Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πολύ άσχημα ξεκίνησε τον βίο της η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. ‘Ηδη,
με την επιστολή του Πρωθυπουργού προς την ΕΕ, το ίδιο το θύμα των Δανειακών,
των Μνημονίων και του PSI, η Ελλάδα δηλαδή, απαλλάσσει ουσιαστικά τα
αντισυμβαλλόμενα μέρη πάσης ευθύνης για τις καταστροφικές συνέπειες αυτών
των συμφωνιών, συνέπειες που έχουν αναγνωρίσει όχι μόνο οι συντριπτικά
περισσότεροι οικονομολόγοι του πλανήτη, αλλά και αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες!
Αυτοπυροβολείται δηλαδή, γιατί ξεκινάει την «επαναδιαπραγμάτευση»
ακυρώνοντας το βασικότερο επιχείρημα που μπορεί να χρησιμοποιήσει και
επιτρέποντας σε όλο τον κόσμο να μας αποδίδει την ευθύνη όσων συμβαίνουν στη
χώρα μας και να τα χρησιμοποιεί για να οργανώσει την αποβολή μας από το
ευρώ. Tαυτόχρονα, η Ελλάδα δεσμεύεται στην τήρηση των επιδιώξεών των
συμφωνιών αυτών και στην «ιδιοκτησία» (δηλαδή την αποκλειστική ευθύνη) του
προγράμματος. Επειδή αυτό είναι ένα πρόγραμμα που καταστρέφει τη χώρα,
αφαιρεί διαρκώς μέσα κυριαρχίας από το κράτος και είναι αδύνατο να πετύχει
τους στόχους του, γιατί οι στόχοι αυτοί είναι ανέφικτοι, η δέσμευση της
Ελλάδας για «τήρηση των συμφωνηθέντων» σημαίνει παροξυσμό της εσωτερικής
κρίσης και κατάρρευσης, αλλά και ανάληψη προκαταβολικά από την Αθήνα της
ευθύνης και για την ελληνική καταστροφή και για την αναπόφευκτη, τελικά, μη
τήρηση της συμφωνίας.
Η επιστολή του Πρωθυπουργού υπεγράφη μεν, δεν φαίνεται όμως να εγράφη από
τον ίδιο. Συνιστά περίπου επανάληψη του ανακοινωθέντος που έβγαλε το
Eurogroup το βράδυ της 17 Ιουνίου, αμέσως μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα
της κάλπης. ‘Αλλωστε, κανείς φυσιολογικός άνθρωπος και κανένας που να
σκέφτεται ελληνικά δεν θα μπορούσε να γράψει ότι η Ελλάδα αποδέχεται «την
ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής». Ιδιοκτησία στη γλώσσα μας, αλλά
και στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, νοείται μόνο για αντικείμενα, όχι για
διαδικασίες, μεταρρυθμίσεις ή προσαρμογές. Η λέξη «ιδιοκτησία» για συμφωνίες
και διαδικασίες απαντάται διεθνώς μόνο στην τεχνική αργκό των ανωτέρων
υπαλλήλων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με χώρες όπως ο Νίγηρας,
καταστρέφοντάς τες με το αζημίωτο ή των ‘Αγγλων διπλωματών που θέλουν να
επαναφέρουν μια εκδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Ωραία διαπραγμάτευση
είναι αυτή, με τους πιστωτές να διαπραγματεύονται με τον εαυτό τους. Αυτό
δυστυχώς συνέβη και με τον Γιώργο Παπανδρέου, που λέγεται ότι έθεσε υπό την
κρίση μεγάλου στελέχους της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» τον κατάλογο με
τους Υπουργούς του. Το κύριο άλλωστε πρόσωπο που «επιστάτησε», για
λογαριασμό της «Αυτοκρατορίας», τον Γιώργο και την κυβέρνησή του διατηρεί,
παραδόξως (;) και άριστες σχέσεις με το στενό περιβάλλον του κ. Σαμαρά.
Η επικείμενη (;) κατάρρευση και η γεωπολιτική επιδίωξη
Ο Τζωρτζ Σόρος, της Αυτοκρατορίας άνθρωπος, έχει προβλέψει ότι η επόμενη
μείζων ελληνιή κρίση θα συμβεί τον Σεπτέμβριο. Μέχρι τότε η κυβέρνηση
Σαμαρά έχει εντολή να τελειώνει με τις αποκρατικοποιήσεις, ώστε ότι κι αν
συμβεί, να βρει τις βασικές υποδομές του ελληνικού κράτους και ότι έχει
απομείνει από δημόσιο πλούτο σε χέρια ξένων. Αυτό δεν έχει μόνο προφανή
οικονομική σημασία, έχει και καίρια εθνική σημασία. Γιατί το Μνημόνιο δεν
είναι ένα απλό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, είναι ένα πρόγραμμα
καταστροφής του ελληνικού κράτους, όχι άμεσης, με την έννοια που θα
προκαλούσε αίφνης μια ξένη στρατιωτική εισβολή, αλλά έμμεσης, δια της
αφαιρέσεως των βασικών μέσων άσκησης κυριαρχίας. Στο τέλος θα μείνει η
ταμπέλλα «Ελληνική Δημοκρατία», αλλά οι επικεφαλής της θα έχουν την
αρμοδιότητα να βάφουν τα ταξί κόκκινα ή μπλε. ‘Η, για να είμαστε
ακριβέστεροι, να μετράνε πόσοι ‘Ελληνες πηδάνε κάθε μέρα από τα μπαλκόνια
τους! ‘Ετσι, αν τα καταφέρουν να εκδιώξουν τελικά την Ελλάδα από το ευρώ,
δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να ενταχθεί ως κατεστραμμένο, αδύναμο να
υπερασπισθεί τον εαυτό του και τη δημογραφική/εθνική του σύνθεση
προτεκτοράτο, σε άλλον γεωπολιτικό άξονα, μαζί με την Κύπρο.
Η νεοαποικακή αυτή δομή αποσκοπεί κατ’ ουσίαν στην αναίρεση της Επανάστασης
του 1821, όχι προς όφελος της Τουρκίας, όπως νομίζουν ορισμένοι (σιγά μη
δώσουνε την Ελλάδα και την Κύπρο, τουλάχιστο στο σύνολο, στην ‘Αγκυρα), αλλά
της Αυτοκρατορίας. Είναι η ίδια με τη μεθοδολογία του σχεδίου Ανάν και,
οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, κοστίζει πολύ λιγότερο και μέχρι στιγμής έχει
αποδειχθεί πιο έξυπνη από την κλασική αποικιοκρατία. Τουλάχιστον, πάντως,
καταστρεφόμενοι εμείς, ξυπνήσαμε τους Ιταλούς και τους Ισπανούς και άρχισαν,
αυτοί πια, να υπερασπίζονται κάπως τον εαυτό τους!
Περί «αποκρατικοποιήσεων» και «διαρθρωτικών αλλαγών»
Θα μου πείτε ίσως ότι οι αποκρατικοποιήσεις και οι «διαρθρωτικές αλλαγές»
συνιστούν περίπου παγκόσμιο μονόδρομο.
Θα σας απαντήσω ότι μόνο εν μέρει είναι αλήθεια – οι χώρες που άντεξαν
καλύτερα το πρώτο κύμα της κρίσης του 2008, όπως και της προηγούμενης της
Ανατολικής Ασίας, δεν ήταν οι περισσότερο ανοιχτές, αλλά οι περισσότερο
κλειστές στις αγορές, όπως η Κίνα και η Μαλαισία, δεν ήταν οι περισσότερο
άνισες, αλλά οι περισσότερο εξισωτικές. Τα «καλύτερα» ευρωπαϊκά κράτη, όπως
τα σκανδιναβικά, είναι τα πιο εξισωτικά, όχι τα πιο άνισα στις δομές τους.
Κι αν η Ευρώπη έχει γίνει το επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης,
ένας από τους πιθανούς λόγους είναι οι μεγάλες ανισότητες στην ήπειρο,
παρμένη στο σύνολό της και ιδίως στο εσωτερικό της ΕΕ και της ευρωζώνης.
Στην Κομισιόν συναντά εξάλλου κανείς τους πιο δογματικούς παγκοσμίως
νεοφιλελεύθερους, ακριβώς γιατί οι ευρωκράτες είναι ένα αποεθνικοποιημένο
υπαλληλικό στρώμα στην υπηρεσία του χρήματος και της αυτοκρατορίας. Το Χρήμα
είναι η πατρίδα τους και δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα επιμέρους εθνικά
κράτη, ούτε η Ευρώπη στο σύνολό της. Οι ευρωκράτες δεν διαφέρουν στην
ψυχολογία και στον δογματισμό τους από τους υπαλλήλους του Ιδεολογικού
Τμήματος του ΚΚΣΕ. Η γλώσσα τους, τεχνική και ακατανόητη, αντανακλά τον
ολιγαρχικό, ψευδοδημοκρατικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δύο είναι
οι βασικές δουλειές που ξέρουν να κάνουν: να «απελευθερώνουν τις αγορές» και
να διευρύνουν μια ‘Ενωση, που θα ήθελαν να περιλάβει ίσως όλη την Ευρασία,
περικυκλώνοντας Ρωσία και Κίνα. Βασικό εργαλείο τους οι «διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις», σκοπός των οποίων είναι υποτίθεται να βελτιώνουν την
ανταγωνιστικότητα, με τη μόνη μέθοδο που ξέρουν να το κάνουν οι αγορές,
δηλαδή κατεβάζοντας τα στάνταρτς της Ευρώπης σε αυτά του τρίτου κόσμου. Αυτή
ούτε είναι όμως, ούτε πρέπει να είναι η λύση. Πρώτον γιατί όσο και να
κατεβάσουμε τα μεροκάματα, δεν θα γίνουμε ποτέ φτηνότεροι, δεύτερο γιατί δεν
μπορεί ο σκοπός της Ευρώπης, στον 21ο αιώνα, να είναι να φτάσουμε τον
Νίγηρα!
Γι’ αυτό έχουμε φτάσει στη γελοιότητα να θέλει η τρόικα τα φαρμακεία ανοιχτα
τα απογεύματα της Τετάρτης, ή να εισαχθεί σχεδόν ο θεσμός της δουλείας στις
εργασιακές σχέσεις, δεν ενδιαφέρεται όμως να ζητήσει η λεηλατημένη Ελλάδα
τις δίκαιες αποζημιώσεις που της οφείλει η Ζήμενς ή οι αμερικανοευρωπαϊκές
αμυντικές βιομηχανίες! Κόπτεται δήθεν για τη φοροδιαφυγή, αλλά στηρίζεται
στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που ωφελούνται από αυτή για να περάσει τις
πολιτικές της, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τον ίδιο τον πρώτο Υπουργό
Οικονομικών του Μνημονίου, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που δεν δήλωνε την
πισίνα του.
Για την Ελλάδα θα είναι εθνική καταστροφή η ιδιωτικοποίηση των βασικών
υποδομών της χώρας. Θα είναι οικονομικό έγκλημα η άκριτη υιοθέτηση των
νεοφιλελεύθερων δογμάτων, όχι στην αρχή, στο «άνοιγμα», που θα είχε ίσως
κάποιο νόημα, αλλά στο τέλος του παγκόσμιου «νεοφιλελεύθερου κύκλου».
konstantakopoulos.blogspot.com
Πολύ άσχημα ξεκίνησε τον βίο της η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. ‘Ηδη,
με την επιστολή του Πρωθυπουργού προς την ΕΕ, το ίδιο το θύμα των Δανειακών,
των Μνημονίων και του PSI, η Ελλάδα δηλαδή, απαλλάσσει ουσιαστικά τα
αντισυμβαλλόμενα μέρη πάσης ευθύνης για τις καταστροφικές συνέπειες αυτών
των συμφωνιών, συνέπειες που έχουν αναγνωρίσει όχι μόνο οι συντριπτικά
περισσότεροι οικονομολόγοι του πλανήτη, αλλά και αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες!
Αυτοπυροβολείται δηλαδή, γιατί ξεκινάει την «επαναδιαπραγμάτευση»
ακυρώνοντας το βασικότερο επιχείρημα που μπορεί να χρησιμοποιήσει και
επιτρέποντας σε όλο τον κόσμο να μας αποδίδει την ευθύνη όσων συμβαίνουν στη
χώρα μας και να τα χρησιμοποιεί για να οργανώσει την αποβολή μας από το
ευρώ. Tαυτόχρονα, η Ελλάδα δεσμεύεται στην τήρηση των επιδιώξεών των
συμφωνιών αυτών και στην «ιδιοκτησία» (δηλαδή την αποκλειστική ευθύνη) του
προγράμματος. Επειδή αυτό είναι ένα πρόγραμμα που καταστρέφει τη χώρα,
αφαιρεί διαρκώς μέσα κυριαρχίας από το κράτος και είναι αδύνατο να πετύχει
τους στόχους του, γιατί οι στόχοι αυτοί είναι ανέφικτοι, η δέσμευση της
Ελλάδας για «τήρηση των συμφωνηθέντων» σημαίνει παροξυσμό της εσωτερικής
κρίσης και κατάρρευσης, αλλά και ανάληψη προκαταβολικά από την Αθήνα της
ευθύνης και για την ελληνική καταστροφή και για την αναπόφευκτη, τελικά, μη
τήρηση της συμφωνίας.
Η επιστολή του Πρωθυπουργού υπεγράφη μεν, δεν φαίνεται όμως να εγράφη από
τον ίδιο. Συνιστά περίπου επανάληψη του ανακοινωθέντος που έβγαλε το
Eurogroup το βράδυ της 17 Ιουνίου, αμέσως μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα
της κάλπης. ‘Αλλωστε, κανείς φυσιολογικός άνθρωπος και κανένας που να
σκέφτεται ελληνικά δεν θα μπορούσε να γράψει ότι η Ελλάδα αποδέχεται «την
ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής». Ιδιοκτησία στη γλώσσα μας, αλλά
και στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, νοείται μόνο για αντικείμενα, όχι για
διαδικασίες, μεταρρυθμίσεις ή προσαρμογές. Η λέξη «ιδιοκτησία» για συμφωνίες
και διαδικασίες απαντάται διεθνώς μόνο στην τεχνική αργκό των ανωτέρων
υπαλλήλων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με χώρες όπως ο Νίγηρας,
καταστρέφοντάς τες με το αζημίωτο ή των ‘Αγγλων διπλωματών που θέλουν να
επαναφέρουν μια εκδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Ωραία διαπραγμάτευση
είναι αυτή, με τους πιστωτές να διαπραγματεύονται με τον εαυτό τους. Αυτό
δυστυχώς συνέβη και με τον Γιώργο Παπανδρέου, που λέγεται ότι έθεσε υπό την
κρίση μεγάλου στελέχους της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» τον κατάλογο με
τους Υπουργούς του. Το κύριο άλλωστε πρόσωπο που «επιστάτησε», για
λογαριασμό της «Αυτοκρατορίας», τον Γιώργο και την κυβέρνησή του διατηρεί,
παραδόξως (;) και άριστες σχέσεις με το στενό περιβάλλον του κ. Σαμαρά.
Η επικείμενη (;) κατάρρευση και η γεωπολιτική επιδίωξη
Ο Τζωρτζ Σόρος, της Αυτοκρατορίας άνθρωπος, έχει προβλέψει ότι η επόμενη
μείζων ελληνιή κρίση θα συμβεί τον Σεπτέμβριο. Μέχρι τότε η κυβέρνηση
Σαμαρά έχει εντολή να τελειώνει με τις αποκρατικοποιήσεις, ώστε ότι κι αν
συμβεί, να βρει τις βασικές υποδομές του ελληνικού κράτους και ότι έχει
απομείνει από δημόσιο πλούτο σε χέρια ξένων. Αυτό δεν έχει μόνο προφανή
οικονομική σημασία, έχει και καίρια εθνική σημασία. Γιατί το Μνημόνιο δεν
είναι ένα απλό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, είναι ένα πρόγραμμα
καταστροφής του ελληνικού κράτους, όχι άμεσης, με την έννοια που θα
προκαλούσε αίφνης μια ξένη στρατιωτική εισβολή, αλλά έμμεσης, δια της
αφαιρέσεως των βασικών μέσων άσκησης κυριαρχίας. Στο τέλος θα μείνει η
ταμπέλλα «Ελληνική Δημοκρατία», αλλά οι επικεφαλής της θα έχουν την
αρμοδιότητα να βάφουν τα ταξί κόκκινα ή μπλε. ‘Η, για να είμαστε
ακριβέστεροι, να μετράνε πόσοι ‘Ελληνες πηδάνε κάθε μέρα από τα μπαλκόνια
τους! ‘Ετσι, αν τα καταφέρουν να εκδιώξουν τελικά την Ελλάδα από το ευρώ,
δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να ενταχθεί ως κατεστραμμένο, αδύναμο να
υπερασπισθεί τον εαυτό του και τη δημογραφική/εθνική του σύνθεση
προτεκτοράτο, σε άλλον γεωπολιτικό άξονα, μαζί με την Κύπρο.
Η νεοαποικακή αυτή δομή αποσκοπεί κατ’ ουσίαν στην αναίρεση της Επανάστασης
του 1821, όχι προς όφελος της Τουρκίας, όπως νομίζουν ορισμένοι (σιγά μη
δώσουνε την Ελλάδα και την Κύπρο, τουλάχιστο στο σύνολο, στην ‘Αγκυρα), αλλά
της Αυτοκρατορίας. Είναι η ίδια με τη μεθοδολογία του σχεδίου Ανάν και,
οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, κοστίζει πολύ λιγότερο και μέχρι στιγμής έχει
αποδειχθεί πιο έξυπνη από την κλασική αποικιοκρατία. Τουλάχιστον, πάντως,
καταστρεφόμενοι εμείς, ξυπνήσαμε τους Ιταλούς και τους Ισπανούς και άρχισαν,
αυτοί πια, να υπερασπίζονται κάπως τον εαυτό τους!
Περί «αποκρατικοποιήσεων» και «διαρθρωτικών αλλαγών»
Θα μου πείτε ίσως ότι οι αποκρατικοποιήσεις και οι «διαρθρωτικές αλλαγές»
συνιστούν περίπου παγκόσμιο μονόδρομο.
Θα σας απαντήσω ότι μόνο εν μέρει είναι αλήθεια – οι χώρες που άντεξαν
καλύτερα το πρώτο κύμα της κρίσης του 2008, όπως και της προηγούμενης της
Ανατολικής Ασίας, δεν ήταν οι περισσότερο ανοιχτές, αλλά οι περισσότερο
κλειστές στις αγορές, όπως η Κίνα και η Μαλαισία, δεν ήταν οι περισσότερο
άνισες, αλλά οι περισσότερο εξισωτικές. Τα «καλύτερα» ευρωπαϊκά κράτη, όπως
τα σκανδιναβικά, είναι τα πιο εξισωτικά, όχι τα πιο άνισα στις δομές τους.
Κι αν η Ευρώπη έχει γίνει το επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης,
ένας από τους πιθανούς λόγους είναι οι μεγάλες ανισότητες στην ήπειρο,
παρμένη στο σύνολό της και ιδίως στο εσωτερικό της ΕΕ και της ευρωζώνης.
Στην Κομισιόν συναντά εξάλλου κανείς τους πιο δογματικούς παγκοσμίως
νεοφιλελεύθερους, ακριβώς γιατί οι ευρωκράτες είναι ένα αποεθνικοποιημένο
υπαλληλικό στρώμα στην υπηρεσία του χρήματος και της αυτοκρατορίας. Το Χρήμα
είναι η πατρίδα τους και δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα επιμέρους εθνικά
κράτη, ούτε η Ευρώπη στο σύνολό της. Οι ευρωκράτες δεν διαφέρουν στην
ψυχολογία και στον δογματισμό τους από τους υπαλλήλους του Ιδεολογικού
Τμήματος του ΚΚΣΕ. Η γλώσσα τους, τεχνική και ακατανόητη, αντανακλά τον
ολιγαρχικό, ψευδοδημοκρατικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δύο είναι
οι βασικές δουλειές που ξέρουν να κάνουν: να «απελευθερώνουν τις αγορές» και
να διευρύνουν μια ‘Ενωση, που θα ήθελαν να περιλάβει ίσως όλη την Ευρασία,
περικυκλώνοντας Ρωσία και Κίνα. Βασικό εργαλείο τους οι «διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις», σκοπός των οποίων είναι υποτίθεται να βελτιώνουν την
ανταγωνιστικότητα, με τη μόνη μέθοδο που ξέρουν να το κάνουν οι αγορές,
δηλαδή κατεβάζοντας τα στάνταρτς της Ευρώπης σε αυτά του τρίτου κόσμου. Αυτή
ούτε είναι όμως, ούτε πρέπει να είναι η λύση. Πρώτον γιατί όσο και να
κατεβάσουμε τα μεροκάματα, δεν θα γίνουμε ποτέ φτηνότεροι, δεύτερο γιατί δεν
μπορεί ο σκοπός της Ευρώπης, στον 21ο αιώνα, να είναι να φτάσουμε τον
Νίγηρα!
Γι’ αυτό έχουμε φτάσει στη γελοιότητα να θέλει η τρόικα τα φαρμακεία ανοιχτα
τα απογεύματα της Τετάρτης, ή να εισαχθεί σχεδόν ο θεσμός της δουλείας στις
εργασιακές σχέσεις, δεν ενδιαφέρεται όμως να ζητήσει η λεηλατημένη Ελλάδα
τις δίκαιες αποζημιώσεις που της οφείλει η Ζήμενς ή οι αμερικανοευρωπαϊκές
αμυντικές βιομηχανίες! Κόπτεται δήθεν για τη φοροδιαφυγή, αλλά στηρίζεται
στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που ωφελούνται από αυτή για να περάσει τις
πολιτικές της, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τον ίδιο τον πρώτο Υπουργό
Οικονομικών του Μνημονίου, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που δεν δήλωνε την
πισίνα του.
Για την Ελλάδα θα είναι εθνική καταστροφή η ιδιωτικοποίηση των βασικών
υποδομών της χώρας. Θα είναι οικονομικό έγκλημα η άκριτη υιοθέτηση των
νεοφιλελεύθερων δογμάτων, όχι στην αρχή, στο «άνοιγμα», που θα είχε ίσως
κάποιο νόημα, αλλά στο τέλος του παγκόσμιου «νεοφιλελεύθερου κύκλου».
konstantakopoulos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου