ΔΗΜΑΡ: Η ΥΠΟΥΛΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΔΩΝ

Ναι… Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Και αντί να σας σοκάρουν οι λέξεις – όπως γίνεται με τους κάθε λογής υποκριτές και τρομαγμένους ενόχους που προσπαθούν να κρύψουν την ενοχή τους πίσω από το νεφέλωμα του καθωσπρεπισμού – καλό θα είναι να τολμήσετε έστω για μια φορά να δείτε κατάματα την αλήθεια.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ήταν μόλις 10 του Μάη, τέσσερις μόνο μέρες μετά τις πρώτες εκλογές που θα άνοιγαν την ταφόπλακα της Ελληνικής κοινωνίας,κι εμείς προειδοποιούσαμε για τρία πράγματα:

1.Ότι: «…Η επιλογή και το επικοινωνιακό «παίξιμο» του ονόματος του Φ. Κουβέλη, όχι μονάχα δεν είναι τυχαία, αλλά όλα δείχνουν πως είναι μια επιλογή επιβεβλημένη πιεστικά από εξωθεσμικούς και υπερεθνικούς παράγοντες.».

2.Ότι: «…Το παιχνίδι που παίζεται είναι ύπουλο. Και ο ρόλος των πρωταγωνιστών, θα είναι ίσως περισσότερο ατιμωτικός  και δόλιος, ακόμη και από το ρόλο που έπαιξε ο ΓΑΠ σε βάρος του τόπου.»...

3.Ότι: «Το κυρίαρχο αποκρυστάλλωμα μιας τέτοιας επιλογής, θα είναι να πλασαριστεί πως η ύπαρξη ενός μνημονίου υποταγής – με αυτές ή εκείνες τις υποσημειώσεις – αποτελεί αποκλειστικό μονόδρομο… Δηλαδή ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα κληθεί να προσκυνήσει επί της ουσίας το καθεστώς της κατοχής... Αυτό θέλουν... Το σπασμένο "τσαμπουκά" και το προκλητικό φασκέλωμα μιας κοινωνίας που έκανε το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της πολιτικής της χειραφέτησης.

Και από την άλλη, η κυρίαρχη πολιτική τάξη που ξέρει να βλέπει μακριά, έχοντας εξασφαλίσει την προεγκεκριμένη επαναδιαπραγμάτευση, επί της ουσίας θα έχει ακυρώσει οριστικά και στην πράξη, ακόμη και αυτό το πολιτικά ανεπαρκές αίτημα της καταγγελίας της κατοχικής συμφωνίας… Θα έχει ταυτόχρονα δρομολογήσει την έμμεση δικαίωση των πρωταγωνιστών που την προσυπέγραψαν… Και όλοι θα έχουν συνομολογήσει ΚΑΙ τυπικά ΚΑΙ "οικουμενικά" το δικαίωμα των συμμοριών να βάλουν την Ελλάδα στο χέρι με τη βούλα και την «αριστερή» σφραγίδα ενός φιλόδοξου «αριστερού» Εφιάλτη.».

Αυτά λέγαμε τότε. Και για του λόγου το αληθές παραπέμπουμεΕΔΩ στη σχετική μας ανάρτηση… 

Και δυστυχώς για την πατρίδα μας επιβεβαιωθήκαμε πλήρως.

Αυτή μας η προβλεψιμότητα, δεν είναι προϊόν ανερμήνευτων και προνομιακών ικανοτήτων.

Είναι αποτέλεσμα μιας αλήθειας, στην οποία από την πρώτη στιγμή επιμένουμε, πως η πολιτική κριτική, οφείλει να μην εξαντλείται στη «μόστρα» των ανθρώπων, αλλά να καταπιάνεται με την ίδια την ουσία της πολιτικής τους συγκρότησης.

Μόνο τότε θα παραμένει, ισχυρή, διαχρονική και σταθερά επιβεβαιούμενη.

Αυτό το δρόμο επιλέξαμε εμείς, τη στιγμή που οι «μαστόροι» της δήθεν«αποκαλυπτικής» ενημέρωσης, τάιζαν βελανίδια τους κατάφωρα υποτιμημένους αναγνώστες τους.

Ας έρθουμε τώρα και στην ουσία…

Οι πραγματικές προθέσεις αυτού του θλιβερού πολιτικού αποκόμματος που έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία του Σουλτανάτου και της Νέας Τάξης, δεν άργησαν να αποκαλυφθούν.

Σήμερα πια δε μιλάμε με εικασίες, αλλά με δεδομένα καταλυτικά, που βάζουν τη σφραγίδα τους στη ζωή μας. Μια σφραγίδα βουτηγμένη στο αίμα των συνανθρώπων μας και στο δηλητήριο του αποπροσανατολιστικού συμβιβασμού.

Η ΔΗΜΑΡ δεν υπήρξε η δύναμη που θα μπορούσε να ανακόψει τη λαίλαπα των δηλωσιών του μνημονίου. Υπήρξε το άλλοθι για την ευλαβική του εφαρμογή.Λειτούργησε σαν ύπουλη σουπιά που πριν τις ανακοινώσεις των μέτρων καταδυνάστευσης, σκορπά γύρω το μελάνι της για τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας, και μετά τις αποφάσεις των τριών Καρατζαφέρηδων εκτελεί χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου, επιχειρώντας να ρετουσάρει τον εφιάλτη με «Αριστερή» πινελιά.  
Ή μήπως νοιώσατε τη ζωή σας να βελτιώνεται με τη φαρσοκωμωδία των 11,5 δις και δεν αναγνωρίσαμε στη ΔΗΜΑΡ τη συμβολή της???

Η ΔΗΜΑΡ δεν υπήρξε η δύναμη ανάσχεσης στον εφιαλτικό κατήφορο, στον επικίνδυνο Καιάδα που σπρώχνουν τη χώρα. Υπήρξε ο καταλύτης και ο επιταχυντής μιας στοχευμένης εγκληματικής πολιτικής, που στέλνει στο κολαστήριο τη γεωπολιτική και την κοινωνική Ελλάδα. Υπήρξε ο τριτεγγυητής του ξεπουλήματος ονείρων, προσδοκιών, εθνικής περιουσίας, του πλούτου και της ελπίδας μας.  
Ή μήπως αντιστάθηκε στο έγκλημα της ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ και δε της το αναγνωρίσαμε???

Η ΔΗΜΑΡ δε λειτούργησε ως καταλύτης ανατροπής της εθνοκτόνου πολιτικής των μνημονίων. Λειτούργησε ως πλειοδότης στον εθνομηδενισμό που έσυρε τον πολιτικά άθλιο Σαμαρά καπηλευόμενη την ακόμη πιο άθλια προσωπική ματαιοδοξία του, σε πολιτικές εθνικής ήττας και υποταγής ακόμα μια στους εσωτερικούς πολιτικούς εφιάλτες. Εμείς πάντως δεν είδαμε να βγάζει από κανέναν τις κουκούλες. Αυτό που είδαμε είναι να φορά την κουκούλα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και να «δολοφονεί» μια «επικίνδυνη ρατσίστρια» που θέλησε να σηκώσει ψηλά την Ελληνική σημαία, όταν κάποιοι προτίμησαν να την αφήσουν να αραχνιάζει στα μπαούλα τους.

Σήμερα το πολιτικό φίδι της ΔΗΜΑΡ, σαγηνεμένο από τη συμμετοχή του στην κυβερνητική εξουσία, βιάζεται να εκτελέσει το πιο ύπουλο συμβόλαιο σε βάρος του Ελληνισμού, στοχοποιώντας ευθέως τις αξίες του, τις παραδόσεις του, το φιλότιμό του, το πνευματικό και αξιακό του αποκούμπι. Ο γνωστός πολιορκητικός κριός που ακούειστο όνομα Ρεπούση, έπιασε ήδη δουλειά, με την ανοχή όλης της ΔΗΜΑΡ και φυσικά ολόκληρης της κυβέρνησης.  
Σωστά ή κάνουμε λάθος???

Απέναντι σε αυτό το ύπουλο πολιτικό εκτροφείο προκλητικών εθνομηδενιστών και πολιτικά προσκυνημένων αβανταδόρων της μνημονιακής πολιτικής, που αντιμετωπίζει τον Ελληνισμό και την πνευματική όσο και την «υλική» του κοινωνική περιουσία ως περιττό φορτίο, η απάντηση θα πρέπει να είναι και άμεση και καταλυτική.

Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να την αντιμετωπίσει ως πραγματικό και επικίνδυνο εφιάλτη που παρεισέφρησε στους κόλπους της, και τώρα την απειλεί ευθέως με γενοκτόνο και αξιακό αφανισμό.

Οφείλει να την αντιμετωπίσει ως τον υπ αριθμόν ένα κίνδυνο που προσκύνησε τον πολιτικό και εθνικό γενιτσαρισμό.

Ως έναν κίνδυνο που δεν πρέπει να του επιτρέψει με τίποτε να ανδρωθεί.

Ως έναν κίνδυνο την επικίνδυνη πορεία του οποίου οφείλει άμεσα να ανακόψει.

Το αίτημα της άμεσης αποπομπής αυτής της πολλαπλά επικίνδυνης συνιστώσας από την συγκυβέρνηση της ντροπής, θα πρέπει να γενικευθεί, να συνοδευτεί και από συγκεκριμένη πολιτική δράση, και φυσικά να αποτελέσει πρώτο στόχο των οπαδών όπως και των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, που οφείλουν να μην επιτρέψουν στη ματαιοδοξία Σαμαρά, να βάλει τον τόπο σε ακόμη πιο επικίνδυνα μονοπάτια.

Και αυτή η αποπομπή, όχι μονάχα δε θα πρέπει να ηρωοποιήσει αυτό το επικίνδυνο συνονθύλευμα, αλλά να το απαξιώσει εντελώς στα μάτια και του τελευταίου Έλληνα πολίτη.

http://ellinikoforum.blogspot.com

ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Ως βόμβα μεγατόνων – για τους αφελείς και τους αδαείς - μπορούν να χαρακτηρισθούν τα όσα δήλωσε σε συνέντευξη που έδωσε στην παγκόσμιου κύρους Αμερικάνικη εφημερίδα New York Times, ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παναγιώτης Ρουμελιώτης. Ο κ. Ρουμελιώτης, λοιπόν,  δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα… η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές επιδράσεις που θα είχε το φάρμακό της στην ελληνική οικονομία… το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες περικοπές συνέβαλαν στο καθοδικό σπιράλ αποδεκατίζοντας την οικονομική ζήτηση εντός της Ελλάδας… το επιχείρημα που συνήθως χρησιμοποιείται από την τρόικα για να ασκήσει κριτική στην Ελλάδα -και για να αγνοήσει τα δικά της λάθη- είναι πως η βαθιά ύφεση οφείλεται στη μη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».

Αυτές οι καθυστερημένες δηλώσεις του πρώην αξιωματούχου του ΔΝΤ έρχονται να επιβεβαιώσουν όλους εκείνους – μεταξύ αυτών και τον έχοντα την τιμή να υπογράφει το παρόν άρθρο - που χρόνια τώρα καταγγέλλαμε τις προδοτικές μεθοδεύσεις της τότε κυβέρνησης Παπανδρέου, οι οποίες οδήγησαν τη χώρα στις δαγκάνες του ΔΝΤ και τον Ελληνικό λαό στην οικονομική εξαθλίωση.  

Έτσι, στο σημείο αυτό, θεωρώ χρήσιμο να αναδημοσιεύσω ένα μέρος του άρθρου μου, της 28^ης Αυγούστου 2011, που είχε τίτλο: “Είναι ή δεν είναι Εθνική προδοσία;”.

«…Ο κ. Παπανδρέου, ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και λίγους μήνες πριν από τις Εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 και συγκεκριμένα στις 3 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, σε διαδικτυακή τηλεόραση στον δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου καταθέτοντας τις απόψεις του για το ΔΝΤ, είπε μεταξύ άλλων επί λέξει τα ακόλουθα: «Ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει την φήμη, ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρες   αναπτυσσόμενες και να τους λέει, επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι από την παιδεία π.χ., αυτές είναι επίσημες πράξεις, που ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για ένα-δύο χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση. Άρα, λοιπόν, δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας».,

Μετά τις εκλογές του 2009 και την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, όλοι γνωρίζαμε πως η χώρα ήταν σε άθλια οικονομική κατάσταση την οποία δημιούργησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και απαιτείτο το νοικοκύρεμα της με δραστικά και άμεσα μέτρα αλλά όμως κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε σε θέματα δανεισμού. Μπορούσε παρά το μεγάλο χρέος να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές άνετα και με πολύ λογικό επιτόκιο. Τα spreads, τα οποία προσδιορίζουν το ύψος του επιτοκίου ενός δανείου, ήταν τότε στις 134 μονάδες. Ο πρωθυπουργός που γνώριζε, όμως, την πραγματικά άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, γιατί είχε ενημερωθεί επακριβώς από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, και από την στιγμή που τα spreads ήταν χαμηλά, αφού παρέμειναν στα ίδια επίπεδα μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 2010, δεν θα έπρεπε να προχωρήσει άμεσα σε δανεισμό από τις αγορές προς κάλυψη των τρεχουσών αναγκών της χώρας; Ωστόσο, εκείνος απεμπόλησε δάνειο με πρώτη δόση 25 δις € και χαμηλό επιτόκιο που προτάθηκε από τη Ρωσία στη συνάντηση που έγινε στη Μόσχα το Φεβρουάριο του 2010 μεταξύ Πούτιν και Παπανδρέου, το οποίο θα αποπληρωνόταν με κρατικές δεσμεύσεις και δια μέσω πώλησης γεωργικών προϊόντων που θα τόνωναν ιδιαίτερα τις εξαγωγές μας (συνεχείς δημόσιες δηλώσεις του ομογενή βουλευτή της Ρωσικής Κρατικής Δούμας κ. Ιβάν Σαββίδη). 

Ο κ. Παπανδρέου, λοιπόν, μη αποδεχόμενος τη Ρωσική βοήθεια, στη συνέχεια έχασε πολύτιμο χρόνο στην προσπάθειά του να πείσει τον λαό πως η προηγούμενη Κυβέρνηση και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος τον κορόιδεψαν, δίδοντάς του προεκλογικά, ψεύτικά στοιχεία για την κατάσταση της οικονομίας και έτσι δεν μπορούσε να υλοποιήσει άμεσα τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Το επιχείρημα αυτό είναι τουλάχιστον απαράδεκτο και παιδαριώδες, όταν το επικαλείται πρώην αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης που διετέλεσε παλαιότερα πολλές φορές υπουργός και εξελέγη βουλευτής, πολλές τετραετίες. Μα είναι δυνατόν να μην γνωρίζει την οικονομική κατάσταση της χώρας, την οποία υπηρετεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πολλές τετραετίες;

Αργότερα, ξεκίνησε η δυσφήμηση της χώρας με τις συνεχείς περιοδείες του Έλληνα Πρωθυπουργού που εξομολογείτο στους Ευρωπαίους ηγέτες πως «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα» και του κ. Παπακωνσταντίνου, υπουργού Οικονομικών, που διατυμπάνιζε δεξιά και αριστερά πως η οικονομία μας θυμίζει «τιτανικό».

Με όλες τις παραπάνω ενέργειες, η Ευρωπαϊκή επιτροπή υποστήριξε ύστερα από έρευνά της, πως η συνεχής δυσφήμηση οδήγησε τους διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους στην εκτίναξη των spreads στο απίθανο ύψος των 850 μονάδων και έτσι κατέστη απαγορευτικός ο δανεισμός της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Διευκολύνθηκε δε το διαβρωτικό τους έργο με θύμα την Ελληνική οικονομία.

 Έτσι, ο κ. Παπανδρέου αντί να έχει ως πλεονέκτημα την τοποθέτηση του  πιστολιού στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αυτός το παρέδωσε αμαχητί στους δανειστές μας και εκείνοι με τη σειρά τους το τοποθέτησαν στον κρόταφο του Ελληνικού λαού.  Και για να γίνει αντιληπτό και κατανοητό το πόσο κακό έκαναν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών στη χώρα και στον Ελληνικό λαό με αυτές τις ενέργειες τους, θα αναφέρω το εξής παράδειγμα: Σκεφτείτε ότι ένας τραπεζίτης που κατέχει μία πολύ αξιόπιστη και εύρωστη οικονομικά τράπεζα, χάνει τα λογικά του και δηλώνει δημοσίως ότι η τράπεζά είναι χρεοκοπημένη και ότι οι υπάλληλοί της την κλέβουν. Αυτή η τράπεζα μέσα σε μία μόνο εβδομάδα θα έχει χρεοκοπήσει πραγματικά, αφού όλοι μα όλοι οι καταθέτες της θα έχουν αποσύρει τις καταθέσεις τους και η τράπεζα θα μείνει «πανί με πανί».

Δυστυχώς αυτό ακριβώς έπραξε ο πρωθυπουργός μας και η χώρα βρέθηκε σε δεινή θέση μη μπορώντας να δανειοδοτηθεί από τις αγορές γιατί τα speads είχαν ήδη εκτιναχτεί. Έτσι, κατέφυγε στη σύναψη της δανειακής συμφωνίας με την τρόικα. Για άλλη μια φορά η Κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου είπαν ψέματα στον Ελληνικό λαό, πως ψήφισαν την τερατώδη και μονομερή αυτή σύμβαση προκειμένου να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις των πολιτών, ενώ απλά με τα 110 δις € που πήραν δάνειο, ούτε ένα ευρώ δεν πήγε για την πληρωμή μισθών και συντάξεων ή για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα, πληρώθηκαν οι τόκοι και τα τοκοχρεολύσια  προϋπαρχόντων δανείων και ομολόγων. Δηλαδή, με την εισαγωγή μας στο ΔΝΤ εξασφαλίσαμε τα χρήματα για να πληρωθούν τα πανωτόκια των οι διεθνών νταβατζήδων μας.

Σημειώστε επίσης, πως ο κ. Παπανδρέου από το Νοέμβριο του 2009, συζητούσε με τον πρόεδρο του ΔΝΤ κ. Στρος Καν (όπως ο ίδιος δημόσια αποκάλυψε) την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Οι δηλώσεις αυτές του προέδρου του ΔΝΤ, πιστεύω ακράδαντα τον οδήγησαν στον εξοβελισμό του από το αξίωμά που είχε. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ «έστησαν» την αποκαθήλωσή του, στο έδαφός τους, διότι με τις δηλώσεις του απεκάλυπτε τα σχέδια των δυο Κυβερνήσεων (ΗΠΑ και Ελλάδος) για την υπαγωγή της Ελλάδος στις δαγκάνες του ΔΝΤ.  

Έτσι, πιστεύω πως αποδεικνύεται ότι εάν η Κυβέρνηση είχε στραφεί αμέσως μετά την εκλογή της στις διεθνείς αγορές ή είχε αποδεχθεί το προσφερόμενο δάνειο από τη Ρωσία δεν θα είχε κανένα πρόβλημα πληρωμής μισθών και συντάξεων παρ’ όλη την κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος, την αδυναμία πάταξης της φοροκλοπής, του παραεμπορίου και του ελέγχου της μαύρης εργασίας, των οποίων η πάταξή ήταν προεκλογικές δεσμεύσεις της Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ…».

Συνεπώς, από όλα τα παραπάνω αποδεικνύεται πως ο μετέπειτα Πρωθυπουργός (Γ.Παπανδρέου), ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος (Προβόπουλος) και ο εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΝΤ (Π.Ρουμελιώτης), γνώριζαν που οδηγούν την Ελλάδα και όμως, έπραξαν αντίθετα προς τα συμφέροντά της.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που ουδεμία κυβέρνηση θα τολμήσει να παραπέμψει αυτούς καθώς και άλλους πολλούς, σε δίκη καταλογίζοντάς τους το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, θα περιμένουμε κάποια Άγια ημέρα, ο Ελληνικός λαός να υλοποιήσει αυτό που δήλωσε ο πρώην Υπουργός, Λοβέρδος, την Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010 στην εφημερίδα “Real news”: «Νέο Γουδί εάν αποτύχουμε».

Η δικτατορία των "Αντικειμενικών"

γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

Με έναν παράδοξο -είναι η αλήθεια- τρόπο επανήλθε στην ελληνική επικαιρότητα η φαρσοκωμωδία των «Ολυμπιακών Αγώνων», επιβεβαιώνοντας το αξίωμα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Στην αλήστου μνήμης εποχή του 2004 και των όσων προηγήθηκαν στο απίστευτο «φαγοπότι» δημοσίου χρήματος από το 1997, κράτος και οικονομικό παρακράτος καλούσαν τους πάντες ώστε να «ζήσουν τον μύθο τους στην Ελλάδα»!

Τα «Olympic Games» του 2004 υπήρξαν η αποθέωση και ταυτόχρονα το σημείο τέλους μιας απόλυτης παρακμής η οποία επιβλήθηκε στην Ελλάδα στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», της «κοινωνίας της πληροφορίας» και του πολυπολιτισμού. Αυτή ακριβώς ήταν η χρονική περίοδος κατά την οποία δημιουργήθηκε ένα πραγματικό τέρας το οποίο υπήρξε πανταχού παρόν στην δημόσια ζωή. Αρχής γενομένης από τον πολιτικό υπόκοσμο των σημιτικών «εκσυγχρονιστών», στην σχολική εκπαίδευση του πολυπολιτισμικού «οράματος», στην δημοσιογραφία με τους κάθε λογής ινστρούχτορες και παντογνώστες, στην τηλεόραση

της μεσημεριανής εκπόρνευσης, στην οικονομία με τους «εθνικούς εργολάβους», και τέλος, στον αθλητισμό που κατά έναν θαυμαστό πραγματικά τρόπο συναντιούνταν όλοι οι ανωτέρω.

Ποιος αλήθεια μπορεί να ξεχάσει την προ-ολυμπιακή Ελλάδα, με τα δεκάδες κάθε χρόνο «meeting» στίβου, τα οποία ανάγκαζαν να παρακολουθούν παιδικές κατασκηνώσεις (!) για να έχει λίγα γεμάτα καθίσματα το στάδιο; Από το 1997 μέχρι το 2004, η έννοια του αθλητισμού μετατράπηκε σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων βιομηχανία. Πιθανοί και απίθανοι, από εργολάβοι και καναλάρχες μέχρι καφετζήδες συντονίστηκαν σε μια τρομακτική και λυσσώδη κατασπάραξη δημοσίου χρήματος. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Ήταν ο «χρυσούς αιών» της τηλεοπτικής δημοκρατίας, με τα χρήματα να πέφτουν βροχή, τα δάνεια επίσης και την κοινωνική πανώλη των «life style» επαρχιωτών εκδοτών, στο απόγειό της. Και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να πει κάτι διαφορετικό! Η περίοδος αυτή ακόμη είναι χαρακτηριστική διότι με αφορμή το «live your myth in Greece», δημιουργήθηκαν μια σειρά από παρασιτικά επαγγέλματα, άγνωστα μέχρι τότε στην ελληνικήκοινωνία. Επαγγέλματα όπως του «αντικειμενικού δημοσιογράφου », του «πανελίστα», του «manager», του «συμβούλου επιχειρήσεων », του «διανοούμενου» κλπ.Όλα αυτά συνδέθηκαν μεταξύ τους, πέρα από την κερδοσκοπία, και με κάτι άλλο ακόμη χειρότερο: την καινοφανή έννοια του «πολιτικώς ορθού», μια απίστευτη ιερά εξέταση, μια στυγνή δικτατορία σκέψης και γνώμης, με την οποία οποίος ερχόταν έστω και κατά φαντασία σε αντίθεση, είχε διαγράψει το οποιοδήποτε δημόσιο μέλλον του. Από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, μέχρι και το εργασιακό περιβάλλον, άπαντες έπρεπε να μιλούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ύφος και λεξιλόγιο, αν ήθελαν να παραμείνουν μέρος αυτού του κοινωνικού βόθρου της «κοινής γνώμης». Η πολυπολιτισμική και εκσυγχρονισμένη Ελλάδα της ΟΝΕ και των «Ολυμπιακών Αγώνων», ήταν πλέον γεγονός. Αλλά όπως όλες οι κομπίνες έτσι και αυτή είχε το τέλος της, χάθηκε μέσα στα ίδια τα κοινωνικά συντρίμμια ψύχων και ανθρώπων τα οποία δημιούργησε.

Κανείς φυσικά δεν λογοδότησε, κανείς δεν πλήρωσε τον λογαριασμό, τον οποίο έστειλαν στα γνωστά κορόιδα... Και την ώρα που οι περισσότεροι Έλληνες σχεδόν είχαν ξεχάσει αυτόν τον φρικτό εφιάλτη, βιώνοντας πλέον τα απόνερα του, ήρθε αυτή η κωμικοτραγική ιστορία με την Ελληνίδα αθλήτρια να τους τον θυμίσει. Να τους θυμίσει για μια ακόμη φορά ποιο ήταν, και συνεχίζει να είναι, το αποκρουστικό δημιούργημα όλων αυτών των χρόνων της πλαστικής ευδαιμονίας, το οποίο νοσταλγούν οι κάθε λογής εργατοπατέρες και «μνημονιομάχοι».

Δεν πρόκειται καν να ασχοληθούμε με το ανέκδοτο της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου. Το αν είναι ρατσιστικό ή αν η συγκεκριμένη κοπέλα το είπε για να «δηλώσει την φυλετική της ανωτερότητα εις βάρος των οικονομικών μεταναστών» όπως είπαν οι γνωστοί ψυχοπαθείς από τηλεοράσεως, το αφήνουμε στην ελάχιστη λογική κρίση του καθενός.

Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ο απίστευτος συντονισμός της σύγχρονης ιεράς εξέτασης. Όλα εκείνα τα κοινωνικά παράσιτα τα οποία βίασαν την ελληνική πατρίδα επί χρονιά, βρήκαν και πάλι την ευκαιρία να ξεσαλώσουν. Οι ίδιοι και οι ίδιοι για μια ακόμη φορά: «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί ινστρούχτορες, πολιτικοί απατεώνες, διαπλεγμένοι φοροφυγάδες, των οποίων εθίγησαν τα αντιρατσιστικά τους αισθήματα από το «ρατσιστικό παραλήρημα» (!) μιας νεαρής αθλήτριας, την οποία κυριολεκτικά εξευτέλισαν και κατασπάραξαν.

Άθελα τους όμως δημιούργησαν, έστω και με τον τρόπο αυτό, ένα ηρωικό πρότυπο σε μια ταπεινωμένη ελληνική κοινωνία, η οποία ασυνείδητα ταυτίστηκε με την Βούλα Παπαχρήστου. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία ταυτίστηκε με την ελληνίδα αθλήτρια, διότι ένιωσε πως αυτή που την κατασπαράσσουν είναι ακριβώς οι ίδιοι που επί δώδεκα χρόνια κατασπάραξαν ένα ολόκληρο λαό.

Όσο για την συντονισμένη «αντιρατσιστική» εκστρατεία, δεν μας εκπλήσσει. Και αυτό γιατί παραλλάσσοντας την φράση του Samuel Johnson, γνωρίζουμε πως ο αντιρατσισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.

www.elkosmos.gr

Περί εσωτερικής υποτίμησης

Της Ζέζας Ζήκου

Στην πιο ευέλικτη αγορά εργασίας του κόσμου, στις ΗΠΑ, ακόμη και στις πιο προβληματικές βιομηχανίες οι μισθοί των εργαζομένων δεν έχουν πέσει σχεδόν καθόλου από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση (σύμφωνα σε έκθεση της Κεντρικής Τράπεζας του Σαν Φρανσίσκο). Μπορεί μια κυβέρνηση να διαβρώσει τους πραγματικούς μισθούς με τον πληθωρισμό, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να τους περικόψει σε απόλυτες τιμές. Εχουν την τάση να μένουν «κολλημένοι», έλεγε ο Κέινς από τη δεκαετία του 1920. Ακόμη και οι εργοδότες αποφεύγουν να κόβουν τους ονομαστικούς μισθούς, επειδή «φοβούνται μήπως πυροδοτήσουν αντιδράσεις σε δύσκολους οικονομικά καιρούς» (όπως έγραφαν οι Κάνεμαν, Κνετς και Θάλερ το 1986 στην «Αμερικανική Οικονομική Επιθεώρηση»).

Στην Ευρώπη της κρίσης που ζούμε, γιατί λοιπόν όλοι έχουν βαλθεί να κάνουν ακριβώς το αντίθετο; Η απορία διατυπώνεται πλέον με ένταση μπροστά στην απαίτηση της ηγεσίας της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να επιβληθεί η «εσωτερική υποτίμηση» στην Ελλάδα και την Πορτογαλία (και έπεται η Ιταλία και η Ισπανία) προκειμένου να ανακτηθεί η κλονισθείσα ανταγωνιστικότητα. «Εσωτερική υποτίμηση» σημαίνει δρακόντειες περικοπές μισθών από χρόνο σε χρόνο. Ποιος θα μπορούσε να επιβάλει κάτι τόσο απάνθρωπο; «Ο Μουσολίνι», λένε οι Ιταλοί! «Μόνο αυτός είχε πετύχει περικοπή των μισθών κατά 20%, αφού όμως πρώτα έθεσε υπό φασιστικό έλεγχο τα συνδικάτα, προκειμένου να στηρίξει την πολιτική της ισχυρής λιρέτας τη δεκαετία του 1920». Ομως, ποια σύγχρονη Δημοκρατία θα μπορούσε να επιβάλει τέτοιες περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στην αστυνομική καταστολή;

Γι’ αυτό, πολλοί οικονομολόγοι επιμένουν ότι η στρατηγική της μαζικής μείωσης των μισθών που επιχειρείται σήμερα στη μισή Ευρώπη αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί πως δεν είναι εφαρμόσιμη. Δοκιμάστηκε στις αρχές του 1930 με ολέθρια αποτελέσματα. Μια τέτοια στρατηγική είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση του Πιερ Λαβάλ το 1935. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει βίαιες απεργίες των ναυτεργατών στη Γαλλία, φόνους από την αστυνομία και μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, σε συμμαχία με τους κομμουνιστές. Η θλιβερή αυτή ιστορία της άγριας λιτότητας και της καταλήστευσης των μισθών αποδείχθηκε στο τέλος χωρίς νόημα. Και έσπρωξε τη Γαλλία επικίνδυνα κοντά στον εμφύλιο σπαραγμό.

Η εφιαλτική αυτή συνταγή ξεκίνησε να εφαρμόζεται πρώτα πρώτα στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ με το πρώτο Μνημόνιο και μάλιστα με την προωθημένη στρατηγική: ότι για να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της, η Ελλάδα οφείλει να φθηνύνει και να φτωχύνει τόσο ώστε να φτάσει στα επίπεδα των γειτονικών της χωρών. Κοινώς, η Ελλάδα πρέπει να γίνει Βουλγαρία! Ομως, πρόκειται για συνταγή που θα μας «επαναφέρει στον ίσιο δρόμο», όπως μου ειπώθηκε. Eντάξει... Αλλά εγώ προτιμώ να παραμείνω αμαρτωλή.

Ωστόσο, το αυτονόητο είναι πως ουδείς Ελληνας θέλει η χώρα του να γίνει Βουλγαρία ή Ρουμανία - μπορεί να μην ξέρει πώς θα το αποφύγει, αλλά σίγουρα δεν το θέλει. Με αποτέλεσμα, κάτι που θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εθνικό σχέδιο να κυκλοφορεί απλώς ως πείσμα ή φασαρία. Αν θέλουν να αυτοκτονήσουν (κι εμείς μαζί τους…), μπορούν να αδρανήσουν στο ενδεχόμενο να γίνουμε «προσεχώς Βουλγάρες!», αλλά είναι σίγουρο ότι θα μας στείλουν στην αγκαλιά του Τσίπρα. Αν θέλουν να σωθούν (κι εμείς μαζί τους…), χρειάζεται να παρουσιάσουν μια άλλη προοπτική από αυτήν που μας έχουν ετοιμάσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Αλλος τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Οι εταίροι μας πιέζουν για τα 11,6 δισ. εντός της διετίας 2013/14. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Από την αρχή της κρίσης ουδέποτε υπήρξε «ελληνικό σχέδιο» για την αντιμετώπισή της. Τόσο η μονοκομματική κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και η δικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου διαπραγματεύονταν διαρκώς με την πλάτη στον τοίχο τα σχέδια που εκπονούσαν για λογαριασμό μας οι δανειστές. Ετσι υποχρεώθηκαν να συζητούν στη βάση του πλαισίου που έθεταν οι άλλοι, με τη λογική των άλλων και με τις επιλογές ή τους εκβιασμούς των άλλων. Επί της ουσίας, δεν είχαν τίποτε να αντιτείνουν. Αλλά κι αν είχαν, στερούνταν την αξιοπιστία για να το επιβάλουν. Εκ των πραγμάτων λοιπόν κατασκεύασαν έναν μονόδρομο, από τον οποίο απεδείχθη σχεδόν αδύνατον να απομακρυνθούν. Τον μονόδρομο που οδηγεί στη Βουλγαρία.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι στα όρια του κοινωνικού κραχ το ξέρουμε εδώ και αρκετούς μήνες. Ο αριθμός των νεόπτωχων έχει αυξηθεί δραματικά, οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο, οικογένειες διαλύονται, η ανεργία είναι πάνω από 22%. Ηδη έχει αρχίσει να σχηματίζεται το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης εντός της χώρας, ειδικά σε περίπτωση που τα μέτρα που θα εφαρμοστούν πλήξουν καίρια τις ελληνικές οικογένειες. Η κοινωνική αναταραχή δεν είναι απαραίτητο ότι σημαίνει πόλεμο στους δρόμους, ξύλο, συγκρούσεις με την αστυνομία κ.λπ. Μπορεί να σημαίνει άρνηση πληρωμής -όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν- φόρων και άλλων χρεών. Ετσι, τα ταμεία θα «κρασάρουν», η οικονομία θα διαλυθεί και… γαία πυρί μειχθήτω.

www.kathimerini.gr

υπουργείο Εξω(φρεν)ικών

— Χωρίς δραματικές ανατροπές ήταν η συνεδρίαση του Ανωτάτου Υπηρεσιακού την Πέμπτη. Ο Χρήστος Παναγόπουλος διαδέχεται τον Β. Κασκαρέλη στην Ουάσινγκτον και αποδεικνύεται ιδιαίτερα… ανθεκτικός.

Από τη Λευκωσία το 2004, και με τον ρόλο του στη διαμόρφωση του Σχεδίου Ανάν, στο γραφείο του υπουργού Εξωτερικών, με επιλογή του Γ. Παπανδρέου, όπου και παρέμεινε μέχρι τώρα διευθυντής Διπλωματικού Γραφείου… έξι υπουργών! — Ο Κ. Μπίκας αποζημιώνεται για μια δύσκολη τριετία στην ηλεκτρική καρέκλα της ΕΥΠ και θα διαδεχθεί τον κ. Σάνδη στο Λονδίνο, στην Άγκυρα την πρεσβεία αναλαμβάνει ο Θ. Δεμίρης από τη ΜΕΑ ΔΕΕ, στο Βατικανό πηγαίνει ο Γ. Παπαδόπουλος, στη Βαρσοβία πηγαίνει μετά την «πολεμική θητεία» στη Δαμασκό η Τ. Αθανασίου, στη Διεύθυνση Εθιμοτυπίας ο Π. Καλογερόπουλος και αποχωρεί η Αικ. Λούπα, η οποία φαίνεται ότι έχασε τη μάχη για τον περιορισμό των προνομίων (και της φοροδιαφυγής) των ξένων διπλωματών στην Ελλάδα, που είχαν στραφεί και εναντίον της. Και ο σύζυγός της Π. Σαρρής στους χαμένους, καθώς στη Διεύθυνση Προσωπικού τον διαδέχεται ο Μ. Διάμεσης. — Γράφτηκε και ξαναγράφτηκε ότι η Τουρκία έκανε διάβημα για την αλλαγή των όσων ανέφερε το βιβλίο της Ιστορίας της κ. Ρεπούση περί «συνωστισμού» στο λιμάνι της Σμύρνης. Ακόμη περιμένουμε να διαβάσουμε την απάντηση που έδωσε (αν έδωσε) το υπουργείο Εξωτερικών στην κατάπτυστη αυτή παρέμβαση της Άγκυρας... • Ο νέος πρέσβης της Τουρκίας κ. Ουράς ξεκίνησε μια χαρά τον ρόλο του. Έτσι, αφού επισκέφθηκε τη Θράκη και τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε και στη Ρόδο για να παραστεί στα εγκαίνια πολιτιστικού συλλόγου μουσουλμάνων του νησιού. Και στη Ρόδο και στην Κω χτίζεται σιγά, αθόρυβα και μεθοδικά από την Τουρκία μειονοτικό ζήτημα, αλλά, βλέπετε, όλοι οι παράγοντες του νησιού απλώς ενδιαφέρονται μπας κι έρθουν μερικά παραπάνω καΐκια με τουρίστες από την Τουρκία... — Ο Σταύρος Λαμπρινίδης ήταν από τους πιο αδικημένους συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου, καθώς υποχρεώθηκε να αφήσει τη θέση του στο Ευρωκοινοβούλιο και τη σχεδόν δεδομένη εκλογή του στη θέση του προέδρου της σοσιαλιστικής ομάδας για να γίνει υπουργός Εξωτερικών. Ο κ. Λαμπρινίδης μετά την αποχώρηση του κ. Παπανδρέου έμεινε στον αέρα, αλλά η παρουσία του στο ευρωπαϊκό σκηνικό είχε θετικό πρόσημο κι έτσι μάλλον ήταν αναμενόμενη η αξιοποίησή του στην ΕΕ. — Ο κ. Λαμπρινίδης ανέλαβε με απόφαση της κ. Άστον ειδικός εντεταλμένος της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ξέρουμε αν ήταν η προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να τακτοποιήσει έναν πρώην στενό συνεργάτη του ή οι γνωριμίες που έκανε ο κ. Λαμπρινίδης ως μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά πάντως είναι θετικό το ότι σε μια ευρωπαϊκή θέση ο επικεφαλής θα είναι Έλληνας. — Παρεμπιπτόντως: Έχετε κανένα νέο από άλλον συνεργάτη του κ. Παπανδρέου, που μάλλον θέλει με τη στάση του να επιβεβαιώσει τον χαρακτηρισμό «κηπουρός»; Γιατί, διαφορετικά, θα είχε να επιδείξει, έστω και συμβολικά, το ενδιαφέρον του για όσα συμβαίνουν στη χώρα… • Τι ακριβώς συμβαίνει με το πρόγραμμα που έχει ξεκινήσει η Τουρκία για την επαναλειτουργία τεμενών που τον τελευταίο τουλάχιστον αιώνα λειτουργούν ως μουσεία; Μετά τη μετατροπή σε τέμενος της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας στη Νίκαια της Προύσας, μιας ιστορικής εκκλησίας 700 ετών, τώρα μελετούν να μετατρέψουν σε τέμενος και την Αγία Σοφία της Τραπεζούντας, που είχε ανεγερθεί από τον αυτοκράτορα Εμμανουήλ Κομνηνό Α΄. — Την περασμένη εβδομάδα μια από τις μεγαλύτερες οργανώσεις του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, η AJC, έδειξε το ενδιαφέρον της για την Ελλάδα, καθώς για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες πραγματοποίησε επίσκεψη στην Αθήνα ο εκτελεστικός διευθυντής της Ντ. Χάρις. — Ο κ. Χάρις έχει βοηθήσει πολύ στη σύσφιγξη των σχέσεων της ελληνικής και εβραϊκής Διασποράς και ο ίδιος υπενθυμίζει ότι για να έχεις έναν φίλο πρέπει να είσαι κι εσύ φίλος. Το είπε αυτό ο κ. Χάρις για να προσθέσει ότι είναι υποχρέωση των φίλων της Ελλάδας και όσων υποστηρίζουν τις ελληνοαμερικανικές και ελληνοϊσραηλινές σχέσεις να σταθούν στο πλευρό της Ελλάδας. Μια γερή σχέση έχει αναπτυχθεί, την οποία θα πρέπει να αξιοποιήσουμε… — Δεν γνωρίζουμε αν τελικά η Ρωσία θα δώσει το δάνειο στην Κύπρο και αν θα είναι αρκετό αυτό για να σώσει την Κύπρο από το Μνημόνιο, αλλά δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη η σθεναρή στήριξη της Λευκωσίας από τη Μόσχα και ειδικά από τον υπουργό Εξωτερικών Σ. Λαβρόφ. — Η στενή αυτή σχέση φάνηκε και στην επίσκεψη της κύπριας υπουργού Ε. Μαρκουλλή στη Μόσχα, όπου ο Λαβρόφ όχι απλώς εκφράσθηκε υπέρ των θέσεων της Μεγαλονήσου για το Κυπριακό, αλλά έκανε και ειδική αναφορά στο θέμα του βέτο του 2004, υπενθυμίζοντας ότι η Ρωσία άσκησε βέτο για να σταματήσει τις «ανέντιμες προσπάθειες ορισμένων δυτικών δυνάμεων να χρησιμοποιήσουν το ΣΑ για να προκαταλάβουν εξελίξεις». — Το μήνυμα του κ. Λαβρόφ ήταν φυσικά για την υπόθεση της Συρίας, αλλά κάποιοι στη Λευκωσία στραβοκατάπιναν στο άκουσμα τέτοιων δηλώσεων, μια και ήλπιζαν και οι ίδιοι ότι χωρίς το ρωσικό βέτο θα άνοιγε ο δρόμος για την επιβολή του Σχεδίου Ανάν, το οποίο είχαν υποστηρίξει. — Ο σκοπιανός πρωθυπουργός το έχει καταλάβει καλά το παιχνίδι κι έτσι, θεωρώντας τώρα ότι έχει το πάνω χέρι και ότι το τελευταίο θέμα με το οποίο θα ήθελε να ασχοληθεί η Αθήνα είναι το θέμα της ονομασίας, άρχισε τις προβοκάτσιες. — Έτσι, φρόντισε να θέσει και πάλι θέμα «μακεδονικής μειονότητας», και μάλιστα στον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν κι Μουν. Με μια σκληρή αλυτρωτική και επιθετική ατζέντα, που ζητάει εκπαιδευτικά και άλλα δικαιώματα για την υποτιθέμενη «μακεδονική» μειονότητα και περιουσιακά δικαιώματα και διπλή υπηκοότητα για τους «Αιγαιάτες», τινάζει στον αέρα κάθε δυνατότητα σοβαρής διαπραγμάτευσης για το θέμα της ονομασίας, ελπίζοντας ότι έτσι θα ρίξει τις ευθύνες στην Αθήνα. — Μια και επιμένει για την ύπαρξη μειονότητας ο κ. Γκρούεφσκι, γιατί δεν ρωτάει στο Ουράνιο Τόξο τον κ. Βοσκόπουλο γιατί απέφυγε να κατέβει στις τελευταίες εκλογές, που θα του έδιναν την ευκαιρία να καταγράψει με σαφήνεια τις δυνάμεις του; Γιατί, προφανώς, με ψήφους διάφορων περιθωριακών ομάδων το Ουράνιο Τόξο στις καλύτερες επιδόσεις του δεν είχε ξεπεράσει τις 5.000 ψήφους. Και προφανώς με αυτούς τους αριθμούς θα είναι λίγο δύσκολο να υποστηρίξει τις θεωρίες περί «μακεδονικής μειονότητας»…  www.paron.gr

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Του Sokin

Ο πλούτος της Ελλάδας

Γράφει ο  Ηλίας Καραβόλιας 

Εδώ και πολλά χρόνια, ακούμε για τον περίφημο ορυκτό πλούτο της χώρας, με αποκορύφωμα τα πετρέλαια του Αιγαίου. Με αφορμή όμως μια μελέτη από το Εθνικό Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ,( http://www.usgs.gov), για τον ορυκτό πλούτο της χώρας, κλήθηκα σε ραδιοφωνική εκπομπή του BBC Worldwide News, να σχολιάσω τα διάφορα σενάρια που κυκλοφορούν σε ελληνικά και ομογενειακά sites, παράλληλα με την προοπτική αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου αλλά και ιδιωτικών χρεωμένων επιχειρήσεων, από ξένα κεφάλαια. Συγκεκριμένα μου στάλθηκαν τα εξής δεδομένα, το οποία κυκλοφορούν ευρέως- μου είπανε - σε ελληνικά ιστολόγια.

«Η Ελλάδα είναι πρώτη στον κόσμο σε νικέλιο, πρώτη σε λευκόλιθο, σε υδρομαγνησίτη, σε περλίτη, (1.600.000 τόνοι), δεύτερη παγκοσμίως σε μπετονίτη (1.500.000 τόνοι), πρώτη στην Ε.Ε σε βωξίτη (2.174.000 τόνοι), πρώτη και σε χρωμίτη, ψευδάργυρο, αλουμίνα. Ο χρυσός που υπάρχει στην Θράκη αξίζει 38 δις ευρώ, ενώ μαζί με αυτό στην Μακεδονία και στην Θράκη, είναι τα τρία μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού της Ευρώπης».  Και συνεχίζει το κείμενο: «Η Ελλάδα έχει νοτίως της Κρήτης 175 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο, το τρίτο μεγαλύτερο κοίτασμα παγκοσμίως και η αξία του, συν αυτή του φυσικού αερίου είναι 10 τρις $(!), όπως αναφέρει το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ».

Ομολογώ ότι όποτε μου στέλνουν φίλοι και γνωστοί τέτοια ενημέρωση, δεν δίνω την δέουσα προσοχή ή τουλάχιστον δεν μπαίνω σε εξάντληση δεδομένων και διασταύρωση στοιχείων. Αλλά ποτέ δεν θεώρησα ότι κινούνται πλήρως στον τομέα της επιστημονικής φαντασίας. Η αλήθεια, είναι κάπου στην μέση, όπως εξήγησα και στο BBC, από αυτά μου μελέτησα τον τελευταίο καιρό. Όμως θεωρώ αξιόπιστες πηγές δεδομένων, τα τμήματα ερευνών των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης πρώτων υλών: πολύ απλά, γιατί αυτές δεν μπορούν να αυτοεξαπατώνται, και προσέχουν να μην επενδύουν λάθος χρήματα, σε λάθος χρόνους. 

Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει ορυκτό –ανεκμετάλλευτο- πλούτο, περίπου στις ποσότητες που κυκλοφορούν κατά καιρούς σε blogs και sites. Tα χρηματικά νούμερα όμως και οι αξίες που ονομάζονται στο κείμενο που παρέθεσα στην αρχή, αναφέρονται σε πλούτο που είναι ΟΡΥΚΤΟΣ: Πλούτος δηλαδή για τον οποίο υπάρχει χρονικό και οικονομικό κόστος εξόρυξης, αξιοποίησης, διανομής, ‘ρευστοποίησης'. Οι αποτιμώμενες αξίες, πχ τα τρις δολαρίων από το πετρέλαιο στο Αιγαίο, είναι ‘θεωρητικά κατασκευάσματα’, συνήθως υπερεκτιμημένης αριθμητικής εντυπωσιασμών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Δεν θα αναφερθώ καθόλου στα δεδομένα του ορυκτού πλούτου, είναι δουλειά πρωτίστως των γεωλόγων, των φυσικών και μετά των οικονομολόγων. Πιστεύω το εξής όμως, ακράδαντα: Η Ελλάδα δεν είναι τόσο πολύτιμη για τα ‘πορτοφόλια’ μεγάλων συμφερόντων. Έχουμε προσθέσει σαν λαός, αιώνες τώρα, «φαντασιακή υπεραξία» στον τόπο μας. 

Άραγε, τί να πουν αυτή την εποχή οι Ιταλοί και οι Ισπανοί που έχουν πολλαπλάσιες ‘υπέργειες’, φανερές υπεραξίες στις οικονομίες τους (μεγάλες βιομηχανίες, μεγαλύτεροι πληθυσμοί, μεγαλύτερο ΑΕΠ); Αναρωτιέμαι αν έχουν δει ποτέ κάποιοι, την βιομηχανία της Βόρειας Ιταλίας, τις πόλεις φαντάσματα που έχτισαν οι Ισπανοί για την τουριστική τους ανάπτυξη. Επίσης, αν έχουν αναρωτηθεί πόσα φθηνά ανθρώπινα χέρια και πόσες φθηνές εκτάσεις σε Αίγυπτο, Β. Αφρική, Μ Ανατολή, θα βρει το διεθνές παραγωγικό κεφάλαιο, για παραγωγή και επενδύσεις με αξιόλογα περιθώρια κέρδους. Και αναρωτιέμαι αν κατανοούμε τι σημαίνει το γεγονός ότι η Κίνα μείωσε το όριο εισαγωγής ξένων κεφαλαίων, από 5 δις στα 5 εκατομμύρια δολάρια. Αυτά λέτε να τα αγνοούν τα δυτικά μεγαλοσυμφέροντα, και να… συνωμοτούν, εποφθαλμιώντας για την Ελλαδίτσα και την παραγωγή της;

Η τωρινή οικονομική απαξίωση πολλών περιοχών του ευρωπαϊκού Νότου θα κινητοποιήσει τα γεράκια των αγορών και τα αρπακτικά των επιχειρήσεων, τους περίφημους γύπες, ώστε να ‘επιτεθούν’ πχ, στην ισχυρή βιομηχανικά, και εξαγωγικά, βόρεια Ιταλία και στην υπερ-οικοδομημένη τουριστικά και οικιστικά, Ισπανία. Τέτοιες περιπτώσεις, πολλές αναλύσεις τις παρομοιάζουν ήδη ως μια πολύ προσοδοφόρα επενδυτική στρατηγική για τα περίφημα distressed funds. 

Tα τελευταία, έχει ακουστεί ότι τριγυρνάνε μήνες τώρα, στα σαλόνια των αθηναϊκών ξενοδοχείων και σε δικηγορικά γραφεία, ώστε να καρπωθούν χρεωμένα ξενοδοχεία, φωτοβολταϊκά πάρκα, βιομηχανίες στα... Οινόφυτα, και άλλες εμπορικές ευκαιρίες χρεωμένων εγχειρημάτων. Δυστυχώς η Ελλάδα, που έχει αρκετές σοβαρές ευκαιρίες κερδοφορίας για επενδύσεις, αλλά μόνο για μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό (5-7 έτη), η Ελλάδα που έχει ορυκτό πλούτο και ευκαιρίες τιτλοποίησης από την μελλοντική εξόρυξή του, έχει και μια πολύ κακής ποιότητας πρώτη ύλη: Το κρατικό management, αλλά και μέρος του κακού management στον ιδιωτικό τομέα, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. 

Το κόστος εισόδου στην ελληνική οικονομία, έχει χτιστεί εκτός από το Δημόσιο, τόσο από πολίτες και πολιτικούς, όσο και από επιχειρηματίες και συνδικάτα. Πρώτη ύλη; Η ελληνική νοοτροπία του βραχυπρόθεσμου κέρδους. Το παρατηρούμε όλοι, χρόνια τώρα, στην πλειοψηφία αυτών που επιχειρούν, αλλά και σε μια μερίδα αυτών που εργάζονται σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Η χώρα είναι μια γεμάτη από τραβηγμένους στα άκρα 'μύθους' περί του ελληνικού επιχειρηματικού δαιμονίου, περί της διαφορετικότητας του ελληνικού πνεύματος και μυαλού, που έχουν κολλήσει στο γεμάτο προγονοπληξία υποσυνείδητο των νεοελλήνων. Αρχαία, βυζαντινά και προπολεμικά ιδεώδη προόδου, δεν μας ξεχρεώνουν πάντως, ούτε βελτιώνουν τα ελλείμματα. 

Όσον αφορά τον 'αληθινό' ορυκτό πλούτο σε μια χώρα, αυτός είναι το πολύ 'βαθύ' πνευματικό και διανοητικό υλικό ιδεών και καινοτομίας. Αυτό που υπάρχει στα ορυχεία του ατομικού και συλλογικού ψυχισμού. Αυτός ο πλούτος, δεν μεγεθύνεται τόσο εύκολα όσο νομίζουμε, αν δεν τον καλλιεργούμε μέσα μας, στα έγκατα των ατομικών και συλλογικών μας σπηλαίων. Για τον υπόλοιπο ορυκτό πλούτο, στο υπέδαφος της χώρας, νομίζω ότι και να υπάρχει σε τέτοιες ποσότητες που διαβάζουμε, ακόμη δε και να απεικονίζει τεράστια μελλοντικά οικονομικά μεγέθη, δεν είναι σήμερα αυτός που θα αποτελέσει τον ανελκυστήρα της εθνικής οικονομίας και φυσικά δεν είναι συγκεκριμένος στόχος ξένων, αόρατων κέντρων ,πολιτικών και οικονομικών. Γιατί και να υπήρχε σχέδιο υπερχρέωσης και εκποίησης της χώρας, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ούτως ή άλλως θα γεννούσε ένα από μόνο του, σε μια δημοσιονομικά άθλια χώρα, κλειστής κρατικοδίαιτης οικονομίας, με παράνομο πλουτισμό και φοροδιαφυγή. 

Ας σοβαρευτούμε: Ζούμε σε εποχή καμπής του οικονομικού μοντέλου παγκοσμιοποίησης, υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που συνδυάζεται με πιστωτική ασφυξία και μοχλευμένες υπεραξίες. 

Η γη, το έδαφος, ο εμπορικός πλούτος, είναι μακροπρόθεσμοι συντελεστές για κέρδος και υπεραξία. Tα funds ’γύπες’ ψάχνουν γρήγορα, εύκολα και φθηνά κέρδη. 

Αν δεν τα βρουν, τότε φροντίζουν για τους μετόχους τους (βιομηχάνους, τραπεζίτες, κράτη) να υποτιμήσουν τον πλέον αναγκαίο συντελεστή στην παραγωγή αξίας και υπεραξίας: Την ανθρώπινη εργασία. Και αυτό το κάνουν καλά, βοηθούμενοι από τους δήθεν θεματοφύλακες της παγκόσμιας οικονομίας… 

www.elzoni.gr

Σε…τιμές ευκαιρίας

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Ευρισκόμενος στο νησί και συζητώντας με παράγοντες όλων των πολιτικών παρατάξεων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η προεκλογική περίοδος, από τώρα έως και το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, θα εξελιχθεί σε «ανατολίτικο παζάρι», όπου συγκεκριμένοι πολιτικοίθα τοποθετήσουν «τιμές ευκαιρίας», ως να είναι καταναλωτικά προϊόντα, σε συνειδήσεις και αρχές για μία θέση υπουργού ή υφυπουργού, ακόμα και αντιπροέδρου (στο Δημοκρατικό Συναγερμό). 
Το καλύτερο... ανέκδοτο που άκουσα, είναι ότι ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Νίκος Αναστασιάδης, έχει υποσχεθεί τουλάχιστον σε 100 πολιτικούς και τεχνοκράτες θέσεις υπουργών. Στα δε στελέχη του ΕΥΡΩΚΟ, που θα γονατίσουν ενώπιον της μεγαλειότητός του, θα χαρίσει θέσεις βοηθών εισαγγελέων και υφυπουργών, έτσι για να χωνέψουν πιο εύκολα την υποταγή και τη συγνώμη, που οφείλουν στον κ. Αναστασιάδη, ο οποίος επειδή είναι παίκτης μεγάλων προδιαγραφών στον μικρόκοσμο της Κύπρου, θα τους αναγκάσει να απολογηθούν και για το όχι στο φιλοτουρκικό και ρατσιτσικό σχέδιο Ανάν, αλλά και για παλαιότερες δηλώσεις, που έκαναν κατά καιρούς εναντίον του. Ετσι για να «δέσει» καλύτερα η συνεργασία διάλυσης του ΕΥΡΩΚΟ. 
Βέβαια, ενώπιον της απόφασης του προέδρου του ΔΗΚΟ, Μάριου Καρογιάν, να παραδώσει το κόμμα που ίδρυσε ο Σπύρος Κυπριανού στον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, το ατόπημα του κ. Συλλούρη μοιάζει με πταίσμα. 
Ο άνθρωπος έχει πιστέψει ότι ανταλλάσσοντας τηνυποστήριξη του ΕΥΡΩΚΟ με τη θέση του αντιπροέδρου του ΔΗΣΥ, έχει πιθανότητες -κάποια στιγμή- να αναρριχηθεί στη θέση του προέδρου. Πλανάται πλάνην οικτράν. 
Αναφορικά με τον κ. Καρογιάν, δεν πρέπει να εκπλήσσει η στάση του. Εχει αλλάξει τόσο πολύ από εκείνες τις παλιές καλές μέρες, όταν λάβρος αναλάμβανε «επιδρομές» εναντίον όσων από εμάς εκφράζαμε την αντίθεσή μας στις γνωστές «μαλαγανιές» του κόμματος του, τα στελέχη του οποίου έχουν συνηθίσει να τρέφονται από τον κρατικό κορβανά. Οι άνθρωποι του δεν μπορούν να μείνουν μακρυά από το παιγνίδι της εξουσίας, και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι στην αντιπολίτευση τα κόμματα ανδρώνονται, και γίνονται πιό ισχυρά. Και ένα καλό παράδειγμα είναι ο ΔΗΣΥτου κ. Αναστασιάδη. Αν και υποστήριξε με παρεξηγήσιμο θράσος και χωρίς αιδώ το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν -και ενώ σε άλλες χώρες θα οδηγείτο αναγκαστικά σε πολιτική σύνταξη- βρίσκεται ένα βήμα από το Προεδρικό Μέγαρο, διότι σοφά πράττοντας, υποχώρησε στην αντιπολίτευση παρουσιαζόμενος ως ο σωτήρας του λαού και της Κύπρου. 
Εάν αποδειχθούν ορθές οι πληροφορίες του κυπριακού Τύπου, ο κ. 
Αναστασιάδης έχει ήδη βάλει στο τσεπάκι του τον κ. Καρογιάν και τον κ. Συλλούρη, οι οποίοι επιλέγοντας να υποστηρίξουν τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ«φτύνουν στα μούτρα τους», όπως πολύ σοφά λέει ο λαός μας. Μία χάρη θα ζητήσω από τον κ. Αναστασιάδη: να απαιτήσει επιστολή συγγνώμης για τη στάση των δύο πολιτικών αρχηγών έναντι του σχεδίου Ανάν, διότι οι ίδιοι διαδίδουν πως αυτός θα απολογηθεί για την απόφαση του να υποστηρίξει το ρατσιστικό κείμενο του πρώην γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Αφού αποφάσισε να τους ρεζιλέψει, ας το τραβήξει μέχρι το τέλος με την ελπίδα ότι θα τους οδηγήσει σε πολιτική συνταξιοδότηση. 
Οσον αφορά το ΑΚΕΛ, οι αναλυτές συμφωνούν πως με την επιλογή του άβουλου και άχρωμου κ. Μαλά, ο οποίος πραγματικά ζει στον... κόσμο του, επέλεξε την τρίτη θέση, ελπίζοντας πως η αντιπολίτευση θα κάνει καλό στο τραυματισμένο κόμμα της Αριστεράς και θα τονώσει το ηθικό των μελών του... 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Συγκλονίζουν οι αποκαλύψεις της εφημερίδας Τimes για τα έγγραφα του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, που αναφέρουν ότι οι κατακτητές διέπραξαν βασανιστήρια και άλλες ωμότητες και στη Κύπρο. Σύμφωνα με την εφημερίδα, τα έγγραφα περιέχουν ομολογίες για βασανιστήρια από μέλη των βρετανικών «δυνάμεων ασφαλείας» και στοιχεία ότι δολοφόνησαν ακόμα και ανήμπορους, όπως τον Γεώργιο Τουμάζου από την Αχερίτου, που ήταν τυφλός. Οι Βρετανοί ήσαν πάντα ποτισμένοι με μίσος για τους Ελληνοκύπριους και είναι απαράδεκτον ότι μερικοί πολιτικοί συνεχίζουν και σήμερα να «κατοικοεδρεύουν» στην Υπάτη Αρμοστεία της Βρετανίας. Αλλά τί άλλο να περιμένουμε; Δυστυχώς, ακόμα και το ΑΚΕΛ διατηρεί αυτή τη γνωστή περίεργη σχέση με το Λονδίνο, που καλά κρατεί εδώ και δεκαετίες... 
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Ο Πέτρος Ευτυχίου είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος και διπλωμάτης για να συναινέσει στη «σφαγή» πολλών νέων διπλωματών, που επιχειρείται από την υπουργό Εξωτερικών. Εάν η κ. Μαρκουλλή επιθυμεί να βολέψει τους τρεις νεαρούς νεροκουβαλητές της, ας έχει το θάρρος να το πράξει μόνη της και να αναλάβει τις ευθύνες της για την παρανομία. Θα είναι η δεύτερη φορά, και δεν έχω αμφιβολία πως θα αποδειχθεί μοιραία για την υπουργό...

www.philenews.com

Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ…

Είναι κατά κανόνα μια διαδικασία απόλυτα ελεγχόμενη. Και από αυτό τον κανόνα η κυρίαρχη επικοινωνία δεν έχει ξεφύγει ούτε κατ ελάχιστο στις δύσκολες μέρες που βιώνει η πατρίδα.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τα κανάλια μέσα από τα οποία διοχετεύεται, σαφέστατα και έχουν την επιβεβλημένη τους «πολυχρωμία». Εκείνο όμως στο οποίο παραμένουν προσκολλημένα ευλαβικά είναι…

-Το κυρίαρχο ζητούμενο, που παραμένει διαχρονικά αναλλοίωτο…

-Το ανώδυνο των εκπεμπόμενων μηνυμάτων…

-Η καταλυτικότητα του ρόλου τους στη χαλιναγώγηση των πολιτών.

Κεντρικό στοιχείο που προσδιορίζει την «κατοχική» ταυτότητα αυτής της επικοινωνίας, είναι η αυτάρκεια στην καταγγελία, και τον αφορισμό των αυτονόητων. Μόνο που αυτό δεν αρκεί για να την κάνει επί της ουσίας διαφορετική από τους πρωταίτιους της γενικευμένης δυστυχίας.

Στην ουσία καταγγέλλουν αυτό που δεν μπορούν να αποκρύψουν. Μόνο που όσο το παιχνίδι κρίνεται στην ανάδειξη της «αντιδημοφιλίας» της συγκεκριμένης δέσμης των εφαρμοζόμενων πολιτικών, αυτό που επιχειρείται έμμεσα να καλλιεργηθεί... 


Είναι μια κοινωνική συνείδηση αποδοχής των πολιτικών της καταστροφής ως ανυπέρβλητο μονόδρομο.

Ισοδύναμο σε «στρατηγική» σημασία στοιχείο αυτής της επικοινωνίας που είναι κομμένη και ραμμένη στα πρωτόκολλα βιασμού της πραγματικής ενημέρωσης, είναι η μονομέρεια στην ανάδειξη Μεσσιών συγκεκριμένης κοπής και προδιαγραφών απόλυτα ελεγχόμενων.

Τα ονόματα που αναμασώνται, είναι ονόματα πρωταγωνιστών που διαχρονικά έχουν εκτελέσει τη δική τους πολιτική «εργολαβία» για το στήσιμο του σύγχρονου πολιτικού εποικοδομήματος, και επιχειρείται «αυθαίρετα» και αφαιρετικά, οι ίδιοι άνθρωποι, οι εμφορούμενοι από τις ίδιες στη βάση και την ουσία τους πολιτικές, να εμφανιστούν σήμερα ως περιζήτητοι Μεσσίες.

Στη βάση αυτών λοιπών ακριβώς των «επικοινωνιακών» προδιαγραφών, φτάσαμε στις μέρες μας στην εξής «ενημερωτική» τερατογένεση…

Να υπάρχουν σκάνδαλα… Να «δίνονται» σκανδαλοποιοί… Αλλά να μην υπάρχεικαι φυσικά να μην αναδεικνύεται πολιτικό περιβάλλον που εξέθρεψε τόσο τα σκάνδαλα όσο και τους πρωταγωνιστές τους.

Να υπάρχουν μνημόνια… Να υπάρχουν και να ονοματίζονται οι ξεφωνημένα «κατοχικοί» πολιτικοί… Αλλά να μην υπάρχει και φυσικά να μην αναδεικνύεται η πολιτική που γέννησε τα μνημόνια, ούτε φυσικά και το πλέγμα των πολιτικών αντιλήψεων που εξέθρεψε και γαλούχησε τους «κατοχικούς» πολιτικούς.

Να υπάρχουν πανθομολογούμενα αδιέξοδα συνεπεία των εφαρμοζόμενων πολικών… Να υπάρχουν διαχρονικά χαμένοι και διαχρονικά ωφελημένοι εξ αιτίας αυτών των πολιτικών… Αλλά να μην αναδεικνύεται ποτέ το επί της ουσίας περιεχόμενο της πραγματικά διαφορετικής πολιτικής, ούτε βεβαίως η διαδικασία πραγματικής εναλλαγής των ρόλων ανάμεσα στους χαμένους και τους κερδισμένους αυτής της υπόθεσης.

Να υπάρχει μια γενικευμένη πλανητική αποσάθρωση του σάπιου οικοδομήματος που στήθηκε μεταπολεμικά… Να πνίγονται οι κοινωνίες σε ολόκληρο τον πλανήτη σε συγκεκριμένης ταυτότητας αδιέξοδα… Και την ίδια στιγμή να επιχειρείται να εμφανιστεί το «Ελληνικό δράμα» ως αποτέλεσμα μονάχα της ύπαρξης των ξεφωνημένα προσκυνημένων, που αν στη θέση τους μετακομίσουν οι «απροσκύνητοι» όλα θα αλλάξουν χωρίς συγκρούσεις με τη μήτρα που γεννά τα προβλήματα, και χωρίς καταλυτικές πολιτικές ανατροπές που αγγίζουν αντικειμενικά το ζήτημα της κοινωνικής εξουσίας.

Αυτού του είδους λοιπόν η «αποκαλυπτική» επικοινωνία, είναι περισσότερο επικίνδυνη από την ίδια την άσκηση της ανελέητης πολιτικής που βιώνουν καθημερινά οι Έλληνες πολίτες.

Και ο λόγος είναι γιατί αυτού του είδους η επικοινωνία, λειτουργεί αντικειμενικά σαν Δούρειος Ίππος που στοχεύει ευθύτατα τις ψυχές των ανθρώπων.

Επενδύει στον αποπροσανατολισμό και τη μοιρολατρία…

Και λειτουργεί αντικειμενικά ως αποτελεσματικός κυματοθραύστης στη διαδικασία της ουσιαστικής ριζοσπαστικοποίησης των αιτημάτων και της συνολικής τους πάλης.

Με λόγια απλά, πρόκειται για εντεταλμένους κομπογιαννίτες που φλυαρούν ακατάπαυστα μόνο για τη «μνημονιακή» κατοχή, γιατί αυτό που θέλουν να κρύψουν είναι πως τη «μνημονιακή» κατοχή, τη γέννησε και την ενδυναμώνει το καθεστώς της κοινωνικής κατοχής, την οποία η «μνημονιακή» ήρθε σαν επιπρόσθετο μέτρο που καλείται να τη διασφαλίσει και να τη διαιωνίσει.

Ανατρέποντας τη «μνημονιακή κατοχή» μόνο, η ζωή δε θα γίνει λιγότερο δυστυχής… Και χωρίς την ανατροπή της κοινωνικής κατοχής, το μνημονιακό έκτρωμα δεν ανατρέπεται.

Το ποιοτικό στοιχείο λοιπόν που καθορίζει το αν η επικοινωνία και η ενημέρωση είναι πραγματικός σύμμαχος της καταδυναστευόμενης κοινωνίας ή δεκανίκι της πραγματικής εξουσίας που την υπηρετεί δουλικά, δεν είναι το «αποκαλυπτικό» της περιεχόμενο - που εν πολλοίς είναι και τροφοδοτούμενο από το ίδιο το σύστημα και τις ανοχές του – αλλά ο προσανατολισμός της σε λογικές που θα ενισχύουν και θα καταδεικνύουν το δρόμο της κοινωνικής εξέγερσης και της γενικευμένης κοινωνικής ανατροπής.

Αυτό είναι που θα καθορίσει σε τελευταία ανάλυση αν έχουμε απέναντί μας μια επικοινωνία – πυροτέχνημα ή μια επικοινωνία – όπλο στην ενημέρωση που δεν ευνουχίζει τη συνείδηση, αλλά προτρέπει την κοινωνία να αναγορευθεί σε ασυμβίβαστο εκδικητή των δυναστών της, με καθοριστικότερο επίτευγμα της σ αυτό τον αγώνα, την ανατροπή των πολιτικών εκείνων που εξέθρεψαν και τους πολιτικούς δυνάστες και τις πολιτικές καταδυνάστευσης των ίδιων των κοινωνιών.

Περάστε λοιπόν από αυτό ακριβώς το «φίλτρο» τις ιστοσελίδες και τα ΜΜΕ που αγαπήσατε γιατί σας …«ενημερώνουν» και …«αποκαλύπτουν»…

Και τότε θα δείτε πόσο φτηνό και στα συμφέροντα ποιών στρατευμένο είναι, το αντιστάθμισμα αυτής της …αγάπης και της «αποκαλυπτικής ενημέρωσης».

http://ellinikoforum.blogspot.com

Ἡ Ριζοσπαστική Ἀριστερά κι ὁ πατενταρισµένος πράκτορας

Του Αντιφωνητή
Ποιός ἦταν ὁ Μεχµέτ Χιλµή, τοῦ ὁποίου ἡ µνήµη τιµήθηκε στήν Ξάνθη στίς 25 Ἰουνίου 2012; Ἕνας ἁπλός δηµοσιογράφος – δάσκαλος καί ἱδρυτικό µέλος τῆς Τουρκικῆς Ἕνωσης Ξάνθης (ΤΕΞ); Ὄχι, βέβαια, δέν θά πάλευε ἔτσι γιά τή µνήµη του κοτζάµ Προξενεῖο Κοµοτηνῆς! Ἦταν ἀπό τούς πρωτεργάτες τοῦ κεµαλισµοῦ στήν ἑλληνική Θράκη, πού καταδικάστηκε, φυλακίστηκε καί ἀπελάθηκε ἀπό τή χώρα µας ὡς πράκτορας τῆς Τουρκίας! Κι αὐτό τό ἄτοµο, πού κέρδισε τά οὐρί τοῦ Ἀλλάχ ἐργαζόµενος ὡς κατάσκοπος σέ βάρος τῆς Ἑλλάδος, ἄρχισαν ἐδῶ καί λίγα χρόνια νά τό τιµοῦν οἱ διάδοχοι καί σηµερινοί του συνάδελφοι.
Προσευχές τοῦ τουρκοµουφτῆ Μετέ, ὁµιλίες στήν (παράνοµη) ΤΕΞ, κτλ. Ἐφέτος, πέρα ἀπό τίς ἀναµενόµενες παρουσίες (ὁ ἰµάµης τοῦ Σουνέ τζαµί, ὁ Μέτε, νῦν καί πρώην πρόεδροι τῆς ΤΕΞ, ὁ προξενικός ὑπάλληλος Ὀµέρ Ὀµέρ, ὁ πρώην βουλευτής Τσετίν Μάντατζη, ἀπό τό κόµµα DEB ὁ Ὀζάν Ἀχµέτογλου, ὁ πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἐπιστηµόνων Μειονότητας Ἐρκάν Ρουσέν, ὁ πρόεδρος τοῦ Σωµατείου Οἰκοδόµων Ξάνθης Σαλίχ Καγιά, ἡ πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Τουρκάλων Γυναικῶν Ν. Ξάνθης Ἀισέλ Σαγίρ…), δέν εἴδαµε νά πατάει κανείς ἁπλός µουσουλµάνος τό πόδι του – ὅπως ἄλλωστε ἔγινε καί πέρυσι.
Ποιός ὅµως ἐπίσης παρέστη στή σύναξη τῶν ἐπαγγελµατιῶν Τούρκων; Ὁ νεοεκλεγείς βουλευτής Ξάνθης µέ τόν ΣΥΡΙΖΑ, Χουσεΐν Ζεϊµπέκ (πρῶτος ἐκ δεξιῶν στή φωτογραφία)! Δέν θέλουµε νά προκαταλάβουµε κανέναν, ὅµως ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει ἕνα καθῆκον µέ τούς µειονοτικούς βουλευτές του (ἰδίως µέ τόν …ἐπιρρεπή Ζεϊµπέκ): ὀφείλει νά τούς θέσει κάποια ὅρια ἐντός τῶν ὁποίων ἐπιτρέπεται νά κινεῖται ἕνας ἀριστερός βουλευτής τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου. Μπορεῖ καί νά µήν τά γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος, εἰλικρινά δέν τό ἀποκλείουµε. Πάντως βλέποντας τά µέχρι σήµερα παραδείγµατα θά ἔχει συµπεράνει πώς ἄν παρίστασαι σέ ὅλες τίς παράτες τοῦ Προξενείου, ἄν ἀναφέρεις τακτικά σ’ αὐτό ὅ,τι λές καί κάνεις µέ ὁποιονδήποτε κι ἄν πηγαίνεις ὅπου αὐτό σέ στέλνει χωρίς νά βγάζεις βρῶµα σέ ἑλληνικές Ἀρχές, ἔχεις ἐξασφαλισµένο πενταψήφιο ἀριθµό ψήφων. Ἄν ὡστόσο ὁ ΣΥΡΙΖΑ θέλει νά ἔχει ἕνα ἄλλο εἶδος µειονοτικῶν πολιτευτῶν, µακρυά ἀπό τό παλαιοκοµµατικό µοντέλο, ὀφείλει νά ξεκαθαρίσει µαζί τους ὅτι τά ἀνωτέρω δέν συνάδουν µέ τήν (ὑποτιθέµενη;) ἰδεολογική τους προέλευση καί ἡ ψηφοθηρία δέν µπορεῖ νά περιλαµβάνει καί τόν πεµπτοφαλαγγιτισµό.

Εφ. Αντιφωνητής 16/7/2012

tourkikanea.gr

"Λαχτάρισα να δικαιώσω την ύπαρξή μου με μία - ελάχιστη έστω - πράξη ευθύνης"

Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Αυτός ο αυτοκριτικός πνευματικός στοχασμός, αυτή η αγωνιώδης βιωματική ύπαρξη ανήκει στο γνωστό λογοτέχνη-συγγραφέα Ι. Μ. Παναγιωτό­πουλο (1904-1982), τον οποίο μεταφέρω από το έργο του: "Χειρόγραφα Μοναξιάς" "Οι εκδόσεις των Φίλων", Αθήνα, 1991, σελ. 11 της εισαγωγής).

Μέσα στην καθημερινή τύρβη των αθλίων και των μνημονίων που να βρουν οι νεοέλληνες καιρό να κάνουν μία, έστω προσωρινή στάση, σε κείμενα αυτού του είδους και αυτής της ηθικής και ψυχικής ποιότητας.

Ανθρωπάκια, πολιτικάντηδες κάθε λογής και καριερίστες ολκής συνωθούνται στην  σάπια πολιτική αγορά να πάρουν κάποια θέση και να κατακτήσουν ένα ρόλο, έναν οποιοδήποτε ρόλο, ευτελίζοντας τη ζωή τους κατά πως θα έλεγε και ο Καβάφης.

Τα πνευματικά αναστήματα, όπως του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, αυτομαστιγώνονται, με υπερβολή, αναζητώντας την ύπαρξή τους "με μία ελάχιστη, έστω, πράξη ευθύνης"!

Στην Ελλάδα ετούτων των χρόνων των μετρίων και των αθλίων, η συντριπτική πλειοψηφία του λεγόμενου κόσμου του πνεύματος, δεν θέτει τέτοιου είδους αγωνιώδη ερωτήματα και διλήμματα. Τρέχουν, γλείφουν και δοξάζουν τους εκάστοτε ισχυρούς έστω κι αν είναι "βουτηγμένοι στα σκατά"!

Όσο για τον κόσμο της πολιτικής, αυτός - με την υποκρισία χιλίων Αυστραλοπιθήκων - δηλώνει για τα εθνοκτόνα εγκλήματά του: "Κάναμε λάθη. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας".

Ποιες "ευθύνες" ρε πολιτικά ανθρωπάκια αναλαμβάνετε; Αυτή σας η ποταπή ατομική συμπεριφορά συνιστά απάτη μεγάλης ολκής  (βλ. το άρθρο μου: "Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας - Πολιτική απάτη στον κύβο" στο περιοδικό "Ηλιαία", τεύχ. Φεβρουαρίου 2006, σελ. 28.

Το κείμενο εκείνο κατέληγε με τούτη την οργισμένη διαπίστωση: "Τελικά σε τούτο τον τόπο βασιλεύει το ανεύθυνο με πρώτους διδάσκοντες τους πολιτικούς, οι οποίοι, εντελώς υποκριτικά, μας διαβεβαιώνουν ότι "αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους".

Έως τώρα δεν το είδαμε και το περιμένουμε όχι βέβαια με τη μορφή της αυτοκτονίας, όπως το συνηθίζουν στο εξωτερικό άλλοι θαρραλέοι συνάδελφοί τους και μάλιστα για πολύ μικρότερα πολιτικά και ποινικά αδικήματα".

Αυτά έγραφα το 2006 περιμένοντας ευλόγως κάποιες αυτοκτονίες ανευθύνων πολιτικάντηδων.

Δυστυχέστατα αυτό το κάνουν τα θύματα των δικών τους κοινωνιοκτόνων αποφάσεων. Ακόμα και "στα μετανιώματα άνανδροι", όπως έγραφε και ο Γάλλος ποιητής Σ. Μποντλέρ στα "Απαγορευμένα" ποιήματά του.

Άτολμα ανθρωπάκια!