγματική, αφού αυτές ανήκουν στο παρελθόν, δεδομένου ότι άλλαξαν ριζικά οι πολεοδομικές συνθήκες, οι κοινωνικές σχέσεις και οι κοινωνικές καταστάσεις.
Σήμερα πολλές γειτονιές –στις οποίες ο ένας φοβάται τον άλλο- κατέχονται από κάθε λογής λαθρομετανάστες.
Πέμπτο: Η αυτοκατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, απέδειξε εμπράκτως το ανεφάρμοστο της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπως ήδη το σημείωσε ο γράφων από το 1970, μετά την εξορία.
Έκτο: Στην πορεία του χρόνου εμφανίζονται διάφορα ιδεολογικά και πολιτικά μορφώματα, τα οποία στο όνομα της αριστεράς παρεμβάλλονται ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον αστικό κόσμο, ο οποίος, σε ώρα ανάγκης τα χρησιμοποιεί ως αναχώματα.
Πρόκειται για τον αιώνιο ρεβιζιονισμό, ο οποίος αποτελεί σύμφυτο στοιχείο του μαρξισμού.
Έκτο: Πέραν όλων αυτών –και πολλών άλλων- ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, ο οποίος συντελεί στην προϊούσα αποδυνάμωση του ΚΚΕ είναι ο βιολογικός χρόνος: Όσο περνά ο χρόνος και όσο το ΚΚΕ απομακρύνεται, βιολογικά, από τις αιμοδότρες πηγές της Εθνικής Αντίστασης, τόσο περισσότερο θα χάνει τα ερείσματά του.
Συμπέρασμα: Θα μπορούσα βέβαια να προσθέσω τόσα και άλλα τόσα για να ερμηνεύσω το πολιτικό αυτό γεγονός, τα οποία αναπτύσσονται στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος», 2010).
Θα ήταν χρήσιμο για τους θιασώτες –αλλά και τους αντιπάλους- του Κομμουνισμού να δουν και να μάθουν και τα αντίθετα επιχειρήματα, τα οποία στηρίζονται σε πληθώρα σχετικών βιβλιογραφικών πηγών.
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Στο ποσοστό αυτό μεταφράζει η Ελληνική ιστορία και ο «κυρίαρχος» λαός, τους αγώνες, τις οδύνες, τις εξορίες, τις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών από το 1917 και δώθε.
Το αρχαιότερο ελληνικό κόμμα που πότισε τη γη των Ελλήνων με το περισσότερο αίμα έπιασε πάτο και πήρε λιγότερους ψήφους από κόμματα που γεννήθηκαν πριν από ένα και δύο χρόνια και με μηδενική προσφορά στους κοινωνικούς αγώνες.
Επειδή όμως δίνονται πολλές και διάφορες ερμηνείες του φαινομένου, που φθάνουν έως την προσωπική κριτική, θα χαράξω τη δική μου ερμηνεία σε ελάχιστες αράδες:
Πρώτο: Στην πλασματική ώσμωση του ΚΚΕ με το δήθεν προλεταριάτο το οποίο είναι ανύπαρκτο στην Ελλάδα, αφού δεν λειτουργούν καμινάδες και αφού οι άνεργοι οδεύουν για τα δύο εκατομμύρια.
Συνεπώς, η θεωρία και πρακτική του ΚΚΕ για την «οργάνωση του ταξικού αγώνα στους τόπους δουλειάς» είναι εντελώς εξωπραγματική και επαναλαμβάνεται για λόγους... ιστορικούς.
Δεύτερο: Η διάρθρωση, ταξική και κοινωνική, της ελληνικής κοινωνίας δεν απηχεί κοινωνιολογικά και επιστημονικά, την παλιά έννοια και ουσία του προλεταριάτου.
Τρίτο: Η ελληνική κοινωνία διαφεντεύεται από τις στρατιές των «κοπριτών», που στελεχώνουν το νοσηρό γραφειοκρατικό σύστημα, οι οποίοι συγκροτούν το εμετικό πελατειακό σύστημα, το οποίο αποτελεί την πολιτική δεξαμενή του παρηκμασμένου συμμοριακού συστήματος.
Να προστεθεί εδώ ότι οι παραγωγικές δομές της Ελληνικής οικονομίας κυριαρχούνται κατά 95% από μικρές ατομικές επιχειρήσεις, οι οποίες κλείνουν ολοταχώς κάτω από τον κοινωνιοκτόνο οδοστρωτήρα των Μνημονίων.
Είναι τα Μνημόνια που γέννησαν στρατιές ανέργων και πεινασμένων, οι οποίοι δεν τρέχουν στα χαρακώματα αλλά στις ουρές των συσσιτίων και στις διανομές τροφίμων.
Τέταρτο: «Η οργάνωση στις γειτονιές», όπως επαναλαμβάνει το ΚΚΕ, είναι εντελώς εξωπραγματική, αφού αυτές ανήκουν στο παρελθόν, δεδομένου ότι άλλαξαν ριζικά οι πολεοδομικές συνθήκες, οι κοινωνικές σχέσεις και οι κοινωνικές καταστάσεις.
Σήμερα πολλές γειτονιές –στις οποίες ο ένας φοβάται τον άλλο- κατέχονται από κάθε λογής λαθρομετανάστες.
Πέμπτο: Η αυτοκατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, απέδειξε εμπράκτως το ανεφάρμοστο της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπως ήδη το σημείωσε ο γράφων από το 1970, μετά την εξορία.
Έκτο: Στην πορεία του χρόνου εμφανίζονται διάφορα ιδεολογικά και πολιτικά μορφώματα, τα οποία στο όνομα της αριστεράς παρεμβάλλονται ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον αστικό κόσμο, ο οποίος, σε ώρα ανάγκης τα χρησιμοποιεί ως αναχώματα.
Πρόκειται για τον αιώνιο ρεβιζιονισμό, ο οποίος αποτελεί σύμφυτο στοιχείο του μαρξισμού.
Έκτο: Πέραν όλων αυτών –και πολλών άλλων- ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, ο οποίος συντελεί στην προϊούσα αποδυνάμωση του ΚΚΕ είναι ο βιολογικός χρόνος: Όσο περνά ο χρόνος και όσο το ΚΚΕ απομακρύνεται, βιολογικά, από τις αιμοδότρες πηγές της Εθνικής Αντίστασης, τόσο περισσότερο θα χάνει τα ερείσματά του.
Συμπέρασμα: Θα μπορούσα βέβαια να προσθέσω τόσα και άλλα τόσα για να ερμηνεύσω το πολιτικό αυτό γεγονός, τα οποία αναπτύσσονται στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος», 2010).
Θα ήταν χρήσιμο για τους θιασώτες –αλλά και τους αντιπάλους- του Κομμουνισμού να δουν και να μάθουν και τα αντίθετα επιχειρήματα, τα οποία στηρίζονται σε πληθώρα σχετικών βιβλιογραφικών πηγών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου