Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Προέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Έχω την αίσθηση ότι αυτό το κωμικοτραγικό που γίνεται στην Ελλάδα με την ανακύκλωση των υπουργών δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο.
Τέσσερις, περίπου, δεκαετίες τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα αλλάζουν υπουργεία όπως τα πουκάμισα. Από το Α υπουργείο βρίσκονται στο Π και από εκεί στο Ω και τούμπαλιν, για «να σώσουν την Ελλάδα» όπως δήλωσε, χωρίς ντροπή και ο τραπεζίτης δοτός πρωθυπουργός.
Οι υπουργοί, κατά κανόνα, άσχετοι και πανάσχετοι με το γνωστικό αντικείμενο που αναλαμβάνουν να διοικήσουν, σπεύδουν να το αναλάβουν χωρίς ίχνος δισταγμού και αίσθηση ευθύνης.
Απότοκο αυτού του αντικοινωνικού και αντιεπιστημονικού γεγονότος είναι η ερασιτεχνική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, τα οποία έτσι όδευσαν και οδεύουν από το κακό στο χειρότερο.
Στην Ελλάδα των Ελλήνων σοσιαλΗστών και της αφάτου αρλουμπολογίας, αρκεί να βόσκει κανείς στην πρωθυπουργική αυλή και στον σκληρό κομματικό πυρήνα για να διορίζεται υπουργός και αυτό συμβαίνει γενικά σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Η «σύγχρονη» Ελληνική «δημοκρατία» αγνοεί προκλητικά την καυστική κριτική του Σωκράτη που έλεγε ότι «ενώ για να γίνει κανείς υποδηματοποιός ή ξυλουργός χρειάζεται μαθητεία δύο-τριών χρόνων για ν’ αναλάβει υψηλό διοικητικό πόστο, στην Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν χρειάζεται ούτε παιδεία ούτε εμπειρία».
Οι σύγχρονες οικογενειακές πολιτικές δυναστείες της «δημοκρατικής» Ελλάδος εφάρμοσαν και δίδαξαν το δόγμα του Γ’ Ράιχ: Υπεράνω όλων η οικογενειοκρατία, η κομματοκρατία και η παρεοκρατία που στήριζαν, τελικά, την προσωποπλατρία και τον αρχηγό της δυναστείας, όπως τελικά, επίσης, κατέληγε και το ψεύτικο κήρυγμα του Χίτλερ: «Η Γερμανία υπεράνω όλων», που μεταφραζόμενο σήμαινε, ο ίδιος ο Φύρερ υπεράνω όλων (τη λειτουργία αυτού του φαινομένου περιγράφω στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμος στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 38-40). Ουσιαστικά πρόκειται για μία ιδιωτικοποιημένη εξουσία, την οποία καυτηρίασα εν μέσω της παχυλής αδιαφορίας του «κυρίαρχου» λαού (βλ. π.χ. το άρθρο μου: «Η ιδιωτικοποιημένη εξουσία», στα «Πολιτικά Θέματα» της 17/4/1992).
Στην Ελλάδα της αρπαχτής και της αρπακόλας, οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι δημοσιογράφοι και ο «κυρίαρχος» λαός δεν ασχολούνται με τόσο «πεζά» θέματα.
Εδώ γίνεται αγώνας δρόμου ποιος θα φάει ποιον, και πώς ο ένας θα καθίσει στο σβέρκο του άλλου για να στεριώσει πιο πολύ την καρέκλα του που στήριζε και στην εύνοια του αρχηγού και όχι στις ικανότητές του, τις γνώσεις του και την εμπειρία του. Ο κόσμος αυτός των κομματικών διαδρομιστών ούτε καν που υποπτεύεται ότι «η γνώση έχει ιστορικό περιεχόμενο και δεν βγαίνει ξαφνικά όπως η σφαίρα από την κάννη του όπλου» όπως διδάσκει η διαλεκτική λογική (βλ. Μ.Μ. Ρόζενταλ: «Αρχές Διαλεκτικής Λογικής», εκδ. «Γκαγκάριν», Αθήνα 1961, σελ. 17).
Με άλλα λόγια η γνώση απαιτεί οδύνες και προσπάθειες και δεν μεταφυτεύεται στα άδεια κεφάλια και στις στεγνωμένες ψυχές με τις ευλογίες του αρχηγού!
Έτσι, φθάσαμε εδώ που φθάσαμε και από την εφαρμογή αυτής της «πολιτικής» συμπεριφοράς!
Τώρα, σκούζει ο «κυρίαρχος» λαός, αλλά είναι αργά, πολύ αργά. Θα σκούζει πιο πολύ και πιο δυνατά όσο θα εκτυλίσσονται τα κατοχικά μέτρα των άσχετων και πανάσχετων υπουργών.
Προέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Έχω την αίσθηση ότι αυτό το κωμικοτραγικό που γίνεται στην Ελλάδα με την ανακύκλωση των υπουργών δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο.
Τέσσερις, περίπου, δεκαετίες τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα αλλάζουν υπουργεία όπως τα πουκάμισα. Από το Α υπουργείο βρίσκονται στο Π και από εκεί στο Ω και τούμπαλιν, για «να σώσουν την Ελλάδα» όπως δήλωσε, χωρίς ντροπή και ο τραπεζίτης δοτός πρωθυπουργός.
Οι υπουργοί, κατά κανόνα, άσχετοι και πανάσχετοι με το γνωστικό αντικείμενο που αναλαμβάνουν να διοικήσουν, σπεύδουν να το αναλάβουν χωρίς ίχνος δισταγμού και αίσθηση ευθύνης.
Απότοκο αυτού του αντικοινωνικού και αντιεπιστημονικού γεγονότος είναι η ερασιτεχνική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, τα οποία έτσι όδευσαν και οδεύουν από το κακό στο χειρότερο.
Στην Ελλάδα των Ελλήνων σοσιαλΗστών και της αφάτου αρλουμπολογίας, αρκεί να βόσκει κανείς στην πρωθυπουργική αυλή και στον σκληρό κομματικό πυρήνα για να διορίζεται υπουργός και αυτό συμβαίνει γενικά σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Η «σύγχρονη» Ελληνική «δημοκρατία» αγνοεί προκλητικά την καυστική κριτική του Σωκράτη που έλεγε ότι «ενώ για να γίνει κανείς υποδηματοποιός ή ξυλουργός χρειάζεται μαθητεία δύο-τριών χρόνων για ν’ αναλάβει υψηλό διοικητικό πόστο, στην Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν χρειάζεται ούτε παιδεία ούτε εμπειρία».
Οι σύγχρονες οικογενειακές πολιτικές δυναστείες της «δημοκρατικής» Ελλάδος εφάρμοσαν και δίδαξαν το δόγμα του Γ’ Ράιχ: Υπεράνω όλων η οικογενειοκρατία, η κομματοκρατία και η παρεοκρατία που στήριζαν, τελικά, την προσωποπλατρία και τον αρχηγό της δυναστείας, όπως τελικά, επίσης, κατέληγε και το ψεύτικο κήρυγμα του Χίτλερ: «Η Γερμανία υπεράνω όλων», που μεταφραζόμενο σήμαινε, ο ίδιος ο Φύρερ υπεράνω όλων (τη λειτουργία αυτού του φαινομένου περιγράφω στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμος στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 38-40). Ουσιαστικά πρόκειται για μία ιδιωτικοποιημένη εξουσία, την οποία καυτηρίασα εν μέσω της παχυλής αδιαφορίας του «κυρίαρχου» λαού (βλ. π.χ. το άρθρο μου: «Η ιδιωτικοποιημένη εξουσία», στα «Πολιτικά Θέματα» της 17/4/1992).
Στην Ελλάδα της αρπαχτής και της αρπακόλας, οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι δημοσιογράφοι και ο «κυρίαρχος» λαός δεν ασχολούνται με τόσο «πεζά» θέματα.
Εδώ γίνεται αγώνας δρόμου ποιος θα φάει ποιον, και πώς ο ένας θα καθίσει στο σβέρκο του άλλου για να στεριώσει πιο πολύ την καρέκλα του που στήριζε και στην εύνοια του αρχηγού και όχι στις ικανότητές του, τις γνώσεις του και την εμπειρία του. Ο κόσμος αυτός των κομματικών διαδρομιστών ούτε καν που υποπτεύεται ότι «η γνώση έχει ιστορικό περιεχόμενο και δεν βγαίνει ξαφνικά όπως η σφαίρα από την κάννη του όπλου» όπως διδάσκει η διαλεκτική λογική (βλ. Μ.Μ. Ρόζενταλ: «Αρχές Διαλεκτικής Λογικής», εκδ. «Γκαγκάριν», Αθήνα 1961, σελ. 17).
Με άλλα λόγια η γνώση απαιτεί οδύνες και προσπάθειες και δεν μεταφυτεύεται στα άδεια κεφάλια και στις στεγνωμένες ψυχές με τις ευλογίες του αρχηγού!
Έτσι, φθάσαμε εδώ που φθάσαμε και από την εφαρμογή αυτής της «πολιτικής» συμπεριφοράς!
Τώρα, σκούζει ο «κυρίαρχος» λαός, αλλά είναι αργά, πολύ αργά. Θα σκούζει πιο πολύ και πιο δυνατά όσο θα εκτυλίσσονται τα κατοχικά μέτρα των άσχετων και πανάσχετων υπουργών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου