To Κομμουνιστικό Μανιφέστο, η αστική τάξη, η παγκοσμιοποίηση και η ιδιοκτησία!

Ο πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Προέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Βρισκόμαστε στα 1848. Σε μία εποχή ανόδου του ευρωπαϊκού προλεταριάτου των οδοφραγμάτων και της αστικής τάξης, η οποία διαδέχεται το φεουδαρχικό και ημιφεουδαρχικό καθεστώς της Ευρώπης, μετά την εμφάνιση της βιομηχανικής επανάστασης. Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, στο πέρασμα από τη φεουδαρχία στο αστικό κράτος, ορμούν στο ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι δύο πνευματικοί αστέρες: Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελ.

Σφοδροί επικριτές της εκμεταλλευτικής αστικής τάξης και του αστικού κράτους, που μαστιγώνουν ανηλεώς με το περίφημο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", το οποίο έμελλε να καθορίσει την πορεία της ανθρωπότητας από τότε έως σήμερα και στο μέλλον έστω και ως ουτοπία (βλ. το έργο μου: "Η Κομμουνιστική Ουτοπία: Διαλεκτικές κα φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού", εκδ. β' "Πελασγός", Ι. Γιαννάκενας, Αθήνα 2013, όπου και ευρύτερη ανάλυση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου).

Έρχομαι στο θέμα Μανιφέστο και αστική ιδιοκτησία, όπου διαβάζομε και τα εξής: "Η αστική τάξη… έχει συγκεντρώσει την ιδιοκτησία σε λίγα χέρια… Όσο αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, τόσο αναπτύσσεται και το προλεταριάτο… μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη πραγματικά επαναστατική.  Οι άλλες τάξεις φθίνουν και αφανίζονται… Η κατώτερη μεσαία τάξη, ο μικροβιομήχανος ο αγρότης, όλοι αυτοί αντιμάχονται την αστική τάξη για να διασώσουν την ύπαρξή τους…"

Έρχομαι στην ουσία του Μανιφέστου: "Το διακριτό χαρακτηριστικό του κομμουνισμού δεν είναι η κατάργηση της ιδιοκτησίας γενικά, αλλά η  κατάργηση της αστικής ιδιοκτησίας" και του αστικού κράτους το οποίο "δεν είναι παρά μία επιτροπή που διευθύνει τις κοινές υποθέσεις του συνόλου της αστικής τάξης" (βλ. το "Μανιφέστο" από τις εκδ. (βλ. "Ερατώ", Αθήνα 1997, σελ. 20, 26, 30, 40, 51).

Το Μανιφέστο και οι σύγχρονες εξελίξεις.

Τι συνάγεται από τις διακηρύξεις αυτές, συγκρινόμενες με τις σημερινές εξελίξεις;

α) Προλεταριάτο - μεσαία στρώματα, αγροτιά, μικροκαταστηματάρχες, βιοτέχνες και αστική τάξη έγιναν πολτός σε πλήρη αποσύνθεση.

β) Η επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου αποτελεί μύθο αφού πλέον δεν υπάρχει ως αυτόνομη τάξη.

γ) Το αστικό κράτος δεν αποτελεί πλέον μία "διαχειριστική επιτροπή της αστικής τάξης" αλλά Μπάτλερ των "Αγορών", των πολυεθνικών Τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Δηλαδή στην εποχή της παγκοσμιοποίησης το κράτος κατέστη πολύ πιο κακόμορφο, αντιλαϊκό και επικίνδυνο, παρά το γεγονός ότι το Μανιφέστο διακήρυξε την κατάργησή του (για το κράτος και την περί κράτους μαρξική θεωρία βλ. το πιο πάνω έργο μου σελ. 239-279).

Συνεπώς: Αυτό που δεν μπόρεσε ο μαρξισμός, το κάνει η παγκοσμιοποίηση με όπλο το ηλεκτρονικό χρήμα και τη διαφθορά των πολιτικών (για την καταγωγή, τη λειτουργία και τις επιδράσεις του χρήματος βλ. το ντοκουμενταρισμένο ερευνητικό έργο του Σπύρου Λαβδιώτη: "Η εποχή του ατομικισμού, μία φιλοσοφική προσέγγιση του Χρήματος και της Οικονομίας" εκδ. "Έσοπτρον", Αθήνα 2012).

Πρόκειται για μία προσπάθεια - απόπειρα (όλα βρίσκονται στο στάδιο της εξέλιξης της οποίας δεν γνωρίζουμε την κατάληξη), η οποία συναντά και αντιδράσεις από ευρύτατα λαϊκά στρώματα του πατριωτικού χώρου ανά τον κόσμο).

Πρόκειται για μία εξ εξελίξει προσπάθεια, η οποία αποβλέπει και στην κονιορτοποίηση των εθνικών παραδόσεων και των εθνών (για το ζήτημα αυτό βλ. το έργο μου: "Η εθνική μας παράδοση", εκδ. "Πελασγός" - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα 2012).

Συνεπώς, αν ολοκληρωθεί, θα επιτύχει αυτό που δεν μπόρεσε ο μαρξισμός, με το Μανιφέστο, το οποίο διακήρυσσε ότι "οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα".

δ) Σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία - η οποία υποτίθεται ότι προστατεύεται από το άρθρο 17 του ελληνικού Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι "τελεί υπό την προστασίαν του κράτους" -,  ήδη άρχισε ο ανασκολοπισμός της.

Το αισχρότατο "αστικό" ελληνικό κράτος, παρέδωσε τις ιδιοκτησίες και τα σπιτάκια των Ελλήνων οφειλετών, στο αγγλικό δίκαιο και στις ξένες τράπεζες.

Είναι γνωστή η απέχθεια των Eυρωπαίων τοκογλύφων κατά των ιδιοκτητών ενός διαμερίσματος, το οποίο για δύο εκατονταετίες αποτελεί το γλυκό όνειρο των Ελλήνων.

Συνεπώς: Αυτό που δεν μπόρεσε ο κομμουνισμός και ο Σοβιετο-κινεζικός σοσιαλισμός το κάνει τώρα η παγκοσμιοποίηση ξεσπιτώνοντας κόσμο και κοσμάκη.

Πρόκειται για μια εν εξελίξει επιχείρηση σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία παρακολουθεί άπρακτη και γονατισμένη την απαλλοτρίωση των περιουσιών σε αντίθετη και προς αυτή τη διακήρυξη της  Γαλλικής Επανάστασης του 1789 (για την καταγωγή της ιδιοκτησίας και την επαγγελία του μαρξισμού για την κατάργησή της βλ. "Ουτοπία", όπ. π. σελ. 193-205.

Αξίζει να επισημανθεί το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές και οι… Έλληνες κυβερνήτες δεν παραβιάζουν μόνο αξίες του δυτικού πολιτισμού - στις οποίες περιλαμβάνεται και η προστασία της ιδιοκτησίας - αλλά και αυτού τούτου του "Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης" (που υπογράφτηκε το Δεκέμβριο του 2001 από τους "15").

Συγκεκριμένα το άρθρο 17 αυτού του Χάρτη, προστατεύει την ιδιοκτησία ενώ ταυτόχρονα την αρπάζουν (βλ, ανάλυση αυτού του "Χάρτη" στο ομότιτλο κείμενό μου, της 5/1/2001 στο μηνιαίο περιοδικό "Ηλιαία")

Καταλήγοντας θα μπορούσα να διατυπώσω την άποψη ότι: Η παγκοσμιοποίηση με αιχμή την Τρόικα και την λειτουργιά της παράνομης κα πολιτικά ανήθικης νομοθετικής μηχανής του ελληνικού άγους που ονομάζεται Βουλή, απαλλοτριώνει τη μικροϊδιοκτησία του "κυρίαρχου" λαού!

Θα έλεγα ότι η Ιστορία λειτούργησε με τον ανορθόδοξο και σπάνιο βιολογικό νόμο της "αντιστροφής της πολικότητος" (βλ. λεξικό).